Η τέχνη της συλλογής φυκιών
Για αιώνες, η συλλογή φυκιών ήταν μια σημαντική δραστηριότητα κατά μήκος των ακτών και των νησιών της δυτικής Βρετάνης. Η εργασία σπασίματος της ράχης που αφορούσε τη συγκομιδή, την ξήρανση και το κάψιμο των φυκιών άλλαξε ελάχιστα μεταξύ των τέλους του 17ου και του 20ου αιώνα . Μερικές φορές, ολόκληρες οικογένειες δούλευαν μαζί, για άλλους ήταν ένα μέσο συμπλήρωσης του πενιχρού εισοδήματος του νοικοκυριού και μια δραστηριότητα που ασκούσαν οι γυναίκες και τα παιδιά της κοινότητας ενώ οι άνδρες βρίσκονταν στη θάλασσα.
Παραδοσιακά, τα φύκια συγκομίζονταν σε αρκετά μέτρια κλίμακα ως τρόφιμο τόσο για κατανάλωση από ανθρώπους όσο και για ζώα, καθώς και ως λίπασμα και ακόμη και ως πηγή οικιακού καυσίμου. Ωστόσο, ο 17ος αιώνας είδε την εμφάνιση πιο έντονης συγκομιδής χάρη στις απαιτήσεις των αναδυόμενων βιομηχανιών υαλουργίας και σαπωνοποιίας. Και οι δύο απαιτούσαν άμεση πρόσβαση σε καλής ποιότητας ανθρακικό νάτριο ή σόδα. ένα προϊόν που εξάγεται από τις στάχτες των καμένων φυκιών.
Μέχρι το τέλος του 18ου αιώνα , η πρόοδος στην τεχνολογία κατασκευής σημείωσε σημαντική μείωση της ζήτησης για ποσότητες σόδας σε βιομηχανική κλίμακα. Ωστόσο, η πτώση της ζήτησης αντιστράφηκε εντελώς μέσα σε μια γενιά χάρη στην τυχαία ανακάλυψη του ιωδίου. που δημιουργείται ως υποπροϊόν από την καταστροφή των υπολειμμάτων σόδας.
Συνήθως, οι άντρες μάζευαν τα φύκια απευθείας από τη θάλασσα χρησιμοποιώντας μεγάλες ξύλινες τσουγκράνες, ενώ οι γυναίκες και τα παιδιά εστίαζαν τις προσπάθειές τους κατά μήκος της ακτής και ανάμεσα στους παράκτιους βράχους. Στη συνέχεια, τα φύκια που μαζεύονταν μεταφέρονταν με το χέρι ή με καρότσια ή ακόμα και άλογα και στοιβάζονταν μαζί σε μεγάλες στοίβες, αρκετών μέτρων τετραγωνικών. Μερικές φορές, αυτές οι τεράστιες στοίβες φυκιών κατασκευάζονταν σε ρηχά νερά και δένονταν μεταξύ τους σαν ένα τεράστιο δέμα. η εισερχόμενη παλίρροια θα άφηνε να κάνει τη σκληρή δουλειά να φέρει τη στοίβα πιο ψηλά στην ακτή.
Όπως συμβαίνει με τις περισσότερες εμπορικές προσπάθειες, η συγκέντρωση φυκιών εδώ μαστιζόταν εδώ και καιρό από επιχειρήματα αθέμιτου ανταγωνισμού. Όσοι είχαν την τύχη να έχουν πρόσβαση σε ένα άλογο και ένα κάρο μπόρεσαν να μεταφέρουν τόνους παραπάνω φύκια απευθείας στους φούρνους τους, προς μεγάλη απογοήτευση εκείνων των φτωχών ψυχών που έπρεπε να μετακινήσουν τα πάντα, σταδιακά, με το χέρι ή το καρότσι.
Μόλις μαζεύτηκαν, τα φύκια απλώθηκαν σε όλο το έδαφος για να στεγνώσουν και ενώ η Μητέρα Φύση έκανε το μερίδιο της δουλειάς της, οι τρυγητές ήταν απασχολημένοι με την προετοιμασία των φούρνων τους. Αυτοί οι φούρνοι ήταν συνήθως μεγάλοι, αρκετά ρηχοί, λάκκοι με πέτρινη επένδυση που έσκαβαν κοντά στην ακτή. Ανάλογα με τις συνθήκες, τα φύκια κάηκαν για 10 έως 24 ώρες. Οι φωτιές συνέχισαν να καίνε μέχρι που οι πολλοί τόνοι των συλλεγμένων φυκιών κάηκαν και έγιναν σκούρα. Αυτές οι στάχτες στη συνέχεια διαμορφώθηκαν σε τούβλα σόδας, ευρέως γνωστά στη Βρετόν ως Bara Mor ή Sea Bread, τα οποία στη συνέχεια πουλήθηκαν σε μεσίτες και άλλους μεσάζοντες που ασχολούνταν απευθείας με τα εργοστάσια ιωδίου.
Το πρώτο εργοστάσιο αποκλειστικά αφιερωμένο στην επεξεργασία φυκιών για την παραγωγή ιωδίου ιδρύθηκε στο Le Conquet, τη δυτικότερη πόλη της Βρετάνης, το 1829. η πρώτη από τις πολλές τέτοιες εγκαταστάσεις που δημιουργήθηκαν τελικά στη δυτική Βρετάνη. Υποστηριζόμενη από τις μακροχρόνιες παραδόσεις της στη συγκομιδή φυκιών και στην παραγωγή σόδας, η Βρετάνη βρέθηκε σύντομα να κυριαρχεί στη βιομηχανία ιωδίου της χώρας. Μέχρι το 1860, περισσότερα από δώδεκα βρετονικά εργοστάσια παρήγαγαν περίπου 70 τόνους ιωδίου ετησίως, αντιπροσωπεύοντας πάνω από το 80 τοις εκατό της εθνικής παραγωγής.
Χάρη στις βελτιώσεις στη διαδικασία εξόρυξης που παρήγαγε ιώδιο από σόδα, η βιομηχανία συνέχισε να ευημερεί εδώ μέχρι τις αρχές του 1900, όταν άρχισαν να γίνονται αισθητές οι επιπτώσεις του ανταγωνισμού από τη Χιλή, και αργότερα την Ιαπωνία και τις ΗΠΑ. Μέχρι τη δεκαετία του 1930, οι μηχανές συγκομιδής φυκιών του στυλ εξοχικής βιομηχανίας της Βρετάνης βρίσκονταν σε οριστική παρακμή. δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τις μηχανοποιημένες βιομηχανικές τεχνικές που χρησιμοποιούν οι υπερπόντιοι ανταγωνιστές της, οι οποίοι αντ' αυτού εξήγαγαν νιτρικά άλατα από κοιτάσματα ορυκτών.
Ο κλάδος ουσιαστικά τελείωσε, ως οικονομική ανησυχία, εδώ στις αρχές της δεκαετίας του 1950, αν και ορισμένοι παραγωγοί κατάφεραν να συνεχίσουν, έχοντας μετακομίσει στα αλγινικά. ένα παράγωγο φυκιών που χρησιμοποιείται ως πηκτικά και σταθεροποιητικά μέσα στη φαρμακευτική βιομηχανία και στη βιομηχανία τροφίμων.
Σήμερα, τα επιχειρήματα σχετικά με την αποτελεσματικότητα και τις οικονομίες κλίμακας αντιμετωπίζονται με αυξημένες εκκλήσεις για οικολογική βιωσιμότητα και μειωμένα αποτυπώματα άνθρακα και ενώ ο αριθμός των επαγγελματιών μηχανών συγκομιδής φυκιών δεν πλησιάζει καθόλου τους αριθμούς που φαίνονται ήδη από τη δεκαετία του 1960, δεκάδες τέτοιοι ειδικοί συνεχίζουν να ασκούν το εμπόριο . Πράγματι, ορισμένες αναφορές υποδηλώνουν ότι ο κλάδος αναπτύσσεται τώρα ξανά, χάρη στην παραδοσιακή ζήτηση για φύκια ως τρόφιμο, ζωοτροφές και φυσικό λίπασμα που υποστηρίζεται τώρα από αυξημένες εκκλήσεις από τις βιομηχανίες φαρμάκων και καλλυντικών.
