ΟΛΑ ΟΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΒΟΛΟ

ΟΛΑ ΟΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΒΟΛΟ

 Ο Βόλος είναι πόλη της Θεσσαλίας, κτισμένη στον μυχό του Παγασητικού κόλπου, κοντά στη θέση της αρχαίας Ιωλκού και στους πρόποδες του βουνού των Κενταύρων, του Πηλίου. Αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες πόλεις και ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της Ελλάδας.

Ο μόνιμος πληθυσμός του πολεοδομικού συγκροτήματος Βόλου ανέρχεται σε 125.248 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011 Ο πληθυσμός του διευρυμένου καλλικρατικού Δήμου Βόλου ανέρχεται σε 144.449 κατοίκους.^[

Ονομασία

Η προέλευση του ονόματος, Βόλος, δεν είναι πλήρως τεκμηριωμένη. Κατά ορισμένους, η λέξη Βόλος αποδίδεται σε παραφθορά του αρχαίου ονόματος Ιωλκός (Ιωλκός > Γιωλκός > Γώλος > Βώλος ή Βόλος). Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι η ονομασία Βόλος προήλθε από το όνομα Φόλος, που κατά τη μυθολογία ήταν πλούσιος γαιοκτήμονας της περιοχής. Κατά μία τρίτη εκδοχή (βλ. Η επανάσταση της Θετταλομαγνησίας, του Γ. Κορδάτου), η λέξη Βώλος ή Βόλος προέρχεται από τη σλαβική θεότητα Βόλος ή Βέλες και είναι αντίστοιχη της ελληνικής αρχαίας θεότητας Δήμητρα, όπως και λεγόταν η πόλη παλαιότερα (Δημητριάδα). Τέλος, κατά μία τέταρτη εκδοχή, η ονομασία Βόλος είναι παραφθορά της ιταλικής λέξης golfo, που σημαίνει κόλπος. Γεγονός πάντως είναι ότι το τοπωνύμιο Βόλος εμφανίστηκε γύρω στον 14ο αι. και χρησιμοποιήθηκε πρώτα για το χωριό που είναι χτισμένο στους πρόποδες του Πηλίου και που σήμερα αποκαλείται Άνω Βόλος.

Γεωγραφία

Τοίχος από το ανάκτορο της αρχαίας Δημητριάδας, στα σημερινά Πευκάκια Βόλου.

Η πόλη του Βόλου αποτελεί την πρωτεύουσα του Νομού Μαγνησίας και τοποθετείται γεωγραφικά στην περιοχή της κεντρικής Ελλάδας, ειδικότερα δε στο πεδινό τμήμα του νομού. Χαρακτηρίζεται από έντονες αστικές λειτουργίες, που αποτελούν μια σημαντική παρουσία της βιομηχανίας και του τουρισμού, αλλά και από ένα αξιοσημείωτο αριθμό νέων ανθρώπων, κυρίως λόγω της ύπαρξης της πλειονότητας των τμημάτων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Τα παραπάνω χαρακτηριστικά γνωρίσματα διαμορφώνουν την ταυτότητα της πόλης, το κάθε ένα με το δικό του ξεχωριστό τρόπο, ενώ, με τον κατάλληλο σχεδιασμό και πολιτικές, μπορούν να συμβάλλουν στην αειφόρο ανάπτυξη και ευημερία της πόλης. Σε τοπικό επίπεδο, το Πολεοδομικό Συγκρότημα Βόλου βρίσκεται στο μυχό του Παγασητικού κόλπου, σε μικρή απόσταση από τον κύριο οδικό άξονα της χώρας (ΠΑΘΕ), με τον οποίο συνδέεται σε δύο σημεία, στις Μικροθήβες και στο Βελεστίνο και σε απόσταση 330 χλμ. από την πρωτεύουσα Αθήνα και 214 χλμ. από τη συμπρωτεύουσα Θεσσαλονίκη. Η περιοχή που καταλαμβάνει ο οικιστικός ιστός περιβάλλεται βορειοανατολικά από τον ορεινό όγκο του Πηλίου, νότια από το υγρό στοιχείο της θάλασσας και δυτικά από τις πεδινές εκτάσεις της Θεσσαλίας. Είναι κτισμένη με μέτωπο κυρίως στον Παγασητικό κόλπο και εκτείνεται ως τις παρυφές του Πηλίου. Η σχέση της πόλης με το βουνό και τη θάλασσα έχει επιδράσει διαχρονικά δραστικά στην οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ζωή των κατοίκων και έχει διαμορφώσει καθοριστικά την εξέλιξη του επιπέδου οικονομικής ανάπτυξης του Βόλου. Όσον αφορά στην ηλικιακή κατανομή του πληθυσμού του Π.Σ. Βόλου και των Δήμων στους οποίους συνίσταται, διαπιστώνεται ότι το ποσοστό του πληθυσμού που βρίσκεται μεταξύ 0 και 24 είναι το 31% του πληθυσμού της πόλης, μεταξύ 25 και 54 το 43% και μεταξύ 55 και πάνω από 85 το 26%. Δηλαδή, τα νέα άτομα που βρίσκονται περίπου στις δύο πρώτες δεκαετίες της ζωής τους υπολείπονται των ατόμων που αποτελούν το παραγωγικότερο δυναμικό της περιοχής (25 έως 54) κατά 12%

Κλίμα

Το κλίμα της περιοχής του Βόλου έχει τα χαρακτηριστικά του μεσογειακού κλίματος των παραθαλασσίων περιοχών της Θεσσαλίας με επιρροή από το Όρος Πήλιο. Τα ποσοστά υγρασία κατά τους χειμερινούς κυρίως μήνες είναι υψηλά. Με ετήσιες διαφορές μεταξύ μεγίστης και ελαχίστης θερμοκρασίας άνω των 30 βαθμών Κελσίου. Η μέση ετήσια θερμοκρασία είναι 14,4 βαθμοί Κελσίου. Ο μέσος όρος υψηλής θερμοκρασίας ετησίως είναι 20,2 βαθμοί Κελσίου, ενώ ο μέσος όρος χαμηλής θερμοκρασίας ετησίως είναι 9,9 βαθμοί Κελσίου. Ρεκόρ Αρνητικής θερμοκρασίας -13.6 βαθμοί Κελσίου.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Μήνας	Ιαν	Φεβ	Μαρ	Απρ	Μάι	Ιουν	Ιουλ	Αυγ	Σεπ	Οκτ	Νοε	Δεκ
Μέγιστη θερμοκρασία (°C)	10	11	15	19	23	28	31	30	26	21	15	12
Ελάχιστη θερμοκρασία (°C)	3.8	4	7	8	9	13	18	19	13	7	2	5
Βροχόπτωση (mm)	46.9	40.3	55.7	46.1	44	38.6	25.6	20.8	26.2	40.6	57.7	52.9
Ρεκόρ θερμοκρασίας (°C)	17	20	23	29	30	38	38	38	30	28	23	20

Ρύπανση

Η ατμοσφαιρική ρύπανση στην περιοχή του Βόλου είναι αυξημένη και υπερβαίνει σε πολλές περιπτώσεις τα επιτρεπόμενα όρια του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας με αποτέλεσμα έντονες αντιδράσεις από τους κατοίκους. Στην πόλη του Βόλου υπάρχει ένας σταθμός μέτρησης ατμοσφαιρικής ρύπανσης αστικού υποβάθρου σε κεντρικό σημείο της πόλης (1ο Δημοτικό Σχολείο) και ύψος δώδεκα μέτρων.

Ιστορία

Η περιοχή του Βόλου, η αρχαία Μαγνησία, συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πρώτες περιοχές που κατοικήθηκαν στον ελλαδικό χώρο. Οι οικισμοί που ανακαλύφθηκαν στα κοντινά χωριά Σέσκλο και Διμήνι χρονολογούνται από την 7η χιλιετία π.Χ., ενώ η πολιτισμική παρουσία στον χώρο συνεχίζεται αδιάκοπη μέχρι σήμερα.

Αρχαιότητα

Η ευρύτερη περιοχή του Βόλου συγκεντρώνει μερικές από τις σημαντικότερες νεολιθικές θέσεις ολόκληρης της Βαλκανικής χερσονήσου. Οι αρχαιολογικές έρευνες στην περιοχή έχουν φέρει στο φως σαράντα περίπου νεολιθικούς οικισμούς (7η–8η χιλιετία π.Χ.), αρκετοί από τους οποίους εξακολούθησαν τις δραστηριότητές τους και κατά τη διάρκεια της Εποχής του Ορείχαλκου (3000–1500 π.Χ.) Οι σημαντικότεροι νεολιθικοί οικισμοί ανακαλύφθηκαν από τον αρχαιολόγο Χρήστο Τσούντα στις αρχές του 20ού αι. στο Σέσκλο και το Διμήνι. Στους χώρους αυτούς, οι έρευνες ανέδειξαν χαρακτηριστικά γραπτά κεραμικά, κοκάλινα και λίθινα εργαλεία, καθώς και αντικείμενα από οψιδιανό που προερχόταν από τη Μήλο.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Το Κάστρο του Βόλου, στη συνοικία Παλιά, στην οποία έχουν εντοπιστεί σημαντικές αρχαιολογικές θέσεις.

Σημαντικές μυκηναϊκές θέσεις έχουν ανακαλυφθεί στον λόφο των Αγίων Θεοδώρων, στη σημερινή συνοικία Παλιά ή Παλαιά, και στα Πευκάκια. Στη μυκηναϊκή περίοδο χρονολογείται η ίδρυση της Ιωλκού, σημαντικού οικονομικού και πνευματικού κέντρου της περιοχής, που συνδέεται άμεσα με τον μύθο της Αργοναυτικής εκστρατείας. Παλαιότεροι ερευνητές εκτιμούσαν ότι η θέση της Ιωλκού ήταν στα Παλιά. Ωστόσο, νεότερα αρχαιολογικά ευρήματα τεκμηριώνουν την άποψη ότι η έδρα των βασιλιάδων της Ιωλκού δεν ήταν στα Παλιά, αλλά στο Διμήνι, που τότε ήταν παραθαλάσσιο. Στο παλιό Κάστρο, στα Παλιά βρέθηκαν και δύο πινακίδες με Γραμμική Β γραφή, εκ των οποίων η μια είχε ευανάγνωστα σύμβολα. Είναι οι μόνες πινακίδες Γραμμικής Β που έχουν βρεθεί στη Θεσσαλία.^[7] Εκεί βρισκόταν το κέντρο των οικονομικών δραστηριοτήτων που βασίζονταν στη γεωργία και την κτηνοτροφία, ενώ οι εμπορικές δραστηριότητες γίνονταν από το λιμάνι στα Πευκάκια. Στην κλασική περίοδο (6ος αι. π.Χ.) άκμασαν οι Παγασές, οι οποίες υπήρξαν επίνειο των Φερών.

Το 293/292 π.Χ. ο βασιλιάς της Μακεδονίας Δημήτριος ο Πολιορκητής ίδρυσε στη χερσόνησο που σήμερα αποκαλείται Πευκάκια την πόλη Δημητριάδα (Δημητριάς), συνενώνοντας τις Παγασές με διάφορες γειτονικές κώμες. Η Δημητριάδα αποτέλεσε ισχυρό στρατιωτικό σταθμό και ορμητήριο των Μακεδόνων. Παράλληλα εξελίχτηκε σε σημαντικό εμπορικό κέντρο κατά την περίοδο 217-168 π.Χ. Η πόλη ήταν κτισμένη σύμφωνα με το ιπποδάμειο σύστημα και περιβαλλόταν από ισχυρό τείχος. Στο ανατολικό τμήμα της πόλης βρίσκονταν το ανάκτορο, νότια η αγορά και δυτικά το θέατρο. Στην περιοχή έχουν βρεθεί πολλές επιτύμβιες στήλες που δίνουν ενδιαφέροντα στοιχεία για την οικονομία, την κοινωνία και την τέχνη της εποχής. Το 197 π.Χ. η Δημητριάδα έπεσε στα χέρια των Ρωμαίων.

Από τα πρωτοχριστιανικά έως τα μεταβυζαντινά χρόνια

Η Ιωλκός δεν υπήρχε στη Βυζαντινή αυτοκρατορία, τα πρώτα χρόνια του Μεσαίωνα ήταν γνωστή σαν Δημητριάδα, εξακολούθησε να ακμάζει και κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής κατάκτησης. Μαζί με τις Φθιώτιδες Θήβες, κοντά στη σημερινή Νέα Αγχίαλο, ήταν τα σημαντικότερα κέντρα της παλαιοχριστιανικής και βυζαντινής Θεσσαλίας, αποτελώντας τη διέξοδο της ενδοχώρας προς τη θάλασσα. Μάλιστα, από τον 5ο αι. μ.Χ., η Δημητριάδα έγινε έδρα επισκόπου, τον τίτλο της οποίας διατηρεί μέχρι και σήμερα. Τον 7ο αιώνα εγκαταστάθηκαν στην περιοχή οι Σλάβοι Βελεγεζίτες. Οι Φθιώτιδες Θήβες εγκαταλείφθηκαν, ενώ οι κάτοικοι της Δημητριάδας κατέφυγαν για προστασία στο λόφο των Αγ. Θεοδώρων στα Παλιά, όπου προϋπήρχε οικισμός οχυρωμένος από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό (551 μ.Χ.). Τους επόμενους αιώνες η πόλη έχασε τη σημασία της, καθώς ήταν επισφαλής στις επιθέσεις Σαρακηνών πειρατών. Ο Βόλος καταγράφεται για πρώτη φορά με το όνομα "Γόλος" σαν μια από τις πόλεις που κατέκτησε ο Βυζαντινός στρατηγός Ιωάννης ο Μονομάχος στη Θεσσαλία.

Το όνομα έχει Σλαβική προέλευση από τη λέξη "Γολ" που μεταφράζεται ως "γυμνό" ή τη λέξη "Γολς" που μεταφράζεται ως "τόπος διοίκησης".Σύμφωνα με την Ελληνική εκδοχή πήρε το όνομα από τη "βολή" επειδή ήταν ο τόπος στον οποίο έριχναν οι ψαράδες τα δίχτυα τους ή ο "βώλος" χώματος, το νέο όνομα "Βόλος" εμφανίζεται για πρώτη φορά το 1540. Τα μεσαιωνικά τείχη του Βόλου ακολουθούν τα ίχνη των τειχών της αρχαίας Ιωλκού, πολλά ευρήματα της αρχαίας πόλης βρίσκονται στη μεσαιωνική Ακρόπολη.^[16] Το 1204, μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους, η Δημητριάς δόθηκε στους Μελισσηνούς, ονομαστή βυζαντινή οικογένεια και ειδικότερα στον τοπικό κλάδο της. Εκείνη την περίοδο της Λατινοκρατίας, έλαβε χώρα στο λιμάνι της πόλης η Ναυμαχία της Δημητριάδος, μεταξύ Βυζαντινών και Λατίνων. Ο Βόλος κατακτήθηκε μαζί με ολόκληρη τη Θεσσαλία από τη Σερβική Αυτοκρατορία (1348), κυβερνήθηκε από τον Πρέλιουμπ. Μετά τον θάνατο του Πρέλιουμπ τη Θεσσαλία κυβέρνησε για σύντομο χρονικό διάστημα ο Νικηφόρος Β΄ Ορσίνι, ακολούθησαν οι Σέρβοι κυβερνήτες Συμεών Ούρεσης Παλαιολόγος και Ιωάννης Ούρεσης Δούκας Παλαιολόγος. Με τον θάνατο του τελευταίου (1373) η Θεσσαλία επανήλθε για 12 χρόνια σε Βυζαντινή κυριαρχία, κατόπιν την κατέκτησε η Οθωμανική αυτοκρατορία με τον Σουλτάνο Βαγιαζήτ Α΄ (1423). Τότε οι χριστιανοί κάτοικοι άρχισαν να εγκαταλείπουν τις παραλιακές περιοχές και να μεταναστεύουν στα υψώματα του Πηλίου. Προς το τέλος του 16ου αι., η έδρα του επισκόπου Δημητριάδος μεταφέρθηκε στον Άνω Βόλο.

Οθωμανοκρατία

Το οθωμανικό κάστρο του Βόλου σε ιταλική χαλκογραφία του 17ου αι.

Κ. Βολανάκης, Το λιμάνι του Βόλου (1875;). 32,5 εκ. x 48 εκ. Λάδι σε μουσαμά. Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου. Ο Βολανάκης έχει απαθανατίσει το λιμάνι του Βόλου και τις κοντινές ακρογιαλιές σε πολλούς πίνακές του.

Βόλος: Η οδός Δημητριάδος το 1905. Φωτογραφία: Στέφανος Στουρνάρας.

Την περίοδο της Οθωμανοκρατίας, η οικονομική και πνευματική δραστηριότητα της περιοχής μεταφέρθηκε στο Πήλιο, το οποίο ευνοήθηκε από το καθεστώς προνομίων που του είχαν παραχωρήσει οι Οθωμανοί κατακτητές. Από τον 17ο αι. και μέχρι την Ελληνική Επανάσταση του 1821, το Πήλιο εξελίχθηκε σε ένα από τα σημαντικότερα πρωτοβιομηχανικά και πνευματικά κέντρα του ελλαδικού χώρου. Κατά την ίδια περίοδο, το κάστρο του Βόλου ήταν αποκλειστικός χώρος των Οθωμανών, όπου απαγορεύονταν ή αποφεύγονταν η εγκατάσταση χριστιανών.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Κατά το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης του 1821, τα χωριά του Πηλίου πήραν το μέρος των επαναστατών, αλλά οι Τούρκοι κατόρθωσαν, με τη βία, να καταστείλουν την εξέγερση μέσα σε έναν χρόνο (1822). Το κάστρο του Βόλου πολιορκήθηκε από υδραίικα καράβια χωρίς επιτυχία. Συγκεκριμένα, όταν οι Τούρκοι πληροφορήθηκαν την έναρξη της επανάστασης στο Μωριά κλείστηκαν στο Κάστρο, ενίσχυσαν τις επάλξεις του με κανόνια και εφοδιάστηκαν. Την Πέμπτη 5 Μαΐου 1821, στις έξι το απόγευμα, καράβια με αρχηγό τον Υδραίο Αναστάσιο Τσαμαδό εμφανίστηκαν — όπως αναφέρει στο ημερολόγιό του — στον Αγ. Γεώργιο και μετά την κήρυξη της επανάστασης από τον Άνθιμο Γαζή στις Μηλιές (7 Μαρτίου 1821) ενώθηκαν με αγωνιστές του Πηλίου, στη βόρεια πύλη του Κάστρου. Αρχηγός τους ήταν ο Κυριάκος Μπασδέκης ο οποίος και πληγώθηκε στις αψιμαχίες με τους Τούρκους. Η πολιορκία απέτυχε και ο στόλος αποχώρησε την Τετάρτη 11 Μαΐου ενώ παράλληλα έφτασε από τη Λάρισα και ο στρατός του Μαχμούτ Πασά Δράμαλη. Το 1827 έλαβε χώρα η ναυμαχία του Βόλου, στην οποία συμμετείχε με την ελληνική πλευρά η ατμοκορβέτα «Καρτερία», που υπήρξε παγκοσμίως το πρώτο ατμοκίνητο πολεμικό που συμμετείχε σε πολεμικές επιχειρήσεις.

Η σημερινή πόλη του Βόλου άρχισε να κτίζεται έξω από το παλιό Κάστρο λίγο μετά το 1830. Ο Βόλος, ως το λιμάνι της περιοχής, τράβηξε την προσοχή των Πηλιορειτών, οι οποίοι αρχικά νοίκιαζαν χώρο στα καταστήματα Παλιά πριν αρχίσουν να φτιάχνουν τις επιχειρήσεις τους ανατολικά του κάστρου. Το 1841 άρχισε να λειτουργεί η Χαλβαδοποιία Τσούγκου και το 1860 χτίστηκε στον Βόλο ο πρώτος αλευρόμυλος για την παραγωγή ζυμαρικών από τους αδελφούς Γκλαβάνη. Το 1869 κτίστηκε ο ατμόμυλος του Αριστείδη Μουσούρη και το 1872 το βυρσοδεψείο των Γεωργίου και Νικούλη. Η ευνοϊκή γεωγραφική του θέση, λόγω του λιμανιού, συνέβαλε στην εξέλιξή της σε οικονομικό κέντρο της Θεσσαλίας.

Μετά τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1877 και τη διάσκεψη της Κωνσταντινούπολης (1881), η Θεσσαλία παραχωρήθηκε στο νεοελληνικό κράτος, και στις 2 Νοεμβρίου του 1881, ο Ελληνικός Στρατός εισήλθε στην πόλη του Βόλου.

Κατά τον ατυχή Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, ο Βόλος έπεσε ξανά στα χέρια των Τούρκων. Οι κάτοικοι της περιοχής αναγκάστηκαν να ζητήσουν καταφύγιο σε γειτονικά νησιά, αλλά μετά από λίγους μήνες οι Τούρκοι αποχώρησαν και έτσι Βολιώτες και Πηλιορείτες επέστρεψαν στα σπίτια τους.

Στα νεότερα χρόνια

Γκραβούρα του Βόλου (1878).

Δύο χρόνια μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας, με βασιλικό διάταγμα της 31ης Μαρτίου 1883 (ΦΕΚ 126), ιδρύθηκε ο Δήμος Παγασών, ο προκάτοχος του σημερινού Δήμου Βόλου. Η ανάπτυξη της νέας πόλης ήταν ραγδαία. Η βιοτεχνική και γεωργική παράδοση του Πηλίου, το λιμάνι του καθώς και τα παροικιακά κεφάλαια που εισέρρευσαν στην περιοχή ήταν μερικοί από τους παράγοντες που ευνόησαν την οικονομική εξέλιξη της πόλης με κύριες κατευθύνσεις το εμπόριο και τη βιομηχανία, ενώ παράλληλα ο αστικός ιστός της πόλης αναπτύσσεται.^[21] Η ευνοϊκή θέση και η αλματώδης οικονομική εξέλιξη της πόλης προσέλκυσαν κατοίκους και επενδυτές από άλλες περιοχές. Η σύντομη κατάληψη του Βόλου κατά τη διάρκεια του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897 δεν είχε μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην ανάπτυξή του.

Το 1886, ολοκληρώθηκε η σιδηροδρομική σύνδεση του Βόλου με τη Λάρισα και την Καλαμπάκα. Το 1895 επίσης, άρχισε τη λειτουργία της η σιδηροδρομική γραμμή Βόλου–Λεχωνίων, που επεκτάθηκε έως τις Μηλιές το 1904. Παράλληλα, το 1892, ξεκίνησαν τα έργα διαμόρφωσης του λιμανιού που συνεχίστηκαν και μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, για να καλυφθούν οι ολοένα αυξανόμενες ανάγκες διακίνησης εμπορευμάτων. Το 1919, το λιμάνι του Βόλου ήταν το πρώτο σε εξαγωγές καπνών στην Ελλάδα, με ποσοστό εξαγωγών 30%.

Συγκεντρώνοντας όλες τις προϋποθέσεις — κεφάλαια, εργατική δύναμη, διευρυμένη εσωτερική αγορά, πρόσβαση στις πρώτες ύλες — ο Βόλος εξελίχθηκε προπολεμικά σε σημαντικό βιομηχανικό κέντρο. Οι κυριότεροι κλάδοι της βιομηχανίας ήταν τα τρόφιμα, το μέταλλο, ο καπνός, η υφαντουργία και η βυρσοδεψία. Το 1889 ιδρύθηκε η σιδηροβιομηχανία του Παπαρήγα, το 1890 η καπνοβιομηχανία Ματσάγγου και το 1895 το εργοστάσιο φωταέριου.

Το νεοκλασικό κτίριο της Τραπέζης Αθηνών (φωτογραφία Κώστας Ζημέρης, 1925). Ένα από τα λιγοστά μεγαλοπρεπή κτίρια της πόλης που δεν καταστράφηκε από τους σεισμούς του 1955 και τη λαίλαπα της αντιπαροχής. Χρησιμοποιήθηκε ως εμπορική αποθήκη και ως σταθμός των υπεραστικών λεωφορείων. Σήμερα στεγάζει τη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Παράλληλα με την οικονομική άνθηση, αναπτύχθηκε σημαντική πολιτιστική και κοινωνική δραστηριότητα. Το 1894 θεμελιώθηκε το Δημοτικό Θέατρο, ενώ το 1896 ιδρύθηκε ο Γυμναστικός Σύλλογος Βόλου. Το 1898 εκδίδεται η εφημερίδα Θεσσαλία σαν συνέχεια των εφημερίδων Παγασαί και Νέα Θεσσαλία, και η οποία κυκλοφορεί σχεδόν χωρίς καμία διακοπή ακόμα και σήμερα. Το 1908, άρχισε να λειτουργεί το Ανώτερο Δημοτικό Παρθεναγωγείο, το οποίο διηύθυνε ο πρωτοπόρος παιδαγωγός Αλέξανδρος Δελμούζος και που έμελλε να κλείσει βιαίως μόνον τρία χρόνια αργότερα. Το 1908 επίσης ιδρύθηκε το Εργατικό Κέντρο Βόλου, το πρώτο στην Ελλάδα. Η οικονομική άνθιση της νέας πόλης του Βόλου προσέλκυσε και άτομα άλλων εθνικών ή θρησκευτικών ομάδων. Δεν είναι τυχαίο ότι στον Βόλο υπάρχει εβραϊκή συναγωγή και καθολική εκκλησία, οι οποίες φτιάχτηκαν στις αρχές του 20ού αι. Στον Βόλο γεννήθηκε και ο διάσημος Ιταλός ζωγράφος Τζόρτζιο ντε Κίρικο, γιος του μηχανικού Εβαρίστο ντε Κίρικο, που σχεδίασε τη σιδηροδρομική γραμμή Βόλου–Μηλεών.

Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή εγακταστάθηκαν πολλές οικογένειες Μικρασιατών στην αναπτυσσόμενη πόλη του Βόλου, που παρά τη μεγάλη ανάγκη από εργατικά χέρια, έπεσαν θύμα εκτεταμένου ρατσισμού. Οι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία αρχικά εγκαταστάθηκαν στους άδειους χώρους της πόλης. Γύρω από την Πλατεία Ρήγα Φεραίου, έστησαν ολόκληρη παραγκούπολη, η οποία καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1930. Σιγά-σιγά, οι νέοι κάτοικοι του Βόλου μετακινήθηκαν προς τα ΒΔ προάστια της πόλης, στα Προσφυγικά, που αργότερα αποτέλεσαν τον πυρήνα της Νέα Ιωνία Μαγνησίας.

Το 1937 η βιομηχανία του Βόλου άρχισε να δείξει σημάδια κάμψης, ιδίως η σιδηροβιομηχανία και η υφαντουργία, ενώ κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου οι επιτάξεις εξοπλισμού ανάγκασαν πολλές βιομηχανίες να υπολειτουργούν.^[22] Την περίοδο 1941–1944, ο Βόλος δοκιμάστηκε σκληρά από την ιταλική και αργότερα την γερμανική κατοχή. Η περίοδος αυτή είναι η μόνη κατά την οποία, ο πληθυσμός της πόλης παρουσίασε μείωση. Πολλά μέλη των αντιστασιακών οργανώσεων, αλλά και απλοί άμαχοι πολίτες βρήκαν τραγικό θάνατο στους δρόμους της πόλης, στους χώρους εκτέλεσης (όπως η πλατεία Ελευθερίας) και στην Κίτρινη Αποθήκη, που οι Γερμανοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους χρησιμοποιούσαν ως φυλακή.^[23] Η εβραϊκή κοινότητα του Βόλου, μία από τις αρχαιότερες της Ελλάδας είχε τις λιγότερες απώλειες από κάθε άλλη εβραϊκή κοινότητα στην Ελλάδα, χάρη στην έγκαιρη και δυναμική παρέμβαση και κινητοποίηση του ΕΑΜ–ΕΛΑΣ, αλλά και την επιτυχή συνεννόηση του Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιωακείμ και του Αρχιραββίνου Βόλου Μωϋσή Πέσαχ για την εκκένωση του Βόλου από τους εβραϊκής καταγωγής πολίτες, έπειτα και από τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης (εκτοπισμός των εβραίων της πόλης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης). (Σήμερα, η εβραϊκή παροικία του Βόλου αριθμεί μόνον εκατό περίπου ψυχές, επειδή οι περισσότεροι Εβραίοι εγκατέλειψαν τον Βόλο μετά τον πόλεμο για να εγκατασταθούν στο Ισραήλ ή αλλού.)

Νεοκλασικό κτίριο του Βόλου μετά τους σεισμούς του 1955

Μεταπολεμικά ο Βόλος εξελίχθηκε σε ένα από τα σημαντικότερα πολεοδομικά συγκροτήματα της Ελλάδας, από οικονομική και δημογραφική άποψη. Τον Μάιο του 1947, με βασιλικό διάταγμα ιδρύθηκε ο Δήμος Νέας Ιωνίας Βόλου. Στις 26 Φεβρουαρίου του 1954, το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Παγασών, αποφάσισε τη μετονομασία της δημοτικής Αρχής σε «Δήμος Βόλου». Την επόμενη χρονιά, δύο σεισμοί, στις 19 Απριλίου και στις 21 Απριλίου 1955, κατέστρεψαν σχεδόν το ένα τέταρτο των κτισμάτων και η πόλη άλλαξε φυσιογνωμία. Ορισμένα από τα νεοκλασικά κτίρια του προπολεμικού Βόλου χάθηκαν για πάντα και στη θέση τους εμφανίστηκαν τα μικρά μετασεισμικά σπίτια. Αυτές οι όμορφες μετασεισμικές μονοκατοικίες αντικαταστάθηκαν στην εποχή της αντιπαροχής (1970–2000) από πολυκατοικίες.

Σύγχρονη εποχή

Η πληθυσμιακή έκρηξη του πολεοδομικού συγκροτήματος του Βόλου (σημερινοί δήμοι Βόλου, Νέας Ιωνίας και Ιωλκού) από το 1881 έως το 2001. Αξιοσημείωτη είναι η σημαντική αύξηση του πληθυσμού μετά τη Μικρασιατική καταστροφή.

Η βιομηχανική ανάπτυξη που γνώρισε ο Βόλος έως τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια δεν είχε ανάλογη συνέχεια κατά το δεύτερο μισό του 20ού αι. Μεγάλα εργοστάσια όπως η καπνοβιομηχανία Ματσάγγου, οι σιδηρουργίες Γκλαβάνη και Σταματελόπουλου, οι κυλινδρόμυλοι Λούλη στα Παλιά (σημερινός πολυχώρος Village), η υφαντουργία Παπαγεωργίου, το εργοστάσιο πλινθοκεραμοποιίας Τσαλαπάτα κ.ά. έπαψαν να λειτουργούν. Η λειτουργία της Βιομηχανικής Ζώνης από το 1969 οδήγησε σε μία προσωρινή βιομηχανική άνθιση με την εγκατάσταση νέων βιομηχανιών. Όμως στα μέσα της δεκαετίας του 1980, η αποβιομηχάνιση του Βόλου άρχισε να γίνεται πλέον γεγονός

Άποψη του Παγασητικού από το λιμάνι του Βόλου (2011).

Σήμερα, στην περιοχή εξακολουθούν να λειτουργούν ορισμένες μεγάλες βιομηχανικές μονάδες, όπως το εργοστάσιο Όλυμπος της ΑΓΕΤ Ηρακλής, η Χαλυβουργία Ελλάδος (πρώην Χαλυβουργία Θεσσαλίας), το εργοστάσιο ρητίνης PET της VPI, το εργοστάσιο χαλυβδόφυλλων της Κόντι, το εμφιαλωτήριο ΕΨΑ, η ΕΥΡΗΚΑ με τα απορρυπαντικά, το εργοστάσιο βαριάς συντήρησης-ανακατασκευής του ΟΣΕ, τα μπισκότα Παπαδοπούλου, κ.ά. Ωστόσο, η οικονομία του Βόλου στηρίζεται πλέον κατά κύριο λόγο στο εμπόριο, τις υπηρεσίες και τον τουρισμό, και κατά δεύτερο λόγο στη βιοτεχνία και τη βιομηχανία.

Το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.

Ο Σιδηροδρομικός Σταθμός του Βόλου

Το 1984 ιδρύθηκε το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας με έδρα τον Βόλο και σχολές ή τμήματα σε όλες τις θεσσαλικές πόλεις. Το Πανεπιστήμιο, το οποίο δέχτηκε τους πρώτους φοιτητές το 1989 και φιλοξενεί σήμερα περίπου 15.000 φοιτητές και πάνω από 500 άτομα εκπαιδευτικό και τεχνικό προσωπικό, έδωσε μία νέα πνοή στην πνευματική ζωή του Βόλου. Εστίες καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων είναι το Δημοτικό Θέατρο, το Ωδείο, καθώς και η Συμφωνική Ορχήστρα της πόλης.

Το 2004, ο Βόλος έγινε «ολυμπιακή πόλη», αφού φιλοξένησε ορισμένους αγώνες ποδοσφαίρου στα πλαίσια των Ολυμπιακών Αγώνων. Οι αγώνες έγιναν στο νέο υπερσύγχρονο Πανθεσσαλικό Στάδιο, το οποίο κατασκευάστηκε για τις ανάγκες των Ολυμπιακών Αγώνων. Αξιοποιώντας την εμπειρία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, ο Βόλος διοργάνωσε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Γυμναστικής και τμήμα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Μπιλιάρδου το 2006.

Μεταφορές

Ο Βόλος συνδέεται σιδηροδρομικώς και αεροπορικώς με την υπόλοιπη Ελλάδα, έχει εμπορικό λιμάνι με ακτοπλοϊκή σύνδεση προς γειτονικά νησιά και είναι μία πόλη που διαθέτει πυκνό συγκοινωνιακό δίκτυο.

Ο σιδηροδρομικός σταθμός του Βόλου.

Ο Βόλος διαθέτει ένα από τα πιο σύγχρονα περιφερειακά αεροδρόμια της Ελλάδας, καθώς ο νέος αεροσταθμός του Κρατικού Αερολιμένα Νέας Αγχιάλου βρίσκεται σε λειτουργία από τον Σεπτέμβριο του 2010. Το αεροδρόμιο βρίσκεται 26 χλμ. από το κέντρο της πόλης, ανάμεσα στη Νέα Αγχίαλο και τον Αλμυρό. Το λιμάνι του Βόλου είναι το τρίτο μεγαλύτερο εμπορικό λιμάνι στην Ελλάδα, ενώ συνδέεται καθημερινά με πλοία και υδροπτέρυγα με τις Σποράδες. Η πόλη συνδέεται με το σιδηροδρομικό δίκτυο του ΟΣΕ. Ο σταθμός του Εβαρίστο ντε Κίρικο παραμένει ίδιος από το 1882, όταν η κατασκευή σιδηροδρομικού δικτύου από την Εταιρεία Θεσσαλικών Σιδηροδρόμων έδωσε την πρώτη ώθηση στη ραγδαία ανάπτυξη της πόλης. Στον όροφο του κτιρίου του σταθμού στεγάζεται το Σιδηροδρομικό Μουσείο Θεσσαλίας, που φιλοξενεί πλούσιο σιδηροδρομικό, κειμηλιακό και τεκμηριωτικό υλικό.

Ο Βόλος εξυπηρετείται από αστικές και υπεραστικές λεωφορειακές γραμμές. Ο σταθμός υπεραστικών ΚΤΕΛ Νομού Μαγνησίας βρίσκεται στη συμβολή των οδών Σέκερη και Ζάχου από τον οποίο πραγματοποιούνται καθημερινά δρομολόγια προς Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Τρίκαλα, Καρδίτσα, Ιωάννινα, Κοζάνη, Έδεσσα, Πάτρα, Λαμία, Αγρίνιο, καθώς και προς τον Κρατικό Αερολιμένα Νέας Αγχιάλου.

Το πολεοδομικό συγκρότημα εξυπηρετείται από 12 αστικές λεωφορειακές γραμμές.

Υγεία

Το πολεοδομικό συγκρότημα του Βόλου εξυπηρετείται από το Γενικό Νομαρχιακό Αχιλλοπούλειο Νοσοκομείο Βόλου. Το Νοσοκομείο βρίσκεται στην οδό Πολυμέρη, στο ανατολικό άκρο της πόλης. Το πρώτο κτίριο αναγέρθηκε το 1903 με 1906, με δαπάνες των ελληνοαιγυπτιωτών Κωνσταντίνου και Νικολάου Αχιλλόπουλου, που κατάγονταν από την Τσαγκαράδα Πηλίου.^[25] Το δεύτερο κτήριο αναγέρθηκε μετά το 2010.

Αστικό τοπίο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Συνοικίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

• Αϊβαλιώτικα
• Νεάπολη
• Άγιοι Ανάργυροι

• Παλιά ή Παλαιά
• Επτά Πλατάνια
• Μεταμόρφωση

• Χιλιάδου
• Καραγάτς
• Αγία Παρασκευή

• Ανάληψη
• Άγιος Κωνσταντίνος
• Άναυρος
• Νέα Δημητριάδα
• Αγριά

Προάστια

Προάστια θεωρούνται οι παρακάτω Δημοτικές Ενότητες και πρώην Δήμοι:

	Δημοτικές Ενότητες	Έδρα	Δημοτικές Υποενότητες	Πληθυσμός
1	Δημοτική Ενότητα Νέας Αγχιάλου	Ν. Αγχίαλος	Ν. Αγχίαλος, Αϊδίνι, Μικροθήβες	7.992
2	Δημοτική Ενότητα Αγριάς	Αγριά	Αγριά, Δράκεια	6.693
3	Δημοτική Ενότητα Αρτέμιδας	Άνω Λεχώνια	Άνω Λεχώνια, Άγιος Λαυρέντιος, Άγιος Βλάσιος, Κάτω Λεχώνια	4.583
4	Δημοτική Ενότητα Πορταριάς	Πορταριά	Πορταριά	1.389
5	Δημοτική Ενότητα Αισωνίας	Διμήνι	Διμηνίου, Σέσκλου	2.954
6	Δημοτική Ενότητα Μακρινίτσας	Μακρινίτσα	Μακρινίτσα	898

Προξενεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το 1878 ο Βόλος φιλοξενεί προξενεία διαφόρων ευρωπαϊκών χωρών. Σήμερα λειτουργούν στη πόλη τα προξενεία των ακολούθων κρατών:

•  Ιταλία
•  Γαλλία
•  Βέλγιο
•  Γερμανία
•  Δανία
•  Ολλανδία

Αξιοθέατα

Η παραλία του Βόλου φωτογραφημένη από το δυτικό της άκρο. Αριστερά διακρίνεται το κτίριο Παπαστράτου και στο βάθος ο ναός του Αγίου Κωνσταντίνου, αρχιτεκτονικό δημιούργημα του Αριστοτέλη Ζάχου.

• Το Κάστρο του Βόλου, στη σημερινή συνοικία Παλιά του δυτικού τομέα της πόλης, χτίστηκε στα μέσα του 6ου μ.Χ. αιώνα. Στη συνοικία των Παλαιών και στο υπόγειο γκαράζ του πολυχώρου Village μπορεί κανείς να θαυμάσει τα εντυπωσιακά, αναδεδειγμένα από την αρχαιολογική Υπηρεσία, Ρωμαϊκά Λουτρά.
• Το Πάρκο του Αναύρου, απέναντι από το Μουσείο, με αντιπροσωπευτικά δείγματα μοντέρνας γλυπτικής. Το 1988 πραγματοποιήθηκε στην πόλη συμπόσιο Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών-γλυπτών. Οι παρευρισκόμενοι δώρισαν στην πόλη όσα έργα δημιούργησαν τη χρονική περίοδο του συμποσίου, τα οποία και κοσμούν το πάρκο.
• Το Σπίτι με το Τριαντάφυλλο, στη διασταύρωση των οδών Ανθίμου Γαζή και Βλαχάβα, όπου έζησε η ζωγράφος Χρυσούλα Ζώγια.
• Η Γορίτσα, ένας χαμηλός λόφος ύψους 200 μέτρων, που προβάλλει προς τη θάλασσα μέσα από τον ορεινό όγκο του Πηλίου, από όπου μπορεί κανείς να εποπτεύσει τη γύρω περιοχή και τον Παγασητικό κόλπο και γι' αυτό είχε σημαντική στρατηγική θέση από τον 4ο αιώνα π.Χ.
• Ο Σιδηροδρομικός Σταθμός Βόλου, κατασκευάστηκε το 1884 από τον Ιταλό μηχανικό Εβαρίστο Ντε Κίρικο, πατέρα του μεγάλου υπερρεαλιστή ζωγράφου Τζόρτζιο Ντε Κίρικο

Άποψη του λιμανιού από την παραλία του Βόλου.

• 

  To Δημοτικό Ωδείο Βόλου (1885).
  Δημοτικό Ωδείο Βόλου, Έτος Κατασκευής 1885, Μεταμορφώσεως 1, Βόλος

Θεμελιώθηκε για να στεγάσει τις λειτουργίες της Τράπεζας Ηπειροθεσσαλίας, στη συνέχεια από το 1900 της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας και τέλος του Δημοτικού Ωδείου Βόλου

• Κλινική-οικία Τσικρίκη (πρώην οικία Α. Γκλαβάνη), Έτος Κατασκευής 1929, Αρχιτέκτων Α. Μεταξάς, Ιάσονος & Γαμβέτα, Βόλος
• Η οικία Κατσέμη (σήμερα ΚΕΘΕΑ), Έτος Κατασκευής 1929-30, Αρχιτέκτων Ι. Τσιράγγελος, Μεταμορφώσεως 18 με Σοφοκλέους, Βόλος
• 

  Καπνοβιομηχανία Ματσάγγου (1936), σήμερα Τμήμα Οικονομικών Επιστημών Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
  Καπνοβιομηχανία Ματσάγγου, Το αρχικό κτήριο κατασκευάστηκε το 1890 στη συμβολή Π. Μελά και Σωκράτους. Η δεύτερη φάση επέκτασης το 1918 και η 3η μοντερνιστική επέκταση καταλαμβάνει το τετράγωνο Μακεδονομάχων, Σωκράτους έως την 28η Οκτωβρίου και σήμερα στεγάζει το Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
• Πρώην καπναποθήκη Παπαστράτου (Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας), Έτος κατασκευής 1926-1935, Οδός Αργοναυτών, Βόλος
• Το παρεκκλήσι της Αγίας Τριάδας στο Αχιλλοπούλειο Νοσοκομείο με αγιογραφίες του Γιώργου Γουναρόπουλου

Εκπαίδευση

Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Κτίριο Παπαστράτου.

• Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Ο Βόλος είναι η έδρα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, το οποίο αποτελείται από πέντε σχολές και δεκαοκτώ τμήματα. Στην πόλη φοιτούν περίπου 10.000 φοιτητές.
• Ανώτατη Σχολή Παιδαγωγικής και Τεχνολογικής Εκπαίδευσης. Στο Βόλο λειτουργεί η Δραματική Σχολή του Καλλιτεχνικού Οργανισμού του Δήμου Βόλου (Κ.Ο.Δ.Β.), που είναι αναγνωρισμένη από το Υπουργείο Πολιτισμού^], και παράρτημα της Ανώτατης Σχολής Παιδαγωγικής και Τεχνολογικής Εκπαίδευσης.
• Το Πολεοδομικό Συγκρότημα Βόλου διαθέτει 56 Νηπιαγωγεία, 51 Δημοτικά Σχολεία, 18 Γυμνάσια, 13 Λύκεια και 7 Επαγγελματικά Λύκεια.

Πολιτισμός

Μουσεία

• Τo Μουσείο της Πόλης του Βόλου αφηγείται την ιστορία της πόλης του Βόλου και της πόλης των προσφύγων, της Νέας Ιωνίας, μέσα από σπάνιο φωτογραφικό υλικό, ακουστικές μαρτυρίες και επιλεγμένα αντικείμενα. Επίσης, φιλοξενεί μοναδικές περιοδικές εκθέσεις όλο τον χρόνο, οι οποίες καλύπτουν όλους τους επιστημονικούς κλάδους και τις περιόδους της τοπικής ιστορίας. Το Μουσείο αποτελεί πρότυπο του είδους του σε όλη την Ελλάδα και έχει βραβευθεί από το Μουσείο Μπενάκη. Επιπλέον, παρέχει τη δυνατότητα οργανωμένων ξεναγήσεις.
• Το Αρχαιολογικό Μουσείο Βόλου, που περιλαμβάνει ευρήματα από την ευρύτερη περιοχή της Μαγνησίας (Ιωλκός, Φέρραι, Δημητριάδα) από την προϊστορική εποχή έως και τα ρωμαϊκά χρόνια.
• Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Βόλου βρίσκεται στην οδό Μικρασιατών 1 με Ζάχου και φιλοξενεί πετρώματα, ορυκτά και απολιθώματα από τη Θεσσαλία και την Ελλάδα γενικότερα.
• Το Κέντρο Μικρασιατικού Πολιτισμού Η Στέγη των Ιώνων της Πολιτιστικής Εστίας Μικρασιατών Νέας Ιωνίας Μαγνησίας “Ίωνες”.(οδός Χρ.Λούλη 68).
• Το Κέντρο Τέχνης «Τζόρτζιο ντε Κίρικο», με συχνές θεματικές εκθέσεις και μόνιμη συλλογή.
• Το Μουσείο Βιομηχανικής Ιστορίας, στο συγκρότημα Τσαλαπάτα, στις παλαιές εγκαταστάσεις του ομώνυμου εργοστασίου πλινθοκεραμοποίας, στην περιοχή των Παλαιών. Περιλαμβάνει 20 χειροτεχνικά εργαστήρια, εκθετήρια και μικρά εμπορικά καταστήματα για παραδοσιακά προϊόντα της περιοχής, χώρους εκθέσεων και καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, βιβλιοθήκη, αίθουσα video-wall και κινηματογράφο, καθώς και χώρους αναψυχής (καφέ, εστιατόριο, ουζερί).
• Το Λαογραφικό Κέντρο Κίτσου Μακρή στεγάζεται στο σπίτι του λαογράφου, στην οδό Κίτσου Μακρή 38, και ανήκει στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Περιλαμβάνει τη λαογραφική συλλογή του σημαντικού ερευνητή, με μοναδικά στο είδος τους εκθέματα, την 4.000 τόμων βιβλίων βιβλιοθήκη του και το αρχείο του, με 2.500 διαφάνειες και 4.000 φωτογραφίες, σε πολλές από τις οποίες απεικονίζονται θησαυροί της λαϊκής μας παράδοσης που δε σώζονται σήμερα.
• Το Εντομολογικό Μουσείο στο Βόλο αποτελεί το μοναδικό στο είδος του στην Ελλάδα και θεωρείται ως ένα από τα πιο αξιόλογα των Βαλκανίων. Περιλαμβάνει 35.000 έντομα διαφόρων τάξεων, κυρίως λεπιδόπτερων, τα οποία ανήκουν σε περισσότερα από 10.000 είδη, υποείδη και φυλές.
• Το Τυπογραφικό Μουσείο της εφημερίδας Η Θεσσαλία, η οποία εκδίδεται αδιαλείπτως από το 1898, αποτελεί ένα ξεχωριστό τυπογραφικό μουσείο. Σε μία αίθουσα 350 τ.μ. των εγκαταστάσεων της εφημερίδας, στη Βιομηχανική Περιοχή (ΒΙ.ΠΕ.) Βόλου, φιλοξενούνται εκατό χρόνια ιστορίας και τεχνολογικών εξελίξεων.
• Τo Σιδηροδρομικό Μουσείο Θεσσαλίας
• Η Βιβλιοθήκη του Συλλόγου «Οι Τρεις Ιεράρχες» είναι η αρχαιότερη βιβλιοθήκη της πόλεως του Βόλου και ήταν η μοναδική από το 1907 μέχρι το 1980 Πυρήνας της βιβλιοθήκης των «Τριών Ιεραρχών», στα πρώτα χρόνια λειτουργίας της, αποτέλεσε το αρχείο του Ζωσιμά Εσφιγμενίτη. Σταδιακά βέβαια, η βιβλιοθήκη εμπλουτίστηκε από δωρεές και άλλων πνευματικών ανθρώπων, οι οποίοι χάρισαν τις βιβλιοθήκες τους στο Σύλλογο. Έτσι σήμερα η βιβλιοθήκη του Συλλόγου περιλαμβάνει πλήθος βιβλίων, σπάνια χειρόγραφα, παλαίτυπα, καθώς και το σύνολο των εφημερίδων που έχουν εκδοθεί στο Βόλο από το 1898 και μετά.
• Οικία Κοντού - Μουσείο Θεόφιλου στην Ανακασιά. Το αρχοντικό χρονολογείται το α΄μισό του 19ου αιώνα. Αρχικά ήταν ιδιοκτησία της οικογένειας Χατζηαναστάση μέχρι το 1905, που το αγόρασε ο Ανωβολιώτης μυλωνάς Γιάννης Κοντός. Ο νέος ιδιοκτήτης αμέσως προέβη σε εργασίες εκσυγχρονισμού της κατοικίας και προσαρμογής της στα νεοκλασικά πρότυπα της εποχής. Το 1912, σύμφωνα με επιγραφή, ξεκίνησε ένα πρόγραμμα ζωγραφικής διακόσμησης της σάλας του τελευταίου ορόφου από το μεγάλο λαϊκό ζωγράφο Θεόφιλο Χατζημιχαήλ. Οι σεισμοί του 1955 προξένησαν μεγάλες καταστροφές στο κτίριο. Το 1962 το Υπουργείο Πολιτισμού, για να προστατεύσει αυτό το μοναδικό για την περιοχή μνημείο, το χαρακτήρισε ως "ιστορικό διατηρητέο μνημείο" και το 1965 το αγόρασε, προκειμένου να επισκευαστεί και να λειτουργήσει ως επισκέψιμος για το κοινό χώρος.

Διεθνή φεστιβάλ και εκθέσεις

• Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικού Θεάτρου: Το συγκεκριμένο φεστιβάλ κλείνει πάνω από δέκα χρόνια ζωής. Πρόκειται για ένα Φεστιβάλ Μουσικής και Παραστατικών Τεχνών που περιλαμβάνει συνδυαστικά θεάματα, πολύτεχνες εκδηλώσεις και κάθε είδους «performance». Πραγματοποιείται κάθε χρόνο την περίοδο Δεκεμβρίου-Ιανουαρίου.
• Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικής: Περιλαμβάνει δημιουργίες κλασσικής μουσικής από σύνολα, ορχήστρες, χορωδίες και σολίστ.
• Επιχειρηματικό Πανόραμα: Πρόκειται για ετήσια έκθεση παραγωγικής φυσιογνωμίας του Νομού Μαγνησίας, στην οποία συμμετέχουν επιχειρήσεις από τη Μαγνησία, τη Θεσσαλία και όλη την Ελλάδα.

Αθλητισμός

Η πόλη του Βόλου έχει μεγάλη παράδοση στο άθλημα της ποδηλασίας με μεγάλες επιτυχίες και σπουδαίους αθλητές. Σημερινοί σημαντικοί ποδηλάτες είναι οι: Χρήστος Βολικάκης, Ζαφείρης Βολικάκης και Σωτήριος Μπρέτας. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 οι σύλλογοι του Γ.Σ. Βόλου και του Γ.Σ. Νίκης Βόλου υπήρξαν από τους δυνατότερους στην Ελλάδα με μεγάλες επιτυχίες στο άθλημα και με πολλούς Βολιώτες αθλητές να επανδρώνουν τις εθνικές ομάδες μετά από πολλές πανελλήνιες επιτυχίες. Από τον Γ.Σ. Βόλου ξεχώρισαν οι: Αντώνιος Πρωτόπαπας (Πρωταθλητής Ελλάδος 1988), Ιωάννης Χρυσάφης, Μπαλατσός Χρήστος, Φώτης Τσιμητρέας. Οι Δημήτριος Χίος και Στέργιος Σαλπαδήμος μετά από μεγάλες επιτυχίες ως αθλητές στη συνέχεια έχουνε υπάρξει ομοσπονδιακοί προπονητές και τεχνικοί σύμβουλοι. Από τον Γ.Σ. Νίκης Βόλου ξεχώρισαν με τα χρώματα του συλλόγου και με συμμετοχές στην εθνική ομάδα ποδηλασίας δρόμου κατηγορίας UCI elite οι: Νικόλαος Πολύζος, Στέργιος Τζήμος και Ευάγγελος Μπερμπέρης.

Στο Βόλο εδρεύουν μία σειρά από αθλητικά σωματεία, όπως η Αθλητική Ένωση Βόλου Διμηνίου, ο Ολυμπιακός Βόλου, η Νίκη Βόλου, ο Γυμναστικός Σύλλογος Βόλου, ο Ν.Ο.Β. & Αργοναύτες, ο Όμιλος Υδατοσφαίρισης και Κολύμβησης Βόλου, ο Α.Σ. Ερμής, η Ακαδημία Ποδοσφαίρου Βόλου, η Αγία Παρασκευή Βόλου, ο Α.Σ. ΑΙΧΜΗ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ (TAE KWON DO και ΞΙΦΑΣΚΙΑ), ο Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος Βόλου (Ε.Ο.Σ.), ο Α.Ο. Μεταμόρφωση Βόλου, ο Αθλητικός Σύλλογος Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης Βόλου Κένταυρος (Α.Σ.Ε.Α. Βόλου Κένταυρος) και ο Όμιλος Ερασιτεχνών Αλιέων και Ναυτικών Αθλημάτων Βόλου (OEA-NAB).

Οι κυριότερες αθλητικές εγκαταστάσεις της πόλης είναι το Πανθεσσαλικό Στάδιο, το Ε.Α.Κ. Βόλου, το Κλειστό Αδαμόπουλου, το Γυμναστήριο Βαρέων Αθλημάτων Καραγατσίου, το Κλειστό Γυμναστήριο Νέας Ιωνίας, το Εκθεσιακό-Αθλητικό Κέντρο Βόλου, το Γήπεδο Παντελής Μαγουλάς, το Κολυμβητήριο Νέας Ιωνίας, το Κέντρο Αντισφαίρισης Νέας Ιωνίας, το Κέντρο Αντισφαίρισης Βόλου και το Κέντρο Αντισφαίρισης Ιωλκού.

Το 2017 ιδρύθηκε το ποδοσφαιρικό σωματείο Ν.Π.Σ. Βόλος με έδρα τη Νεάπολη Βόλου και ύστερα το Πανθεσσαλικό Στάδιο.

Ο Βόλος έχει επίσης φιλοξενήσει μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις όπως μέρος των Ολυμπιακών Αγώνων (ποδόσφαιρο) του 2004 και το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης Ανδρών κάτω των 18 το 2015 και 2019.

Αδελφοποιημένες πόλεις

•  - Ροστόφ στον Ντον, Ρωσία (1956)
•  - Πλέβεν, Βουλγαρία (1983)
•  - Λε Μαν, Γαλλία (1983)
•  - Βαρένιε, Γαλλία (με Κοιν. Μακρινίτσας 1992)
•  - Σότσι, Ρωσία (2007)
•  - Μπατούμι, Γεωργία (2007)
•  - Αντοφαγάστα, Χιλή
•  - Σμεντέρεβο, Σερβία

Παραπομπές

1. ↑ (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 16389. Ανακτήθηκε στις 6  Αυγούστου 2018.
2. ↑ «ΦΕΚ αποτελεσμάτων ΜΟΝΙΜΟΥ πληθυσμού». Ελληνική Στατιστική Αρχή. 20 Μαρτίου 2014. σελ. 10618. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Νοεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2021.
3. ↑ «Ελληνική Απογραφή 2011 - Μόνιμος Πληθυσμός, ΕΛΣΤΑΤ» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 23 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2013.
4. ↑ «Green Your Air: Η ατμοσφαιρική ρύπανση στην πόλη του Βόλου». Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιουλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουλίου 2020.
5. ↑ Ανώνυμος (13 Ιουνίου 2020). «Έπνιξαν στα χημικά διαδηλωτές κατά της καύσης σκουπιδιών: Ο ύπουλος ρόλος του Αχιλλέα Μπέου». Τα Νέα (Αθήνα). Ανακτήθηκε στις 11 Ιουλίου 2020.
6. ↑ Καλαµπόκας, Π.Δ.· Σιδερής, Γ.· Χριστόλης, Μ.Ν.· Μαρκάτος, Ν.Χ. (2005). «Ανάλυση μετρήσεων ποιότητας ατμοσφαιρικού αέρα στο Βόλο» (PDF). HELECO '05: Διεθνής έκθεση και συνέδριο για την τεχνολογία περιβάλλοντος. Αθήνα: Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 9 Απριλίου 2011.
7. ↑ Skafida, Evangelia· Karnava, Artemis· Olivier, Jean-Pierre (2012). «Two new Linear B tablets from the site Kastro-Palaia in Volos». Στο: Carlier, Pierre· de Lamberterie, Charles· Egetmeyer, Markus· Guilleux, Nicole· Rougemont, Françoise· Zurbach, Julien. Études mycéniennes 2010 : Actes du XIIIe Colloque international sur les textes égéens. Pisa, Roma: Fabrizio Serra editore. σελίδες 55–73. ISBN 978-88-6227-472-2. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Απριλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2022.
8. ↑ Koder, Johannes; Hild, Friedrich (1976). Tabula Imperii Byzantini, Band 1: Hellas und Thessalia (in German). Vienna: Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften. σ. 165
9. ↑ Koder, Johannes; Hild, Friedrich (1976). Tabula Imperii Byzantini, Band 1: Hellas und Thessalia (in German). Vienna: Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften. σ. 56
10. ↑ Koder, Johannes; Hild, Friedrich (1976). Tabula Imperii Byzantini, Band 1: Hellas und Thessalia (in German). Vienna: Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften. σ. 165
11. ↑ Hatzidakis, G. N. (1930). "Γόλος–Βόλος". Ἐπετηρίς Ἐταιρείας Βυζαντινῶν Σπουδῶν (in Greek). 7: 231–233
12. ↑ Vasmer, Max (1941). Die Slawen in Griechenland. Berlin: Verlag der Akademie der Wissenschaften. σσ. 108–109
13. ↑ Savvides, A. (2004). "Ḳuluz". In Bearman, P. J.; Bianquis, Th.; Bosworth, C. E.; van Donzel, E. & Heinrichs, W. P. (eds.). The Encyclopaedia of Islam, New Edition, Volume XII: Supplement. Leiden: E. J. Brill. σ. 544
14. ↑ Hatzidakis, G. N. (1930). "Γόλος–Βόλος". Ἐπετηρίς Ἐταιρείας Βυζαντινῶν Σπουδῶν (in Greek). 7: 231–233
15. ↑ Vasmer, Max (1941). Die Slawen in Griechenland. Berlin: Verlag der Akademie der Wissenschaften. σσ. 108–109
16. ↑ Koder, Johannes; Hild, Friedrich (1976). Tabula Imperii Byzantini, Band 1: Hellas und Thessalia (in German). Vienna: Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften. σ. 166
17. ↑ Soulis, George C. (1984). The Serbs and Byzantium during the reign of Emperor Stephen Dušan (1331–1355) and his successors. Dumbarton Oaks. σσ. 108–110
18. ↑ Koder, Johannes; Hild, Friedrich (1976). Tabula Imperii Byzantini, Band 1: Hellas und Thessalia (in German). Vienna: Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften. σσ. 75–76
19. ↑ Καρταπάνης, Γρ. (10 Απριλίου 2017). «Η ναυμαχία του Βόλου (8/4/1827)». Ταχυδρόμος (Βόλος). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2020-06-26. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2022.
20. ↑ ^{Άλμα πάνω, στο:20,0 20,1} Αδαμάκης, Κώστας (2009). Τα βιομηχανικά κτίρια του Βόλου. Αθήνα: Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς. σελ. 22. ISBN 978-960-244-138-1.
21. ↑ Αδαμάκης, Κώστας (2009). Τα βιομηχανικά κτίρια του Βόλου. Αθήνα: Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς. σελ. 20. ISBN 978-960-244-138-1.
22. ↑ Αδαμάκης, Κώστας (2009). Τα βιομηχανικά κτίρια του Βόλου. Αθήνα: Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς. σελ. 23. ISBN 978-960-244-138-1.
23. ↑ Ανώνυμος (15 Οκτωβρίου 2015). «Εκδήλωση για την απελευθέρωση του Βόλου». Ριζοσπάστης (Αθήνα). Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2019.
24. ↑ Αδαμάκης, Κώστας (2009). Τα βιομηχανικά κτίρια του Βόλου. Αθήνα: Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς. σελ. 25. ISBN 978-960-244-138-1.
25. ↑ Νικηταρίδης, Ν. (23 Ιουνίου 2021). «Oι Αιγυπτιώτες Αχιλλόπουλοι και η Αχιλλοπούλειος Σχολή Τσαγκαράδας». Ελληνική Κοινότητα Καΐρου (ekkairo.org). Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2022.
26. ↑ «Ιστορικός Σταθμός Βόλου». TrainOSE. Ανακτήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2020.
27. ↑ «Αξιοθέατα». Δήμος Βόλου. 9 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2021.
28. ↑ ^{Άλμα πάνω, στο:28,0 28,1} Υδραίου, Γλυκερία (6 Απριλίου 2015). «"Σωσίβιο" για 500 διατηρητέα από την Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων». Ταχυδρόμος (Βόλος). Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2022.
29. ↑ «Η ζωντανή ιστορία της Καπνοβιομηχανίας Ματσάγγου στον Βόλο – Η ακμή και το λουκέτο». TheNewspaper.gr. 10 Ιουνίου 2020. Ανακτήθηκε στις 7 Ιουλίου 2021.
30. ↑ «Αποκατάσταση & επανάχρηση βιομηχανίας "Ματσάγγου" στον Βόλο - ktirio.gr». www.ktirio.gr. Ανακτήθηκε στις 7 Ιουλίου 2021.
31. ↑ magnisiastoperasmatoyxronoy (21 Σεπτεμβρίου 2013). «325. Οι αγιογραφίες του Γουναρόπουλου στην Αγία Τριάδα Νοσοκομείο (1951-)». Η Μαγνησία στο Πέρασμα του Χρόνου (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 2022.
32. ↑ Κ.Ο.Δ.Β.: Δραματική Σχολή^{[νεκρός σύνδεσμος]}
33. ↑ Στο ιστολόγιο της Φιλαρχαίου Εταιρείας Αλμυρού Όθρυς : 1019. Θρησκευτικο-φιλολογικός σύλλογος οι Τρεις Ιεράρχες Η Μαγνησία στο Πέρασμα του Χρόνου https://volosmagnisia.wordpress.com/2017/01/30/1019
34. ↑ Δημόπουλος, Σταύρος (6 Αυγούστου 2017). «Βαρύς ο φόρος για τους "Τρεις Ιεράρχες"». Η Θεσσαλία (Βόλος). Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2022.
35. ↑ «Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού | Οικία Κοντού - Μουσείο Θεόφιλου στην Ανακασιά (Πηλίου) Μαγνησίας». odysseus.culture.gr. Ανακτήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2023.
36. ↑ «Volos Football Land». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Νοεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 2019.

Συμπληρωματική βιβλιογραφία

• Κορδάτος, Γ. (1960). Ιστορία της επαρχίας Βόλου και Αγιάς. Αθήνα: Εκδόσεις 20ός αιώνας.
• Κουτής, Γ., επιμ. (2004). Βόλος 1881-1955. Βόλος: Δημοτικό Κέντρο Ιστορίας και Τεκμηρίωσης Βόλου. ISBN 960-85703-3-6.
• Κυπριωτέλης, Πέτρος· Αδαμαντιάδης, Αχιλλέας, επιμ. (2004). Ο Βόλος και η περιοχή του στην ιστορική τους διαδρομή. Αθήνα: Εταιρεία Θεσσαλικών Ερευνών. ISBN 9789608507418.
• Παρασκευάς, Σωτήρης (2011). Πήλιο-Βόλος, απ' άκρη σ' άκρη. Βόλος: Περιοδικό Εντός. ISBN 978-960-99966-0-0.
• Χουρμουζιάδης, Γ.· Ασημακοπούλου-Ατζακά, Π.· Μακρής, Κ.Γ. (1982). Μαγνησία, το χρονικό ενός πολιτισμού. Αθήνα: Εκδόσεις Καπόν.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Δήμος Βόλου
• Δημοτικό Κέντρο Ιστορίας του Βόλου
• Τουριστική Προβολή Νομαρχίας Μαγνησίας
• Αστικό ΚΤΕΛ Βόλου
• ΚΤΕΛ Νομού Μαγνησίας Α.Ε.
• Κρατικός Αερολιμένας Νέας Αγχιάλου (Βόλος)
• Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
• Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε. - Παράρτημα Βόλου
• Μουσείο της Πόλης του Βόλου
• Τοπικός Χρυσός Οδηγός Βόλου

Τελευταία τροποποίηση 11:22, 12 Ιουνίου 2023.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8D%CE%BB%CE%B7:%CE%9A%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B1

• 
  

Πώς ένα σκουληκιασμένο κρέας προκάλεσε μια από τις μεγαλύτερες επαναστάσεις του 20ου αιώνα

 Πώς ένα σκουληκιασμένο κρέας προκάλεσε μια από τις μεγαλύτερες επαναστάσεις του 20ου αιώνα

Είναι δυνατόν από ένα κρέας σκουληκιασμένο να προκληθεί επανάσταση; Κι όμως, αν είναι σάπια η εξουσία, τα σκουλήκια γίνονται οι θρυαλίδες που οδηγούν στην πυριτιδαποθήκη της αγανάκτησης για να προκαλέσουν την έκρηξη μιας από τις μεγαλύτερες επαναστάσεις του 20ου αιώνα!

Οι περισσότεροι ιστορικοί συμφωνούν ότι το φυτίλι της Ρωσικής Επανάστασης άναψε ένα καλοκαιριάτικο βράδυ του Ιουνίου, το 1905 στην Οδησσό πάνω σ’ ένα πολεμικό βαπόρι, το θρυλικό πια Θωρηκτό Ποτέμκιν, που ήταν δεμένο στο λιμάνι της (σημερινής) Ουκρανίας· κι όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο, έχουν δίκιο, ασφαλώς.

Στο ρωσικό ναυτικό, τη χρονιά της αποτυχημένης επανάστασης του 1905, επικρατούσαν ακόμη οι σκληρές συνθήκες και οι βάναυσες τιμωρίες παλαιότερης εποχής. Το «Ποτέμκιν» ήταν ένα νέο πλοίο του στόλου της Μαύρης Θάλασσας με πλήρωμα 800 ανδρών. Οι περισσότεροι του πληρώματος ψιθύριζαν επαναστατικές ιδέες, και ένας δυναμικός νεαρός υπαξιωματικός που άκουγε στο όνομα Ματιουσένκο τις κραύγαζε κιόλας.

Ήταν τέτοιες μέρες του Ιουνίου, όταν οι μάγειρες παραπονέθηκαν ότι το κρέας για τη σούπα μπορς ήταν γεμάτο σκουλήκια. Ο γιατρός του πλοίου έριξε μια ματιά και… διέγνωσε ότι τα σκουλήκια ήταν μόνο αυγά από μύγες και ότι το κρέας ήταν κατάλληλο προς βρώση!
Και έτσι άρχισε η επανάσταση: αντιπροσωπεία του πληρώματος παραπονέθηκε στον κυβερνήτη για τα σκουλήκια που κολυμπούσαν στη σούπα. Ο αξιωματικός συγκυβερνήτης Γκιλιαρόφσκι πυροβόλησε οργισμένος τον επικεφαλής της αντιπροσωπείας του πληρώματος, τον Βαλεντσούκ και η φωτιά άναψε: ναύτες έπιασαν τον Γκιλιαρόφσκι, τον πυροβόλησαν, τον σκότωσαν και τον πέταξαν στη θάλασσα.
Όλα έγιναν μέσα σε λίγα λεπτά: ο κυβερνήτης, ο γιατρός και πολλοί αξιωματικοί έχασαν τη ζωή τους, ενώ όσοι έμειναν ζωντανοί φυλακίστηκαν στις καμπίνες. Το «Ποτέμκιν» ύψωσε κόκκινη σημαία και «λαϊκή επιτροπή» επιλέχθηκε να αναλάβει διακυβέρνηση. Πρόεδρος ορίστηκε ο Ματιουσένκο.

Το Θωρηκτό Ποτέμκιν

Η Οδησσός πιάνει «φωτιά»

Το πλοίο έφτασε στο λιμάνι της Οδησσού, όπου οι αναταραχές και οι απεργίες είχαν αρχίσει δύο εβδομάδες πριν, με συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας.
Κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται στην προκυμαία όταν το πλοίο έδεσε στο λιμάνι στις 6 το πρωί. Η σορός του Βαλεντσούκ μεταφέρθηκε στη στεριά από τιμητικό άγημα. Ένα χαρτί καρφωμένο στο στήθος του νεκρού έγραφε: «Αυτό είναι το σώμα του Βαλεντσούκ, που σκοτώθηκε από τον κυβερνήτη επειδή είπε την αλήθεια. Η τιμωρία επιβλήθηκε στον διοικητή».

Οι αγανακτισμένοι πολίτες έφερναν τρόφιμα για τους ναύτες και στόλιζαν με λουλούδια το πλοίο. Καθώς η μέρα περνούσε και η είδηση της άφιξης του «Ποτέμκιν» απλωνόταν στην πόλη, το πλήθος μεγάλωνε. Ακούγονταν επαναστατικά τραγούδια, κάποιοι μιλούσαν για πτώση του Τσάρου και η βότκα έρρεε άφθονη. Τότε ήταν που κάποιοι άρχισαν να λεηλατούν τις αποθήκες και να βάζουν φωτιές. Μεγάλο μέρος της περιοχής του λιμανιού παραδόθηκε στις φλόγες.
Στο μεταξύ, είχε κηρυχθεί στρατιωτικός νόμος και ο κυβερνήτης της Οδησού είχε λάβει εντολή από τον τσάρο Νικόλαο Β' να φερθεί χωρίς έλεος. Στρατεύματα στάλθηκαν στο λιμάνι το βράδυ και περίπου τα μεσάνυχτα άνοιξαν πυρ κατά του πλήθους, το οποίο δεν είχε δρόμο διαφυγής. Κάποιοι πυροβολήθηκαν και κάποιοι πήδηξαν στο νερό και πνίγηκαν. Οι ναύτες στο «Ποτέμκιν » παρακολουθούσαν αμέτοχοι. Οι απώλειες υπολογίζονται σε 2.000 νεκρούς και 3.000 βαριά τραυματίες.
Η εξέγερση του Θωρηκτού έληξε άδοξα με τη φυγή των στασιαστών στη Ρουμανία. Το «Ποτέμκιν» έπλευσε στην Κωνστάντζα και παραδόθηκε στις ρουμανικές αρχές, οι οποίες παρέδωσαν με τη σειρά τους το πλοίο στους Ρώσους αξιωματικούς του ναυτικού.

Ένα αριστούργημα στη Μεγάλη Οθόνη

Ο απόηχός της στάσης των ναυτικών υπήρξε μεγάλος τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, σε βαθμό που θεωρείται προάγγελος της Επανάστασης του 1917. Όμως η πιο ακριβή κληρονομιά που άφησε η όλη ιστορία ήταν η ταινία του Σεργκέι Αϊζενστάιν «Το Θωρηκτό Ποτέμκιν»
Ο ρώσος σκηνοθέτης γύρισε το 1925 την θρυλική ταινία, (θεωρείται μια από τις 10 καλύτερες όλων των εποχών) η οποία εξιστορεί την ανταρσία που έγινε στο πλοίο το 1905. Προφανώς, ο Αϊζενστάιν παρουσίασε αρκετές αυθαιρεσίες στην ιστορία του, εξυπηρετώντας ένα κομμάτι πολιτικής προπαγάνδας, όμως στο μεγαλύτερο μέρος του το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» είναι εκπληκτικά πιστό στα πραγματικά γεγονότα.
Για την Ιστορία να αναφέρουμε ότι, το εμβληματικό πολεμικό πλοίο, που είχε το όνομα του πρίγκιπα Γκριγκόρι Ποτέμκιν, το 1918 έπεσε στα χέρια των Δυτικών, οι οποίες είχαν εισβάλει μέσω Μαύρης Θάλασσας για να καταπνίξουν τη Ρωσική Επανάσταση· το βύθισαν στο λιμάνι της Σεβαστούπολης τον Απρίλιο του 1919 και το τέλος του ήταν να μετατραπεί σε παλιοσίδερα.

https://www.ethnos.gr/

Αγρίνιο: Πήγε να ανάψει ένα κερί και του έκλεψαν την πόρτα από το αγροτικό (εικόνες)

 Αγρίνιο: Πήγε να ανάψει ένα κερί και του έκλεψαν την πόρτα από το αγροτικό (εικόνες)

Μέρα μεσημέρι και ο άνδρας που πήγε να ανάψει ένα κερί, δεν βρήκε στη θέση της την πόρτα της καρότσας του αυτοκινήτου του.

Απίστευτο περιστατικό έλαβε χώρα στο Αγρίνιο, όπου ένας άνδρας μπήκε σε εκκλησία να ανάψει 

ένα κερί και επιστρέφοντας δεν βρήκε την πόρτα της καρότσας του αγροτικού του.

Φαίνεται πως οι δράστες έδρασαν πολύ γρήγορα και χωρίς να γίνουν αντιληπτοί έκλεψαν την 

πόρτα και εξαφανίστηκαν.

Ο ιδιοκτήτης καλείται να επωμιστεί το κόστος αντικατάστασης, το οποίο ανέρχεται στα 600 ευρώ, όπως ανέφερε.

Πηγή: agriniolike.gr

Οι επιστήμονες ανακάλυψαν το λόγο που ξαναπαίρνουμε τα χαμένα κιλά

 Οι επιστήμονες ανακάλυψαν το λόγο που ξαναπαίρνουμε τα χαμένα κιλά

OnmedΤρίτη, 13 Ιουνίου 2023 10:00

Χάνετε κάποια κιλά και μετά από σύντομο διάστημα τα ξαναπαίρνετε; Πρόκειται για ένα φαύλο κύκλο από τον οποίο λίγοι καταφέρνουν να ξεφύγουν

Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι οι παχύσαρκοι άνθρωποι απελευθερώνουν λιγότερη ντοπαμίνη, τον νευροδιαβιβαστή της ευφορίας, που μεταφέρει μηνύματα ικανοποίησης στον εγκέφαλο.

Η ντοπαμίνη ευθύνεται για το αίσθημα της ανταμοιβής που αισθάνεται κάποιος όταν τρώει.

Ταυτόχρονα, η μειωμένη ικανότητα του εγκεφάλου αυτών των ανθρώπων να καταγράψει ότι η τροφή βρίσκεται στο στομάχι, διαρκεί ακόμα και μετά το πέρας της δίαιτας απώλειας βάρους, διαπίστωσαν οι επιστήμονες.

Η ποσότητα και τα είδη τροφών που καταναλώνουν οι άνθρωποι, ρυθμίζονται από πολύπλοκα σήματα που στέλνονται μεταξύ του εγκεφάλου και του εντέρου, καθώς και από τα διατροφικά σήματα στο αίμα.

Αυτό το δίκτυο πυροδοτεί αισθήματα πείνας και κορεσμού, ρυθμίζει την πρόσληψη τροφής καθώς και το κίνητρο για την αναζήτηση τροφής

Οι ερευνητές στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου του Άμστερνταμ προχώρησαν σε έγχυση θρεπτικών συστατικών, συμπεριλαμβανομένων υδατανθράκων και λιπών, στο στομάχι 30 ατόμων με υγιές βάρος και 30 παχύσαρκων.

Στη συνέχεια μέτρησαν την εγκεφαλική τους δραστηριότητα, καθώς και την ποσότητα ντοπαμίνης που απελευθερώθηκε.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η εγκεφαλική δραστηριότητα και η απελευθέρωση ντοπαμίνης ήταν περιορισμένες στους παχύσαρκους συμμετέχοντες συγκριτικά με όσους είχαν υγιές σωματικό βάρος.

Ανακάλυψαν επίσης ότι μια δίαιτα 12 εβδομάδων, η οποία οδήγησε σε απώλεια βάρους 10% στους παχύσαρκους, δεν ήταν αρκετή για να επαναφέρει αυτές τις αντιδράσεις του εγκεφάλου στα φυσιολογικά επίπεδα.

Η επικεφαλής της έρευνας, καθηγήτρια Mireille Serlie, δήλωσε: «Τα ευρήματά μας υποδεικνύουν ότι σε άτομα με παχυσαρκία, συμβαίνουν μακροχρόνιες προσαρμογές του εγκεφάλου, οι οποίες θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη διατροφική συμπεριφορά των ανθρώπων. Η μειωμένη ικανότητα του εγκεφάλου να καταγράφει ότι η τροφή βρίσκεται στο στομάχι, μπορεί να οδηγήσει σε υπερκατανάλωση τροφής. Διαπιστώσαμε ότι τα άτομα με παχυσαρκία απελευθέρωσαν λιγότερη ντοπαμίνη σε μια περιοχή του εγκεφάλου που είναι σημαντική για την πρόσληψη τροφής, σε σύγκριση με άτομα με υγιές σωματικό βάρος. Το γεγονός ότι αυτές οι αποκρίσεις στον εγκέφαλο δεν αποκαθίστανται μετά την απώλεια βάρους, μπορεί να εξηγήσει γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι ανακτούν βάρος μετά την αρχική επιτυχή απώλεια βάρους».

Τα ευρήματα δημοσιεύθηκαν στο επιστημονικό περιοδικό Nature Metabolism.

https://www.onmed.gr/

Η ιστορία πίσω από τους εραστές του Βαλντάρο, το ζευγάρι της λίθινης εποχής που βρίσκεται σε αιώνια αγκαλιά

 Η ιστορία πίσω από τους εραστές του Βαλντάρο, το ζευγάρι της λίθινης εποχής που βρίσκεται σε αιώνια αγκαλιά

Ανακαλύφθηκαν σε έναν νεολιθικό τάφο στην Ιταλία, οι Εραστές του Βαλντάρο είναι ένα ζευγάρι σκελετών που αγκαλιάζονται εδώ και 6.000 χρόνια.

ΕπιμέλειαΈφη Αλεβίζου

11 Ιουνίου 2023, 18:45

Το 2007, μια ομάδα αρχαιολόγων ανακάλυψε έναν τάφο κοντά στη Μάντοβα στην περιοχή της Λομβαρδίας στην Ιταλία. Στο εσωτερικό του υπήρχε ένα ζευγάρι σκελετών που βρισκόταν πρόσωπο με πρόσωπο, με τα σώματά τους πλεγμένα μεταξύ τους, σαν να κρατούσαν ο ένας τον άλλον σε μια «αγκαλιά εραστών».

Οι φωτογραφίες του ζευγαριού των σκελετών κυκλοφόρησαν γρήγορα σε όλα τα μέσα ενημέρωσης – και το γεγονός ότι οι εραστές του Βαλντάρο, όπως έγιναν γνωστοί, ανακαλύφθηκαν λίγο πριν από την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου έκανε την ιστορία ιδιαίτερα ηχηρή.

Μόνο οι εραστές θα μείνουν ζωντανοί

Για πολλούς, η τοποθέτηση των σκελετών θύμισε την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, των ερωτευμένων εραστών που βρήκαν πρόωρο και τραγικό τέλος. Καθώς οι αρχαιολόγοι εξέταζαν τους εραστές του Βαλντάρο, έκαναν μια σειρά από περίεργες ανακαλύψεις.

Πρώτον, το ζευγάρι πέθανε πριν από περίπου 6.000 χρόνια κατά τη νεολιθική περίοδο. Οι νεολιθικές διπλές ταφές ήταν ούτως ή άλλως σπάνιες, αλλά η τοποθέτηση του ζευγαριού έκανε την ανακάλυψη ακόμη πιο μοναδική. Δεύτερον, ο νεαρός άνδρας και η γυναίκα ήταν ο καθένας περίπου 20 ετών όταν πέθαναν. Δεν υπήρχαν ενδείξεις ότι ο θάνατός τους ήταν βίαιος και τα σώματά τους τοποθετήθηκαν πιθανότατα μετά θάνατον.

Και παρόλο που είναι αδύνατο να γνωρίζουμε την πραγματική ιστορία για το ποιοι ήταν κάποτε οι εραστές, η εικόνα των σωμάτων τους κλειδωμένων σε αιώνια αγκαλιά και οι μοναδικές συνθήκες γύρω από την ταφή έχουν κάνει τους εραστές του Βαλντάρο πηγή ίντριγκας και εικασιών για πάνω από μια δεκαετία.

Οι εραστές του Βαλντάρο / Photo: Wikimedia Commons

Η ανακάλυψη των εραστών του Βαλντάρο

Στις αρχές Φεβρουαρίου του 2007, μια ομάδα αρχαιολόγων με επικεφαλής την Έλενα Μενότι ανακοίνωσε ότι η ανασκαφή τους στο χωριό Βαλντάρο – κοντά στη Μάντοβα της Ιταλίας – είχε αποφέρει μια αξιοσημείωτη ανακάλυψη: Τους σκελετούς ενός άνδρα και μιας γυναίκας που βρίσκονταν πρόσωπο με πρόσωπο, με τα χέρια και τα πόδια πλεγμένα μεταξύ τους.

Η μοναδική αυτή ανακάλυψη εξαπλώθηκε γρήγορα στα μέσα ενημέρωσης και στο διαδίκτυο, καθώς κυκλοφόρησαν φωτογραφίες του σκελετωμένου ζευγαριού.

Μιλώντας τότε στη Daily Mail, η Μενότι εξέφρασε τον ενθουσιασμό της σχετικά με το εύρημα, λέγοντας: «Έχω συμμετάσχει σε πολλές ανασκαφές σε όλη την Ιταλία, αλλά τίποτα δεν με έχει ενθουσιάσει τόσο πολύ όσο αυτό. Κάνω αυτή τη δουλειά εδώ και 25 χρόνια. Έχω κάνει ανασκαφές στην Πομπηία, σε όλες τις διάσημες τοποθεσίες. Αλλά ποτέ δεν έχω συγκινηθεί τόσο πολύ, γιατί πρόκειται για την ανακάλυψη κάτι πραγματικά ξεχωριστού»

Ποιοι ήταν άραγε οι εραστές του Βαλντάρο;

Για πολλούς, οι φωτογραφίες των Εραστών του Βαλντάρο αφηγούνταν μια τραγική ιστορία που θυμίζει το πιο διάσημο έργο του Σαίξπηρ – και μάλιστα, στο Ρωμαίος και Ιουλιέτα, ο Ρωμαίος στέλνεται ακόμη και στη Μάντουα αφού σκοτώσει τον Τυβάλτο Καπουλέτο σε μια μονομαχία. Όταν επιστρέφει στη Βερόνα, μαθαίνει για τον «θάνατο» της Ιουλιέτας, κι έτσι ξεκινούν μια σειρά από γεγονότα που οδηγούν στο τέλος και των δύο εραστών.

Μια πρώιμη θεωρία γύρω από τους εραστές του Βαλντάρο έλεγε ότι ο άνδρας, το σώμα στα αριστερά, είχε σκοτωθεί και ότι η γυναίκα είχε στη συνέχεια θυσιαστεί για να συνοδεύσει την ψυχή του στη μετά θάνατον ζωή.

Οι αρχικές παρατηρήσεις υποστήριζαν αυτή τη θεωρία. Ο ανδρικός σκελετός βρέθηκε με μια αιχμή βέλους από πυριτόλιθο στο λαιμό του, ενώ ο γυναικείος σκελετός είχε μια μακριά πέτρινη λεπίδα κατά μήκος του μηρού της και δύο μαχαίρια από πυριτόλιθο κάτω από τη λεκάνη της. Ωστόσο, η οστεολογική εξέταση δεν αποκάλυψε τίποτα που να υποδηλώνει ότι ο θάνατός τους ήταν βίαιος.

«Έχουμε βρει πολλές γυναίκες να αγκαλιάζουν παιδιά, αλλά ποτέ ένα ζευγάρι, πόσο μάλλον ένα ζευγάρι που αγκαλιάζεται – και πραγματικά αγκαλιάζεται», δήλωσε η Μενότι. «Από μια πρώτη εξέταση φαίνονται νέοι, καθώς τα δόντια τους δεν έχουν φθαρεί, αλλά έχουμε στείλει τα λείψανα σε εργαστήριο για να διαπιστωθεί η ηλικία τους κατά τη στιγμή του θανάτου».

Περαιτέρω εξέταση αποκάλυψε ότι το ζευγάρι ήταν περίπου 20 ετών κατά τη στιγμή του θανάτου του και ότι και οι δύο είχαν ύψος περίπου 1,80 μέτρα και 2 ίντσες.

Παρόλα αυτά, οι συνθήκες ζωής τους παρέμεναν αδιευκρίνιστες. Επιπλέον, οι ιστορικοί δεν έχουν βρει κανένα στοιχείο νεολιθικού οικισμού στην περιοχή του Βαλντάρο. Πιθανότερο είναι ότι η περιοχή ήταν κάποτε εξ ολοκλήρου καλυμμένη από ελώδεις εκτάσεις που διασχίζονταν από ποτάμια. Ενώ αυτό το περιβάλλον ήταν ευεργετικό για τη διατήρηση των σωμάτων των εραστών για χιλιετίες, προσφέρει ελάχιστες πληροφορίες για τη ζωή των εραστών ή για τον λόγο που θάφτηκαν με έναν τόσο μοναδικό τρόπο.

Δείτε το βίντεο 

Βρίσκοντας ένα νέο σπίτι για τους εραστές του Βαλντάρο

Μια εβδομάδα μετά την ανακάλυψη, προέκυψε ένα άλλο ερώτημα: Τι θα συνέβαινε στους εραστές του Βαλντάρο; Συχνά, όταν ανακτώνται αρχαία σώματα κατά τη διάρκεια αρχαιολογικών ανασκαφών, τα οστά τους μεταφέρονται σε εργαστήριο για ανάλυση και κάθε οστό μελετάται ξεχωριστά για να σχηματιστεί μια γενική εικόνα της ζωής και του θανάτου του συγκεκριμένου αρχαίου προσώπου.

Οι εραστές του Βαλντάρο, ωστόσο, ήταν μια μοναδική περίπτωση. Επί 6.000 χρόνια είχαν αγκαλιάσει ο ένας τον άλλον. Θα χωρίζονταν για χάρη της επιστήμης;

Ευτυχώς, η Μενότι κατέληξε σε ένα γρήγορο συμπέρασμα, λέγοντας στο Reuters: «Θέλουμε να τους κρατήσουμε όπως ήταν όλο αυτό το διάστημα – μαζί». Αντί να αφαιρέσουν τα οστά ένα προς ένα και να τα ξανασυναρμολογήσουν αργότερα, οι αρχαιολόγοι επέλεξαν να τετραγωνίσουν και να αφαιρέσουν ολόκληρο το σημείο όπου ήταν θαμμένο το ζευγάρι και να το μεταφέρουν όλο μαζί.

Το τεμάχιο χώματος και ο σκελετός του ζευγαριού τοποθετήθηκαν σε ένα ξύλινο κουτί και στάλθηκαν σε ένα αρχαιολογικό εργαστήριο στο Musei Civici στο Κόμο για εξέταση, ενώ αργότερα εκτέθηκαν σε μια γυάλινη προθήκη στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Μάντοβα, όπου παραμένουν μέχρι σήμερα.

Οι εραστές της Μόντενα / Photo: Wikimedia Commons

Οι εραστές της Μόντενα, μια άλλη μοναδική διπλή ταφή από την Ιταλία

Δύο χρόνια μετά την ανακάλυψη των εραστών του Βαλντάρο, οι αρχαιολόγοι που εργάζονταν σε ένα νεκροταφείο της ύστερης αρχαιότητας στη Μόντενα της Ιταλίας έφεραν στο φως ένα άλλο ζευγάρι σκελετών θαμμένων χέρι-χέρι. Σε αντίθεση με τους εραστές του Βαλντάρο, οι σκελετοί αυτοί ήταν σε κακή κατάσταση, γεγονός που καθιστούσε δύσκολο να εξαχθούν ορισμένες πληροφορίες για αυτούς, όπως το φύλο τους.

Δεν ήταν ιδιαίτερα ασυνήθιστο για τους αρχαιολόγους να φέρνουν στο φως ζευγάρια που θάβονταν μαζί ή που κρατιόντουσαν από το χέρι, αλλά δέκα χρόνια μετά την ανακάλυψη, οι Εραστές της Μόντενα αποδείχθηκε ότι ήταν και οι δύο άνδρες.

«Προς το παρόν, δεν είναι γνωστές άλλες ταφές αυτού του τύπου» δήλωσε στη Rai News ο Φεντερίκο Λούτζι, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, ο οποίος συνέταξε τη μελέτη του 2019 που αποκάλυψε το φύλο των εραστών του σκελετού. «Στο παρελθόν έχουν βρεθεί αρκετοί τάφοι με ζευγάρια ατόμων τοποθετημένα χέρι με χέρι, αλλά σε όλες τις περιπτώσεις επρόκειτο για έναν άνδρα και μια γυναίκα. Η σχέση μεταξύ των δύο ατόμων στην ταφή στη Μόντενα, ωστόσο, παραμένει προς το παρόν ένα μυστήριο».

Οι ερευνητές μπόρεσαν να προσδιορίσουν το φύλο των σκελετών χρησιμοποιώντας μια καινοτόμο νέα τεχνική που βασίζεται στην ανάλυση του οδοντικού σμάλτου. Οι ερευνητές έψαχναν ουσιαστικά για την παρουσία συγκεκριμένων πρωτεϊνών μέσα στο σμάλτο, των AMELX και AMELY. Η AMELX είναι παρούσα σε άτομα και των δύο φύλων, ενώ η AMELY είναι παρούσα μόνο στα αρσενικά.

Ο προσδιορισμός του φύλου των εραστών της Μόντενα, ωστόσο, το μόνο που έκανε ήταν να δημιουργήσει περισσότερα ερωτήματα, ιδίως σχετικά με τη σχέση μεταξύ των δύο ανδρών.

«Η ταφή δύο ανδρών χέρι-χέρι δεν ήταν σίγουρα συνηθισμένη πρακτική στην ύστερη αρχαιότητα», εξήγησε ο Λούτζι. «Στην ύστερη αρχαιότητα, ήταν απίθανο ο ομοφυλοφιλικός έρωτας να είχε αναγνωριστεί με τόσο εμφανή τρόπο από τους ανθρώπους που προετοίμαζαν την ταφή. Τα δύο άτομα έχουν παρόμοια ηλικία – θα μπορούσαν να είναι συγγενείς, για παράδειγμα αδέλφια ή ξαδέλφια, ή στρατιώτες που πέθαναν μαζί σε μάχη. Η νεκρόπολη στην οποία βρέθηκαν θα μπορούσε να είναι ένα πολεμικό νεκροταφείο».

Όπως και με τους εραστές του Βαλντάρο, είναι λίγο πολύ αδύνατο να γνωρίζουμε τις ακριβείς λεπτομέρειες της ζωής των εραστών της Μόντενα. Παρόλα αυτά, και οι δύο ανακαλύψεις προσφέρουν μια μοναδική και συναρπαστική ματιά στο αρχαίο παρελθόν και στους τρόπους με τους οποίους οι αρχαίοι άνθρωποι τιμούσαν τους νεκρούς.

https://www.in.gr/

Ιταλία: Πέθανε ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι

 Ιταλία: Πέθανε ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι

Ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας Σίλβιο Μπερλουσκόνι έφυγε σήμερα από τη ζωή, σε ηλικία 86 ετών, σύμφωνα με ιταλικά μέσα ενημέρωσης.

Νοσηλευόταν από την περασμένη Παρασκευή στο νοσοκομείο Σαν Ραφαέλε στο Μιλάνο. Το τελευταίο διάστημα αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας.

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ο Μπερλουσκόνι υπέστη σοβαρές επιπλοκές μετά από μια περίοδο COVID-19, την οποία περιέγραψε ως «τη χειρότερη εμπειρία» της ζωής του.

Η ζωή του

Μεγιστάνας, επιχειρηματίας και πολιτικός, υπηρέτησε ως Πρωθυπουργός της Ιταλίας, τις περιόδους 1994–1995, 2001–2006 και 2008–2011. Ήταν ακόμη Ευρωβουλευτής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, από τον Ιούλιο του 2019 μέχρι τον Οκτώβριο του 2022 όπου και παραιτήθηκε προκειμένου να είναι μέλος Γερουσίας της Ιταλίας θέση στην οποία είχε υπηρετήσει ξανά, το 2013.

Υπηρέτησε ως μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Ιταλίας, από το 1994 έως το 2013, και ως μέλος της Γερουσίας της Ιταλίας, από τον Μάρτιο έως τον Νοέμβριο του 2013.

Είναι κύριος μέτοχος και ιδρυτής της Ιταλικής εταιρείας ΜΜΕ Mediaset, και διατέλεσε από το 1986 έως το 2017, ιδιοκτήτης της Μίλαν. Το περιοδικό Forbes τον κατέταξε ως τον 190ο πλουσιότερο άνθρωπο στον πλανήτη, με καθαρή περιουσία 8 δισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ.

Την 1η Αυγούστου 2013, ο Μπερλουσκόνι καταδικάστηκε για φορολογική απάτη από το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο. Η ποινή φυλάκισης τεσσάρων ετών του επιβεβαιώθηκε και του απαγορεύτηκε να ασκεί δημόσιο αξίωμα για δύο χρόνια.

Σε ηλικία 76 ετών, απαλλάχθηκε από την άμεση φυλάκιση, και αντ’ αυτού εξέτισε την ποινή του κάνοντας άμισθη κοινωνική εργασία.

Ο Μπερλουσκόνι δεσμεύτηκε να παραμείνει ηγέτης της Forza Italia καθ’ όλη τη διάρκεια της ποινής φυλάκισής του και της απαγόρευσης δημόσιας υπηρεσίας. Μετά τη λήξη της ποινής του, ο Μπερλουσκόνι έθεσε υποψηφιότητα και εξελέγη ευρωβουλευτής στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 2019.Επέστρεψε στη Γερουσία αφού κέρδισε μια έδρα στις ιταλικές γενικές εκλογές του 2022.

Ο Μπερλουσκόνι ήταν ο πρώτος που ανέλαβε την πρωθυπουργία χωρίς να έχει προηγουμένως κρατήσει ή διοικητικά αξιώματα. Είναι γνωστός για το λαϊκιστικό πολιτικό του ύφος και την έντονη  προσωπικότητά του. Στη μακρά θητεία του, κατηγορήθηκε συχνά ως αυταρχικός ηγέτης και ισχυρός άνδρας.

Οι υποστηρικτές του «Καβαλιέρε» τονίζουν τις ηγετικές του ικανότητες και τη χαρισματική του ισχύ, τη δημοσιονομική του πολιτική που βασιζόταν στη μείωση φόρων και την ικανότητά του να διατηρεί ισχυρές και στενές εξωτερικές σχέσεις τόσο με τις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και με τη Ρωσία.

Τον Φεβρουάριο κρίθηκε αθώος για την κατηγορία ότι δωροδοκούσε μάρτυρες προκείμενου να πουν ψέματα για τα περιβόητα «μπούγκα-μπούγκα» πάρτι που φέρεται πως διοργάνωνε. Ο «Καβαλιέρε» είχε κατηγορηθεί ότι πλήρωνε νεαρές showgirls και άλλους για να καταθέσουν ψεύδη για το τι πραγματικά συνέβαινε στα πάρτι του.

https://www.naftemporiki.gr/

Ο Αλέξανδρος και η «κοινή ελληνική λαλιά»

 Ο Αλέξανδρος και η «κοινή ελληνική λαλιά»

Posted on 8 Ιουνίου, 2023 by ellas

Μία έκθεση στη Νάπολη

Η έκθεση στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολης διερευνά τον ρόλο του στρατηλάτη στη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού στην Ανατολή.

Γράφει η Μαίρη Αδαμοπούλου

Μοιάζει με ένα κινηματογραφικό καρέ που έχει παγώσει στον χρόνο. Στα αριστερά της σκηνής ο Αλέξανδρος, χωρίς περικεφαλαία, με τα μαλλιά του να ανεμίζουν και με βλέμμα τόσο διαπεραστικό όσο και η λόγχη του, ορμά για να σκοτώσει τον Δαρείο. Την ορμή της βολής του διακόπτει ο αδελφός του πέρση βασιλιά, Οξυάθρης, που πέφτει στη μάχη για να σώσει τον Δαρείο.

Τα άλογα τρέχουν πάνω από ακρωτηριασμένα κορμιά. Ο Δαρείος, με το χέρι μάταια τεντωμένο προς τον ετοιμοθάνατο αδελφό του, ξεχωρίζει για την έκφρασή του που αποτελεί ένα συνονθύλευμα σοκ, οίκτου και φρίκης, ενώ κάτω από το βασιλικό άρμα ένας στρατιώτης, έτοιμος να συνθλιβεί από τον τροχό του, κοιτάζει την αντανάκλασή του σε μια ασπίδα, αντικρίζοντας τη στιγμή του θανάτου του.

Το αριστουργηματικό ψηφιδωτό που βασίστηκε πιθανόν σε νωπογραφία του 4ου αι. π.Χ. όσο οι μνήμες από τη μάχη της Ισσού το 333 π.Χ. ήταν ακόμη ζωντανές, κοσμούσε τη λεγόμενη Επαυλη του Φαύνου στην Πομπηία. Καμωμένο από περίπου 2 εκατ. ψηφίδες το εντυπωσιακό έργο του 2ου αι. π.Χ. μήκους 5 μ., που αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους θησαυρούς του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου της Νάπολης, αποτελεί τον βασικό πρωταγωνιστή της περιοδικής έκθεσης του μουσείου «Ο Μέγας Αλέξανδρος και η Ανατολή», που εγκαινιάστηκε χθες, ενώ η συντήρηση και η αποκατάστασή του, ώστε να μην έχει πλέον αποκολλημένες ψηφίδες, ρωγμές και εξογκώματα, θα γίνεται ενώπιον των επισκεπτών.

Η φιλόδοξη αυτή έκθεση, που διερευνά τον ρόλο του Αλεξάνδρου ως προς τη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού στην Ανατολή, έχει ενδιαφέρον καθώς συμπίπτει με μια δεύτερη περιοδική που φιλοξενείται στο ισόγειο του μουσείου και είναι αφιερωμένη στη σχέση του Πάμπλο Πικάσο με την αρχαιότητα.

Κι αν η μορφή του νεαρού Αλέξανδρου δεσπόζει στο εντυπωσιακό ψηφιδωτό, δεν είναι βεβαίως και η μοναδική απεικόνισή της που κερδίζει τα βλέμματα. Ο μακεδόνας στρατηλάτης εμφανίζεται έφιππος πάνω στον αγριεμένο Βουκεφάλα σε ένα ορειχάλκινο γλυπτό του 1ου αι. π.Χ. με ένθετες ασημένιες λεπτομέρειες. Πιο δίπλα παρουσιάζεται ένα μαρμάρινο αυστηρό ρωμαϊκό πορτρέτο του, πλάι σε ένα άλλο, από πηλό, όπου αποτυπώνεται ως ένας όμορφος νέος, ενώ το πρόσωπό του επίσης έχει χαραχθεί σε ασημένια νομίσματα και σε σφραγιδόλιθους από τοπάζι.

Στη Βαβυλώνα

Ο Αλέξανδρος θεωρούσε τον εαυτό του ως έναν ηγέτη που διέδιδε τα φώτα του ελληνικού πολιτισμού ή το κίνητρό του για να κατακτήσει το μεγαλύτερο μέρος του γνωστού τότε κόσμου ήταν οι συνήθεις λόγοι – δύναμη, κύρος και λάφυρα; Ο διευθυντής του αρχαιολογικού μουσείου της Νάπολης, Πάολο Τζουλιερίνι, πιστεύει, όπως αναφέρουν οι «Financial Times», ότι η άφιξη του Αλεξάνδρου στη Βαβυλώνα ήταν καθοριστική. Ο πολιτιστικός της πλούτος επέτρεψε στον νεαρό μαθητή του Αριστοτέλη να συλλάβει μια ενιαία αυτοκρατορία στην οποία θα συγχωνεύονταν οι διάφορες πολιτιστικές παραδόσεις. Καταγόμενος από τη Μακεδονία, ο Αλέξανδρος δεν είχε την έμφυτη αίσθηση πολιτιστικής ανωτερότητας των Αθηναίων. Εξόργισε τον στρατό του υιοθετώντας περσικούς τρόπους και ενθάρρυνε τους στρατιώτες του να παντρεύονται ντόπιες συζύγους.

Αν και υπό την κυριαρχία του και πολύ αργότερα η ελληνιστική επιρροή στην τέχνη και τη σκέψη εξαπλώθηκε μέχρι την Ινδία, οι πολιτιστικές ανταλλαγές, όπως διαφαίνεται από την έκθεση, άνθησαν και προς τις δύο κατευθύνσεις: Ενας Βούδας από το Πακιστάν μοιάζει με έναν θεό του Ολύμπου. Ενα ανάγλυφο με μοναχούς που φορούν κλασική περιβολή ανασκάφηκε στο Αφγανιστάν ή το ψηφιδωτό από τη Δήλο που παρουσιάζει τον Διόνυσο να ιππεύει μια λεοπάρδαλη.

Κι αν η έκθεση, η οποία περιλαμβάνει περί τα 170 αντικείμενα, δεν δίνει απαντήσεις σχετικά με τα κίνητρα του Αλεξάνδρου, επιτρέπει στον επισκέπτη να κατανοήσει τον τρόπο σκέψης του μακεδόνα ηγέτη και να δει πώς ο Αλέξανδρος έβλεπε τον εαυτό του: ως Αχιλλέα, τον γενναιότερο των γενναίων. Και τον στενότερο φίλο του και στρατηγό Ηφαιστίωνα ως Πάτροκλο. Η έκθεση θα παραμείνει ανοιχτή έως τις 28 Αυγούστου. Πηγή

https://ellas2.wordpress.com/

Το βρήκα στο: https://vequinox.wordpress.com/

Γιάννης Τσαρούχης – Η εποχή μας

 Η εποχή μας θα χαρακτηρισθεί, ίσως κάποτε, ως εποχή απελευθερώσεων. Οι διαμαρτυρίες, οι αμφισβητήσεις, οι αντιρρήσεις σιγά – σιγά πάνε ν’ αποτελέσουν τη ρουτίνα της ζωής, με κίνδυνο βέβαια πάντοτε να γίνουν αυτοσκοποί και να ξεχαστεί ο λόγος για τον οποίον γίνηκαν. Από την μια μεριά το σύνθημα «μιλάτε φανερά για τις καταπιέσεις που γίνονται εις βάρος σας». Από την άλλη μεριά μερικοί σκέπτονται πώς να καθορίσουν τα προβλήματα, για να μην περιοριστεί ο αγώνας σ’ ένα απλό ξέσπασμα και ξεθύμασμα. Η ανάγκη να διαμαρτύρονται οι άνθρωποι στην εποχή μας καταντάει εύκολα ένας αυτοσκοπός προτιμότερος από την αλλαγή του καθεστώτος, εναντίον του οποίου γίνεται η διαμαρτυρία. Για να περιοριστούμε στην ομοφυλοφιλία θάπρεπε να ομολογήσωμε πως παρά τα σκαμπανεβάσματα έχει καταφέρει να επιβάλλει την παγκόσμιο παραδοχή της ύπαρξής της.

Για να το πούμε αλλιώς, η ομοφυλοφιλία κατάφερε να θεωρηθεί σιωπηρώς σαν ένα επιτρεπόμενο πράγμα, είτε για λόγους εμπορικούς – ο πελάτης έχει πάντα δίκιο – είτε για άλλους διάφορους λόγους. Η πορνεία, σαν ένα κρυφό αλλά σοβαρό επάγγελμα, και η τέχνη, δίνουν δυο διαφορετικών ειδών συγχωροχάρτια για να τα δείχνει κανείς σε όσους οργίζονται. Τα διάφορα βίτσια, οι μονομανίες, οι κάθε είδους φανατισμοί, είναι μια άριστη αφορμή ακμαζόντων εμπορίων. Ο ένας θέλει να καπνίζει, ο άλλος θέλει να πίνει, ο άλλος να ενδιαφέρεται για την τέχνη, ο άλλος να παίρνει ναρκωτικά. Όλες αυτές οι ελευθερίες όταν υπάρχουν, αλλά και οι συναφείς απαγορεύσεις, βοηθούν ένα ειδικό εμπόριο να υπάρχει και θησαυρίζει. Ποια ελευθερία έχουν οι ομοφυλόφιλοι; Για ποιαν απελευθέρωση μιλούμε; Πριν μιλήσουμε για αγώνες απελευθερωτικούς θάπρεπε να σκεφτούμε σοβαρά τι το ουσιαστικό ζητάμε. Να γίνει ένα παραδεκτό βίτσιο η ομοφυλοφιλία, όπως τόσα άλλα βίτσια, βοηθούντος του ψέματος και της υποκρισίας; Δεν αξίζει τον κόπο ν’ αγωνίζεται κανείς για κάτι τέτοιο.

Τα βίτσια αξιολογούνται και γίνονται παραδεκτά στην κοινωνία ανάλογα με το τι αποδίδουν σ’ αυτούς που τα εκμεταλλεύονται. Ο επιχειρηματίας, που δουλεύουν άλλοι γι’ αυτόν, αλλά κι ο ανεξάρτητος μικροεπαγγελματίας, που αγωνίζεται με την προσωπική του εργασία να επιζήσει, σχηματίζουν την πελατεία τους μεταξύ των κορόιδων και των ψώνιων. Ξέρουν να ερεθίζουν και να εισπράττουν. Αξιοποιούν για λογαριασμό τους τα πάθη των άλλων. Αν οι λεγόμενες, κοινές γυναίκες, απευθύνονται στους «υπέρ- ομαλούς» άντρας, οι πορνευόμενοι ομοφυλόφιλοι απευθύνονται σε πελάτες με πολύπλοκα και νευρωτικά συναισθήματα και είναι υποχρεωμένοι να υποκριθούν πότε τους κουλτουριάρηδες, πότε τους συναισθηματικούς. Με λίγα λόγια να ψευσθούν για να πλασάρουν το εμπόρευμα τους ή μάλλον να εισπράξουν τον μισθόν τους.

Άμα λάβουμε υπ’ όψιν όλα αυτά είμαστε υποχρεωμένοι να καταλάβουμε ότι η απελευθέρωσις δεν μπορεί να περιορισθεί στην ελευθεροστομία και στην παραδοχή του «πάθους» απ’ αυτούς που δεν τόχουν ή υποκρίνονται πως τόχουν – το ίδιο κάνει. Μια παραδεκτή απ’ όλους ηθική είναι το επιτυχημένο τέρμα ενός αγώνα. Δε φτάσαμε ή δεν αγωνιστήκαμε να φτάσουμε με όλες μας τις δυνάμεις στην παραδεκτή απ’ όλους ηθική. Ο απελευθερωτικός αγώνας κακοφόρμισε και μοιραία θα θριαμβεύσουν οι επιτήδειοι που ξέρουν να εκμεταλλεύονται εις βάρος του κόσμου της καταστάσεις.

Η κατάργηση των οίκων ανοχής με γυναίκες, για λόγους ανθρωπιστικούς, οδήγησε στην σημερινή σύγχυση και ακαταστασία απ’ την οποία κανένας δεν είναι ευχαριστημένος. Υπάρχουν περιπτώσεις που η ελευθερία καταντάει μια μορφή ειδεχθούς αδικίας. Όλοι δεν είναι ώριμοι να δεχθούν το βαρύ και υπέροχο αυτό δώρο. Γενικά τα ερωτικά προβλήματα έχουν ανάγκη νομοθετικών αλλαγών και εσωτερικών ηθικών επαναστάσεων. Πρέπει πρώτα απ’ όλα να βάλωμε στο βάθρο που της αρμόζει την ηδονή. Αυτή διώκεται από χρόνια και εν ονόματι αυτής καταδιώκονται οι κάθε είδους «ανωμαλίες». Οι Νόμοι και η Ηθική εδραιώνονται από ανθρώπους που έχουν πάρει διαζύγιο με την ηδονή. Οι ομοφυλόφιλοι λοιπόν πρέπει να καταλάβουν ότι πρωτίστως πρέπει ν’ αγωνιστούν για τον σεβασμό της ηδονής. Όλα τ’ άλλα είναι σημαντικά αλλά δευτερεύοντα. Ταινίες, αναγνώσματα, ζωγραφικές, φωτογραφίες, μιλούν για την ομοφυλοφιλία ανοιχτά ή σκεπασμένα. Η υπερβολή με το εκκωφαντικό της ύφος δημιουργεί την ίδια σύγχυση με την συγκάληψη.

Θάταν βέβαια μια κάποια πρόοδος και κατάκτησις κοινωνική το να μη γυρίζει να δει με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο αστυφύλαξ δύο άντρες να φιλιούνται στο δρόμο με εμφανή ερωτική διάθεση. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνον εκεί. Πίσω από το επιτρεπόμενο πάθος μπορεί να υπάρχει η μεγαλύτερη ψυχική ακαταστασία και η πτωχότερη απόλαυσις της ηδονής. Όπως είπα και παραπάνω το να μπει ο ομοφυλόφιλος στην ίδια μοίρα με τον πότη, τον καπνιστή, είναι ανακουφιστικόν, αλλά δεν είναι απολύτως ικανοποιητικό. Θάχαν κάθε δικαίωμα οι ομοφυλόφιλοι να ζητήσουν να τους δοθεί η δυνατότης να αποκτήσουν την ηθική και πνευματική μόρφωση που θα τους συμφιλιώσει με το πάθος τους και θα τους επιτρέψει να επιβάλλουν στους άλλους τον σεβασμό που αρμόζει στην περίπτωσή τους. Είμαστε όλοι Γερμανοεβραίοι, είπε ο Κον Μπετί τον Μάιο του ’68. Θα μπορέσουμε να πούμε πως είμαστε όλοι ομοφυλόφιλοι με την ίδια απλότητα που θα μπορέσουμε να πούμε – έχουμε όλοι ένα κεφάλι, μια μύτη και δύο ώμους, δύο πόδια και δύο χέρια; Όλα τα κεφάλια δεν είναι ίδια. Ούτε τα χέρια. Ούτε οι μύτες. Όλες οι ομοφυλοφιλίες, αλλοίμονο, δεν είναι ίδιες. Όλοι άλλωστε δεν είναι στον ίδιο βαθμό ομοφυλόφιλοι. Άλλος λόγος ότι πολλοί δεν το ξέρουν ή δεν μπορούν να το αποδεχτούν.

Πρώτα απ’ όλα να σεβαστούμε χωρίς περιορισμό την ηδονή και να θέσωμε μια για πάντα τη διατίμησή της. η ηδονή πληρώνεται με ηδονή και με τίποτα άλλο. Άλλη η ηδονή υπάρχει μόνη της; η ηδονή ενός ομοφυλόφιλου είναι συνδεδεμένη μ’ ένα σωρό άλλους πολύπλοκους μηχανισμούς που αν δεν τους εξετάσουμε και δεν τους λάβουμε υπ’ όψιν είναι αδύνατο να αποκτηθεί. Είμαστε όλοι ομοφυλόφιλοι αλλά όχι όλοι στον ίδιο βαθμό. Ούτε αποκλειστικά ομοφυλόφιλοι. Τούτο δεν είναι λόγος νάχωμε διακόσιες ύποπτες ηθικές. Οι κάθε είδους ερωτικές σχέσεις στον σημερινό κόσμο είναι σε χαμηλό επίπεδο. Τα πιο αξιοπρεπή και ομαλά ζεύγη λίγο αν τα σκαλίσουμε μπορεί να ανακαλύψουμε ειδεχθή περίπτωση πορνείας. Η πορνεία είναι το δικαίωμα να ενοικιάζεις το σώμα σου για μισή ώρα, μια ώρα, ένα χρόνο. Ανάλογα με το ενοίκιο και τις ανάγκες σου. Αλλά η ειδυλλιακή αυτή μορφή της πορνείας είναι ένα όνειρο παλιάς καλής εποχής. Οικονομικές και συναισθηματικές συμφύσεις κι ένα σωρό ζαβολιές μας έχουν απομακρύνει από την κλασσική και κάπως υποφερτή μορφή της πορνείας. Είμαστε μακριά από το αθώο θύμα που η ανάγκη το έχει κάνει να πορνεύεται. Και ακόμη πιο μακριά από τον ειδεχθή και αισχρό τύπο που εκμεταλλεύεται τις ανάγκες των απόκληρων για να κορέση τα αισχρά του αισθήματα. Δεν υπάρχουν πια θύτες και θύματα. Είμαστε όλοι θύματα μια βλακώδους κοινωνίας που φροντίζει ένα σωρό περιττά πράγματα κι έχει παραμελήσει τα ουσιώδη. Είναι αστείο να ζητάμε σεβασμό και εκτίμηση του αστυφύλακος όταν εμείς δεν μπορούμε να την δώσουμε στον εαυτό μας και στους άλλους. Η ομοφυλοφιλία είναι μια μεγάλη υπόθεσις, αλλά δεν μπορεί να κριθεί, ούτε να διευθετηθεί μόνη της, άσχετα από κάποιες γενικές επιδιώξεις, χωρίς τις οποίες δε νοείται πια η ζωή.

Από το αφιέρωμα του περιοδικού Οδός Πανός στον Γιάννη Τσαρούχη, τεύχος 45, Αθήνα, 1989.

 

https://perithorio.com/