The God - Award Winning Comedy Animation By Director Konstantin Bronzit ...

               

ΟΤΑΝ   ΤΑ   ΛΟΓΙΑ   ΔΕΝ  ΕΧΟΥΝ  ΛΟΓΟ



        ΤΟ  είδατε.........Κάτι μικρο.....Κάτι ασήμαντο μπορεί να γκρεμίσει μια παντοδυναμία.

    Γι'αυτό αφήστε τον εαυτό  σας  να  γελάσει, ή έστω να  χαμογελάσει......

    Το  δανείστηκα   από  ανάρτηση   του  Κώστα  Φίλου  που  πάντα  εχει  κατι  καλο  να  μας  προσφέρει....

Es Pagan

    ΕΙΜΑΣΤΕ      ΕΛΛΗΝΕΣ


 Κουβαλάμε μια τεράστια ιστορική και πολιτισμική κληρονομιά
Δεν ειμαστε ένας τυχαίος λαός....
Παντού σε όλη τη γη,βρίσκονται μαρτυρίες της παρουσίας των Ελλήνων..
Επιστήμες ,τέχνες,φιλοσοφία,ανδρεία,εμπόριο,ναυτιλία και γενικά κάθε δραστηριότητα των ανθρώπων
Δεν ντέπομαι που είμαι ¨Ελληνας....Οι πρόγονοί μας θα ντρέπονταν για μας με τη νοοτρποπία που κουβαλάμε...Η ηττοπάθεια δε μάς ταιριάζει...Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ξυπνήσουμε από το λήθαργο
                             
                            ΠΟΤΕ  ΔΕΝ  ΕΙΝΑΙ  ΑΡΓΑ

`ΤΑ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

           

Η    ΑΓΝΩΣΤΗ   ΖΩΗ    ΤΩΝ   ΜΑΝΙΤΑΡΙΩΝ

               Ίσως,για τα μανιτάρια είναι κάποια πράγματα που γνωρίζουμε,και άλλα που ούτε καν περνάνε από το μυαλό μας..

  Δεν βλέπω το το θέμα από  την πλευρά ,δηλητηριώδη ή ενα εύγευστο πιάτο.

  Απλά μου κίνησαν το ενδιαφέρον,ορισμένα παράξενα από τη ζωή τους

      Ας πούμε...Κινείται το μανιτάρι και αν ναι πως;

   Η απάντηση ίσως ξαφνιάσει.     

  -Ναι κινείται.

   Πως; Απλά χάρη στα πόδια του. Τα φτιάχνειν μόνο του όταν είναι μικρό και γεμάτο ενέργεια.

  Τότε μοιάζει σαν ένα ζελατινοειδές τριαντάφυλλο στον κορμο κάποιου δέντρου.Κάτω από αυτή την ουσία ,χάρη στα πόδια του μετακινείται και καταβροχθίζει ο,τι βρι στο διάβα του....Α...Ναι του αρέσει να κολυμπά στα ρυάκια κατά μήκος του ξύλου.

  Μετά όταν γεράσει,κουρασμένο πια γατζόνεται κάπου και σκληραίνει,μεταμορφωμένο πια σαν μια μικρή πορτοκαλιά μπαλίτσα,σαν τσίχλα....                                                                                                                                       Τα μανιτάρια δεν ανήκουν ούτε στο φυτικό ,ούτε στο ζωϊκό βασίλειο                                                                              Έχουν παράξενα σχήματα και βγαίνουν σε υγρά μέρη.      Οι σπόροι τους,φεύγουν σαν σκόνη από την κορφή τους που συνήθως μοιάζει με ομπρέλα...Τρέφονται με άλλους οργανισμούς ,ζωντανούς ή νεκρούς..                             Ορισμένα μανιτάρια είναι σαρκοφάγα. Επειδή δεν μπορούν να τρέξουν ή να πετάξουν,παγιδεύουν τα θύματά τους με άλλους τρόπους.

Μερικά διαθέτουν ζελατινώδεις ίνες πάνω στις οποίες κωλούν τα εντομα.. Άλλα διαθέτουν ένα είδος κολλητικών κουμπιών,που λειτουργούν σαν κριτς κρατς ( αυτοκόλλητο ) Άλλα πάλι έχουν ένα είδος δακτύλιου που ανοίγει και κλείνει .Όταν κάποιο σκουλίκι πλησιάσει στους δακτύλιους εγκλωβίζεται

                                                                                                           

                                                     

            Η πανάκριβη τρούφα ανήκει σε ένα είδος υπόγειων μανιταριων τους δισκομύκητες  και αναπτύσεται κάτω απο ειδικές συνθήκες στις ρίζες της βελανιδιάς και απορροφά τους χυμούς του δέντρου μέχρι που αποστραγγίζεται και μπεθαίνει.

       Ανιχνεύοντα από ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά ή και γουρούνια...Καρποφορεί δε δε επτά χρόνια.

             Το καλό όμως που προσφέρουν τα μανιτάρια είναι τεράστιο,καθώς τρέφονται με ο,τι σκεπάζει το χώμα, όπως νεκρά φύλλα,κομματάκια φλοιού και σκελετούς δέντρων.

    Είναι αυτά που παράγουν το χούμο που φυτρώνουν τα φυτά.

    Χωρίς τα μανιτάρια η γη θα ήταν σκεπασμένη με ένα στρώμα άχρηστα υπολείμματα και δε θα φύτρωνε τίποτα

     Το ξέρατε ότι υπάρχουν και μανιτάρια που τρώνε δέντρα;

   Οι πολυπορίδες αναπτύσσονται κυρίως σε δέντρα. Μοιάζουν σαν πριζόλε, κολάνε στο κορμό ,εισχωρούν μέσα και καταστρέφουν το δέντρο τρώγοντας το ξύλο.

                                                                                                                                                                            Ποικιλόμορφα , πολύχρομα  και πολυποίκιλα.....

            Υπάρχουν περισσότερα απο 180.000 μανιταριων

*********************************************************************************

ΦΥΣΙΟΛΑΤΡΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ

'' ΜΙΑ  ΒΟΛΤΑ  ΣΤΗ  ΠΑΡΝΗΘΑ''

   Ξαφνικά ,έτσι μου  τη βάρεσε και μου ήρθε η φαεινή ιδέα.

Δε πάω μια βόλτα στη Πάρνηθα...Να απολαύσω τη φύση,να αναπνεύσω οξυγόνο και να ξεφύγω απο τη βουή της Αθήνας

Αμ έπος αμ έργον

Είχα να πάω από το καιρό της μεγάλης καταστροφικής φωτιάς,γιατί ΄ήξερα πως δε θα άντεχα το θέαμα  της καταστροφής του βουνού που τόσο αγάπησα από παιδί.

Χαλαρά απολάμβανα την οδήγηση. ¨Έφτασα μέχρι το Μενίδι και σιγά σιγά πήρα την ανηφόρα

Όταν χάθηκαν τα πρώτα σπίτια,άρχισα να αισθάνομαι τη γνώριμη  μυρωδιά του δάσους...Και όλο και όλο ανέβαινα ,μέχρι που φάνηκε  η Αθήνα σαν απλωμένο χαλί...Κι όμως αυτή η τσιμεντούπολη φάνταζε σαν λαμπρή πολιτεία...Απολάμβανα αυτό που πριν απο μία  ώρα βλαστήμαγα...

Αλλά άλλη ήταν η αιτία....

Ήταν τα πεύκα ,Ήταν τα ανθισμένα κυκλάμινα,ήταν το θρόϊσμα του αέρα ανάμεσα στο πεύκα,ήταν η μυρωδιά του ρετσινιού,ήταν η ηρεμία της φύσης...Αλλά τα κυκλάμινα κλέβαν την παράσταση..Εκατομμύρια μικρούτσικα αργοσάλευαν το κορμάκι τους στην ήρεμη πνοή του ανέμου..Και η ανηφόρα συνεχίζεται, Προσπέρασα το Μετόχι με την υπόσχεση στην επιστροφή να κάνω μια στάση και συνέχισα το ανέβασμα....¨Οσο ανεβαίνει κανείς αυτό το βουνό νομίζει πως πλησιάζει το Θεό. Είναι η απόδραση από τη μιζέρια της πόλης  

     Ενα πυροσβεστικό όχημα  ,αραγμένο σε ένα πλάτωμα ,για άμεση επέμβαση σε κάποιο συμβάν, σε κάνει και συνέρχεσαι.

   Πριν λίγα χρόνια ,τέλη Ιούνη του 2007 ,η καταστροφική πυρκαγιά,ειχε προκαλέσει τέτοια ζημιά,που οι εικόνες που βλέπαμε από την τηλεόραση,έκαναν τον νου μας να σαλεύει..

    Τι έφταιγε; Κακός σχεδιασμός; ολιγωρία; ανικανότητα;

¨Ό,τι και να'φταιγε η ζημιά είχε γίνει.

Υπέθεσα ότι ο χρόνος θα είχε επουλώσει τα τραύματα.

Έφτασα μέχρι τα έλατα.Εκεί σταματά η ανηφόρα,και στρίβωντας αριστερά έπρεπε το υπέροχο ελατοδάσος να απλωθεί μπροστά μου.

    Και εκεί  ήταν η έκπληξη.

                                         ΚΡΑΝΙΟΥ    ΤΟΠΟΣ

  

             Ένα απαίσιο φαλακρό τοπίο...Ένα απαίσιο κατσάβραχο το πιο ωραίο μέρος της Αθήνας. Δάκρυσα και θάμπωσαν τα μάτια μου και στάθηκα σ'ένα πλάτωμα,στο παλιό σανατόριο.                                                                          Κάποτε κρυβόνταν πίσω από τα έλατα...Αλλά τώρα φαντάζει ,έρημο , σαν χάρος σε ένα άχαρο τοπίο..       Που και που κάποιο νεογέννητο ελατάκι, δίνει την ελπίδα της αναγέννησης.                                                                            Πάλι θα ξαναγίνει το λημέρι των ελαφιών,που χάσανε το σίγουρο καταφύγιο.Ναι κάποτε θα ξαναγίνει,όπως  ήταν. Ενα πανέμορφο δάσος..                                                                                             Αυτό ειδικά το μέρος διαλεξε ο γλύπτης Σπύρος Ντασιώτης το 2012 και έφτιαξε το     ΔΑΣΟΣ  ΤΩΝ  ΨΥΧΩΝ  .                                                                                        Γλυπτά σε κορμούς καμμένων δέντρων ,που απεικονίζουν την αγωνία των αρρώστων του σανατορίου.,Την απόγνωση ,τη μοναξιά τους μα και την ελπίδα.

Και πάντα ένα παράθυρο στον κόσμο....Η ελπίδα...Και γύρω Κρανίου Τόπος

    Και μόνο κάποιες κατασκεύες από κορμούς καμμένων δέντρων,μήπως και κρατήσουν τό λιγοστό χώμα που απέμεινε,το τόσο απαραίτητο,για να μη πεθάνει η ελπίδα               Με βαριά καρδιά μπήκα στ'αμάξι και συνέχισα το δρόμο μου....                                                                                        Ένοιωθα απαίσια..                                                                   Το τοπίο ιδιο και απαράλλαχτο.....Βράχια που αντικατόπτριζαν το φως του ήλιου και σε στράβωνε.    Έβαλα γυαλιά, γκάζωσα λίγο παραπάνω,να φύγω απ'τη κόλαση όσο γίνεται πιό γρήγορα....                                                 Γρήγορα έφτασα,στην Αγία Τριάδα...Ήταν μια όαση  πρασίνου,μέσα στη γενική καταστροφή...Θες το πλάτωμα ,θες το νερό,το μέρος σώθηκε...Άνοιξα το βρυσάκι της πηγής,ήπια απο το πεντακάθαρο νεράκι.....Και ήταν τόσο γευστικό..

    Συνέχισα λίγο πιο πάνω....Όπου έπεφτε το μάτι μου ερημιά.....Μέχρι το καζίνο τα πάντα έρημα κατσάβραχα....Δεν το άντεξα και πήρα το δρόμο της επιστροφής.

   Ξανά το ίδιο σκηνικό....

    Έτσι έφτασα μεχρι το Μετόχι,στον Προφήτη Ηλία....Εκει ολα φαίνονταν όπως  τα ήξερα...Καταπράσινα ,περιποιημένα...Κατέβηκα πήγα στο εκκλησάκι και έκανα το σταυρό μου...

        Κάτω απο το εκκλησάκι,είναι ένα πάρκο,κατάλληλο  για πικ νικ,για εύθυμες παρέες...Τώρα υπάρχει άγρια ερημιά. Η φύση έχει οργιάσει και το νεράκι της πηγής ,φερτό απ'το δασαρχείο,απ'τον Άϊ Γιώργη,έχει στερέψει......Βλέπεις τα κονδύλια δεν υπάρχουν.....Τα κονδύλια είναι μόνο για τους μανδαρίνους της πολιτικής και όχι για το λαό.....

       Συνέχισα το δρόμο μου και έφτασα στα πρώτα σπίτια....          Και μετά .........

                                              ΧΑΟΣ

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΔΟΚΙΜΙΟ

        Η  ΖΩΗ  ΜΑΣ  ΚΥΚΛΟΥΣ  ΚΑΝΕΙ

       Κάθε  άνθρωπος  γεννιέται   με  το  ριζκό  του.

Οι μοίρες ,λέγαν οι παλιοί  έρχονταν  πάνω  από  το  νεογέννητο  και  η  μια  το  μακρύ της  η  άλλη  το  κοντό  της  γράφανε  το  μέλλον  του  και  όλα  παίρναν  τον  δρόμο  τους. 

Και  κάπως  έτσι  ήταν.

 Όλα  ένα  παραμύθι  ,μια  ουτοπία.                                                                       

  Κανείς  δεν  έφταιγε  για  την  πορεία  του  παρά  μόνο  οι  μοίρες.  Λίγα  γνώριζαν  για παραέξω...

  Μια  εφημερίδα, ένα  ραδιοφωνάκι  και  η  παράδοση. από τα σοφά  χείλη  των  γερόντων...

  Και  το  παιδί  μεγάλωνε  και  γινόνταν  αντίγραφο  των  πατεράδων,  των  παπούδων..και πάει  λεγοντας....Κάτι σαν αποτύπωμα  σφραγίδας..

   Με  την  πάροδο του  χρόνου  και με  την  ανάγκη  ,που  δυστυχώς ,πάντα  εξυπηρετούσε  σκοτεινές  στιγμές  στην  ανθρωπότητα,  πάντα  στη διάρκεια  κάποιου  πολέμου. ,η  επικοινωνία  άρχισε  να  ενώνει  τον  κόσμο  .Τα  νέα  κυκλοφορούσαν  γρήγορα  και  βγήκαν  στην  επιφάνεια  καινοτομίες  και  εφευρέσεις..Αναπτύχθηκαν  οι  επιστήμες  και  οι τέχνες

   Νέοι  ορίζοντες  ανοίχτηκαν  και  άρχισε  η  αλματώδης  ανάπτυξη.

  Τα  ταπεινά  επαγγέλματα  εξαφανίστηκαν...

Οι  μοίρες γίναν  πανεπιστήμια και  τεχνικές σχολές  και τα όνειρα των  νέων  σπρωγμένα  και από  την  οικογένεια  ,άρχισαν  να  διευρύνονται Ο  κόσμος  άρχισε  να  μαζεύεται  στις  πόλεις  με τις πολλές  ευκαιρίες  .

Και  οι πόλεις  γίναν  τεράστιες  .Οι  νέοι μόνο  στην  πόλη   με  τις  ανέσεις  βέλπανε  το  μέλλον  τους ,την  άνεση  και τη διασκέδαση....

       Και  η  ύπεθρος  άρχισε  να   μαραζώνει  και  η  γεωργία  να  ατονεί..

 Οι  λίγοι  που  μείναν  προσπαθούσαν  να  καλύψουν  τις  ανάγκες ,της  ολο  και  περισσότερο  αυξανόμενης  ζήτησης...

 Η  επιστήμη  βοηθούσε  με όλο  και  πιο  ισχυρά  λιπάσματα και  φυτοφάρμακα  και  η  παραγωγη  όλο  και  μεγαλωνε  αλλά  και  το  τίμημα  ηταν   μεγάλο....Η  γη  δηλητηριάζονταν  συνεχώς.

Νιτρικά  λιπάσματα  και φυτοφάρμακα πέρασαν  στον  υδροφόρο  ορίζοντα, κάνοντας  το  νερό  ακατάλληλο  γιά  τον  άνθρωπο...

Από  την  άλλη  μεριά  η  βιομηχανία  με   μια  τερατωδη  αναπτυξη  αμόλαγε  διοξινες  και  διοξειδιο  στην  ατμοσφαιρα  ,δηλητηριάζοντας  τον  αέρα  και τελικά  γίναμε  ενα  υπέροχο  θερμοκήπιο....Ιδανικό  μέρος  για  φυτα..

.Για  τους  ανθρώπους  όμως;

Κάποτε  θυμάμαι  ψάχναμε  για  υδραυλικό  και  δεν  βρήσκαμε....

   Γιατροί , δικηγόροι  ,αρχιτέκτονες, γεωπόνοι  και...   και...   και....Υπερπαραγωγή  επιστημόνων..

     Ακμή  και  παρακμή..

  Μόλις  η  φούσκα  της  ευημεριας  εσκασε  αποτομα, όλα  ήρθαν  τουμπα...

Πάνε  και  οι  βιομηχανιες, πάει  και  η  ευημερία...

Το μόνο που  μας  εμεινε  είναι  κατάλοιπα  της  ρύπανσης

  Αποδεδειγμένα  σήμερα, ενας  μαθηματικος, σηκώνει καλύτερα  από κάθε  άλλο  ένα  βάρος, ο αρχιτέκτονας  κάνει  τα  καλύτερα  ταβερνεία  και   ο  δηκηγόρος  γίνεται  τέλειο  γκαρσόνι.

 Τυχεροί  όσοι  έχουν  ρίζες  και  υποδομές  σε χωριό .Γυρίζουν και  γίνονται  αγρότες  για να  ζήσουν.  Άλλοι  ξενητεύονται  ,οι  πιο  πολλοί  όμως  γυριζουν ,έχοντας χασει τα καλύτερα τους  χρόνια...

 Η  ύπαιθρος σιγά  σιγά ,μαζευει  τα  κομματια  της...

      Ανασυντάσσεται......

  ΚΑΙ  ΝΑ....Τώρα  όπου  νά'ναι  θάρχονται  και  οι  μοίρες  για  να  ξαναπούν  στα  βρέφη  το  ριζικό τους..

Ο ΟΔΗΓΗΤΗΣ Κώστα Βάρναλη - Χρήστου Λεοντή

ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΑ ΕΚΤΟΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΟΥ...

''Η ΚΥΡΑ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ''

(Αναμνήσεις)

           

      Το χειμωνιάτικο εκείνο το απόγευμα ήταν συννεφιασμένο και μελαγχολικό όπως και η ψυχή μου. Ωστοσο όταν ανεβαίνοντας τον εξοχικό δρόμο αντίκρισα το μενεξεδένιο βουνό και την απεραντωσύνη του κάμπου,κι ο αέρας με αγγιξε με τις πνοές του δάσους,κάποιο φωςσκόρπισε τα συννεφάκια. Κι όσο προχωρουσα στη μοναξιά του εξοχικού δρόμου,το γνωστό τοπίο,μα κάθε φορά διαφορετικό,ταξίδευε τη σκεψη μου και τη διασκέδαζε. Μα δεν ήταν παρά ένα μικρό διάλειμμα. Κάθε εικόνα αυτού του τοπίου,ο δρόμος,τα δέντρα,το κάθε τι ήταν κι από μια θύμηση που έκανε τα καινούρια να χάνονται σαν σκιές και τα περασμένα να ζωντανεύουν.
  

   Ηταν κι από μια θύμηση που ζωντάνευε κάποιους καιρούς,κάποιες στιγμές πού τώρα ξεχώριζαν πίσω από το θαμπό γυαλί του χρόνου. Έτσι τα συννεφάκια που για λίγο είχαν σκορπίσει,πήραν πάλι τη θέση τους. Συννεφάκια που  έφερναν το μήνυμα μιας θύελλας συναισθημάτων,ένα ψυχικό ξέσπασμα,μα με ομορφιά κι ευγένεια,με συγκίνηση και χαρά ακόμα,όταν φέρνει τη διάθαση της δημιουργίας.
   Και το απόγευμα εκείνο στο σπίτι του δάσους με τα ψιθυρίσματα των πεύκων,θα ήταν από τα λίγα εκείνα τα περασμένα. Κάτι που θα 'μενε,και που κάποτε η παλιά του θύμηση θα το ζωντάνευε.
   Το άσπρο σπίτι ανάμεσα στα πεύκα,έκοψε τους στοχασμούς μου. Ερημικό στην άκρη του δάσους ολονυχτίς ακούει τις μυστικόπαθες συμφωνίες του,και το μονότονο τραγούδι του νερού που πέφτοντας στην στη μικρή λίμνη θαρρείς μετρά τις στιγμές του καιρού που φεύγει. Εκείνο το χειμωνιάτικο απόγευμα τα παράθυρα ήταν ανοιχτά,καθώςκι η μεγάλη πόρτα του κήπου. Προχώρησα μόνος μου και τότε μπαίνοντας στο χωλ αντίκρυσα αυτή την εικόνα. Δεν είχε αλλάξει τίποτα απ'ότι ήξερα. Μα ποτέ δε θυμόμουν τόσο φωτεινό το χωλ εκείνο,ποτέ δε μου φάνηκαν όλα εκεί μέσα τόσο χαρούμενα. Μπροστά στη θερμάστρα καθόνταν ένα κορίτσι με μαύρα,στην άκρη ο φίλος μου που με τον ερχομό μου τινάχτηκεσα να ξυπνούσε από κάποιο γλυκό όνειρο και γύρω τους σκόρπια χειρογραφα.
   Δεν ήξερα τι ένοιωθα εκείνη τη στιγμή. Για λίγο στάθηκα αβουλος από 'ο,τι εβλεπα. Εδωσα μηχανικα το χέρι μου στο χαιρερισμό εκείνο της γνωριμίας,κι έκανα να τραβηχτώ. Όμως δε μπόρεσα...
   Τα μάτια της με κράτησαν για λίγο ακίνητο. Κι όσο με κοίταγε στα μάτια,εκείνα με το ψυχικό φως,διάβαζα τους ωραίους στοχασμούς της. Ένιωθα να φωτίζουν την ψυχή και τη σκέψη μου.
   Κι από την ίδια στιγμή στον εσωτερικό μου κόσμο άρχιζε μια δυνατή,μια παθητική ανοιξιάτικη συμφωνία.
   Ίσως να ζούσα ένα όνειρο.
   Το κορίτσι εκείνο με τα μαύρα εκφραστικά μάτια,θαρρούσες πως ερχόνταν από κάποιο φανταστικό κόσμο.
   Νόμιζες πως ζωντάνευαν παραμύθια του παλιού καιρού.
 Πως από κάποιες ξεχασμένες σελίδες ξεπηδούσαν μορφές ιδανικές. Καθόμουν τώρα στο μικρό σαλόνι.
Από το παράθυρο έβλεπα στον κήπο τα δέντρα ν'ανεμοδέρνονται και νόμιζα πως εβλεπα μια χειμωνιάτικη ζωγραφιά το καλοκαίρι.
Ήταν τόσο μακρυά από το χειμώνα.
Κι όλα εκεί μέσα στο μικρό σαλόνι φαινόνταν αλλαγμένα.

Τα έπιπλα,τ'αγαλματάκια ,το μεγάλο ανθογυάλι,οι ζωγραφιές στουςτοίχους,όλα είχαν πάρει κάτι από κείνη,από το φως των ματιών της,από το χαμόγελο της.
Κι αυτή η θλιμμένη μορφή της κυρίας από το παλιό πορτραίτο πάνω από τον καναπέ ,μας κοίταζε τώρα μ'ένα πικρό χαμόγελο,σαν να ξαναζούσε καποια λησμονημένη σελίδα δική της.
Την ίδια ώρα ένα ανατολίτικο παθητικό τραγούδι σκορπούσε ερωτικό παράπονο
   Εκείνη είχε σηκωθεί κι έκανε μικρές βόλτες. Χαιρόσουνα να τη βλέπεις καθώς σιγοπερπατούσε από τη μια άκρη στην άλλη,αφήνοντας κάτι από τη χάρη της όπου στεκόνταν,ότι άγγιζε. Ο παθητικός σκοπός έφερε τότε την κουβέντα μας γύρω απο τη μουσική
   - Καθε εκδηλωση της, ελεγε, με συγκινεί,όπως και κάθε λουλούδι.
   Μιλούσε με τέτοιο τρόπο που δεν προσέχαμε παρά μόμο τη μουσική της φωνής της. Τότε τραγούδησε ένα ανατολίτικο τραγουδάκι. Η φωνή της γλυκιά ,γοητευτική,στήν αρχή, πιό δυνατή έπειτα, γέμισε το σαλονάκι και τις ψυχές μας. Κι όταν μιλούσε,κι όταν τραγουδούσε κι όταν σιωπηλή άφηνε το βλέμμα της να πλανηθεί, πάντα ήταν όμορφη.
Οι στοχασμοί σου σταματούσαν σε κείνο πουέβλεπες, σε κείνο που χαιρόσουνα.
Την κοίταζες και ξεχνούσες τ'αλλα.
   Η ΄Ώρα είχε περάσει.
μ' ένα χαμόγελο σηκώθηκε  για να φυγει. Μου φάνηκε τότε πως ξύπνησα στην καλύτερη στιγμή κάποιου ονείρου
Τινάχτηκα πάνω για να την εμποδίσω. Δε θυμάμαι τι και πόσα της είπα.
Μα της μίλησα μ' ενθουσιασμό,με πάθος με συγκίνηση ακομα.
Έμεινε. Το χαμόγελο άνθιζε παλι στο προσωπό της και το όνειρο συνεχιζόνταν. Επειτα από το τραπέζι περάσαμε στη γωνιά της θερμάστρας. Μιλούσαμε φιλικά για ένα σωρό πράγματασαν να γνωριζόμασταν από καιρό
Μας είπε για τα μαύρα που φορούσε,τα όνειρα και τις προσδοκίες της,για τη μοναξιά της στην άκρη του δάσους.
Περασμένα και τωρινά που τα'βλεπες στη μορφή της πότε φωτισμένη και άλλοτε σκοτεινη.
Τα διηγόνταν τόσο όμορφα.

Και τα λόγια της ήταν μια σιγανή υπόκρουση στον κύκλο των στοχασμών μας. Δε χρειαζόνταν να πει περισσότερα. Μιλούσε το χαμόγελο της, μιλούσαν τα μαλλιά της,τα μάτια της,οι εικόνεςπου βλέπαμε στο πρόσωπό της. Είχε πει τόσα,που από στιγμή σε στιγμή,ένιωθε και πιο έντονα τη διάθεση ν'ακουστεί εκείνο που μου είπε από την πρώτη στιγμή που την αντίκρισα.
Ν'ακουστεί αυτό που έκλεινε τον εαυτό της ,αυτό που έδινε την εικόνα της.
-Κοίταξε, είπα στο φίλο μου, αυτή τη ζωντανή ζωγραφιά.
Έτσι καθώς κάθεται στηρίζοντας στο χέρι της το ωραίο αυτό κεφάλι,με τα νοσταλγικά μάτια ,είναι η ίδια μια όμορφη και πιο δυνατή σελίδα απ' αυτή που μας διαβάζεις.
¨Ένα χαμόγελο ρόδιζε το γλυκό εκείνο πρόσωπο. Ένα χαμόγελο σκορπούσε φως.
Ένα χαμόγελο ανάλαφρη πνοή,ένα χαμόγελο χάδι.
-Κυρά του δάσους!  Ψιθύρισα. Δε ξέρω μα θαρρώ πως τα λόγια σου είναι η φωνή του εαυτού μου , είπα.
   -Σαν και να με γνωρίζεις ,σαν και ν'ακουσες κάποτε για μένα.
 -Το δάσος μου μίλησε για σένα.
Το δάσος που χρόνια τριγυρνάς.
              Τα πεύκα που άκουσαν τα όνειρα σου και τα ψιθύρισαν.
              Τα μονοπάτια του.
              Τ' αγριολούλουδα που ποτίστηκαν απ' τα δάκρυά σου.
              Κι οι πέτρες του ακόμα.
Το δάσος που τόσες φορές πήραμε τα μονοπάτια του μας μίλησε για σένα.
Οι πνοές του μας είπαν για το στολίδι του,για την κυρά του.
              Και σ΄αναζητήσαμε.
              Πόσες φορές δεν πήραμε το μονοπάτι για να σε βρούμε.
              Νιώθαμε τον εαυτό σου να βρίσκεται κοντά μας.
              Ακούγαμε τη φωνή σου ,τα λόγια σου.Δε σε βρίσκαμε.
Μα πάντα σε καρτερούσαμε.
Και να ,το δάσος που τόσο τράβηξε τη σκέψη μας,σε στέλνει τώρα κοντά μας.Θα μείνεις λίγο;
Θα φύγεις για πάντα;
Ποιος το ξερει.
Κάτι ομως θα μεινει μαζί μας.
Οι στιγμές αυτές!
Θα μείνουν αυτά τα μάτια,ο ίσκιος σου που κάποιες ώρες θα τριγυρίζει κοντά μας.
Και θα μας συντροφεύει.
Θα μας μιλά για τα καινούργια, μα πιο πολύ θα στέκεται στα παληά.
Σ'αυτά τα παληά που δε θα είναι παρά μια κιτρινισμένη σελίδα σ'ενα πολύτιμο βιβλίο......
   Με κοίταξαν και οι δύοτους στοχαστικά. Σιγά σιγά σκοτείνιαζε.
Η θερμάστρα άφηνε ένα όμορφο αντιφέγγισμα΄
Εξω ο αέρας φυσούσε δυνατά.
Εκείνη σηκώθηκε. Μου ΄δωσε το χέρι με μια υπόσχεση,κι ύστερα χάθηκε με το φίλο μου στο σκοτάδι,παίρνοντας το μονοπάτι του γυρισμού.
Στο παράθυρο ο αέρας σφύριζε τις πρώτες στροφές της θύελλας που άρχιζε.