ΥΓΡΟ ΦΙΛΙ
Πλησιάζω. Όλο και πλησιάζω. Ένα βήμα τη φορά. Το βλέμμα μου βυθίζεται μέσα στο δικό σου. Βαριανασαίνω. «Είσαι το κέντρο του κόσμου. Mόνο εσύ…» νιώθω να σου φωνάζει με όλη την δύναμη η καρδιά μου. Όμως εγώ σφραγίζω τα χείλη, ξεροκαταπίνω, σιωπώ και έπειτα το βλέμμα μου με μία ανεπαίσθητη, αργή κίνηση, κατηφορίζει αναζητώντας με λαχτάρα τα δικά σου.
Και αν αυτά τα χείλη είχαν κάποτε την δύναμη να με ταξιδεύουν στην επιθυμία, σήμερα κομματιάζουν τόσο απροκάλυπτα την λογική μου. Τα κοιτάζω μαγεμένη. Ακόμα και τώρα, εκείνα προσπαθούν να βάλουν τις λέξεις στην σειρά, αλλά εγώ παραμένω να τα κοιτάζω με την ίδια ελπιδοφόρα αναμονή. Τα διαβάζω από την μικρή μας απόσταση. Μου ψιθυρίζουν «Είναι τρέλα αυτό που πάμε να κάνουμε…» και όσο πλησιάζω τόσο ο ψίθυρος σου γίνεται εντονότερος, τόσο η καρδιά μου απομακρύνει σπρώχνοντας μακριά εκείνα τα «πρέπει».
Ο ψίθυρος γίνεται απόηχος, αγκαλιάζοντας κάθε νοητό όριο, ξεμακραίνει μπροστά στους παλμούς της καρδιάς μου. Αδιαφορώ. Για πρώτη φορά αδιαφορώ. Πλησιάζω και διαβάζω τις σχεδόν άηχες λέξεις που βγαίνουν αργά μέσα από τον ψίθυρο της λογικής. Νιώθω ευάλωτη, μα συνεχίζω να βηματίζω αργά και οι κόρες των ματιών μου τρεμοπαίζουν μέσα από κάθε μου καρδιοχτύπι. Υποτάσσομαι σε αυτό που προστάζει η καρδιά μου. Ακούς; Υποτάσσομαι. Δεν ξέρω άλλο δρόμο…
Είμαι εκεί. Είσαι εκεί. Μία στιγμή, ένα λεπτό, μαγικά να σφραγίζει την δύναμη και την αδυναμία μου. Ο χρόνος με τράβηξε λοιπόν αλύπητα, με έσυρε μπροστά σε αυτό το φιλί που τόσο επιθυμούσα. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Αυτό που ένιωθα ήταν ανώτερο κάθε λογικής. Είμαι πολύ κοντά πια. Νιώθω… και ας διακρίνω τις σκιές των δύο ματιών σου να δίνουν την τελευταία τους μάχη με τα «πρέπει».
Απλώνοντας το χέρι μου, αναζητώ το δικό σου. Έχω και εγώ δικαίωμα σε αυτό το χάδι και ας είναι απαγορευμένο. Εκείνο, το πρώτο άγγιγμα που κάνει τα ακροδάχτυλά σου να τρέμουν κάτω από τα δικά μου. Είναι η λύτρωση στο αόρατο χέρι της επιθυμίας, σπρώχνοντας με μέσα στην αγκαλιά σου.
Σφραγίζω τα χείλη μου πάνω στα δικά σου. Το μυαλό θολώνει. Τα βλέφαρα μας κλείνουν. Το στήθος μου κολλάει στο δικό σου και κάπου εκεί μπερδεύονται οι ανεξέλεγκτοι χτύποι της καρδιάς, χτίζουν ανάμνηση στα αμοιβαία συναισθήματα μας και εγώ αφήνομαι… Αφήνομαι σε εκείνο το υγρό φιλί που πάντα μου χρωστούσες, νιώθοντας ότι ο κόσμος μας κάπου εδώ αρχίζει…
Της Βούλας Γκεμίση
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου