Για πρώτη φορά στα χρονικά η πρωτεύουσα του Ισραήλ, το Τελ Αβίβ, είναι η πιο ακριβή πόλη για να ζει κανείς στον κόσμο, σύμφωνα με την καθιερωμένη κατάταξη του Economist Intelligence Unit.
Η ισραηλινή πόλη βρέθηκε στην κορυφή φέτος από την 5η την προηγούμενη χρονιά με τον EIU να επισημαίνει ότι η εξέλιξη αυτή οφείλεται εν μέρει στη ραγδαία ανατίμηση του εθνικού νομίσματος έναντι του αμερικανικού δολαρίου, η οποία με τη σειρά της ήταν αποτέλεσμα της επιτυχίας του εμβολιαστικού προγράμματος.
Περίπου το 1/10 των προϊόντων είδαν την τιμή τους να αυξάνεται αισθητά στο Τελ Αβίβ, σύμφωνα με την έρευνα του Economist, που εξετάζει τις τιμές πάνω από 200 προϊόντων και υπηρεσιών σε 173 πόλεις. Σε όρους τοπικού νομίσματος ο πληθωρισμός αυξήθηκε 3,5% φέτος από 1,9% το 2020.
Δεύτερη πιο ακριβή πόλη στον κόσμο είναι το Παρίσι και τρίτη η Σιγκαπούρη. Την πρώτη πεντάδα συμπληρώνουν η Ζυρίχη και το Χονγκ Κονγκ, ενώ ακολουθεί η Νέα Υόρκη. Τη μεγαλύτερη πτώση στην κατάταξη σημείωσε η Ρώμη, χάρη στη σημαντική πτώση των τιμών σε βασικά αγαθά και ένδυση.
Ο πρώην μου. Η πρώην μου. Η πρώην του πρώην μου. Ο πρώην, της πρώην, του πρώην μου… Δεν ακούω και δε διαβάζω τίποτα άλλο πλέον που να μην περιέχει αυτές τις λέξεις, από σχόλια στο You Tube, μέχρι άρθρα περιοδικών. Δεν μπορώ να πω ότι χαίρομαι όταν αισθάνομαι πως άνθρωποι αντί για όνομα και πρόσωπο, χαρακτηρίζονται συνέχεια πρώην, νυν, επόμενοι. Μου δημιουργεί ένα αίσθημα δυσφορίας, σα να έχει κολλήσει κάτι στο λαιμό μου, το οποίο δεν μπορώ να καταπιώ, σα να μου έχει «κάτσει» κάτι άσχημα στο λαρύγγι μου.
Το αγνό συναίσθημα του έρωτα, έχει γίνει πλέον «πήδηξα μία γκόμενα», ή «πότε θα τον/την πηδήξω». Λες και είναι χαντάκι και όχι άνθρωπος. Οι άνθρωποι είναι πρώην και νυν, κερδίζουν προσοχή ή απαξία ανάλογα σε ποιον χρονικό άξονα ανήκουν. Είναι λυπηρό πως οι άνθρωποι στο πλαίσιο των σύγχρονων ερωτικών σχέσεων, αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμοι. Όταν τους ποθούμε σεξουαλικά και λαχταράμε να αντλήσουμε εγωιστικά μία ηδονή είναι απαραίτητοι. Και μόλις βαρεθούμε, ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται «πρώην», τη θέση του οποίου θα πάρει κάποιος άλλος. Και μετά η κατάσταση θα συνεχίζεται και κάθε φορά ο άνθρωπος όταν πάψει να θεωρείται τρόπαιο, θα θεωρείται εμπόδιο.
Ναι, οι σχέσεις χαλάνε, όταν ξεκινάς το οτιδήποτε στη ζωή σου, κανείς δε σε βάζει να υπογράψεις συμβόλαιο. Ναι, μπορεί να τελείωσε κάτι, να έκανε τον κύκλο του και να είδες ότι δεν πηγαίνει άλλο. Αυτή όμως η διαρκής ανακύκλωση, σε τέτοιο μεγάλο εύρος και ένταση, σίγουρα δεν εμπεριέχει στο βάθος του, τόσο βαθύ ερωτικό συναίσθημα.
Ειλικρινά, χάνεις το μέτρημα. Καμία σχέση με ηθικολογία, διότι κάθε άνθρωπος που περνάει από το σώμα σου, αφήνει τα σημάδια του. Ακόμα και αν επρόκειτο για μία γνωριμία εντελώς βιαστική, περαστική. Και διακρίνει κάποιος το μένος που ακολουθεί η παύση μίας σχέσης, τον τρόπο που μιλάνε και φέρονται οι περισσότεροι στους «πρώην».Γιατί στο μεγαλύτερο μέρος των σχέσεων αυτών, απουσίαζε το “ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΤΩ ΕΓΩ”. Υπήρχε το τι θα μπορέσω να πάρω περισσότερο από τον άλλον. Για αυτό και βλέπεις πόσο εύκολα το μίσος και η οργή μπορεί να εισρεύσει στις ερωτικές σχέσεις.
Δε γνωρίζω κατά πόσο στις σημερινές ερωτικές σχέσεις, υπάρχει αγάπη και όχι απλά μία κάλυψη της σαρκικής επιθυμίας. Βλέπουμε τους ανθρώπους να είναι πλέον αναλώσιμοι, να ανακυκλώνονται με τρομερή ευκολία, να αλλάζουν διαρκώς. Το τι αφήνει ο καθένας που περνάει στο σώμα και την ψυχή κάποιου, το γνωρίζει η ψυχούλα του καθενός –δεν το λέμε με στείρο ηθικισμό, διότι μέσα στην ψυχή του ανθρώπου συσσωρεύονται όλες αυτές οι εμπειρίες, οι οποίες ξεκινάνε με ηδονή και καταλήγουν με πόνο.
Οι σχέσεις του σήμερα αποτυγχάνουν, επειδή οι άνθρωποι τρέχουν να γδύσουν το κορμί τους και δε θέλουν να αφήσουν την ψυχή τους γυμνή. Και αυτό είναι που οδηγεί τις περισσότερες σχέσεις σε αδιέξοδο.
Άντε, ας πιούμε στην υγειά των πρώην, των νυν και των επόμενων…
Είμαστε στα 1912 και οι Έλληνες προσπαθούν ενωμένοι να κάνουν τα εθνικά τους όνειρα πραγματικότητα. Ήδη το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας έχει ελευθερωθεί, το ίδιο και η Χίος, ενώ στο δυτικό μέτωπο οι μάχες μαίνονται άγριες και φονικές για την απελευθέρωση της θρυλικής πρωτεύουσας της Ηπείρου.
Ήταν 26 του Νοέμβρη, όταν το ελληνικό εθελοντικό σώμα υπό την αρχηγία του Αλέξανδρου Ρώμα κατέλαβε το Δρίσκο, ανατολικά της πόλης των Γιαννίνων, απωθώντας τους Τούρκους μέχρι τις ανατολικές όχθες της λίμνης. Μαζί με τους ερυθροχίτωνες Γαριβαλδινούς, τους Κρήτες, τους Μανιάτες και το συνταγματάρχη Ματθαιόπουλο με την πυροβολαρχία του, βρίσκεται και ο Ιθακήσιος ποιητής Λορέντζος Μαβίλης, εθελοντής με το βαθμό του λοχαγού παρά τα 53 του χρόνια!
Σαν σήμερα, πριν 98 χρόνια, στις 28 Νοεμβρίου οι Τούρκοι εξαπολύουν σφοδρή επίθεση κατά των Ελλήνων που κατέχουν το ύψωμα του Δρίσκου. Ο Μαβίλης μάχεται ηρωικά στην πρώτη γραμμή επικεφαλής των στρατιωτών του που αποδεκατίζονται από τα εχθρικά βόλια…
Κάποια στιγμή μια σφαίρα του τρυπά τα δυο του μάγουλα σπάζοντάς του και αρκετά δόντια. Και ενώ αιμόφυρτος μεταφέρεται στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής που λειτουργούσε το προσωρινό νοσοκομείο για να του παρασχεθούν οι όποιες βοήθειες, μια άλλη σφαίρα τον βρίσκει στο στόμα. Κείνη την ώρα έφτανε στο χειρουργείο και ο αρχηγός, ο Αλέξανδρος Ρώμας. «Σε συγχαίρω απ’ την καρδιά μου», του είπε και κείνος επιστρατεύοντας τις στερνές του δυνάμεις στάθηκε όρθιος και έπιασε το χέρι του αρχηγού. Το αίμα που έτρεχε στο λαιμό του πάγωνε και του δυσκόλευε την αναπνοή. Μη μπορώντας να μιλήσει με νοήματα τους ζήτησε χαρτί για να γράψει, αλλά δεν πρόφτασε… Ο παπά Φώτης του κλείνει τα μάτια και ο μόνος παρών εκείνη τη στιγμή στρατιωτικός, ο Πιπίνος Γαριβάλδης στέκεται προσοχή και τον χαιρετάει, ενώ οι άλλοι που βρίσκονται εκεί σταυροκοπιούνται… ο Μαβίλης είναι πλέον νεκρός στο πεζούλι της Αγίας Παρασκευής ξαπλωμένος σκεπασμένος με τον ματωμένο μανδύα του… Έχει ήδη περάσει στην αιωνιότητα έχοντας κερδίσει τρία αθάνατα δώρα: Ένδοξο θάνατο, αθανασία και ελευθερία. Όπως επιθυμούσε…
Την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου στην εφημερίδα των Αθηνών «Σκριπ» στην πρώτη σελίδα ο συνάδελφός του ποιητής Σωτήρης Σκίππης έγραφε γι’ αυτόν υπό τον τίτλο: Ο ΩΡΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ «…η μοίρα που τον εμοίρανε να είναι εκλεκτός και ευγενικός του ετοίμασε τον ωραιότερον και ενδοξότερον των θανάτων. Σιωπηλός, μετριόφρων και πρόθυμος εβάδισεν προς αυτόν. Τον ανεζήτησε ματαίως και άλλοτε εις τας επαναστάσεις της Κρήτης όπου επολέμησεν ακάλεστος καθώς και εις την ιδίαν την Ήπειρον. Δεν είχε όμως έλθει η στιγμή. Έπρεπε να μας παρουσιασθεί ακόμη και ως πληρεξούσιος εις την Διπλήν Βουλήν και να τον θαυμάσωμεν και ως ρήτορα. Έπρεπε να τον γνωρίσωμεν και να τον αγαπήσωμεν. Διότι δεν υπάρχει κανείς ο οποίος τον εγνώρισε χωρίς να τον αγαπήση. Ήτο τόσον αριστοκράτης και τόσον άξιος της πλέον αυθορμήτου αγάπης.
Θα ήτο ίσως ασυμπλήρωτος η απελευθέρωσις της πατρίδος του Βηλαρά, του Ζαλοκώστα και του Κρυστάλλη, εάν ένας εκλεκτός ποιητής δεν έχυνε το αίμα του δι’ αυτήν. Η Ήπειρος την οποίαν ύμνησεν εις θαυμάσιον σονέττον δημοσιευμένο εις Αλεξανδρινόν περιοδικόν, η Ήπειρος που επότισε το πνεύμα του και την ψυχή του με τας ωραίας της παραδόσεις και την ένδοξον ιστορίαν της, δεν ημπορούσε παρά να τον δεχθή εις τας αγκάλας της, ως σύμβολον της ελευθερίας και της ομορφιάς. Επάνω εις τον τάφον του θα χαραχθώσι αύριον οι στίχοι τους οποίους συνέθεσε μόνος του, νοσταλγός των Ηλυσίων Πεδίων:
Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε Την πίκρα της ζωής. Όντας βυθίση Ο Γήλιος και το σούρουπο αρχινήση Μην τους κλαις ο καημός σου όσος και νάνε.
Τέτοιαν ώρα οι νεκροί διψάν και πάνε Στης Λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση Και βούρκος το νεράκι θα μαυρίση Αν στάξη γι’ αυτούς δάκρυ όθε αγαπάνε.
Και πίνοντας θολό νερό ξαναθυμούνται Διαβαίνοντας λειβάδια από ασφοδίλι, Πόνους παλιούς που μέσα τους κοιμούνται.
Αν δε μπορείς παρά να κλαίς το δείλι Τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν Θέλουν μα δε βολεί να λησμονήσουν.
Από την Κέρκυραν έστρεψε τα μάτια του και είδεν απέναντι την Ήπειρον. Έτρεξεν εις την φωνήν της. Εάν ο θάνατος είναι η χαραυγή μιας νέας ζωής όπως λέγη ο Βύρων, ο θάνατος του Μαβίλη είναι η χαραυγή μιας Δόξας- Δόξας διά την αναγεννημένην Ελλάδα.
Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ Λ. ΜΑΒΙΛΗ…
Ο Μαβίλης γεννήθηκε στο νησί του ομηρικού Οδυσσέα, στις 6 Σεπτεμβρίου του 1860, τέσσερα χρόνια πριν την ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα. Ο παππούς ήταν Ισπανός στην καταγωγή και είχε έρθει ως πρόξενος της πατρίδας του στην Κέρκυρα όπου παντρεύτηκε Κερκυραία και εγκαταστάθηκε εκεί. Ο πατέρας του Παύλος υπήρξε πρόεδρος των δικαστηρίων της Ιόνιας Πολιτείας, ενώ η μητέρα του Ιωάννα Καποδίστρια- Σούφη ήταν ανιψιά του πρώτου κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια και θεία του πρωθυπουργού Γ. Θεοτόκη.
Ο Λορέντζος στα γυμνασιακά του χρόνια φοίτησε στο εκπαιδευτήριο «Καποδίστριας» στην Κέρκυρα και είχε δάσκαλο τον ελληνιστή Ι. Ρωμανό. Η γνωριμία του με τον Ιάκωβο Πολυλά, λόγιο και βουλευτή, φίλο του Δ. Σολωμού και συνεχιστή του πνεύματός του, υπήρξε καθοριστική στην πνευματική του εξέλιξη. Από αυτόν θα μυηθεί στο έργο του Σολωμού, στην παγκόσμια λογοτεχνία, στην αγάπη για τη δημοτική γλώσσα και στην επιδίωξη της τελειότητας.
Αφού για ένα χρόνο παρακολουθήσει τα μαθήματα της Φιλοσοφικής στην Αθήνα, θα πάει στη Γερμανία όπου θα σπουδάσει φιλοσοφία, γλωσσολογία και σανσκριτική (αρχαία ινδική φιλοσοφία). Μιλάει άπταιστα ισπανικά, αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά, ιταλικά!
Στα 1890 με τη διατριβή του για το βυζαντινό χρονογράφο Σκυλίτση, θα αναγορευθεί διδάκτωρ φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Erlangen της Βαυαρίας. Ο Μαβίλης όμως δεν είναι ο ποιητής και ο φιλόσοφος του γραφείου. Η Ελλάδα που ζει με τη μεγάλη ιδέα τον περιμένει. Φθάνει στην Κέρκυρα και δεν δέχεται καμία θέση από όσες του προσφέρονται για να μην παραβεί τις ηθικές του αρχές. «ό,τι κατορθώσω εις την ζωήν μου, θα το κατορθώσω μένοντας συνεπής, χωρίς ν’ απαρνηθώ ούτε μία πράξη, ούτε μία μόνο στιγμή της περασμένης μου ζωής, ή αλλιώς δεν θα κατορθώσω τίποτε», θα γράψει σε στενό του φίλο.
Στα 1896 ο ποιητής που ήταν πατριώτης όχι μόνο στα λόγια μα και στην πράξη, θα πάει εθελοντής στην Κρήτη μαζί με τον φίλο του Κ. Θεοτόκη και άλλους αξιωματικούς που άφησαν κρυφά τις θέσεις του στρατού, μα και με απλούς πολίτες. Την επόμενη χρονιά θα πολεμήσει στην Ήπειρο, όπου και τραυματίζεται.
Το 1910 θα εκλεγεί βουλευτής με το κόμμα των Φιλελευθέρων του Ελευθέριου Βενιζέλου στην αναθεωρητική Βουλή. Ιστορική θα μείνει η αγόρευσή του για την υπεράσπιση της δημοτικής γλώσσας κατά την συζήτηση του 107 άρθρου του συντάγματος: «Δεν υπάρχει γλώσσα χυδαία, μόνο χυδαίοι άνθρωποι», είπε! Και κατέληξε εκείνη η ομιλία του ως εξής: «Αφέτε κύριοι ελευθερίαν, μόνον ελευθερίαν ζητούμεν, εις τα διάφορα ρεύματα ιδεών. Εκ της συγκρούσεως αυτών θέλει γεννηθεί ο σπινθήρ, ο οποίος βαθμηδόν μεγενθυνόμενος θα είναι ο ποιητής της φυλής, ο συνενών εν εαυτώ πάσαν την θερμότητα και όλον το φως του παρελθόντος της φυλής. Και δι’ αυτής της θερμότητος και δι’ αυτού του φωτός θα καταυγάσει και θα θερμάνη την φυλήν εις τον δρόμον της προς τον πανύψιστον προορισμόν της».
Το έργο του Μαβίλη αποτελούμενο από ποιήματα, πεζά, μεταφράσεις, πολιτικές αγορεύσεις, γράμματα σε φίλους του, δείχνει ξεκάθαρα τον έξοχο χαρακτήρα του ανδρός και τις ιδέες που είχε για τον άνθρωπο, το έθνος, τη θρησκεία, τη φιλοσοφία, την τέχνη και την ηθική. Ασυμβίβαστος, ανιδιοτελής, ιδεαλιστής, πορεύτηκε στη ζωή έχοντας ως πυξίδα την καρδιά του και στις καρδιές των ανθρώπων προσπάθησε να απευθυνθεί.
Ο Μιχ. Περάνθης σημειώνει σχετικά: «οι αρχές που εμόρφωσαν από παλιά το χαρακτήρα του Μαβίλη έμειναν ακλόνητες. Επάνω τους έσπασαν οι αντίθετες παρορμήσεις της ζωής, σ’ αυτές προσαρμόστηκαν όλες οι πράξεις που επετέλεσε. Και η ποιητική του διάθεση στις αυτές αρχές, τις προγενέστερες από την ποίησή του, αναγκάστηκε να υποταχθεί. Τέτοιος στη ζωή και την τέχνη του. Οι περισσότεροι άνθρωποι δέθηκαν στα νιάτα τους με μια ιδεολογία που τη λησμόνησαν στις πρακτικές ανάγκες της ζωής. Ο Μαβίλης της έμεινε πιστός ως το τέλος. Ο θάνατός του ήταν η ολοκλήρωση του ψυχικού του προορισμού, ίσως και το καλύτερο πατριωτικό του τραγούδι».
Το 1911 ο Μαβίλης γράφει στο φίλο του Σ. Θεοτόκη μεταξύ άλλων: «Έχεις δίκιο εις όσα μου γράφεις, μα η πολιτική του Βενιζέλου είναι εθνική, για τούτο πρέπει να παραβλέψουμε τις αδυναμίες ή τις ασυνέπειες που παρουσιάζει. Όσο για με, αποφάσισα να μην πολιτευθώ άλλο. Θα αποτραβηχθώ απ’ την πολιτική και θα περιμένω. Όταν σημάνει η σάλπιγγα θα πάω και εγώ να αφήσω τα ελεεινά μου κότζια σε μια ρεματιά της ονειρεμένης μας Ηπείρου». Και η σάλπιγγα δεν άργησε να σημάνει εθνικό προσκλητήριο… [Νίκος Βέντζης Καθηγητής Φυσικής Αγωγής, Πρωϊνός Λόγος]
Συμφωνία “ουδετερότητας” Ελλάδος-Ρωσίας σε Εύξεινο Πόντο, Αιγαίο και Α.Μεσόγειο-Τι υπέγραψε ο Βαρβιτσιώτης στη Μόσχα
Η Ελλάδα δεν βάζει το “δάκτυλο στην πρίζα” σε σχέση με την κρίση ΗΠΑ-Ρωσίας-Οι Ρώσοι ενοχλούνται από τις αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα
Νέα δεδομένα στις σχέσεις Ρωσίας και Ελλάδος αποτελεί η υπογραφή ειδικής συμφωνίας που αφορά τις ένοπλες δυνάμεις Ρωσίας και Ελλάδος.
Την Τρίτη, στη 13η συνεδρίαση της Μικτής Ρωσοελληνικής Επιτροπής Οικονομικής, Βιομηχανικής, Επιστημονικής και Τεχνικής Συνεργασίας, υπογράφτηκε διμερής συμφωνία μεταξύ του αναπληρωτή υπουργού άμυνας της Ρωσίας, Αντιστρατήγου Alexander Fomin και του ΥΦΕΞ της Ελλάδος Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη.
Η συμφωνία αυτή τροποποιεί τη ρωσοελληνική διακυβερνητική συμφωνία για την πρόληψη πολεμικών επεισοδίων στη θάλασσα εκτός χωρικών υδάτων, και αφορά συμφωνία που συνήφθη στις 10 Απριλίου του τρέχοντος έτους.
«Οι αλλαγές που εισήχθησαν αποσκοπούν στη βελτίωση της ασφάλειας της πλεύσης πολεμικών πλοίων και πτήσεων μαχητικών και άλλου τύπου αεροσκαφών των ενόπλων δυνάμεων των δύο χωρών, σε κοντινή απόσταση μεταξύ τους εκτός χωρικών υδάτων»,ανακοίνωσε το ρωσικό υπουργείο Άμυνας.
Ουσιαστικά η Ελλάδα θα έχει άμεση συνεννόηση με ρωσικά πολεμικά πλοία και αεροσκάφη, όταν αυτά πλέουν και πετούν σε διεθνή ύδατα, σε Εύξεινο Πόντο, Αιγαίο, και Α.Μεσόγειο.
Η χώρα μας ξεκαθαρίζει με αυτόν τον έμμεσο τρόπο, ότι δεν έχει τις παραμικρές επιθετικές βλέψεις προς την ρωσική επικράτεια, πιθανότατα ακόμα και υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ.
Από την άλλη πλευρά ρωσικά πολεμικά πλοία και αεροσκάφη, που θα διέρχονται το Αιγαίο κινούμενα σε διεθνή ύδατα, θα συνεννοούνται με τις ελληνικές αρχές, όπως και τα ελληνικά σε αντίστοιχη περίπτωση.
Ουσιαστικά η όλη προσπάθεια πολεμικής έγερσις στον Εύξεινο Πόντο, δεν αποτελεί θετική εξέλιξη όχι μόνο για την χώρα μας, αλλά και για όλες τις χώρες της περιοχής, αφού μια στρατιωτική κρίση θα ενέπλεκε το σύνολο των χωρών.
Το πρόβλημα για τους Ρώσους πιθανότατα αφορά το σύμπλεγμα των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα, και τις κινήσεις των Αμερικανών σε Αιγαίο και Εύξεινο Πόντο, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε το "Russian express" που αποτελεί την συνεχή ροή δυνάμεων, όπλων και προσωπικού στην Συρία δια μέσω του Βοσπόρου, το οποίο είναι τρομερά σημαντικό για την Μόσχα.
Η χώρα μας δεν έχει κανένα απολύτως συμφέρον, να εμπλακεί σε οποιαδήποτε "στρατιωτικού τύπου” κόντρα με την Ρωσία, έχοντας ανοικτό το μέτωπο της Τουρκίας, ενώ ετοιμάζεται πιθανόν και νέο κύμα μεταναστών και η ισλαμική τρομοκρατία “αναδιοργανώνεται”, για πιθανά νέα κτυπήματα στην ΕΕ, ειδικά ενόψει εορτών.
Οι περισσότεροι άνθρωποι αποτελώντας κομμάτι μιας σχέσης, δε ζυγίζουμε τι δίνουμε ή τι δεχόμαστε. Δινόμαστε ολοκληρωτικά, χαρίζουμε στον άλλον απλόχερα τον εαυτό μας, προσφέρουμε ανιδιοτελώς και χαιρόμαστε όταν αντιλαμβανόμαστε ότι ο σύντροφός μας αναγνωρίζει, απολαμβάνει και επικροτεί αυτήν την προσφορά. Δίνουμε σε μια σχέση γιατί έτσι νιώθουμε, γιατί το κάνουμε με τη ψυχή μας, γιατί αγαπάμε αληθινά και χωρίς όρια και τέλος, γιατί αυτή μας η προσφορά μας γεμίζει χαρά και όμορφα συναισθήματα. Είμαστε πάντα πρόθυμοι σε μια σχέση να στηρίξουμε, να μοιραστούμε, να κάνουμε υποχωρήσεις, να βάλουμε πολλές φορές στην άκρη τις προσωπικές μας επιθυμίες, τον εγωισμό και τα “θέλω” μας και να συναποφασίσουμε για τις κοινές μας επιλογές.
Δεν είναι λίγες όμως οι φορές, που η συμπεριφορά μας αυτή μεταφράζεται λανθασμένα και εφησυχάζει τα συναισθήματα του συντρόφου μας. Τι θέλω να πω… όταν για όλα προθυμοποιούμαστε εμείς, όταν θάβουμε τις δικές μας ανάγκες και προσφέρουμε με τρόπο δουλικό ή χωρίς αναγνώριση ή ακόμα και χωρίς ανταπόκριση, όταν παύουμε να δεχόμαστε αποδοχή και συναισθήματα ή όταν παύουμε να καλύπτουμε τα “θέλω” μας, δίνουμε χώρο σε ένα αόρατο στην αρχή κενό, να αρχίσει να εισβάλλει μέσα μας.
Σαφώς και μια σχέση δεν είναι αλισβερίσι, δεν είναι δούναι και λαβείν και φυσικά κανένας δε θα σταθεί στο τι δίνει ή στο τι εισπράττει. Όμως κάθε φορά που δίνεις και νιώθεις ευτυχισμένος, αντιλαμβανόμενος την ευτυχία στα μάτια του άλλου, είσαι σε θέση να αντιληφθείς και τη δική σου προσδοκία, τη δική σου αδημονία, τη δική σου ανάγκη, τη δική σου δίψα για αγάπη, για τρυφερότητα, για επιβεβαίωση, για αποδοχή, για μοναδικότητα, για επιβράβευση.
Είναι φορές που οι καταστάσεις ή ο αμέριστος ζήλος μας να παραμείνουμε σε έναν άνθρωπο, μας κάνουν να εθελοτυφλούμε και να φυτοζωούμε σε ένα παρόν που ατροφεί, εις βάρος του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς μας. Γινόμαστε έρμαια τοξικών σχέσεων, αποδέκτες αδιαφορίας και εγκατάλειψης και συντηρούμε μονομερώς μια σχέση που από καιρό έχει βαλτώσει.
Αφουγκράζομαι, συνειδητοποιώ, αφυπνίζομαι και συμπεραίνω… Πάντα η αγάπη θέλει δύο! Δύο στον έρωτα, δύο στην επικοινωνία, δύο στην αντιπαράθεση, δύο στη σχέση, δύο στα εύκολα και δύο στα δύσκολα! Όταν ο ένας απομακρύνεται, αποστασιοποιείται και σταματά να προφέρει, θα έρθει η στιγμή που ο άλλος θα χάσει τις αντοχές του, θα κοπιάσει, θα πάψει να δίνει δεύτερες ευκαιρίες και θα γυρίσει σελίδα.
Επειδή λοιπόν, το τέλος πάντα πονάει από όποια πλευρά κι αν είσαι, πάσχισε να μη φτάσεις! Πρόσφερε όσα περισσότερα μπορείς και διεκδίκησε όσα σου ανήκουν! Γιατί όπως πολύ σωστά έχει επισημάνει πριν από εμάς ο Γερμανός μυθιστοριογράφος Έριχ Μαρία Ρεμάρκ… “Η αγάπη δεν ανέχεται εξηγήσεις. Χρειάζεται πράξεις!”.
Η διάσημη εκπομπή του BBC «Two, Digging for Britain» αποκάλυψε μια ρωμαϊκή βίλα, κάτω από το χωράφι ενός αγρότη, που περιέχει ένα σπάνιο μωσαϊκό που απεικονίζει σκηνές από την Ιλιάδα του Ομήρου.
Το μωσαϊκό, που βρέθηκε στο Rutland και έχει περιγραφεί ως το πρώτο παράδειγμα αυτού του είδους στο Ηνωμένο Βασίλειο, ανακαλύφθηκε από τον γιο του ιδιοκτήτη του χωραφιού και ερευνήθηκε από αρχαιολόγους από το Πανεπιστήμιο του Λέστερ. Οι ιστορικοί το περιέγραψαν ως «ένα από τα πιο αξιόλογα και σημαντικά ψηφιδωτά που έχουν βρεθεί ποτέ στη Βρετανία».
Το μωσαϊκό και το γύρω συγκρότημα βίλας έχουν πλέον προστατευθεί ως προγραμματισμένο μνημείο από το Υπουργείο Ψηφιακών, Πολιτισμού, Μέσων και Αθλητισμού (DCMS) κατόπιν συμβουλής της Ιστορικής Αγγλίας. Στο συγκρότημα -που πιστεύεται ότι κατοικήθηκε από πλούσιο άτομο από την ύστερη ρωμαϊκή περίοδο- πραγματοποιήθηκαν επείγουσες ανασκαφικές εργασίες στο σημείο, μετά την ανακάλυψη ασυνήθιστης κεραμικής σε κοντινή απόσταση.
Ο Jim Irvine, γιος του γαιοκτήμονα Brian Naylor, έκανε την αρχική ανακάλυψη αφού εντόπισε «ασυνήθιστα αγγεία» σε μια βόλτα κατά τη διάρκεια του lockdown το 2020 και επικοινώνησε με την αρχαιολογική ομάδα στο συμβούλιο της κομητείας Leicestershire. Το μωσαϊκό, το οποίο σχηματίζει το δάπεδο αυτού που πιστεύεται ότι ήταν χώρος τραπεζαρίας ή ψυχαγωγίας της βίλας, έχει διαστάσεις 11 x 7 μέτρα.
Τα ψηφιδωτά χρησιμοποιούνταν τακτικά σε ιδιωτικά και δημόσια κτήρια σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και, συχνά, παρουσίαζαν διάσημες φιγούρες από τη μυθολογία. Ωστόσο, το μωσαϊκό Rutland πιστεύεται ότι είναι μοναδικό στο Ηνωμένο Βασίλειο, καθώς παρουσιάζει τον Αχιλλέα και τη μάχη του με τον Έκτορα στο τέλος του Τρωικού Πολέμου.
Οι έρευνες αποκάλυψαν ότι η μεγάλη βίλα περιβάλλεται από αχυρώνες, κυκλικές κατασκευές και, πιθανώς, ένα λουτρό. Το συγκρότημα είναι πιθανό να καταλήφθηκε από κάποιον με γνώση της κλασικής λογοτεχνίας, μεταξύ του 3ου και 4ου αιώνα μ.Χ. Πηγή
