Σ’ ένα κρύο, παγωμένο δωμάτιο…
Άνοιξα τα μάτια μου μετά από πολλές ώρες που είχα πέσει σε λήθαργο. Η νάρκωση που μου είχαν κάνει, με έκανε να χάσω την αίσθηση του χρόνου και του χώρου. Μόλις άρχισα να συνέρχομαι, κοίταξα γύρω μου, για μια στιγμή δεν ήξερα που βρίσκομαι. Φόβος και απόγνωση με κατέβαλαν. Δεν μπορούσα να κουνηθώ, όλο μου το σώμα πονούσε. Εννιά ώρες σε αυτό το σκληρό κρεβάτι του χειρουργείου και τώρα στο φορείο.
Ήθελα να φωνάξω κάποιον, αλλά η φωνή μου δεν έβγαινε. Τα δάκρυα άρχισαν να κυλάνε, όχι από φόβο, μα από την τόσο έντονη ταλαιπωρία. Εκείνη την ώρα θυμήθηκα αυτόν. Κοίταξα το ρολόι, είχαν περάσει πολλές ώρες. “Άργησα!” σκέφτηκα. “Πρέπει να βγω, πρέπει να τον ενημερώσω ότι είμαι καλά, είμαι σίγουρή ότι περιμένει να μάθει νέα!”. “Αφήστε με να φύγω!” φώναζα και σπάραζα από μέσα μου. Η φωνή δεν έβγαινε. Το μυαλό μου προσπαθούσε να μιλήσει.
Ήταν ένα δωμάτιο κρύο, παγωμένο όπως τα συναισθήματα μου εκείνη την στιγμή. Τα μάτια μου ήταν ακόμα θολά. Ο πόνος στο κορμί με έκοβε σαν μαχαίρι. Κάνεις δεν ήταν μέσα σε αυτό το δωμάτιο. Ξαφνικά ένιωσα κάποιον λίγο πιο πέρα. Ήταν μια κυρία που φώναζε ότι πονάει. Ήθελα να κλείσω τα αυτιά μου να μην ακούω τίποτα. “Κάντε την να σωπάσει! Θέλω να φύγω από δω!”.
Ένιωθα σαν να είμαι μέσα σε ένα νεκροτομείο. Σιωπή και πόνος τα μόνα που υπήρχαν σε αυτό το δωμάτιο. Με τα μάτια θολά είδα μια νοσοκόμα αρκετά μακριά μου, ήθελα να φωνάξω με όλη μου την δύναμη “Θέλω να φύγω! Πάρε με στο δωμάτιο!”, δεν είχα όμως την δύναμη. Τα δάκρυά μου με έπνιγαν και οι σκέψεις μου σε αυτόν, όσο κι αν υπέφερα πρώτα σκεφτόμουν αυτόν. “Πάρτε με από δω! Πρέπει να τον ενημερώσω ότι είμαι καλά! Θα ανησυχεί! Πάρτε με από δω! Μυρίζει θάνατος σε αυτό το κρύο δωμάτιο και ο πόνος με έχει τυλίξει! Δεν τον θέλω τον πόνο! Θέλω να ξαπλώσω σε ένα μαλακό κρεβάτι και να χαμογελάσω. Ο πόνος να φύγει μακριά μου! Θα αντέξω κάθε ταλαιπωρία, αλλά όχι άλλη αίθουσα ανάνηψης!”.
https://gynaikaeimai.com/
Της Άνδρεα Αρβανιτίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου