BY 

Ακολουθία (X)

Η παρουσία σου μέσα μου ανεβαίνει. Τώρα
Σε ανακαλύπτω, άγνωστη θάλασσα, που δεν σε ήξερα,
Τώρα, που η χλωμή αμφιλύκη σε κάνει τόσο απλή κι ωραία
Μ’ όλες τις αργοπορεμένες φλόγες γύρω σου μιας ρόδινης κυοφορίας.

Σηκώνομαι μες απ’ την απουσία και σε κοιτάζω, χρώμα αληθινό,
Χρώμα ουσιαστικό, διαφορετικό από ένα χρώμα ονείρου που σβήνει αλλάζοντας
Όλες τις αποχρώσεις σε φαντασμαγορία πικρή κι ανύπαρκτη από ψευδή επιφάνεια.

Τώρα τα πράγματα κερδίζουν σε ύπαρξη πλησιάζοντας την ύπαρξη,
Αποκτούν διαφάνεια και ήθος μιας άψογης στίλβης,
Σάμπως ν’ αγγίζουν την ωριμότητα της ωραιότητας.

Αγναντεύω τα τζάμια πο’ ’χουν μια φυσιογνωμία από γερμένο ουρανό.
Κοιτάζω τους γύρους των αμαξιών να δοκιμάζουν μια τύχη ανάλαφρη,
Δοκιμασία παράτολμου φτερού πάνω στη σκόνη που χορεύει,
Χορεύει και αγάλλεται ανεβαίνοντας μέσα στο φως, σαν ένα κομμάτι
Στιλπνό γυαλί που πάει να κατοπτρίσει την αιωνιότητα παίζοντας με το τίποτα
Χωρίς να φοβάται την επικίνδυνη γοητεία του τεφρού, του πιο ανοιχτού τεφρού
Που κινδυνεύει ώρα την ώρα ν’ απορροφηθεί απ’ τον θόρυβο.

Καθαρή αμφιλύκη, σιωπηλή καμπάνα, που γέρνεις στον εαυτό σου,
Αναπαυμένη στον εαυτό σου επάνω απ’ όλα τα ενδεχόμενα,
Προτού γυρίσεις πίσω, προτού μοιράσεις τις φλέβες σου σε νιφάδες χιονιού και άσπρα γαρούφαλα,
Προτού χορέψεις επάνω από τις στέγες των νεκρών,
Εξαφάνισε όλους τους ίσκιους της νέας ημέρας και φύλαξε τη φτερούγα σου,
Για να μπορώ να στέκω ολόκληρος μες στη δικιά σου τη στιγμή.

Από τη συλλογή Ακολουθία (1950) του Γιώργου Θέμελη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Θέμελης

https://thepoetsiloved.wordpress.com/

Το βρήκα στο: https://vequinox.wordpress.com/