ΣΤΗ ΦΙΛΗ, ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ
Η ζωή μας ένωσε ξαφνικά, τυχαία, μοιραία; Μέναμε σχεδόν απέναντι. Δεν θυμάμαι την ημέρα που είπαμε ότι θα γίνουμε φίλες, θυμάμαι όμως τις μέρες που παίζαμε μαζί μέχρι να νυχτώσει και ακούγαμε από τα μπαλκόνια τις μαμάδες μας να μας φωνάζουν.
Οι μέρες μας ήταν παντού μαζί και στο σχολείο στην ίδια τάξη. Μετά το σχολείο δεν θα ξεχάσω ποτέ τον αδερφό σου να έρχεται να μας πάρει και την διαδρομή για το σπίτι. Και μόλις χωριζόμασταν, μιλούσαμε ώρες στο τηλέφωνο.
Θυμάσαι όταν άρχισαν οι πρώτοι έρωτες μας, που είχαμε τα συνθηματικά μας για να μην μας καταλαβαίνουν οι άλλοι; Θυμάσαι το πρώτο τσιγάρο στο πάρκο πίσω από το σχολείο; Θυμάσαι όσα ωραία και άσχημα ζήσαμε μαζί;
Τελικά εσύ είσαι η φίλη μου, ο άνθρωπος μου, η αδερφή που μεγάλωσα μαζί της. Σε ξέρω και με ξέρεις από μέσα προς έξω. Τα χρόνια μπορεί να πέρασαν, αλλά δεν άλλαξε τίποτα την σχέση μας, γιατί δεν ήταν απλά μια σχέση φιλική, με τα χρόνια έγινες οικογένεια. Γι’ αυτό λοιπόν δεν θα πάψω να σε αγαπάω ότι και να γίνει!
Θα είμαι εδώ, ακόμα και όταν σου σπάω τα νεύρα. Θα είμαι εδώ, ακόμα και όταν θέλεις να βρίζεις σαν τον λιμενεργάτη. Θα είμαι εδώ, να σε καμαρώνω που χαμογελάς και προχωράς με πείσμα και με πόνο καλά κρυμμένο, μην σε πούνε αδύναμη. Δεν είσαι και δεν θα γίνεις ποτέ. Πάντα θα είσαι η λογική, στην παράλογη ζωή μου
Γι’ αυτό λοιπόν μην ξαναπείς είμαι μόνη. Είμαι εδώ για σένα. Και μην ξεχνάς πως μόνο εσύ έχεις τα δεύτερα κλειδιά από το σπίτι μου, αλλά και από την καρδιά μου. Ευχαριστώ πολύ ΦΙΛΕΝΑΔΑ, που σε έχω στην ζωή μου!
Της Ευγενίας Τριανταφυλλίδου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου