ΜΠΟΡΕΣΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ…
Όταν χωρίσαμε, ένιωθα σαν να πέθανε κάτι μέσα μου. Δεν ήταν λίγα τα χρόνια που ζήσαμε μαζί… Έκλεισα τα παντζούρια στο σπίτι μας, δεν ήθελα να ξέρω αν ήταν μέρα ή νύχτα. Δεν είχε τίποτα νόημα. Δεν ξέρω πώς ζούσα! Ο ύπνος λίγος και οι ώρες που ήμουν ξύπνια ήταν ατελείωτες. Τα μάτια μου πάντα πρησμένα από το κλάμα.
Αν και ελεύθερη, δεν ήθελα και δεν μπορούσα να σκεφτώ κάποιον άλλον στην ζωή μου. Όλοι ήθελα και δεν ήθελα να μοιάζουν μαζί σου! Δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι θα έρθει κάποιος στο σπίτι μας, ότι θα κυκλοφορεί με άνεση και δεν θα είσαι εσύ. Είχα ελάχιστους φίλους δίπλα μου, αλλά τουλάχιστον έμαθα ποιοι ήταν οι αληθινοί.
Όλα ήταν μαύρα, μέχρι που άρχισαν να γίνονται γκρι. Πήρα την απόφαση να πάρω το δίπλωμα οδήγησης. Είπα τώρα μπορώ! Ξεκίνησα με πολύ αγωνία και πολύ διάβασμα. Ήρθε η μέρα που πέρασα τα σήματα. Ναι, τα κατάφερα μόνη μου, μπορούσα πια και χωρίς εσένα.
Το κενό που άφησες δεν θα κλείσει εύκολα, αλλά όλα θέλουν κόπο για να γίνουν. Θα έρθει η μέρα που θα είσαι απλά μια σκιά στην άκρη της καρδιάς μου και θα κοιμάσαι με όλους τους παλιούς έρωτες μου…
Της Ευγενίας Τριανταφυλλίδου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου