Yannis Ritsos-Poems, Selected Books, Volume II
ΙΣΜΗΝΗ///ISMENE
Ίσως κι εκείνα τα γαρίφαλα να τα ’χε στείλει ο πατέρας σας. Ήξερε
πως αγαπούσα τα λουλούδια. Πάντα του, σαν ερχόταν στην πόλη,
μου ’φερνε στο μαντίλι του, μαζί με νοτισμένο χώμα
πατάτες από άγρια κυκλάμινα. Με βοηθούσε στο φύτεμα.
Θαρρώ πως θ’ ανθίζουν ακόμη στο πάνω μέρος του κήπου. Αν θα θέλατε
μπορούμε κάποτε να πάμε να δούμε.
Να του πείτε
πως πάντα τον θυμούμαι· τίποτα δεν έχει αλλάξει εντός μου,
τίποτα, ναι, — κι αυτό ’ναι το πικρό, την ώρα που όλα αλλάζουν
έξω και γύρω μας — σπίτια κι αμάξια, πρόσωπα και χέρια και όπλα,
χτενισιές και φορέματα και τα καπέλα που φορούσαμε —
Θυμάμαι τότε τους απογευματινούς μας περιπάτους με τ’ αμάξι —
εκείνα τα καπέλα μας όλο λουλούδια, κέρινα κεράσια, στάχυα,
κι εκείνες οι μακριές κορδέλες που ανεμίζανε πίσω μας, πέρα,
αγγίζοντας πότε πότε τ’ αυτιά μας σα φιλικά χαλινάρια
που τα τραβούσε ανάλαφρα ο αέρας, αναγκάζοντάς μας
να κρατάμε το πρόσωπο ψηλά, τραβώντας και το δέρμα μας στα μάγουλά μας
προς τα πίσω, βαθιά, σ’ ένα μεγάλο χαμόγελο (μπορεί και ν’ αντιγράφαμε
αθέλητά μας τ’ άλογα της άμαξας), — γαλάζιες, ρόδινες και κίτρινες κορδέλες,
πολύχρωμες ρίζες — σα να ’μαστε τάχα ουράνια δέντρα,
ελεύθερα δέντρα κινούμενα.
Κι η εσάρπα της μητέρας
φτεροκοπούσε ακόμη πιο μακριά σαν ένα διάφανο μαβί πουλί πελώριο.
Perhaps those carnations were sent by your father. He knew
how I loved the flowers. Every time he came to the city
he brought in his handkerchief, along with some damp
soil, potatoes and wild cyclamens. He helped me plant them
in the higher part of the garden where they still bloom.
If you wish, we could go to see them at some time.
You tell your father that I always remember of him; nothing
has changed in me, nothing — especially now that
everything changes out there and around us — houses, carts,
faces, hands and weapons, hairstyles, dresses, and the hats
we wear.
At that time I remember our afternoon rides on the carriage;
those hats with the flowers, waxy cherries, wheatears
and those long ribbons that we played in the wind, which
sometimes touched our ears like friendly reigns
that the wind pulled softly, forcing us to hold our faces up
as it pulled our skin, face and cheeks backwards, creating
a deep engraved smile (perhaps we were inadvertently
copying the horses of the carriage), light-blue, rosy, yellow
ribbons, multicolored roots — as if we were heavenly trees,
free trees movable.
And mother’s shawl flew
even more farther like a violet gigantic diaphanous bird.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου