ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
(1941-2020)
Από το ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου
Χτες μάθαμε τη θλιβερότατη είδηση του θανάτου του Γιάννη Πουλόπουλου, του τραγουδιστή που, ίσως περισσότερο από κάθε άλλον συνδέθηκε με το Νέο Κύμα και που πρωταγωνίστησε στη χρυσή δεκαπενταετία του ελληνικού τραγουδιού.
Ο Πουλόπουλος γεννήθηκε στην Καρδαμύλη, και έζησε παιδικά και νεανικά χρόνια στο Περιστέρι. Έχασε μικρός τη μητέρα του. Από τα δεκάξι του χρόνια έπαιζε τερματοφύλακας στον Άγιο Ιερόθεο ενώ δούλευε οικοδόμος και πήγαινε σε τεχνική σχολή για να γίνει ηλεκτρολόγος. Εχοντας εμπιστοσύνη στη φωνή του, πήγαινε σε ακροάσεις της Κολούμπια και γύρω στο 1962 μπήκε στο στούντιο αν και τελικά οι ηχογραφησεις δεν κυκλοφόρησαν σε δίσκο. Σε μια νέα ακροόαση που έκανε η Κολούμπια για να ξεσκαρτάρει τον κατάλογο των αρχάριων τραγουδιστών της τον πρόσεξε ο Μίκης Θεοδωράκης και του έδωσε τρία τραγούδια στο θεατρικό έργο «Η γειτονιά των αγγέλων» το 1963 («Στρώσε το στρώμα σου για δυο», «Δόξα τω Θεώ» και «Το ψωμί είναι στο τραπέζι»), που ήταν και οι πρώτες του δισκογραφήσεις:
Το 1963 άρχισε και τις πρώτες εμφανίσεις σε κέντρα. Μετά πήγε φαντάρος και έφυγε από την Κολούμπια επειδή, λένε, έβαλε βέτο ο Μπιθικώτσης. Όπως θυμάται σχολιαστής του ιστολογίου που ήταν μαζί στη Σχολή Πυροβολικού, το 1965, «Ο Γιάννης είχε ειδικότητα «τραπεζοκόμος». Κάθε βραδάκι έπαιρνε την κιθάρα του και τραγουδούσε. Τι τραγουδούσε! Κελαηδούσε!»
Από το 1965 πηγαίνει στη Λύρα, γνωρίζεται με τον Μάνο Λοΐζο και τραγουδάει πρώτος το Ακορντεόν σε ταινία μικρού μήκους του Λάμπρου Λιαρόπουλου:
Από το 1966 αρχίζει εμφανίσεις στον ελληνικό κινηματογράφο, όπου σε κάθε ταινία υπήρχαν, σχεδόν υποχρεωτικά, μερικά καινούργια τραγούδια ενώ την ίδια εποχή από την αρχή συμμετέχει στο Νέο Κύμα, όπως ονομάστηκε η τάση που αρχετυπικά εξέφρασαν ο Γιάννης Σπανός με τις Ανθολογίες του και τα τραγούδια των μπουάτ.
Γράφει και δικά του τραγούδια, όπως το Θα’θελα να’χα
Το 1969 είναι ο βασικός τραγουδιστής στον Δρόμο, του Μίμη Πλέσσα και Λευτέρη Παπαδόπουλου, μια αριστουργηματική δουλειά που αποτελεί ταυτόχρονα και τον πιο εμπορικό δίσκο του ελληνικού τραγουδιού. Λέει 10 από τα 12 τραγούδια, ανάμεσά τους και το Άγαλμα. Μην ακούτε τι διαδίδει ο Χωμενίδης, ότι Άγαλμα ήταν μια πόρνη που έκανε πιάτσα στην πλατεία, τα έχουμε πει αυτά εδώ.
Από το 1969 ως το 1971, ο Πουλόπουλος βρίσκεται διαρκώς στο στούντιο, αφού ηχογραφεί τον απίθανο αριθμό των 10 μεγάλων δίσκων. Λέγεται ότι ο Αλέκος Πατσιφάς της ΛΥΡΑ, θέλοντας να τον κρατήσει στην εταιρεία, και διακρίνοντας ότι του αρέσει πολύ να βγάζει δίσκους, ενθάρρυνε αυτόν τον δισκογραφικό πληθωρισμό. Ωστόσο, στους δίσκους αυτής της περιόδου βρίσκονται και εξαιρετικές δουλειές -θα ξεχωρίσουμε τους δυο δίσκους σε μουσική Γιάννη Γλέζου και ποίηση, αντίστοιχα, Λόρκα και Νερούδα σε απόδοση του Λ. Παπαδόπουλου.
Από το δίσκο του Νερούδα, ο Εμιλιάνο Ζαπάτα:
Είναι παράξενο που η χουντική λογοκρισία άφησε τον δίσκο αυτόν να κυκλοφορήσει, αλλά έπαιξε ρόλο, λένε, το ότι ο Νερούδα την εποχή εκείνη ήταν πρεσβευτής της Χιλής στο Παρίσι.
Αλλά ένα άλλο τραγούδι του Πουλόπουλου που έγινε μεγάλη επιτυχία (και) επειδή θεωρήθηκε ότι περιέχει κρυφά αντιχουντικά μηνύματα ήταν το Πάμε για ύπνο Κατερίνα το 1973 σε μουσική Κατσαρού και στίχους Πυθαγόρα.
Δεν ειχε βεβαίως αντιχουντικά μηνύματα, ούτε κρυφά ούτε φανερά, αλλά έτσι ήθελε να πιστέψει ο κόσμος -θυμάμαι οικογενειακούς φίλους, κυνηγημένους αριστερούς και κομμουνιστές, να μου λένε «μα δεν ακούς; μας κυνηγήσαν και μας κατηγόρησαν λέει», κι εγώ να μην πείθομαι. Μπορεί όμως εκείνοι να είχαν δίκιο διότι τώρα διάβασα πως τελικά ο Πουλόπουλος εξαιτίας αυτού του τραγουδιού έφυγε στην Ευρώπη για να μην τον πιάσουν.
Μετά έφυγε από τη Λύρα, πήγε στη Μίνος και έκανε πιο εύπεπτο και «ερωτικό» το ρεπερτόριό του αν και πάντα ήταν αξιοπρεπής. Αλλά σταμάτησα να τον παρακολουθώ, οπότε δεν μπορώ να περιγράψω το μετέπειτα έργο του. Έχω πάντως την αίσθηση πως από τα τραγούδια της δεύτερης περιόδου λίγα θα μείνουν. Ωστόσο, τα τραγούδια της πρώτης περιόδου αρκούν και με το παραπάνω για να του χαρίσουν την αθανασία.
Κάτι πολύ χαρακτηριστικό του Πουλόπουλου είναι ότι απο σχετικά νωρίς αποσύρθηκε και από τις ζωντανές εμφανίσεις (τελευταία το 1997 στην Πύλη Αξιού) και από τη δισκογραφία (τελευταίος καινούργιος δίσκος το 1999, αν και οι εταιρείες του συνέχισαν να επανεκδίδουν αράδα). Όμως τα τραγούδια του, και κυρίως αυτά της πρώτης δεκαπενταετίας, συνέχισαν να τραγουδιούνται και να αγαπιούνται.
Σπάνιο για κάποιον να φεύγει νωρίς από τους προβολείς ενώ μπορεί μάλλον εύκολα να επιπλεύσει πάνω στη δόξα του. Σπάνιο επίσης ότι έχει εκδώσει και δυο ποιητικές συλλογές -κι αυτό τώρα το έμαθα, δεν το διαφήμιζε.
Θα βάλετε κι εσείς τα δικά σας αγαπημένα τραγούδια του Πουλόπουλου. Εγώ θα κλείσω με το πρώτο του τραγούδι που θυμάμαι να τραγουδάω, το Καμαρούλα μια σταλιά
Και πάλι Πλέσσας-Παπαδόπουλος, από την ταινία Γοργόνες και μάγκες, ένα τραγούδι πολυαγαπημένο και… πολυραμονισμένο, αφού άλλο παιδί έλεγε «όχι και λατρεία» και αλλο «τα μαρούλια μια σταλιά».
Θα τραγουδάμε τα τραγούδια του για πάντα…
Από το ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου