FOLIES BERGÈRE: ΛΑΪΚΙΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΟΜΒΟΣ

 FOLIES BERGÈRE: ΛΑΪΚΙΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΟΜΒΟΣ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ARTLARK ΣΤΙΣ 30 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2020 ΣΤΟ LIFESTYLE , MUSICALS , SOCIETY | 5 ΣΧΟΛΙΑ

Στις 30 Νοεμβρίου 1886 , το The Folies Bergère πραγματοποίησε την πρώτη του εμφάνιση στο Παρίσι. Βρίσκεται στην οδό 32 rue Richer στο 9ο διαμέρισμα και ονομάστηκε Folies Trévise τότε, ολοκληρώθηκε ως όπερα από τον αρχιτέκτονα Plumeret το 1869. Ο χώρος ήταν στο αποκορύφωμα της δημοτικότητάς του από το Belle quepoque του 1890 έως το Années Folles του 1920 . Κατ 'αρχάς, οι εκπομπές του περιελάμβαναν οπερέτες, κόμικ, δημοφιλή τραγούδια και γυμναστική, και μερικά χρόνια αργότερα έγινε το Folies Bergère (η εξωφρενική Shepherdess) που δανείστηκε το όνομα του κοντινού rue Bergère. Το Belle Époque ήταν μια περίοδος ειρήνης και αισιοδοξίας που προκάλεσε η βιομηχανική πρόοδος και πολιτισμικά πλούσια. Από την αρχή, υπήρχε«Μια γενικά καλοπροαίρετη προσπάθεια εκ μέρους των νέων ηγετών της Δημοκρατίας να προωθήσει έναν αστικό παράδεισο για πλούσιους και φτωχούς, με αποτέλεσμα μόνο οι εύποροι να έχουν το χρόνο, την ενέργεια και τα χρήματα για να απολαύσουν τις Μουσικές Αίθουσες, τα τσίρκα , θέατρα και εκθέσεις που προορίζονται για μια πιο «δημοκρατική» συμμετοχή . " (Charles Rearick, ανασκόπηση του «Pleasures of the Belle Epoque: Ψυχαγωγία και γιορτινή του Adam Parfrey: Ψυχαγωγία και γιορτή στη Γαλλία», στο Performing Arts Journal , Τόμος 10, Νο. 1, 1986).

Υπήρχε, ωστόσο, αρκετά λαϊκιστική ποιότητα σε μέρη όπως το Folies. Όπως και το καμπαρέ Moulin Rouge, επέτρεψε στην πραγματικότητα άτομα από όλα τα κοινωνικά στρώματα να αναμειχθούν. Το 1886, ο διευθυντής του Folies Bergère Édouard Marchand παρουσίασε ένα νέο είδος εκπομπής, την κριτική της αίθουσας μουσικής, η οποία στη συνέχεια αναπτύχθηκε από το 1918 από τον Paul Derval φέρνοντας τα λεγόμενα «μικρά γυμνά κορίτσια» του σε υπερβολικά κοστούμια, σετ και εφέ και έγιναν η νέα «μάρκα» του τόπου. Το Folies Bergère εξυπηρετούσε έναν ασυνήθιστο συνδυασμό πελατών. Ήταν ένα μοντέρνο μέρος κοινωνικοποίησης για τους λιτανίτες του Παρισιού, το οποίο καταγράφηκε στο γνωστό A Bar στο Folies Bergère (1882) του Manet   , ενώ ήταν ένα άθλιο καταφύγιο για ικανοποίηση κακών: «Στο απέραντο λόμπι που οδηγεί στον κυκλικό περίπατο, όπου περιστρέφεται το κοσμικά ντυμένο πορτ-μπαγκάζ, αναμειγνύεται με το σκοτεινό κοστούμι ανδρών, μια ομάδα γυναικών περίμενε τις νέες αφίξεις μπροστά από έναν από τους τρεις μετρητές, πάνω από τους οποίους προεδρεύονταν τρεις επιφανειακοί πωλητές ποτών και αγάπη. Πίσω τους, ψηλοί καθρέφτες αντανακλούσαν την πλάτη τους και τα πρόσωπα των περαστικών ». (Guy de Maupassant, Bel Ami (1885), trans Margaret Mauldon, Oxford University University, 2001). «Είναι εκπληκτικά και υπέροχα όταν περπατούν σε ζευγάρια κατά μήκος του ημικυκλικού περιπάτου της αίθουσας, σε σκόνη και ρουζ, τα μάτια τους πνίγηκαν σε μια θαμπάδα από απαλό μπλε χρώμα, τα χείλη τους διαμορφώνονταν σε ένα έντονο κόκκινο, το στήθος προεξέχει προς τα εμπρός σε μια σφιχτή μέση , φυσώντας ένα τσίμπημα opopanax - ενώ τους αρέσει ο εαυτός τους - το οποίο συνδυάζεται με το δυνατό άρωμα των μασχάλων τους και το πολύ λεπτό άρωμα ενός λουλουδιού που πεθαίνει στο κορσάζ τους. " ( JK Huysmans, Parisian Sketches , trans. Richard Griffiths, Fortune Press, 1960).

Παρά αυτές τις απεικονίσεις, το Folies Bergère ήταν στην πραγματικότητα ένα μέρος για την ισότητα των φύλων. Μέχρι το 1882, ο χώρος εστίαζε σαφώς σε γυναίκες πελάτες, καθώς το βραδινό του πρόγραμμα ψυχαγωγίας εμφανίστηκε στο La Gazette des femmes , μια φεμινιστική έκδοση που προωθεί τα πολιτιστικά επιτεύγματα των γυναικών στη  λογοτεχνία και τις  τέχνες. Στο The Praise of Paris (1893), ο ταξιδιωτικός συγγραφέας Theodore Child επεσήμανε το γεγονός ότι άνδρες και γυναίκες διαφόρων τάξεων παρακολούθησαν ιδρύματα όπως το Folies Bergère:«Η συναυλία του καφέ έχει γίνει η κύρια απόσπαση της προσοχής των Παρισίων τόσο της κατώτερης όσο και της μεσαίας τάξης… οι μουσικές αίθουσες είναι πάντα γεμάτες. Οι καταστηματάρχες της γειτονιάς, οι σύζυγοί τους, και οι κόρες τους, οι μάγειρες και οι υπάλληλοί τους, οι εργάτες, οι πλυντήρια, τα κορίτσια που εργάζονται όλη μέρα σε εργοστάσια, όλοι υποστηρίζουν σταθερά τις καφετέριες-συναυλίες κάθε νύχτα.

Μια άλλη διάσταση του κοσμοπολιτισμού και της φυλετικής ποικιλομορφίας των Folies Bergère έγινε ορατή μια δεκαετία αργότερα. Το 1926, η Josephine Baker, μια αφρικανική-αμερικανική παράσταση αποδήμων έγινε μια νυχτερινή αίσθηση με το ερωτικό της σόου «danse sauvage», φορώντας ένα αφρώδες κοστούμι φτιαγμένο αποκλειστικά από τεχνητή φούστα μπανάνας και χάντρες στο λαιμό της. Στο πολυεθνικώς προσανατολισμένο Παρίσι της δεκαετίας του 1920, η αυξανόμενη καλλιτεχνική τάση  «Ο σουρεαλισμός, με την απόστασή του για την αποικιακή κυριαρχία, απολάμβανε μια αμοιβαία επωφελής διασταύρωση με μαύρη πολιτιστική αντίσταση, όπως υποδηλώνεται από τη φιλία μεταξύ του André Breton και του ποιητή της Μαρτινίκα και πνευματικός Aime Césaire.

Πράγματι, μόνο στη φιλελεύθερη ατμόσφαιρα του μποέμικου Παρισιού θα μπορούσε να αναπτυχθεί η δημιουργική ιδιοφυΐα του μαύρου κυνηγιού Josephine Baker, η εποχή της τζαζ και η «νεροφιλία» βοηθώντας να απελευθερώσει την Ευρώπη από τη στείρα αποκλειστικότητα της. (Partha Mitter, «Decentering Modernism: History Art and Avant-Garde Art from the Periphery», The Art Bulletin , τόμος 90, No. 4, Dec., 2008). Η δημοτικότητα του Baker στα μέσα της δεκαετίας του 1920 συνέπεσε επίσης με το  Exposition des Arts Décoratifs  που ενέπνευσε τον όρο «Art Deco», σε πολλά μέρη επηρεασμένο επίσης από τη μη δυτική, προ-μοντέρνα τέχνη από όλο τον κόσμο. Σε μια εποχή ταξιδιών και διεθνών συνδέσεων, οι παραστάσεις στο Folies Bergère γιόρτασαν το  à la mode εξωτικές επιρροές, η πολιτιστική ποικιλομορφία και η ανοιχτή σκέψη που προκαλούνται από ένα ευνοϊκό οικονομικό κλίμα. Ήταν αυτή η προσαρμοστικότητα στις μεταβαλλόμενες εποχές που μετέτρεψαν το Folies σε  μια  διαρκή  και  επιτυχημένη εμπορική επιχείρηση. 

 https://artlark.org/