Ουρλιάζουν οι σειρήνες στην Ουκρανία-Μαζικό ρωσικό νυχτερινό αεροπορικό σφυροκόπημα-Αρνούνται οι μισθοφόροι να πάνε στην Χερσώνα
Σχέδιο Σουροβίκιν για ισοπέδωση της Ουκρανίας με καθημερινούς νυχτερινούς βομβαρδισμούς-Εκατοτοντάδες ρωσικά αυτοκινούμενα πυροβόλα στην Λευκορωσία θα βάλουν την Ουκρανία ανάμεσα σε δύο πυρά ενώ από τον αέρα θα κτυπούν τα ρωσικά αεροσκάφη
Δραματικές εξελίξεις έχουμε στην Ουκρανία, αφού πριν λίγο ήχησαν σε όλη την χώρα οι σειρήνες λόγω νέας ρωσικής αεροπορικής επίθεσης, ενώ μια σημαντική εξέλιξη ήρθε από τους μισθοφόρους των Ουκρανών που δεν θέλουν να πολεμήσουν στο “κολαστήριο” της Χερσώνας.
Πληροφορίες αναφέρουν ότι η «Προεδρική Ταξιαρχία» των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας υφίσταται απώλειες στην περιοχή Ugledar, ενώ καταστράφηκε το αρχηγείο και το κέντρο ηλεκτρονικού πολέμου της 1ης ουκρανικής ταξιαρχίας.
Βραδυνό σφυροκόπημα της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας σε ολόκληρη την Ουκρανία
Σε όλη την Ουκρανία ανακοινώθηκε αεροπορικός συναγερμός, όπως αποδεικνύεται από τα στοιχεία του διαδικτυακού χάρτη αεροπορικών συναγερμών του ουκρανικού υπουργείου ψηφιακής ανάπτυξης, αναφέρουν ΜΜΕ. Την κήρυξη συναγερμού επιβεβαίωσαν και οι διοικήσεις των περιφερειών.
Αεροσκάφη της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας και μη επανδρωμένα εναέρια οχήματα κτυπούν με πυραύλους σε όλη την ουκρανική επικράτεια.
Τα πλήγματα στοχεύουν σε εγκαταστάσεις ενέργειας, αμυντικής βιομηχανίας, στρατιωτικής διοίκησης και επικοινωνιών σε όλη τη χώρα, από το Χάρκοβο και το Κίεβο μέχρι το Λβοφ και το Ιβάνο-Φρανκίβσκ.
Ο Volodymyr Zelensky δήλωσε την περασμένη εβδομάδα ότι το 30% των σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στη χώρα καταστράφηκε, οδηγώντας σε μαζικές διακοπές ρεύματος.
Πρόκειται για σχέδιο ισοπέδωσης του Ρώσου διοικητή της δυτικής στρατιωτικής περιφέρειας Πτεράρχου Σουροβίκιν, για ισοπέδωση των πάντων στην Ουκρανία, ενώ θύματα θα είναι σίγουρα εκατοντάδες άμαχοι.
Στάση από μισθοφόρους στην Ουκρανίας λόγω Χερσώνας
Πληροφορίες αναφέρουν και εδώ ότι οι ξένοι μισθοφόροι έφτασαν έως το γραφείο του Ουκρανού Προέδρου Ζελένσκι, για να δηλώσουν ότι “αρνούνται να συμμετάσχουν στην επίθεση στην Χερσώνα, γι' αυτό και η όλη επιχείρηση καθυστερεί για αρκετές εβδομάδες έως ότου οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας συγκεντρώσουν νέες εφεδρείες».
Ο λόγος είναι το ανηλεές σφυροκόπημα του ρωσικού πυροβολικού που έχει μεταβάλει την Χερσώνα σε θύλακα της Φαλαίζ ( 1944) όταν οι Αμερικανοί κονιορτοποίησαν τουλάχιστον 2 γερμανικές μεραρχίες, διαλύοντας κάθε ελπίδα αντίστασης των Γερμανών στην Γαλλία.
Φιλονικίες και αντιδράσεις των μισθοφόρων στην Ουκρανία
Οι περιπτώσεις συγκρούσεων μεταξύ μισθοφόρων και Ουκρανών εθνικιστών με θανατηφόρα αποτελέσματα έχουν γίνει συχνότερες.
Ξένοι μισθοφόροι έχουν αρχίσει να αρνούνται να συμμετάσχουν σε εχθροπραξίες στο πλευρό του Κιέβου και προκαλούν ακόμα και σοβαρές συγκρούσεις με Ουκρανούς μαχητές.
Αυτό ανακοίνωσε ο βοηθός του επικεφαλής του Υπουργείου Εσωτερικών της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουχάνσκ (LPR) Vitaly Kiselev.
«Υπάρχουν σοβαρές πληροφορίες ότι οι ξένοι μισθοφόροι φιλονικούν μεταξύ τους και δεν θέλουν να πολεμήσουν για τους Ουκρανούς, ενώ έχουν μεγάλες εσωτερικές διαμάχες μέχρι θανάτου», είπε ο ίδιος σε σχόλιο στο ITAR-TASS.
Τις προάλλες, ο Kiselev ανέφερε ότι μισθοφόροι από την Πολωνία, πολεμώντας στο πλευρό του Κιέβου, σκότωσαν αρκετούς μαχητές της οργάνωσης του Δεξιού Τομέα.
Οι Ουκρανοί προσπάθησαν να αναγκάσουν τους Πολωνούς να προχωρήσουν προς την κατεύθυνση Kremenchug στο Donbass, αλλά σε απάντηση πυροβολήθηκαν από μισθοφόρους.
Νωρίτερα εκείνη την ημέρα, ο Volodymyr Rogov, πρόεδρος του κινήματος «Είμαστε με τη Ρωσία», είπε ότι σημειώθηκε έκρηξη στη βάση ξένων μισθοφόρων στο εργοστάσιο αλουμινίου του Zaporozhye (ZALK).
Πριν από αυτό, περίπου 150 μέλη της Λεγεώνας των Ξένων, καθώς και μεγάλη ποσότητα εξοπλισμού και πυρομαχικών, είχαν εξουδετερωθεί στο έδαφος.
Οι Ουκρανοί προετοιμάζονται για πιθανή επίθεση από τη Λευκορωσία εδώ και αρκετές εβδομάδες, αλλά οι Ρώσοι επιτέθηκαν στον νότο.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία όπως έχουμε αναφέρει έχει εισέλθει στο πιο κρίσιμη καμπή του, με όλα τα ενδεχόμενα να είναι ανοικτά, και με τις σχέσεις Ρώσων και Αμερικανών να βρίσκονται στην “κόψη του ξυραφιού”.
Γιατί ο στρατός χάνει έναν πόλεμο: Τα μαθήματα που διδάσκει η ιστορία και που ίσως... μάθει ο Πούτιν στην Ουκρανία
Γιατί ο στρατός χάνει έναν πόλεμο: Τα μαθήματα που διδάσκει η ιστορία και που ίσως... μάθει ο Πούτιν στην Ουκρανία
Ήταν ένα από τα πιο παράξενα επεισόδια στη στρατιωτική ιστορία, ένα γεγονός τόσο ασυνήθιστο που αρχικά αντιμετωπίστηκε ως μύθος. Στις 8:30 μ.μ. την παραμονή των Χριστουγέννων του 1914 στα υγρά και λασπωμένα πεδία μάχης της βόρειας Ευρώπης κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ένας Βρετανός στρατιώτης έστειλε μια αναφορά στο αρχηγείο: Οι Γερμανοί στρατιώτες έχουν φωτίσει τα χαρακώματά τους και τραγουδούν τα κάλαντα, ενώ εύχονται στους Βρετανούς στρατιώτες καλά Χριστούγεννα.
Οι Βρετανοί αξιωματικοί διέταξαν τους άνδρες τους να σιωπήσουν, αλλά ήταν πολύ αργά. Ένας Βρετανός στρατιώτης απάντησε με τη δική του χορωδία του The First Noel. Ένας Γερμανός στρατιώτης φώναξε μέσα από το No Man's Land - το γεμάτο συρματοπλέγματα, θανατηφόρο ενδιάμεσο έδαφος που χώριζε τους στρατούς - «Βγες έξω, Άγγλε στρατιώτη, βγες εκεί έξω σε μας».
Οι στρατιώτες βγήκαν από τα χαρακώματά τους και συναντήθηκαν στη μέση. Το ίδιο έκαναν και άλλοι, συγκεντρώθηκαν για να ανταλλάξουν σοκολάτες, κρασί και αναμνηστικά. Οργάνωσαν ακόμη και έναν αγώνα ποδοσφαίρου, τον οποίο κέρδισαν οι Γερμανοί με 3-2.
Οι περισσότεροι από τους στρατιώτες που έδωσαν τα χέρια εκείνη την ομιχλώδη παραμονή των Χριστουγέννων θα ήταν νεκροί πριν τελειώσει ο πόλεμος τέσσερα χρόνια αργότερα. Αλλά επιστολές από επιζώντες και κοκκώδεις ασπρόμαυρες φωτογραφίες αποδεικνύουν ότι δεν ήταν μύθος. Υπολογίζεται ότι 100.000 στρατιώτες και στις δύο πλευρές αρνήθηκαν απλώς να πολεμήσουν επειδή ήταν πολύ εξαντλημένοι και κουρασμένοι. Η χριστουγεννιάτικη ανακωχή διήρκεσε ακόμη και μέχρι την Πρωτοχρονιά σε ορισμένα μέρη.
Περισσότερο από έναν αιώνα αργότερα, υπάρχουν λίγες πιθανότητες οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί στρατιώτες να κάνουν ο ένας στον άλλον δώρα αυτόν τον χειμώνα. Αλλά η ιστορία της χριστουγεννιάτικης εκεχειρίας είναι ένα παράδειγμα ενός ιδιόμορφου χαρακτηριστικού του πολέμου που προσφέρει μια προειδοποίηση στον πολιορκημένο ρωσικό στρατό στην Ουκρανία:
Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία όπου ολόκληροι στρατοί σταματούν ξαφνικά να πολεμούν, αν και είναι ισάξιοι ή και αριθμητικά ανώτεροι από τον εχθρό τους. Τι είναι αυτό που κάνει έναν στρατό να χάνει τη θέλησή του να πολεμήσει; Και με ποιους τρόπους θα μπορούσε αυτό να ισχύσει και για τις ρωσικές δυνάμεις στην Ουκρανία;
Αυτά είναι τα ερωτήματα που έθεσε το CNN σε βετεράνους πολέμου και στρατιωτικούς ιστορικούς.
Χάνουν την πίστη στον σκοπό τους
O ΜακΚόσλαντ έχει δει με τα ίδια του τα μάτια έναν κουρασμένο στρατό να χάνει τη θέλησή του να πολεμήσει.
Όπως λέει ο ίδιος, διοικούσε ένα τάγμα κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Κόλπου το 1990-1991 και είδε τόσους πολλούς Ιρακινούς στρατιώτες να παραδίδονται, που η μονάδα του δεν είχε χώρο για όλους τους αιχμαλώτους. Κατέληξαν μάλιστα να τους δίνουν νερό και να τους δείχνουν τον δρόμο προς τα πίσω.
Ένα πιο πρόσφατο παράδειγμα ήταν εκείνο του Αφγανιστάν.
Εν μέσω της απόσυρσης του αμερικανικού στρατού από τη χώρα το 2021, ο Εθνικός Στρατός του Αφγανιστάν κατέρρευσε. Επέτρεψαν στους Ταλιμπάν να πάρουν γρήγορα τον έλεγχο, παρ’ όλο που οι ΗΠΑ είχαν επενδύσει δισεκατομμύρια δολάρια στην εκπαίδευσή τους.
Εάν ρωτούσε κανείς έναν Αφγανό στρατιώτη γιατί πολεμάει, θα απαντούσε ότι το κάνει για να πληρωθεί.
Φαίνεται λοιπόν ότι ο αφγανικός στρατός δεν είχε πίστη στον σκοπό για τον οποίο πολεμούσε, σε αντίθεση με τους μαχητές των Ταλιμπάν.
Χάνουν την πίστη στους ηγέτες τους
Κάθε πόλεμος έχει και κάποιες αντιπροσωπευτικές εικόνες και το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση της Ουκρανίας. Κάποιες μάλιστα από αυτές τις εικόνες υπογραμμίζουν έντονα την αντίθεση μεταξύ του Ρώσου πρόεδρου Βλαντιμίρ Πούτιν και του Ουκρανού ομολόγου του Βολοντίμιρ Ζελένσκι.
Πρόσφατες φωτογραφίες του Πούτιν τον δείχνουν να φοράει κοστούμι και να κάθεται μόνος του στην κεφαλή ενός πολύ μακριού τραπεζιού σε ένα αποστειρωμένο δωμάτιο με κάποιον στρατηγό ή άλλον αξιωματούχο να βρίσκεται στην άλλη πλευρά. Η περιγραφή αυτών των φωτογραφιών θα μπορούσε κάλλιστα να είναι: «Παρανοϊκός και απομονωμένος δικτάτορας εν δράσει».
Οι φωτογραφίες του Ζελένσκι, από την άλλη, τον δείχνουν να στέκεται μαζί με τους συμβούλους του στο Κίεβο τη νύχτα και να δεσμεύεται να μην εγκαταλείψει την πόλη παρ’ όλο που ο ίδιος και η οικογένειά του κινδυνεύουν.
Άλλες φωτογραφίες τον δείχνουν ταλαιπωρημένο και αξύριστο, να αγκαλιάζεται με στρατιώτες στην πρώτη γραμμή.
Χάνουν την υποστήριξη της χώρας τους
Η δυσαρέσκεια που επικρατεί μεταξύ των Ρώσων πολιτών θα μπορούσε να επεκταθεί και στον στρατό, αναφέρει ο ειδικός σε στρατιωτικά ζητήματα, Καρλ φον Κλάουσερβιτς, προσθέτοντας ότι υπάρχουν ήδη τέτοια σημάδια καθώς χιλιάδες άνδρες εγκαταλείπουν τη Ρωσία προκειμένου να μην επιστρατευθούν.
Όπως όλα δείχνουν, ο παράγοντας του ζήλου φαίνεται να είναι προς όφελος των Ουκρανών.
Οι άνδρες και οι γυναίκες του στρατού τους γνωρίζουν για τι πράγμα πολεμούν.
«Το κίνητρο των Ουκρανών αποτελεί ίσως την πιο ισχυρή κινητήρια δύναμη που μπορεί να έχει ένας στρατιώτης – την υπεράσπιση της χώρας, των οικογενειών και των σπιτιών τους», λέει ο ΜακΚόσλαντ.
Το μεγάλο ερώτημα για τους Ρώσους τον χειμώνα
Πολλοί Ρώσοι στρατιώτες ανακαλύπτουν αυτό που συνειδητοποίησαν και κάποιοι Αμερικανοί στρατιώτες στο Βιετνάμ – ότι πολεμούν για ένα ψέμα.
Ο Τζον Κέρι, ένας βετεράνος του Βιετνάμ και αργότερα γερουσιαστής που στράφηκε ενάντια στον πόλεμο, κατά τη διάρκεια μιας ακρόασης στο Κογκρέσο το 1971, δήλωσε τα εξής:
«Πώς ζητάς από κάποιον να γίνει ο τελευταίος που θα πεθάνει για ένα λάθος;».
Αυτό είναι ένα ερώτημα που ίσως αρχίσει να στοιχειώνει τους Ρώσους στρατιώτες στην Ουκρανία αυτό τον χειμώνα. Αν ο Πούτιν δεν τους δώσει μια ικανοποιητική απάντηση που να τους πείσει ότι αξίζει να συνεχίσουν να πολεμούν, είναι πιθανό να αρχίσουν να εγκαταλείπουν μαζικά τη μάχη.
Και μια παγωμένη νύχτα του χειμώνα, όταν δεν θα ακούγονται κάλαντα αλλά ο ρόγχος ανθρώπων που πεθαίνουν, τότε οι Ρώσοι στρατιώτες ίσως ρωτήσουν ο ένας τον άλλον:
«Πώς ζητάς από κάποιον να γίνει ο τελευταίος που θα πεθάνει για ένα λάθος;».
"Σε έναν τρελό κόσμο μόνο οι τρελοί είναι λογικοί"
Το βιβλίο που σήμερα παρουσιάζεται εδώ, κυκλοφόρησε στις 20 Σεπτεμβρίου απ’ τις «Εκδόσεις των Συναδέλφων», είναι το τρίτο του συγγραφέα και αποτελείται από μια σειρά κειμένων που διαρθρώνεται γύρω από συγκεκριμένους θεματικούς άξονες. «Τα κείμενα που παρατίθενται με σχεδόν χρονολογική σειρά», όπως αναφέρει ο Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου στον πρόλογο του βιβλίου «αντανακλούν μια σειρά από αναζητήσεις και εγχειρήματα, αποτελώντας ταυτόχρονα ένα αποτύπωμα της πορείας που ακολούθησε όλα αυτά τα χρόνια αυτό που ονομάστηκε «ψυχιατρική μεταρρύθμιση» και τους προβληματισμούς, τις αγκυλώσεις, τους φραγμούς και τις παλινδρομικές τάσεις που αναδύονταν σε κάθε στάδιο αυτής της πορείας, το ζήτημα των κατασταλτικών ψυχιατρικών πρακτικών, της νομοθεσίας, τις πολυδιάστατες παραμέτρους της ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης, του εγχειρήματος στο Δαφνί για μια ανοιχτή, μη κατασταλτική και κοινοτικά βασισμένη λειτουργία. Επιπλέον, θίγονται και ζητήματα, όπως η επικινδυνότητα, η τοξικοεξάρτηση, η αστεγία, η μετανάστευση και η προσφυγιά, τα οποία ως κοινωνικές αντιλήψεις, αιτίες κι αποτελέσματα, βρίσκονται στον πυρήνα της κοινωνικής ρίζας του ψυχικού πόνου».
Η υποκειμενικότητα των εννοιολογικών ορισμών είναι ένα ζήτημα που επανέρχεται σε πολλά κεφάλαια του βιβλίου. Γιατί βέβαια, δεν εννοούμε ούτε όλοι οι ειδικοί, ούτε όλοι οι άνθρωποι συνακόλουθα, το ίδιο πράγμα όταν κάνουμε λόγο για θεραπεία. Θεραπεία, επίσης, με ποιους όρους, κάτω από ποιες συνθήκες, σε ποιους χώρους και με τι είδους πρακτικές; Η κουλτούρα κι η ιδεολογία όλων μας καθορίζει τις διαφορετικές απαντήσεις που δίνουμε κι η ερμηνεία, η νοηματοδότηση, καθορίζει τη στάση μας εντός κι εκτός των ψυχιατρικών θεσμών.
Κι ως τώρα, η αλήθεια είναι ότι «ως θεραπεία» στα ψυχιατρεία «εννοείται η εφαρμογή ενός συστήματος εννοιών και πρακτικών που εξασφαλίζει ότι οι πραγματικοί ή οι εν δυνάμει παρεκκλίνοντες θα παραμένουν εντός των λεγόμενων «θεσμοποιημένων ορισμών της πραγματικότητας», της «κανονικότητας» που αποδέχεται και επιβάλλει η εκάστοτε επικρατούσα κοινωνική Τάξη. Σ’ αυτό τον ορισμό είναι προεξάρχουσα η παράμετρος της «συμμόρφωσης», που στο πεδίο της Ψυχιατρικής αποτελεί διαχρονικά βασική και ενίοτε μάλιστα τη μοναδική συνιστώσα της θεραπευτικής της πρακτικής».
Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Το εξηγεί ο Μεγαλοοικονόμου και παραθέτω την περιγραφή για όσα άτομα διαβάζετε αυτήν την ανάρτηση, αλλά δε γνωρίζετε πως λειτουργεί το σύστημα: «Ας πάρουμε την ιδιαίτερη περίπτωση μιας ψυχιατρικής μονάδας που καλείται ν’ αντιμετωπίσει έναν άνθρωπο με μια οξεία ψυχική διαταραχή. Ο ψυχικά πάσχων φτάνει στο νοσοκομείο, φορώντας χειροπέδες με τη συνοδεία της αστυνομίας, ύστερα από μια κάποιου βαθμού βίαιη σύλληψη στη βάση της εισαγγελικής παραγγελίας. Ύστερα από μια όχι ιδιαίτερα θερμή υποδοχή και συνέντευξη/εξέταση (ανακριτική, βιαστική, διεκπαιρεωτική, απειλητική, ενίοτε ειρωνική κ.ο.κ) στα επείγοντα, μεταφέρεται σ’ ένα τμήμα, όπου, αφού πιθανόν ψαχτεί και του αφαιρεθούν μερικά προσωπικά και θεωρούμενα από το σύστημα ως εν δυνάμει επικίνδυνα αντικείμενα (αναπτήρας, σπίρτα, ζώνη, κινητό κ.λ.π.), αντιλαμβάνεται ότι οι πόρτες του τμήματος είναι κλειδωμένες και η όποια ελευθερία κίνησης προς τα έξω απαγορευμένη. Βρίσκεται, λοιπόν, πλέον εγκλωβισμένος/η μέσα σ’ έναν χώρο, όπου η καθημερινότητα είναι προγραμματισμένη στη βάση συγκεκριμένων ωραρίων για το φαγητό, τον ύπνο, την υποχρεωτική — ενίοτε χωρίς καμιά ενημέρωση, διάλογο ή διαπραγμάτευση— λήψη της φαρμακευτικής αγωγής. Μάλιστα, όλοι αυτοί οι κανόνες και το κλείδωμα έχουν εφαρμογή ακόμη και σε όσους νοσηλεύονται εκούσια, που και αυτοί όχι σπάνια βρίσκονται μηχανικά καθηλωμένοι.
Και είναι ν’ αναρωτηθεί κανείς στα σοβαρά γιατί μέσα σε μια τέτοια καταχρηστική αντιμετώπιση και ιδρυματική βία ο ψυχικά πάσχων μπορεί να αντιδρά έντονα και με δεδομένη την προηγηθείσα και αντίστοιχα καταχρηστική και βίαιη -χωρίς καμιά κατανόηση βιωμάτων, επιθυμιών και αναγκών – αντιμετώπιση του από το οικογενειακό, το κοινωνικό και το εργασιακό περιβάλλον; Είναι δυνατόν να θεωρηθεί γραμμικά ως σύμπτωμα τρέλας η αντίδραση ενός προσώπου, που είναι ήδη σε κατάσταση κρίσης, με θυμό, με ουρλιαχτά, με απειλές, με κλωτσιές στην κλειδωμένη πόρτα, με την προσπάθεια να σπάσει τα τζάμια του παραθύρου, με την άρνηση να πάρει φάρμακα που του δίνονται υποχρεωτικά;
Κι όμως είναι σ’ αυτό το σημείο και ύστερα από όλα αυτά, που ο ψυχιατρικός θεσμός οδηγείται μέσα από έναν εγγενή ιδρυματικό αυτοματισμό στην έσχατη και καθοριστική πράξη βίας: το δέσιμο αυτού του προσώπου πάνω στο κρεβάτι». Το δέσιμο αυτό με ιμάντες, είναι που ονομάζεται μηχανική καθήλωση (λέγεται και «προστατευτικός κλινοστατισμός») κι η διάρκεια της (δεν προσδιορίζεται σαφώς η έναρξη και η λήξη) ποικίλει σε σημείο τέτοιο που η πλειοψηφία των πασχόντων ν’ αναγκάζεται να ικανοποιεί τις όποιες φυσικές της ανάγκες στο κρεβάτι (ούρηση κτλ). Μιλάμε δηλαδή για πλήρη κατάργηση κάθε έννοιας αξιοπρέπειας του ατόμου, για μια πρακτική που διαρρηγνύει την θεραπευτική σχέση και μετατρέπει το νοσηλευτικό προσωπικό, τους γιατρούς, σε σκληρούς φύλακες.
Δε μοιάζει και πολύ «θεραπευτικό» το όλο πλαίσιο, έτσι; Κι όπως τονίζει ο συγγραφέας: «Το βασανιστήριο θεωρείται ως μια μέθοδος φυσικής και ψυχολογικής καταπίεσης που ασκείται με σκοπό την τιμωρία ή και την απόσταση ομολογίας και/ή πληροφοριών. Και πολλές φορές συνοδεύεται από τη χρήση ειδικών οργάνων/εργαλείων με σκοπό την επιβολή τιμωρίας μέσω της άσκησης σωματικού πόνου. Πολλές από αυτές τις ορολογίες και τους ορισμούς που χρησιμοποιούνται σε αυτό το πεδίο παραπέμπουν στις πρακτικές της μηχανικής καθήλωσης στις ψυχιατρικές υπηρεσίες και σε όλα τα προνοιακά ιδρύματα τύπου Λεχαινών, Σκαραμαγκά κ.λ.π.
Το γεγονός ότι η μηχανική καθήλωση ισοδυναμεί με βασανιστήριο δεν μπορεί παρά να αναγνωρίζεται και να δηλώνεται ανοιχτά». Οποιαδήποτε αντίδραση λοιπόν, στη βία του ιδρύματος εκλαμβάνεται ως σύμπτωμα της τρέλας: «Ο ψυχικά πάσχων, ο τρελός, είναι βίαιος γιατί είναι άρρωστος. Αυτό σκεφτόμαστε συνήθως και αυτή είναι η γραμμή σκέψης του κυρίαρχου ψυχιατρικού παραδείγματος. Αν όμως, αντίθετα, η βία του είναι μονάχα μια απάντηση στη βία του ιδρύματος; Αν η βία του έγκλειστου στο ψυχιατρείο, το ίδιο όπως και στις ψυχιατρικές κλινικές των γενικών νοσοκομείων, είναι ένας τρόπος εξέγερσης απέναντι στο θεσμό που τον εξευτελίζει, τον απονεκρώνει, που μεταλλάσσει το άρρωστο σώμα του σε σώμα του ιδρύματος;». Σαν ένα πράγμα ακόμη δηλαδή, κι όχι σαν υποκείμενο; Αυτή η αντικειμενοποίηση που συμβαίνει από καταβολής ίδρυσης των ασύλων (την ιστορία των οποίων, θα μάθετε σ’ αυτό το βιβλίο), προφανώς κι είναι πλήρως αντιθεραπευτική.
Και τι μπορεί να γίνει για ν’ αλλάξει η κατάσταση; Χρειάζεται μια κίνηση μετασχηματισμού όπου «η πρωτοβουλία πρέπει να είναι «από τα κάτω». Η Αποϊδρυματοποίηση είναι μια κινηματικού τύπου διαδικασία, που, εκτός από τις εξωτερικές συμμαχίες με κοινωνικούς φορείς, προϋποθέτει κινητοποίηση μέσα στο ίδιο το άσυλο. Οι ψυχίατροι πρέπει να παίξουν ηγετικό ρόλο στο ξετύλιγμα μιας τέτοιας διαδικασίας, βοηθώντας ν’ αναδειχθεί και ο πρωταγωνιστικός ρόλος του νοσηλευτικού προσωπικού: πρωταγωνιστικός ρόλος σημαίνει μετάβαση από τη φυλακτική λειτουργία και το ιδρυματικό καθηκοντολόγιο σε μια θεραπευτική λειτουργία. Συστατικό στοιχείο αυτής της λειτουργίας είναι η διαμεσολάβηση του λειτουργού ανάμεσα στον άνθρωπο που πάσχει και την κοινωνία με στόχο τον σχεδιασμό και την εκτύλιξη από τον πάσχοντα μιας ζωής με νόημα, με αναγνωρισμένα και με υλική υπόσταση δικαιώματα».
Κι επεξηγεί ακριβώς ο συγγραφέας και ποιες ακόμη προϋποθέσεις χρειάζονται: «Για να έχει ο ίδιος ο ψυχίατρος κίνητρο για την Αποϊδρυματοποίηση, πρέπει πρώτα ν’ αποϊδρυματοποιήσειτη δική του θεωρία και πράξη, ν’ αναγνωρίσει και ν’ αμφισβητήσει τη βία και την παθογόνο δράση του ιδρύματος, να μη βλέπει την ψυχική διαταραχή με τη στενή κλινική έννοια, αλλά να μπορεί να δει το κοινωνικό μέλλον του ατόμου. Αν δεχτούμε ότι μια πραγματική θεραπευτική σχέση είναι πριν απ’ όλα μια σχέση ισοτιμίας, είναι φανερό γιατί ψυχιατρικό ίδρυμα και θεραπευτική πράξη είναι πράγματα ασυμβίβαστα».
Για να φτάσουμε όμως στους επιθυμητούς κι επιτακτικούς μετασχηματισμούς, φυσικά το προσωπικό πρέπει να είναι επαρκέστατο, φυσικά τα κριτήρια του μετασχηματισμού δεν μπορεί να είναι οικονομοτεχνοκρατικά (ας μη ξεχνάμε ότι ζούμε και στην εποχή των μάνατζερ) και χρειάζονται κι άλλες, πολλές αλλαγές γιατί δυστυχώς «αυτό που εξακολουθούμε να συναντάμε είναι από τη μία, η οχύρωση πίσω από μια άκαμπτη αντίληψη και άσκηση του ρόλου και από την άλλη, η ισοπεδωτική κατάργηση των ρόλων, στην λογική μιας τεχνοκρατικής διαχείρισης και μείωσης του κόστους: πιέσεις και εκβιασμοί από θεσμικές ιεραρχίες και ιδιοκτήτες ιδιωτικών «μη κερδοσκοπικών» εταιριών, ανταγωνισμοί για ανακατανομή και κατάληψη θέσεων εξουσίας και προνομίων στο αναδιαμορφούμενο θεσμικό σύστημα, ιατροκεντρισμός, ιδεολογική ακαμψία και σύγχυση, «συνδικαλιστικές» πρακτικές συντεχνιακού τύπου, που συνδέουν τη διατήρηση προνομιακών θέσεων και «πελατείας» με τη διατήρηση του «παλιού», έστω και αν αυτό το παλιό είναι η κουστωδιακή πρακτική».
Παρ’ όλα αυτά, πάρα τις τόσες αντιξοότητες, ελπιδοφόρα εναλλακτικά παραδείγματα υπήρξαν και αν διαβάσετε τις καταστατικές αρχές του 9ου ΨΤΕ που λειτούργησε στο ΨΝΑ, με «πόρτες ανοιχτές» χωρίς περιοριστικά μέτρα, θα καταλάβετε πως όλα αυτά που προαναφέρθηκαν, εφαρμόζονται στην πράξη, όταν υπάρχει κι η δέουσα βούληση, με συνεχή, εννοείται, προσπάθεια. Και θα σας γίνει ξεκάθαρο επίσης, το γιατί χρειάζεται η τομεοποίηση, η διασύνδεση των υπηρεσιών.
Ο Μεγαλοοικονόμου εξετάζει ακόμη το αν υπήρξε ψυχιατρική μεταρρύθμιση στη χώρα μας, μέσα από μια τεκμηριωμένη ιστορική αναδρομή, αναδεικνύει τις προβληματικές διαστάσεις εννοιών όπως το «ακαταλόγιστο» κι η «επικινδυνότητα», αναλύει το τι θα πρέπει να επιδιώκουμε όταν κάνουμε λόγο για «κοινωνική επανένταξη» και ολοκληρώνει το βιβλίο του μ’ ένα επίμετρο για την κληρονομιά του Φράνκο Μπαζάλια.
Σίγουρα, περισσότερα ζητήματα, απ’ όσα θίχτηκαν εδώ, θα συζητηθούν όταν αυτό το τόσο σπουδαίο βιβλίο αρχίζει να παρουσιάζεται. Εγώ πάντως κράτησα αντί επιλόγου αυτήν την παράγραφο: «»για τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη μεταχείριση και τα δικαιώματα των ψυχικά πασχόντων, δεν πρέπει να βασίζεται κανείς τόσο στην εξέλιξη της επιστήμης σχετικά με το πρόβλημα της ψυχικής νόσου, όσο στη συμπερίληψη και τη συν-κινητοποίηση όλων των κοινωνικών και πολιτικών υποκειμένων για τη διεκδίκηση αυτών των δικαιωμάτων και της γενικότερης χειραφέτησης, όπως άλλωστε έχει γίνει μέχρι τώρα στην ιστορία της εξέλιξης της κουλτούρας και των ιδρυμάτων της ψυχιατρικής» ._
Αναγκασμένοι να θυμηθούν πώς ρυθμίζεται αυτό το μαραφέτι χιλιάδες Έλληνες
Αναγκασμένοι να θυμηθούν πώς ρυθμίζεται αυτό το μαραφέτι το ρολόι της κουζίνας ήταν σήμερα χιλιάδες Έλληνες μετά την μετάβαση στη νέα ώρα, αφού ελάχιστοι είναι αυτοί που διαθέτουν τις εξειδικευμένες τεχνικές γνώσεις μηχανικών της NASA που απαιτούνται για να το ρυθμίσουν.
«Ούτε ξέρω πώς ρυθμίζεται αυτό το μαραφέτι» παραδέχεται η κυρία Σούλα, νοικοκυρά από την Αττική. «Συνήθως λέω στο γιο μου που ξέρει από κομπιούτερ, αλλά έχει πάει φαντάρος.»
Σε κάποιες περιπτώσεις, πάντως, η αλλαγή βρήκε τα ρολόγια σε φούρνους και σε αυτοκίνητα να δείχνουν και πάλι τη σωστή ώρα, αφού είχαν παραμείνει αρρύθμιστα έξι μήνες από την προηγούμενη αλλαγή της ώρας.
Σύμφωνα με έρευνα, η αλλαγή της ώρας παραμένει ένας άλυτος γρίφος για χιλιάδες Έλληνες, αφού ποτέ δεν ξέρουν αν η ώρα πάει μπροστά ή πίσω, αν κερδίζουν ή χάνουν μία ώρα ύπνου, ενώ τους εκνευρίζει το γεγονός ότι γίνεται Κυριακή γιατί χάνουν μια πολύ καλή δικαιολογία για να αργήσουν στη δουλειά.
Οι 10 πιο εξωπραγματικοί σιδηρόδρομοι στον κόσμο! - Τα Καλύτερα Top10
Kάποιες σιδηροδρομικές διαδρομές διακρίνονται για τη σύγχρονή τους κατασκευή, όπου τα τρένα επιταχύνουν με τεράστιες ταχύτητες, ενώ άλλες μπορεί να είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες λόγω της θέσης τους στις πιο απομακρυσμένες και γραφικές γωνιές του κόσμου. Υπάρχουν και κάποιες άλλες σιδηροδρομικές γραμμές στον πλανήτη που είναι από τις πιο επικίνδυνες …. διασχίζουν επικίνδυνες τοποθεσίες και δεν έχουν την κατάλληλη προστασία. Μοιάζουν περισσότερο με ρόλερ κόστερ παρά με σιδηρόδρομο..
Όταν ρωτάτε την ηγεσία της εταιρείας και τους υπαλλήλους, θα έλεγαν ότι ο καλύτερος τρόπος για να βελτιωθεί η παραγωγικότητα είναι η ανανέωση της εργασιακής κουλτούρας. Ωστόσο, δεδομένων των σημερινών συνθηκών εντός και εκτός του γραφείου και της ατομικής κατάστασης κάθε εργαζομένου, είναι δύσκολο να αρνηθούμε ότι η εταιρική κουλτούρα δεν είναι τόσο ισχυρή όσο πριν. Κάποιοι θα έλεγαν ότι έχει γίνει τοξικό σε σημείο που ορισμένες εταιρείες δυσκολεύονται να διατηρήσουν μια μεγάλη ομάδα συνεχώς.
Η τάση που υπάρχει σε πολλές εργασιακές κουλτούρες έχει αναγκάσει πολλές εταιρείες να επενδύσουν σε τρόπους για να το διορθώσουν. Όμως, μελέτες έχουν δείξει ότι πολλοί δεν είναι σε θέση να κάνουν σημαντικά βήματα για την επίλυση του προβλήματος. Ο λόγος, σύμφωνα με μελέτες, είναι το γεγονός ότι πολλοί ηγέτες είναι αβέβαιοι από πού πρέπει να αρχίσουν να διορθώνουν την «τοξική εργασιακή κουλτούρα» τους. Εάν επικεντρώνονται σε έναν τομέα της εργασίας ή πρέπει η αλλαγή να γίνει με την αναθεώρηση του συνόλου της εργασιακής κουλτούρας.
Εάν είστε διευθυντής ή ηγέτης που επιθυμεί να διορθώσει την τοξική κουλτούρα της εργασίας σας, μπορείτε να ακολουθήσετε αυτά τα βήματα ως οδηγό:
Δεσμευτείτε στην αλλαγή και επικεντρωθείτε στην αποτοξίνωση της εταιρείας σας
Όσον αφορά την αποτοξίνωση της εργασιακής κουλτούρας μιας εταιρείας, δεν αρκεί απλώς να εισαγάγετε μια νέα κουλτούρα ή να διαχειριστείτε την υπάρχουσα με αναθεωρημένες παραδόσεις. Αυτό που χρειάζεται για μια αποτοξίνωση είναι η αφοσίωση της ηγεσίας να έχει αποτελέσματα διαφορετικά οι προσπάθειές τους θα αποτύχουν εύκολα.
Η πολιτιστική αλλαγή θα χρειαστεί μια ολιστική προσέγγιση και αρκετές παρεμβάσεις που πρέπει να διατηρηθούν με την πάροδο του χρόνου. Μόνο η ηγεσία μπορεί να καθοδηγήσει ολόκληρο τον οργανισμό σε κάθε βήμα της αλλαγής, από την ταξινόμηση των προσλήψεων και τις προαγωγές, τη δημιουργία του προϋπολογισμού για καθοδήγηση και παρέμβαση και τον συντονισμό με την ομάδα για την πραγματοποίηση τυχόν αλλαγών. Εάν η ηγεσία δεν είναι σε θέση να ηγηθεί της αλλαγής, η τοξικότητα στο επίπεδό τους θα διαρρεύσει σε ολόκληρο τον οργανισμό και οι εργαζόμενοι δεν θα ακολουθήσουν τις εντολές σας.
Η ηγεσία πρέπει να λάβει υπόψη και να επικεντρωθεί στα οφέλη που μπορεί να έχει μια πολιτιστική αποτοξίνωση για την ατζέντα της εταιρείας. Με τη σειρά τους, πρέπει να συνεχίσουν να ενημερώνουν την ομάδα για την πρόοδο που σημειώνεται για την αποτοξίνωση και ακόμη και να εμπλακούν στην ομάδα στις προσπάθειες.
Τέλος, η δέσμευση της ηγεσίας να κάνει μια πολιτιστική αποτοξίνωση πρέπει να φαίνεται και στη συμπεριφορά τους. Οι εργαζόμενοι κοιτάζουν πάντα τους ηγέτες τους για να δουν τι πρέπει να κάνουν για να υποστηρίξουν τις προσπάθειες για αλλαγή και ποιες συμπεριφορές αναμένεται να ακολουθήσουν. Πολλοί συχνά αμφισβητούν τους ηγέτες για τις πράξεις και τις συμπεριφορές τους, καθώς πιστεύουν ότι δεν ευθυγραμμίζονται με τις επίσημες βασικές αξίες της εταιρείας. Αλλά, εάν οι ηγέτες είναι συνεπείς και ακολουθούν τις βασικές αξίες, θα είναι μια μεγάλη ώθηση στους εργαζόμενους να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους.
Διανείμετε ηγέτες για να βοηθήσετε στη δημιουργία υγιών μικροκαλλιεργειών
Οι εργασιακές κουλτούρες μπορούν επίσης να αποτοξινωθούν με τη διανομή ηγετών που θα βοηθήσουν με το να γίνουν πρότυπο για άλλους. Αυτό σημαίνει ότι οι ηγέτες θα πρέπει να στραφούν σε μεσαία στελέχη ή ηγέτες ομάδων που μπορούν να δημιουργήσουν τις δικές τους μικροκουλτούρες και να προωθήσουν την αλλαγή εκεί.
Με τα μεσαία στελέχη να ηγούνται των δικών τους ομάδων, οι εργαζόμενοι θα έχουν ευκολότερο χρόνο να προσεγγίσουν αυτούς τους διευθυντές και να λάβουν καθοδήγηση σχετικά με το πώς μπορούν να βελτιώσουν τη συμπεριφορά τους για να υποστηρίξουν την πολιτιστική αποτοξίνωση. Η ανώτατη ηγεσία μπορεί να βοηθήσει τα μεσαία στελέχη δίνοντάς τους κίνητρα να ενεργούν για λογαριασμό της εταιρείας, ειδικά όταν υπάρχει ανάρμοστη συμπεριφορά στις τάξεις τους. Θα πρέπει επίσης να τους δοθεί η σωστή εκπαίδευση για να αντιμετωπίσουν αυτές τις καταστάσεις, καθώς και πώς να προσεγγίσουν τους συνομηλίκους τους για να μειώσουν τις επιπτώσεις των τοξικών πολιτισμών στην ομάδα.
Προσδιορίστε και καθιερώστε τα σωστά κοινωνικά πρότυπα
Οι κοινωνικοί κανόνες έχουν την ικανότητα να επηρεάζουν τη συμπεριφορά, ειδικά στο χώρο εργασίας. Χωρίς κοινωνικούς κανόνες, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος τραυματισμών και διαφωνιών στον εργασιακό χώρο που μπορεί να κλονίσουν τα θεμέλιά του. Μπορεί επίσης να μειώσει την απόδοση όλων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αρχικά ήταν καλοί υπάλληλοι, αλλά δεν μπορούσαν να ανθίσουν λόγω του τοξικού περιβάλλοντος.
Για να βελτιωθούν τα τοξικά πρότυπα, είναι σημαντικό να ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι οι νόρμες εμφανίζονται συχνά λόγω της επιρροής της ομάδας. Πολλοί άνθρωποι ακολουθούν τους κοινωνικούς κανόνες επειδή βλέπουν τους άλλους να το κάνουν και δεν θέλουν να μείνουν έξω. Οποιαδήποτε αλλαγή θα χρειαστεί τη συνεργασία της ομάδας και όχι απλώς ένα kickstarter από μια χούφτα άτομα.
Οι ηγέτες θα πρέπει να ζητήσουν από τις ίδιες τις ομάδες να καθορίσουν τους δικούς τους ιδανικούς κοινωνικούς κανόνες για να αφαιρέσουν την τοξική κουλτούρα στον τομέα τους. Προγραμματίστε συναντήσεις με τους αρχηγούς των ομάδων και συζητήστε ποιες βελτιώσεις μπορούν να γίνουν που θα αποδεχτούν όλοι, λαμβάνοντας υπόψη τις προτάσεις, ώστε ορισμένες ενέργειες να μπορούν να τροποποιηθούν ώστε να ταιριάζουν στις ομάδες τους.
Είναι επίσης καλύτερο να συνεργαστείτε με κατανεμημένους ηγέτες για να βοηθήσετε στην εισαγωγή αλλαγών στα κοινωνικά πρότυπα στην ομάδα, επειδή γνωρίζουν πώς σκέφτεται η ομάδα καλύτερα από την ανώτατη ηγεσία. Όταν ο κατανεμημένος ηγέτης τελειώσει τη συνομιλία με την ομάδα του, μπορεί να συλλέξει βασικά δεδομένα που θα επιτρέψουν στην ομάδα να προσδιορίσει πόσο τοξικό είναι το εργασιακό της περιβάλλον και να τροποποιήσει οποιαδήποτε ενέργεια θα γίνει για να το μειώσει.
Αλλάξτε τον τρόπο που λειτουργεί η ομάδα για να μειώσετε το άγχος
Αρκετές μελέτες για τοξικές καλλιέργειες επισημαίνουν ότι οι κακοσχεδιασμένοι χώροι εργασίας μπορούν να οδηγήσουν σε αρνητικά πισωγυρίσματα για ολόκληρη την εταιρεία. Για τους εργαζόμενους, τα εξαιρετικά τοξικά περιβάλλοντα μπορεί να οδηγήσουν σε υψηλά επίπεδα άγχους, σωματικές ασθένειες και ακόμη και υψηλότερο κίνδυνο θανάτου. Αν κάποιος επιθυμεί να μειώσει τις πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο στην ομάδα του, πρέπει να υπάρχει μια λεωφόρος για τους εργαζόμενους να μειώσουν τα επίπεδα άγχους τους ενώ βρίσκονται στη δουλειά.
Για να επιτευχθεί αυτό, οι εταιρείες θα πρέπει να εξετάσουν το ενδεχόμενο αναθεώρησης των χώρων εργασίας τους και να δώσουν τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να εργάζονται σε ένα περιβάλλον χωρίς άγχος. Ένας τρόπος για να γίνει αυτό είναι να μειώσετε τον φόρτο εργασίας και να τους βάλετε σε αποδεκτά επίπεδα που θα βοηθήσουν τους εργαζόμενους να διαχειρίζονται καλύτερα την εργασία τους. Μπορούν επίσης να αναθεωρήσουν τις περιγραφές θέσεων εργασίας και να καθορίσουν με σαφήνεια τις ευθύνες και τις προσδοκίες που έχει η ομάδα από αυτούς τους υπαλλήλους.
Οι τοξικοί χώροι εργασίας έχουν μόνιμες αρνητικές επιπτώσεις σε οποιονδήποτε εργαζόμενο, ακόμα και στην ηγεσία. Θα παρουσιάσουν σημάδια μεγάλου στρες, κατάθλιψης και εξουθένωσης, με μερικούς να αναπτύσσουν ακόμη και σοβαρά σωματικά προβλήματα που θα τους στοιχειώνουν για το υπόλοιπο της ζωής τους. Εάν δεν γίνει τίποτα για να το διορθώσει, ο οργανισμός θα αισθανθεί σίγουρα τον αντίκτυπό του όχι μόνο στην απόδοσή του, αλλά και στην οικονομική του σταθερότητα. Χρησιμοποιήστε τις παραπάνω συμβουλές για να βοηθήσετε τον οργανισμό σας να απελευθερωθεί από την τοξικότητα και να διατηρήσει μια υγιή και χαρούμενη κοινότητα για τα επόμενα χρόνια.
Πώς Ήταν Το Μεγαλύτερο Βουνό Που Υπήρξε Ποτέ Στη Γη;
Τελικά το Έβερεστ δεν είναι τόσο μεγάλο όσο πιστεύαμε.. Και πώς ήταν το μεγαλύτερο βουνό που είχε ποτέ η Γη; Αν αναρωτιέστε θα δείτε μια ανάλυση στο σημερινό βίντεο που σίγουρα δε θα έχετε ξανακούσει...Η ζωή δεν ήταν αυτή που πιστεύαμε και μια τεράστια οροσειρά χώριζε στα μέσα τον πλανήτη Γη!
