Η ΦΥΓΗ
Σε κοιτάζω σκυφτό να τακτοποιείς τα απομεινάρια του μαγαζιού. Σαν να πέρασε ο χρόνος επάνω σου κι άφησε την χαρακιά του απότομα.
–Γέρασα, σου λέω, το καταλαβαίνεις; Μέσα σ’ ένα χρόνο γεράσαμε όλοι! Πόσο ν’ αντέξω ακόμα; Σαν να μας τυλίγει μια μαύρη σκιά νιώθω!
Σε βλέπω να λυγίζεις. Κι εγώ λύγισα. Τι μας έμεινε πια; Μια αγκαλιά κι ένα “όλα θα πάνε καλά!”, αλλά τίποτε δεν πάει όμως. Η ανάσα σου ακούγεται κοφτή, προσπαθείς να κρύψεις τα δάκρυα.
-Και πώς θα συνεχίσουμε από δω και πέρα; Δεν μπορώ να παλέψω άλλο! Μόνο ο Θεός ξέρει τι θα απογίνουμε αν…
-Να φύγουμε, να πάμε κάπου αλλού, κάπου που να μπορούμε να ζήσουμε! Εδώ μας έχουν πνίξει το μπετόν κι οι λογαριασμοί. Φτάνει πια! Δεν αντέχω άλλο! Κάθε μέρα είναι πιο μαύρη απ’ την προηγούμενη. Και μεταξύ μας, δεν το βλέπεις; Σαν να αργοπεθαίνουμε και ο έρωτας να ξεφτίζει…
Κλείνω τα μάτια με τα δυο μου χέρια. Δεν θέλω να βλέπω, ούτε ν’ ακούω τίποτε πια. Γονατίζω. Τα δάκρυα ξεχειλίζουν. Έρχεσαι κοντά μου. Με πιάνεις απ’ το χέρι. “Πάμε να φύγουμε αγάπη μου!” μου ψιθυρίζεις…
Της Στέλλας Σωτήρκου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου