«Πύρινη» ομιλία Μπ. Σάντερς: «Είναι υποκριτικό οι ΗΠΑ να μην αποδέχονται τις σφαίρες επιρροής»- «Μπορεί να επεκταθεί ο πόλεμος» (Βίντεο)

 «Πύρινη» ομιλία Μπ. Σάντερς: «Είναι υποκριτικό οι ΗΠΑ να μην αποδέχονται τις σφαίρες επιρροής»- «Μπορεί να επεκταθεί ο πόλεμος» (Βίντεο)

O Αμερικανός γερουσιαστής φέρνει προ των ευθυνών της την Ουάσιγκτον για δεκαετίες λαθών, επιθετικότητα και επεκτατικής νοοτροπίας του ΝΑΤΟ

Με μια πύρινη ομιλία στο κοινοβούλιο των ΗΠΑ, ο γεουσιαστής Μπέρνι Σάντερς φέρνει προ των ευθυνών της την Ουάσιγκτον για τον πόλεμο στην Ουκρανία και την κρίση στην Ευρώπη, παρουσιάζοντας ιστορικά τεκμήρια για το πως η αμερικανική εξωτερική πολιτική οδήγησε στο ξέσπασμα της σημερινής κρίσης.

Δείτε το βίντεο:

«H Ρωσική Συνέλευση Διανοουμένων δήλωσε, και παραθέτω τη δήλωσή της αυτούσια, "η θέση μας είναι απλή. Η Ρωσία δεν χρειάζεται κανέναν πόλεμο με την Ουκρανία ή τη Δύσης. Ένας τέτοιος πόλεμος στερείται κάθε νομιμότητας και ηθικής".

Κύριε Πρόεδρε, όσο μιλάω εδώ σήμερα, για πρώτη φορά μετά από 80 χρόνια η Ευρώπη απειλείται από μια μεγίστης σημασίας εισβολή. Ένα μεγάλο έθνος απειλεί μια μικρότερη και πιο αδύναμη γείτονα χώρα, περικυκλώνοντάς την από τρεις πλευρές με πάνω από 100.000 στρατιώτες, με τανκς και πυροβολικό.

Συνάδελφοι, με τον επώδυνο τρόπο μάθαμε ότι οι πόλεμοι έχουν πολλές απρόβλεπτες συνέπειες. Σπανίως έχουν την έκβαση που μας υπόσχονται ότι θα έχουν οι ενορχηστρωτές και οι ειδήμονες του κάθε πολέμου. Ρωτήστε τους αξιωματούχους που προέβλεπαν ρόδινα σενάρια για τους πολέμους του Βιετνάμ, του Αφγανιστάν και του Ιράκ, για να αποδειχθεί τελικά πόσο άδικο είχαν.

Ρωτήστε τις μητέρες των στρατιωτών που σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν στα πεδία των μαχών. Ρωτήστε τις οικογένειες των εκατομμυρίων πολιτών που αποτέλεσαν τις "παράπλευρες απώλειες" αυτών των πολέμων.

Ο πόλεμος του Βιετνάμ μας κόστισε 59.000 θανάτους Αμερικανών και πολλούς ακόμη που επέστρεψαν τραυματισμένοι σωματικά και ψυχολογικά. Ο αριθμός των θυμάτων σε Βιετνάμ, Λάος και Καμπότζη είναι ανυπολόγιστος αλλά ανέρχεται σε εκατομμύρια.

Στο Αφγανιστάν, αυτό που ξεκίνησε ως απάντηση στην τρομερή επίθεση εναντίον μας στις 09/11 του 2001, κατέληξε τελικά σε έναν εικοσαετή πόλεμο που μας κόστισε τρία τρισεκατομμύρια δολάρια και πάνω από 3.500 ζωές Αμερικανών που σκοτώθηκαν, για να μην αναφέρουμε τις δεκάδες χιλιάδες ζωές Αφγανών πολιτών.

Ο Τζορτζ Μπους (νεότερος) είπε το 2003 επί λέξη ότι οι ΗΠΑ "έθεσαν δια παντός εκτός λειτουργίας τους Ταλιμπάν". Λοιπόν δεν έγινε ακριβώς έτσι. Οι Ταλιμπάν είναι στην εξουσία ακόμη σήμερα.

Ο πόλεμος στο Ιράκ, που προωθήθηκε στους Αμερικανούς πολίτες, μέσα από την ανάπτυξη τρόμου για ένα πυρηνικό μανιτάρι που θα προκαλούσαν τα ανύπαρκτα στην πραγματικότητα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ, οδήγησε στο θάνατο περίπου 4.500 Αμερικανών στρατιωτών και στο σωματικό και ψυχικό τραυματισμό δεκάδων χιλιάδων ακόμη. 

Οδήγησε στο θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων Ιρακινών, στον εκτοπισμό πάνω από 5 εκατομμυρίων ανθρώπων και στην αποσταθεροποίηση της περιοχής, οι συνέπειες της οποίας ταλανίζουν τον κόσμο μέχρι σήμερα. 

Με άλλα λόγια, παρά τα όσα ρόδινα σενάρια ακούσαμε για αυτές τις παρεμβάσεις εξωτερικής πολιτικής και του στρατού αποδείχθηκε ότι οι ειδήμονες έκαναν λάθος, με τίμημα τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. 

Για αυτό πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να βρούμε μια διπλωματική λύση ώστε να αποτρέψουμε κάτι που θα αποτελέσει έναν θηριώδη και καταστροφικό πόλεμο για την Ουκρανία. Κανείς δε ξέρει με ακρίβεια ποιο θα είναι το τίμημα αυτού του πολέμου. 

Υπάρχουν ωστόσο εκτιμήσεις του Αμερικανικού στρατού και των υπηρεσιών πληροφοριών, που μιλούν για πάνω από 50.000 απώλειες άμαχου πληθυσμού στην Ουκρανία, για να μην αναφέρουμε τα εκατομμύρια των προσφύγων που θα συρρεύσουν στις γείτονες χώρες, για να γλιτώσουν από αυτό που αποτελεί τη χειρότερη Ευρωπαϊκή σύγκρουση μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Επιπλέον, βεβαίως, θα προκύψουν πολλές χιλιάδες θάνατοι μεταξύ του ουκρανικού και του ρωσικού στρατού. 

Υπάρχει επίσης η πιθανότητα, αυτή η "τοπική" σύγκρουση να κλιμακωθεί και να επεκταθεί σε άλλα σημεία της Ευρώπης, μιας ηπείρου που φιλοξενεί πολλά πυρηνικά όπλα και οι συνέπειες μετά από κάτι τέτοιο ξεπερνούν κάθε φαντασία. Και δεν τελειώνει εκεί. 

Οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας που επιβάλλονται ως συνέπεια των ενεργειών της και οι απαντήσεις της Ρωσίας σε αυτές τις κυρώσεις μπορεί να οδηγήσουν σε μια μαζικής κλίμακας οικονομική αναταραχή με αντίκτυπο στις τιμές της ενέργειας, του αερίου και του πετρελαίου στη χώρα μας, στο τραπεζικό σύστημα, στην προμήθεια τροφίμων και στις καθημερινές ανάγκες των απλών πολιτών όλου του κόσμου. 

Είναι πολύ πιθανό οι Ρώσοι να μην είναι ο μόνος λαός που θα υποστεί τις συνέπειες αυτών των κυρώσεων. Θα τις υποστεί η Ευρώπη, θα τις υποστούμε εμείς εδώ στις ΗΠΑ και πιθανώς ο υπόλοιπος κόσμος. 

Παρεμπιπτόντως, κάτι που δεν έχουμε συζητήσει επαρκώς, μια εποχή κατά την οποία η επιστημονική κοινότητα μας προειδοποιεί ότι η κλιματική αλλαγή είναι μια απειλή ζωής και θανάτου για τον πλανήτη, οποιαδήποτε ελπίδα για διεθνή συνεργασία για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής ή των μελλοντικών πανδημιών, πιθανότατα θα είναι καταδικασμένη να αποτύχει. 

Κύριε πρόεδρε, είναι απολύτως σαφές ποιος έχει την περισσότερη ευθύνη για αυτήν τη διαφαινόμενη κρίση και αυτός είναι ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος έχοντας ήδη καταλάβει εδάφη της Ουκρανίας το 2014, σήμερα απειλεί να καταλάβει όλη τη χώρα και να καταστρέψει ολοσχερώς τη Ουκρανική Δημοκρατία. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτή είναι μία απολύτως ανεπίτρεπτη συμπεριφορά. 

Κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να στηρίξουμε με κάθε μέσο την αυτοκυριαρχία της Ουκρανίας και να καταστήσουμε σαφές ότι η διεθνής κοινότητα θα επιβάλλει σοβαρές κυρώσεις στον Πούτιν και στους ολιγάρχες του, αν δεν αποφασίσει να αλλάξει πορεία. 

Δεδομένων αυτών, κύριε Πρόεδρε, ανησυχώ πολύ όταν ακούω της οικείες τυμπανοκρουσίες της Ουάσιγκτον και τη ρητορική εκείνη, που ενισχύεται πριν από κάθε πόλεμο και μας ζητά να επιδείξουμε ρώμη, να σκληρύνουμε και να μην υποπέσουμε σε συμφιλιωτικά αισθήματα. 

Μια απλουστευτική άρνηση να αναγνωρίσουμε τα περίπλοκα αίτια αυτών των εντάσεων στην περιοχή, υπονομεύει την ικανότητα των διαπραγματευτών να καταφέρουν μια ειρηνική λύση. 

Γνωρίζω ότι δεν είναι πολύ δημοφιλές ή πολιτικά ορθό στην Ουάσιγκτον να λαμβάνουμε υπόψιν την οπτική των αντιπάλων μας. Νομίζω, όμως, ότι είναι σημαντικό να το πράξουμε αν θέλουμε να ασκήσουμε μια ορθή στρατηγική πολιτική. 

Νομίζω ότι θα μας βοηθήσει να σκεφτούμε το εξής. Ένας από τους πιο καταλυτικούς παράγοντες αυτής της κρίσης, τουλάχιστον από την οπτική των Ρώσων, είναι το ενδεχόμενο αναβάθμισης των σχέσεων ασφαλείας μεταξύ Ουκρανίας, ΗΠΑ και Δυτικής Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένου αυτού που η Ρωσία βλέπει ως απειλή της ενσωμάτωσης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, μιας στρατιωτικής συμμαχίας που δημιουργήθηκε το 1949 για να αντιμετωπίσει τη Σοβιετική Ένωση. 

Όταν η Ουκρανία ανεξαρτητοποιήθηκε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, η ρωσική ηγεσία εξέφρασε τις ανησυχίες της για το ενδεχόμενο τα πρώην μέλη της Σοβιετικής Ένωσης να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και να εγκαταστήσουν εχθρικές στρατιωτικές δυνάμεις στα σύνορα της Ρωσίας. 

Αξιωματούχοι των ΗΠΑ τότε είχαν αναγνωρίσει αυτές τις ανησυχίες ως δικαιολογημένες. Ένας από αυτούς ήταν ο Γουίλιαμ Πέρι, υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ υπό την προεδρία του Μπιλ Κλίντον. Σε μια συνέντευξή του το 2017 , ο Πέρι δήλωσε κατά λέξη, "Τα τελευταία χρόνια μπορεί το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης να καταλογίζεται στις ενέργειες του Πούτιν, αλλά πρέπει να πως ότι για τα χρόνια που προηγήθηκαν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης το είχαν οι ΗΠΑ. Η πρώτη μας ενέργεια που οδήγησε σε λάθος κατεύθυνση ήταν όταν το ΝΑΤΟ άρχισε να επεκτείνεται εντάσσοντας χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, κάποιες από τις οποίες συνορεύουν με τη Ρωσία".

Ένας άλλος αξιωματούχος των ΗΠΑ που παραδέχθηκε τις ανησυχίες του Πούτιν, είναι ο πρώην διπλωμάτης των ΗΠΑ, Μπιλ Μπερνς, ο οποίος ηγείται σήμερα της CIA υπό την προεδρία Μπάιντεν. Στα απομνημονεύματά του ο Μπερνς αναφέρει ότι έγραψε σε ένα υπόμνημά του όσο υπηρετούσε ως σύμβουλος πολιτικών υποθέσεων στην Αμερικανική πρεσβεία της Μόσχας το 1995: "Η εναντίωση απέναντι στην εξάπλωση του ΝΑΤΟ είναι σχεδόν καθολική κατά μήκος όλου του εγχώριου πολιτικού φάσματος της Ρωσίας".

Πάνω από 10 χρόνια αργότερα, το 2018, ο Μπερνς γράφει σε υπόμνημά του στην τότε υπουργό Εξωτερικών, Κοντολίζα Ράις, " η είσοδος της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ αποτελεί την πιο σημαντική κόκκινη γραμμή για την ελίτ της Ρωσίας και όχι μόνο για τον Πούτιν. Εδώ και πάνω από δυόμιση χρόνια συνομιλιών μου με πρόσωπα-κλειδιά της Ρωσίας, δεν έχω βρει κανέναν που να μη βλέπει την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, ως μια ευθεία πρόκληση για τα συμφέροντα της Ρωσίας".

Οπότε, επαναλαμβάνω, αυτές οι ανησυχίες δεν κατασκευάστηκαν από τον Πούτιν μόλις χθες αναίτια. Σαφέστατα, η εισβολή της Ρωσίας δεν είναι λύση στο πρόβλημα, ούτε, όμως, και η αδιαλλαξία του ΝΑΤΟ. Είναι σημαντικό, για παράδειγμα, να αποδεχθούμε ότι η Φινλανδία, μία από τις πιο ανεπτυγμένες και δημοκρατικές χώρες στον κόσμο, συνορεύει με τη Ρωσία και έχει επιλέξει να μην ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Η Σουηδία και η Αυστρία είναι αντίστοιχα παραδείγματα ευημερουσών και δημοκρατικών χωρών που πήραν την ίδια απόφαση. 

Κύριε Πρόεδρε, μπορεί ο Βλαντιμίρ Πούτιν να είναι ψεύτης και δημαγωγός. Είναι όμως υποκριτικό από πλευρά των ΗΠΑ, να επιμένουμε ότι εμείς ως έθνος δεν αποδεχόμαστε την αρχή των σφαιρών επιρροής. 

Τα τελευταία 200 χρόνια, η χώρα μας ενεργεί με βάση το Δόγμα του Μονρό υιοθετώντας την αρχή ότι οι ΗΠΑ, ως η κυρίαρχη χώρα στο δυτικό ημισφαίριο, έχει το δικαίωμα, σύμφωνα με την ίδια, να κινηθεί εναντίον οποιασδήποτε χώρας μπορεί να πλήξει τα συμφέροντά μας. Και υπό αυτό το Δόγμα, οι ΗΠΑ έχουν ανατρέψει και υπονομεύσει τουλάχιστον δώδεκα χώρες στη Λατινική και Κεντρική Αμερική και στην Καραϊβική. 

Με απλά λόγια, ακόμα κι αν η Ρωσία δεν διοικούνταν από έναν διεφθαρμένο αυταρχικό ηγέτη όπως ο Βλαντιμίρ Πούτιν, η Ρωσίας, όπως και οι ΗΠΑ, θα είχαν έννομο συμφέρον στις πολιτικές ασφαλείας των όμορων χωρών. 

Υπάρχει κάποιος που πιστεύει πραγματικά ότι οι ΗΠΑ δεν θα έλεγαν τίποτα αν, για παράδειγμα, το Μεξικό, η Κούβα ή κάποια χώρα στην Κεντρική ή Λατινική Αμερική, ήθελε να συστρατευθεί στη στρατιωτική συμμαχία που είναι αντίπαλη στις ΗΠΑ;

Κύριε Πρόεδρε, οι χώρες πρέπει να είναι ελεύθερες να λαμβάνουν δικές τους αποφάσεις για την εξωτερική τους πολιτική. Είναι γεγονός ότι οι ΗΠΑ και η Ουκρανία, εισερχόμενες σε μια πιο βαθιά σχέση ασφαλείας, είναι οδηγήσει σε πολύ σοβαρές ζημίες και τις δύο χώρες. 

Κύριες Πρόεδρε, πιστεύω ότι πρέπει να στηρίξουμε σθεναρά τη συνέχεια των διπλωματικών προσπαθειών της κυβέρνησης Μπάιντεν, ώστε να αποκλιμακωθεί αυτή η κρίση. Πιστεύω ότι πρέπει να διασφαλίσουμε την ασφάλεια και την αυτοκυριαρχία της Ουκρανίας και να καταστήσουμε σαφές στον Πούτιν και στη συμμορία ολιγαρχών του, ότι θα αντιμετωπίσουν σοβαρές συνέπειες αν συνεχίσουν να διαβαίνουν το ίδιο μονοπάτι. 

Συνάδελφοι, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τη φρίκη που θα επιφέρει ένας πόλεμος στην Ευρώπη και πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να επιτευχθεί μια ρεαλιστική και κοινώς αποδεκτή λύση. Μια λύση αποδεκτή από την Ουκρανία, τη Ρωσία, τις ΗΠΑ και τους Ευρωπαίους συμμάχους μας και που θα αποτρέψει κάτι που μπορεί να εξελιχθεί στον χειρότερο πόλεμο μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη. 

Αυτή η προσέγγιση δεν επιδεικνύει ούτε αδυναμία ούτε συμβιβασμό. Οι ενέργειες ένωσης λαών για την επίλυση συγκρούσεων χωρίς πολέμους επιδεικνύει δύναμη και είναι αυτό που πρέπει να γίνεται». 

https://www.pentapostagma.gr/

ΤΟ ΟΛΛΑΝΔΕΖΙΚΟ ΣΠΙΤΙ

 ΤΟ ΟΛΛΑΝΔΕΖΙΚΟ ΣΠΙΤΙ

Αναρτήθηκε από τον/την ΒΑΣΩ ΜΠΕΡΗ στις 11 ΜΑΡΤΙΟΥ 2022

Μπορεί κανείς να ξεφύγει από το παρελθόν του; Αυτό είναι το σημαντικότερο ερώτημα που διερευνά η Ανν Πάτσετ (Ann Patchett, 1963-) στο τελευταίο της βιβλίο ‘Το Ολλανδέζικο Σπίτι’ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΩΜΑ σε μετάφραση Μαργαρίτας Ζαχαριάδου.  Ένα ερώτημα που διερευνάται μέσα από ένα οικογενειακό χρονικό που εκτείνεται από τη δεκαετία του ’50 μέχρι σήμερα .

Στη μεταπολεμική Αμερική, όταν η αγορά των ακινήτων ήταν στις δόξες της ο Σύριλ Κόνροϋ με σκληρή δουλειά και αρκετή τύχη κατάφερε να βγάλει την οικογένειά του από τη φτώχεια και να της προσφέρει μια άνετη ζωή. Ως έκπληξη προς τη γυναίκα του αγόρασε το Ολλανδέζικο Σπίτι, ένα πολυτελές οίκημα έξω από τη Φιλαδέλφεια. Το σπίτι, που ονομάστηκε «ολλανδέζικο» όχι χάρη στην τεχνοτροπία του, αλλά λόγω των πρώτων ιδιοκτητών του που ήταν Ολλανδοί, ήταν μια εντυπωσιακή έπαυλη με μαρμάρινα πατώματα, επίχρυση οροφή, πίνακες, καρέκλες με μεταξωτές ταπετσαρίες και  αντικείμενα που θύμιζαν αίθουσες μουσείου. Ένα σπίτι που έμοιαζε να έχει βγει από παραμύθι και προκαλούσε το δέος όχι μόνο των επισκεπτών αλλά και όσων κατοικούσαν σε αυτό. ‘Το Ολλανδέζικο Σπίτι ήταν εκεί όπου έμεναν κάτι Ολλανδοί με όνομα που ήταν αδύνατο να το προφέρεις. Αν το κοιτούσες από ορισμένες γωνίες και συγκεκριμένες αποστάσεις , έμοιαζε να αιωρείται αρκετούς πόντους πάνω απ’ το λοφάκι όπου έστεκε. Οι τζαμαρίες που περιέβαλλαν τις γυάλινες εξώπορτες ήταν μεγάλες σαν βιτρίνες καταστήματος, με σφυρήλατα σιδερένια πλαίσια σε σχήμα περικοκλάδας. Τα παράθυρα άφηναν να μπαίνει το φως του ήλιου και ταυτόχρονα το αντανακλούσαν πάνω στον μεγάλο κήπο με το γκαζόν.’

Για τη σύζυγο του Σύριλ όμως, την Έλνα, το σπίτι αλλά και ο νεοαποκτημένος  πλούτος έγιναν βάρος που δεν μπόρεσε να αντέξει. Η καθολική της ανατροφή δεν της επέτρεψε να ζει άνετα ενώ γύρω της υπήρχε ανέχεια, δεν είχε μάθει να έχει υπηρέτες και να ζει στην εξοχή. Η αμηχανία για τον καινούργιο τρόπο ζωής την κυρίευσε και μια μέρα εγκατέλειψε την οικογένειά της.

Η απρόσμενη φυγή της μητέρας στιγμάτισε ανεξίτηλα τα δύο παιδιά της, την Μέιβ και τον Ντάνι, που στράφηκαν το ένα στο άλλο για παρηγοριά. Επτά χρόνια νεότερος από την αδερφή του, ο Ντάνι, ισχυρίζεται ότι δεν του έλειψε η μητέρα του αφού δεν μπορεί καν να τη θυμηθεί. Οι συνθήκες της φυγής της παραμένουν και για τα δύο παιδιά μυστηριώδεις και στο σπίτι, παρά τις ανέσεις του, υπάρχει διάχυτη μια μυρωδιά μυστικών και θλίψης.

Όταν ο Σύριλ ξαναπαντρεύεται, ο Ντάνι και η αδερφή του, εξορίζονται από το σπίτι όπου μεγάλωσαν από τη νέα θετή μητέρα τους. Τα δύο αδέρφια χάνουν την κληρονομιά τους και το μόνο που τους μένει είναι αυτός ο ακλόνητος δεσμός μεταξύ τους που σώζει τη ζωή τους και ανατρέπει το μέλλον τους.

Την ιστορία αφηγείται ο Ντάνι ως φόρο τιμής στην αδερφή του: τη ανεξάρτητη, λαμπερή Μέιβ η οποία εγκατέλειψε τις φιλοδοξίες της και ανέλαβε τον ρόλο της μητέρας για να τον προστατέψει. Ο Ντάνι θυμάται πώς τον ώθησε να σπουδάσει ιατρική, πώς αντλούσαν δύναμη ο ένας από τον άλλο στη διάρκεια όλης τους της ζωής αλλά και τις συνέπειες που είχε αυτός ο δεσμός και για τους δύο.

Για χρόνια τα δύο αδέρφια πηγαίνουν κοντά στο Ολλανδέζικο Σπίτι, παρκάρουν σε σημείο που να μπορούν να το παρατηρήσουν και θυμούνται ιστορίες από την εποχή που ζούσαν εκεί  προσπαθώντας ταυτόχρονα να συνθέσουν τους γρίφους της νιότης τους. Μ’ αυτό τον τρόπο η Ανν Πάτσετ μας οδηγεί στις φάσεις της ιστορίας του ίδιου του σπιτιού και τις τύχες των ανθρώπων που έζησαν σ’ αυτό. Η ανεξήγητη παρόρμηση του Ντάνι και της Μέιβ να επιστρέφουν και να κοιτάζουν το παιδικό τους σπίτι είναι μια ασυνήθιστη εμμονή· μια ματιά σε μια ζωή και μια παιδική ηλικία που θα μπορούσαν να έχουν ζήσει.

Πίσω όμως από την ιστορία του το βιβλίο κρύβει έναν έντονο προβληματισμό σχετικά με το πώς διαμορφώνονται οι ιστορίες που λέμε στους εαυτούς μας και εάν οι ρόλοι που αποδίδουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας στους κοντινούς μας ανθρώπους, είναι σωστοί ή χρειάζεται να επανεξεταστούν αργότερα, με περισσότερη ωριμότητα και ίσως περισσότερη ενσυναίσθηση.

‘Είναι μερικές φορές στη ζωή που κάνεις το άλμα και το παρελθόν  στο οποίο στεκόσουν γκρεμίζεται κάτω από τα πόδια σου, ενώ το μέλλον στο οποίο σκοπεύεις να προσγειωθείς δεν είναι ακόμα στη θέση του, και τότε, για μια στιγμή, μένεις μετέωρος και δεν ξέρεις τίποτα και κανέναν, ούτε καν τον εαυτό σου.’

Το ίδιο το σπίτι εμφανίζεται στην αφήγηση σαν  χαρακτήρας από μόνο του· ένας χαρακτήρας όμως που η εξουσία του παραμένει ασαφής. Για τα δύο αδέλφια είναι ο λόγος που οδήγησε τη μητέρα τους να τα εγκαταλείψει, ήταν το πρόσχημα για τον δεύτερο γάμο του πατέρα τους, ήταν τελικά η απαρχή όλων των δεινών για την οικογένεια. Οι γυάλινοι τοίχοι του μπορεί να επιτρέπουν να βλέπεις από τη μία άκρη του στην άλλη, αλλά η αλήθεια μέσα σ’ αυτούς τους τοίχους παρέμεινε κρυμμένη στις γωνίες του ή κρεμασμένη στα πορτρέτα στους τοίχους. Οι άνθρωποι της ιστορίας μεγαλώνουν, ωριμάζουν από τις εμπειρίες, αλλάζουν ‘…ντύνουμε το παρελθόν με το παρόν μας’, λέει ο Ντάνι σε μια σκηνή, ‘Κοιτάζουμε προς τα πίσω μέσα από το πρίσμα των όσων ξέρουμε τώρα, άρα δεν το βλέπουμε με τα μάτια του ανθρώπου που ήμασταν τότε, κι αυτό σημαίνει ότι το παρελθόν έχει αλλάξει ριζικά.’ αλλά, το σπίτι μένει σκόπιμα και δυσοίωνα όπως ήταν πάντα, δεν αλλάζει ποτέ. ‘Γιατί δεν έβλεπες απλώς μέσα στο Ολλανδέζικο Σπίτι· έβλεπες από τη μία άκρη του μέχρι την άλλη. Το σπίτι ήταν πιο στενό στη μέση, και το μεγάλο χολ έβγαζε κατευθείαν στο δωμάτιο που ονομάζαμε παρατηρητήριο, το οποίο είχε έναν τοίχο μόνο παράθυρα με θέα στον πίσω κήπο. Από το δρομάκι για το γκαράζ το βλέμμα σου μπορούσε ν’ ανέβει τα μπροστινά σκαλιά, να διασχίσει τη βεράντα, να διαπεράσει την εξώπορτα, να περιδιαβεί το μακρόστενο μαρμάρινο πάτωμα στο χολ, να μπει στο παρατηρητήριο και να διακρίνει λιγάκι ακόμα και τις πασχαλιές να λικνίζονται μακαρίως στον κήπο, στο πίσω μέρος του σπιτιού.’

Ann Patchett

Το ‘Ολλανδέζικο Σπίτι’  της Ανν Πάτσετ είναι ένα σύγχρονο παραμύθι, κατασκευασμένο από δοκιμασμένα, παραδοσιακά υλικά όπως ο αρχετυπικός μύθος της κακιάς μητριάς, η μητέρα με τα ανώτερα ιδανικά, η αδελφική αγάπη, η φτώχεια που δίνει τη θέση της στον πλούτο· όλα τους στοιχεία που επισημαίνουν και τις επιρροές της Πάτσετ από το έργο του Χένρυ Τζέϊμς. ‘Το στρίψιμο της βίδας’ και ‘Τα λάφυρα του Πόιντον’ είναι τα βιβλία που έχει στη βιβλιοθήκη της η Μέιβ και αφορούν ιστορίες με απούσες μητέρες και αποστασιοποιημένους πατέρες, με  τρομοκρατημένα παιδιά και μεγάλα σπίτια με έργα τέχνης.

Τα θεμελιώδη ερωτήματα της ζωής για την αγάπη, την εμπιστοσύνη, τη νοσταλγία, τους οικογενειακούς δεσμούς που λύθηκαν και τη δια βίου επίδραση της παιδικής εμπειρίας, αναμοχλεύονται σ’ αυτή την ιστορία αναγκάζοντας τον αναγνώστη να κοιτάξει το δικό του παιδικό παρελθόν κάτω από την οπτική του ενήλικα, ενώ η Πάτσετ δεν παραλείπει να απευθύνει και μια ερώτηση για τη μητρική ευθύνη · μια ερώτηση που μένει τελικά αναπάντητη.

https://passepartoutreading.gr/

 

Η ροή

Η αγάπη είναι πάντα σε κίνηση, ρέει και η ζωή γίνεται μεγάλη.

Δεν δημιουργείς αγάπη, είσαι προϊόν αγάπης, περισσότερη αγάπη έρχεται σε σένα από τη γη (φυτά, ζώα, αέρας και νερό).

Η αγάπη δεν είναι δική σου να την κρατάς, αλλά να τη μοιράζεσαι

Σε μια κοινωνία όπου δεν υπάρχει ροή αγάπης, η κοινωνία υποφέρει (απληστία, μίσος, πείνα, αδικία, βία, πόλεμος, κ.λπ.). Κανείς και τίποτα δεν είναι ασφαλές σε μια χαοτική κοινωνία.

Η ασφάλεια και η ανάπτυξη της Γης εξαρτάται από την ελεύθερη ροή της αγάπης

https://akwafrigeria.home.blog/

 

Το αίνιγμα της περιουσίας του Πούτιν

Επισήμως, ο Πούτιν βγάζει περίπου 140.000 δολάρια τον χρόνο και του ανήκει ένα μικρό διαμέρισμα, σύμφωνα με τις οικονομικές δηλώσεις του

Παρότι οι δυτικές κυβερνήσεις έχουν θέσει στο στόχαστρό του τον Βλαντιμίρ Πούτιν και τον στενό του κύκλο, παγώνοντας περιουσιακά στοιχεία τους ως αντίποινα για τον πόλεμο στην Ουκρανία, δεν υπάρχει καμιά ένδειξη ότι έχουν γνώση για σημαντικά ακίνητα που μπορούν να συνδεθούν με τον ρώσο πρόεδρο.

Στην πραγματικότητα, πολύ λίγα είναι γνωστά για το τι ανήκει στον Πούτιν και πού μπορεί να βρίσκεται αυτό. Παρά τις εικασίες και τις φήμες χρόνων, η έκταση της περιουσίας του παραμένει ασαφής, παρά τα δισεκατομμύρια δολάρια που έχουν περάσει από λογαριασμούς στενών φίλων του και τα πολυτελή ακίνητα που έχουν συνδεθεί με συγγενείς του.

Επισήμως, ο Πούτιν βγάζει περίπου 140.000 δολάρια τον χρόνο και του ανήκει ένα μικρό διαμέρισμα, σύμφωνα με τις οικονομικές δηλώσεις του.

Όμως, αυτές δεν λαμβάνουν υπόψη το «παλάτι του Πούτιν», ένα τεράστιο ακίνητο στη Μαύρη Θάλασσα που εκτιμάται ότι κόστισε πάνω από 1 δισεκατομμύριο δολάρια και έχει συνδεθεί με την κυβέρνησή του με διάφορους τρόπους. Ούτε περιλαμβάνουν το «γιοτ του Πούτιν», ένα πολυτελές σκάφος 100 εκατομμυρίων δολαρίων, που δημοσιεύματα το έχουν συνδέσει με τον Ρώσο πρόεδρο. Το Graceful καταγράφηκε να φεύγει από τη Γερμανία με προορισμό τη Ρωσία, λίγες εβδομάδες πριν από την εισβολή στην Ουκρανία.

Επίσης, σύμφωνα με τους New York Times, υπάρχει το διαμέρισμα των 4,1 εκατομμυρίων δολαρίων στο Μονακό, που αγόρασε μέσω μιας offshore εταιρείας γυναίκα που λέγεται ότι είναι σύντροφός του. Επιπλέον, υπάρχει η ακριβή βίλα στη νότια Γαλλία, που συνδέεται με την πρώην σύζυγό του.

Το πρόβλημα για τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους είναι ότι κανένα από αυτά τα περιουσιακά στοιχεία δεν συνδέονται ευθέως με τον Ρώσο πρόεδρο. Μέχρι τώρα, οι δυτικές κυβερνήσεις έχουν επικεντρώσει τις κυρώσεις τους σε ανθρώπους που υποπτεύονται ότι ενεργούν εκ μέρους του Πούτιν, ελπίζοντας ότι αυτό θα αυξήσει την πίεση στον Ρώσο πρόεδρο.

Τα περισσότερα από τα τιμωρητικά μέτρα για την εισβολή στην Ουκρανία -όπως και εκείνα που επιβλήθηκαν μετά την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014- στοχεύουν σε ολιγάρχες που βρίσκονται κοντά στον Πούτιν. Όσοι είναι στη «μαύρη λίστα» δεν θα μπορούν να κάνουν συναλλαγές στις ΗΠΑ, τη Βρετανία και την ΕΕ ούτε να έχουν πρόσβαση σε περιουσιακά στοιχεία. Ουσιαστικά θα «παγώσουν» χρήματα και ακίνητα που μπορούν να συνδεθούν με αυτούς που τους έχουν επιβληθεί κυρώσεις.

Όμως, η ρωσική ελίτ, που ζει εδώ και σχεδόν μια δεκαετία υπό τις δυτικές κυρώσεις, προτιμά τους σύνθετους λαβύρινθους της εταιρικής ιδιοκτησίας, για να αποφεύγει τον εξονυχιστικό έλεγχο. Συχνά οι κινήσεις τους έρχονται στο φως μόνο με διαρροές φακέλων από offshore εταιρείες ή τράπεζες.

Οι εκτιμήσεις για τον Πούτιν

Οι εκτιμήσεις για την κρυφή περιουσία του Πούτιν ποικίλουν. Μία από τις πιο εντυπωσιακές έγινε από τον Μπιλ Μπράουντερ, χρηματιστή γεννημένο στις ΗΠΑ ο οποίος αποκλείστηκε από τη Ρωσία το 2005, έπειτα από σύγκρουση με τους εκεί ολιγάρχες. Το 2017 κατέθεσε ενώπιον του Κογκρέσου ότι εκτιμά πως η περιουσία του Πούτιν θα μπορούσε να φτάνει τα 200 δισεκατομμύρια δολάρια. Ένα τεράστιο ποσό που εκείνη την εποχή θα τον έκανε τον πλουσιότερο άνθρωπο στον κόσμο.

Ο Άντερς Άσλαντ, επίκουρος καθηγητής στο Georgetown University και συγγραφέας του βιβλίου του 2019 «Russia’s Crony Capitalism», εκτίμησε την περιουσία του Ρώσου προέδρου σε περίπου 125 δισεκατομμύρια δολάρια. Υποστήριξε ότι το μεγαλύτερο μέρος της θα μπορούσε να ειναι κρυμμένο σε ένα δίκτυο offshore παραδείσων, με τη συνδρομή συμμάχων, φίλων και συγγενών του Πούτιν.

Σε σπάνιες περιπτώσεις, άνθρωποι από τον στενό κύκλο του Πούτιν έχουν μιλήσει δημόσια για την περιουσία του Ρώσου ηγέτη. Το 2010 ο Σεργκέι Κολεσνίκοφ, ο οποίος υποστήριξε ότι ήταν συνεργάτης συμμάχου του Πούτιν, έγραψε ανοιχτή επιστολή στον τότε πρόεδρο της Ρωσίας, Ντμίτρι Μεντβέντεφ.

Σε αυτή υποστήριζε ότι ο Πούτιν έχτιζε ένα τεράστιο ακίνητο στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, που θα γινόταν γνωστό ως το «παλάτι» του. Είχε κοστίσει πάνω από 1 δισεκατομμύριο δολάρια, που συγκεντρώθηκαν με «διαφθορά, δωροδοκίες και κλοπές», έγραφε ο Κολέσνικοφ, που έστειλε την επιστολή του αφότου έφυγε από τη Ρωσία.

Το τεράστιο ακίνητο έχει κινηματογράφο, σαλόνι για αργιλέ και πίστα pole-dancing, σύμφωνα με ντοκιμαντέρ του Αλεξέι Ναβάλνι και των συνεργατών του. Πέρυσι, ο δισεκατομμυριούχος Αρκάντι Ρότενμπεργκ, παιδικός φίλος του Πούτιν, υποστήριξε ότι ανήκει στον ίδιο το ακίνητο και ότι το μετατρέπει σε ξενοδοχείο και διαμερίσματα.

Οι διαρροές πληροφοριών έχουν δώσει στοιχεία για το πόσο κοντά είναι ο Πούτιν στα πλούτη, ακόμη κι αν το όνομα του ίδιου δεν εμφανίζεται σε αυτά τα δεδομένα. Τα Panama Papers αποκάλυψαν το 2016 τον κρυφό πλούτο πολλών ανθρώπων που είναι κοντά του, ανάμεσά τους ο Σεργκέι Ρολντούγκιν, τσελίτσας και παλιός φίλος του προέδρου ο οποίος βγάζει πάνω από 8 εκατομμύρια δολάρια τον χρόνο.

Πέρυσι, τα λεγόμενα Pandora Papers αποκάλυψαν ότι μια γυναίκα που λέγεται ότι είναι σύντροφος του Πούτιν απέκτησε διαμέρισμα στο Μονακό, ένα από τα περιουσιακά στοιχεία που της ανήκουν, η αξία των οποίων φτάνει τα 100 εκατομμύρια δολάρια.

Ακόμη κι αν η Ουάσινγκτον έχει μόνο μια περιορισμένη εικόνα της περιουσίας του Πούτιν, οι κυρώσεις αξίζουν «απλά για να παγώσουμε ό,τι μπορούμε, να παγώσουμε ό,τι ξέρουμε και να κάνουμε γνωστό ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι ευπρόσδεκτοι στο σύστημά μας» δήλωσε ο Πολ Μασάρο, υψηλόβαθμος σύμβουλος στον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη, που συμβουλεύει μέλη του Κογκρέσου για τις κυρώσεις στη Ρωσία.

https://www.tanea.gr/

Στα όνειρα χάθηκα, εκεί που η λογική δεν έχει θέση…

 Στα όνειρα χάθηκα, εκεί που η λογική δεν έχει θέση…

- ΑΝΔΡΕΑ ΑΡΒΑΝΙΤΙΔΟΥ

 By Gynaikaeimai 10 Μαρτίου 2022

Μέσα στα όνειρα χάθηκα, εκεί που η λογική δεν έχει θέση. Το συναίσθημα και το υποσυνείδητο χορεύουν, στον ορίζοντα όλα μαύρα και γύρω γύρω πέφτει χρυσή βροχή. Κάπως έτσι νιώθω μόλις τα μάτια κλείσουν. Δεν βλέπω τίποτα, μόνο οι ψιχάλες της χρυσής βροχής μου δείχνουν τον δρόμο. Απομακρύνομαι από το συνειδητό και πετάω στο άγνωστο, στα όνειρα που εδώ είναι όλα πιθανά. Στα όνειρα μπορώ να είμαι με ανθρώπους που έφυγαν, μπορώ να τους βλέπω εκεί, μόλις τα μάτια κλείσω.

Μόλις η γλύκα του ύπνου με σκεπάσει για τα καλά, ξεκινάει το δικό μου παραμύθι. Πολλές φορές νιώθω τόσο όμορφα, βλέπω γαλάζιες θάλασσες και ήλιους δυνατούς. Βλέπω ότι αγαπώ πιο πολύ και ξεκινάει η ταινία του μυαλού μου. Όμορφα μέρη που στην πραγματικότητα δεν έχω δει ποτέ. Τα όνειρα όμως είναι ένα εισιτήριο δωρεάν για να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο.

Εκεί, στα όνειρά μου, πολλές φορές νιώθω πραγματικά ο εαυτός μου. Πετάω στον ουρανό και νιώθω σαν πούπουλο που το παρασέρνει ο άνεμος.

Υπάρχουν όμως και μέρες που τα όνειρα με ρίχνουν στο σκοτάδι. Όνειρα που μπορώ να γίνω και φονιάς. Όνειρα που το αίμα κυλάει και το φως είναι χαμένο στο βάθος. Όνειρα που στο υποσυνείδητο περνάει το άγχος, ο φόβος που έχεις στην αληθινή ζωή.

Τα δικά μου όνειρα πολλές φορές είναι προφητικά, δίνουν ένα μήνυμα, αρκεί να τα βλέπεις. Πολλές φορές μέσα στα όνειρα ζεις και αναπνέεις, σε μια ζωή που δεν τολμάς να ζήσεις πραγματικά.

Θέλω στα όνειρα να χαθώ και πετάξω πάνω από θάλασσες και βουνά, να νιώσω ελεύθερη. Να είναι η ψυχή μου ελαφριά, να πηγαίνω όπου η καρδιά μου επιθυμεί και να μην έχω κανένα εμπόδιο. Πάνω στα σύννεφα να ξαπλώνω και ο ήλιος να με λούζει, να μην υπάρχει χρόνος, ούτε λεπτά. Τίποτα να μην σου θυμίζει ότι υπάρχει χθες και ότι το αύριο μπορεί να μην έρθει ποτέ…

https://gynaikaeimai.com/

Της Άνδρεα Αρβανιτίδου

https://andriana-arvanitidou.blogspot.com/

Δεν θέλω να ξεχάσω. Θέλω να θυμάμαι τα πάντα. Για πάντα.

 Δεν θέλω να ξεχάσω. Θέλω να θυμάμαι τα πάντα. Για πάντα.

-ΚΙΚΗ ΓΙΟΒΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

 By Gynaikaeimai 9 Μαρτίου 2022

Ο χρόνος γιατρεύει λένε. Επουλώνει τις πληγές, τις χαϊδεύει απαλά καθώς περνάει, κάνοντάς τες μικρές, πιο μικρές, ακόμη πιο μικρές, μέχρι που στο τέλος μένουν μόνο οι ουλές, να σου θυμίζουν πως κάποτε πόνεσες πολύ.

Ο χρόνος θεραπεύει λένε. Αγγίζει τις μνήμες, τις λειαίνει, τις απαλύνει και σιγά σιγά τις ξεθωριάζει. Κι όσα σε πλήγωσαν, φιλτράρονται μέσα στα αποστακτήριά του και στο τέλος μένουν μόνο όσα ήρθαν να σε διδάξουν.

Μα είναι και κάτι πληγές που δεν θέλεις να σβηστούν από πάνω σου. Είναι και κάποιοι πόνοι που σαν εθισμένος ζητάς να σε τυραννάνε ξανά και ξανά. Είναι και κάτι μνήμες που όσο κι αν σε βασανίζουν, δεν θέλεις να ξεθωριάσουν, δεν θέλεις να χαθούν στη λήθη. Κι ας μοιάζει παράλογο όλο αυτό. Κι ας μην μπορεί κανείς να σε καταλάβει. Ίσως δεν θέλεις κανείς να καταλάβει, δεν σου χρειάζεται. Αρκεί που εσύ ξέρεις…

Έκλεισα μέσα στο μυαλό μου ερμητικά εκείνες τις στιγμές που με διέλυσαν. Κάθε πληγή, κάθε δάκρυ, κάθε κραυγή απόγνωσης. Τα κράτησα εκεί κι έκανα ότι μπορούσα για να μείνουν ανέγγιχτα απ’ το χρόνο. Θέλησα να τα κρατήσω ζωντανά μ’ όλα τους τα χρώματα, μ’ όλα τους τ’ αρώματα. Τα κράτησα εκεί, μέσα μου, δίπλα μου, συνοδοιπόρους και συμβούλους για κάθε επόμενο βήμα.

Έχω ανάγκη να θυμάμαι όλα εκείνα που ίσως άλλοι θα ήθελαν να διαγράψουν απ’ τον σκληρό δίσκο του μυαλού τους. Έχω ανάγκη να φέρνω στο νου μου ξανά και ξανά, όλα εκείνα που ίσως άλλοι θα έδιναν τα πάντα για να σβηστούν απ’ το μυαλό και την ψυχή τους. Έχω ανάγκη να ζω με τη σκέψη μου ξανά και ξανά σαν ταινία όσα μ’ ανέστησαν και με θανάτωσαν. Έχω ανάγκη να θυμάμαι πως όσο κι αν υπέφερα, έμεινα ζωντανή. Έχω ανάγκη να θυμάμαι πως σ’ όσα κομμάτια κι αν έσπασα, αναπνέω ακόμη.

Δεν θέλω να ξεχάσω όσα με πόνεσαν, θέλω να θυμάμαι τη μορφή και την μυρωδιά τους, να τα αναγνωρίζω από μακριά για να ξέρω πως εκεί δεν πρέπει να γυρίσω. Θέλω να μείνουν σαν τατουάζ στο μυαλό μου όλα αυτά που πίστεψα και πριν ξημερώσει, με πρόδωσαν με τον χειρότερο τρόπο, σέρνοντας το κουφάρι μου σαν τρόπαιο. Θέλω όταν αλλάζει ο καιρός, ο πόνος να με χτυπά σαν σουβλιά, μια υπενθύμιση για να μην ξανακάνω τα ίδια λάθη.

Ίσως μοιάζει παράλογο. Ίσως κανείς δεν μπορεί να καταλάβει. Δεν μου χρειάζεται κανείς να καταλάβει, ούτε και θέλω να εξηγήσω σε κανέναν για να καταλάβει. Μου αρκεί που εγώ ξέρω. Κι εγώ δεν θέλω να ξεχάσω. Θέλω να θυμάμαι τα πάντα. Για πάντα…

Της Κικής Γιοβανοπούλου

https://gynaikaeimai.com/