2 κιλά μικρά μανταρίνια (κλημεντίνες) 1,5 κιλό ζάχαρη 1,2 λίτρα νερό (για το σιρόπι) χυμό από μισό λεμόνι
Εκτέλεση
Πλένουμε καλά τα μανταρίνια εξωτερικά και τα βάζουμε σε μια μεγάλη κατσαρόλα. Τα σκεπάζουμε με νερό και τα βράζουμε για πέντε λεπτά (από τη στιγμή που θα αρχίσει ο βρασμός). Αφού βράσουν για ένα πεντάλεπτο, τα στραγγίζουμε σε ένα τρυπητό. Κάνουμε την ίδια διαδικασία (βράσιμο πεντάλεπτο – στράγγισμα) άλλες δύο φορές, βάζοντας κάθε φορά καινούριο νερό. Πριν το τελευταίο βράσιμο, τα τρυπάμε όλα με μια οδοντογλυφίδα πέρα ως πέρα.
Μετά και το τελευταίο βράσιμο, τα ξεπλένουμε με κρύο νερό, τα στύβουμε απαλά με τα χέρια μας και τα αφήνουμε 1-2 ώρες να στραγγίσουν στο τρυπητό.
Στην κατσαρόλα βάζουμε το νερό (1,2 λίτρα) και τη ζάχαρη και βράζουμε το μίγμα. Αφού αυτό βράσει για δέκα λεπτά περίπου, τοποθετούμε μέσα τα μανταρίνια και αφήνουμε να βράσουν μαζί με το σιρόπι μας, για άλλο ένα τέταρτο περίπου. Σβήνουμε τη φωτιά και αφήνουμε τα μανταρίνια στο σιρόπι για αρκετές ώρες (μπορεί και 10 με 12).
Αφού περάσουν οι ώρες, τα ξαναβράζουμε όσο χρειάζεται για να δέσει το σιρόπι μας. Τέλος προσθέτουμε και το χυμό λεμόνι και είμαστε έτοιμοι.
** Δεν προσθέτουμε αρωματικά στο γλυκό μανταρίνι γιατί έχει από μόνο του πολύ ωραίο άρωμα.
«Ρωσική αρκούδα» στα σύνορα της Ουκρανίας: Η ιστορία, το μίσος, οι απειλές, ο φόβος του πολέμου
Δημήτρης Παγαδάκης
Πάνω από 100.000 Ρώσοι στρατιώτες έτοιμοι να εισβάλουν - Ποια είναι τα αίτια πίσω από τη σημερινή κλιμάκωση - Οι ευθύνες της Δύσης και ο κίνδυνος Αρμαγεδδώνα
Στην Ουάσινγκτον ο Τζο Μπάιντεν αφουγκράζεται τα τύμπανα του πολέμου να ηχούν στα σύνορα της Ουκρανίας. Στη Μόσχα ανασύρεται περσινή δήλωση του Βλαντιμίρ Πούτιν, στην οποία τόνιζε πως η αντίδραση της Ρωσίας θα είναι ασύμμετρη, ταχεία και σκληρή αν απειληθούν τα θεμελιώδη συμφέροντα ασφαλείας της χώρας. Στο Κίεβο παρακολουθούν με αγωνία τη συγκέντρωση πολυάριθμων ρωσικών στρατευμάτων στα σύνορα. Στην Ουκρανία μεταφέρεται επειγόντως νατοϊκός εξοπλισμός Την ίδια στιγμή μυστικές υπηρεσίες και κατασκοπευτικοί δορυφόροι δουλεύουν πυρετωδώς. Μέσα στον αναβρασμό οι διπλωμάτες τρέχουν λαχανιασμένοι να αποτρέψουν την απειλή ενός αφανιστικού Αρμαγεδδώνα.
Ολα τα ανατριχιαστικά ενδεχόμενα είναι, πάντως, ανοιχτά. Η Ρωσία και η Ουκρανία ποτέ δεν μόνιασαν. Οι εκάστοτε μεταξύ τους αντιθέσεις, εντάσεις και κρίσεις είναι βαθιές, παρότι μοιράζονται κοινές ρίζες που εκτείνονται στον Μεσαίωνα και το σλαβικό κράτος των Ρως του Κιέβου. Σε αυτό το παμπάλαιο ιστορικό ίχνος της συνύπαρξης των δύο εθνοτήτων πατάει ο Πούτιν όταν επίμονα αναφέρεται στις δύο χώρες χαρακτηρίζοντάς τες ως «έναν λαό». Η αλήθεια είναι διαφορετική. Οι δρόμοι των δύο χωρών έχουν χωρίσει εδώ και χρόνια, με τις δικές τους γλώσσες, εθνικές ταυτότητες και πολιτισμικές αξίες στενά συνδεδεμένες, αλλά παρ’ όλα αυτά αρκετά ξεχωριστές. Κατά περιόδους οι λαοί τους αλληλοσυμπληρώνονταν και αλληλεξαρτιόνταν, αλλά παρέμεναν αντίθετοι σαν το μαύρο και το άσπρο, το γιν και το γιανγκ. Δυστυχώς, στον πραγματικό κόσμο δύσκολα ισορροπούν αρμονικά οι αντίρροπες ενέργειές τους. Πόσο μάλλον όταν έχουν ήδη διαλέξει τον προσανατολισμό τους.
Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, τα δύο έθνη έχουν απομακρυνθεί ακόμη περισσότερο ακολουθώντας αποκλίνουσες τροχιές. GETTY IMAGES / IDEAL IMAGES
Συγκρούσεις
Οι πρόσφατες χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις σε Μόσχα και Κίεβο κατέδειξαν εμφανώς τα γεωγραφικά, αισθητικά και πολιτιστικά μονοπάτια που έχουν επιλέξει να ακολουθήσουν οι δύο χώρες. Στην πρωτεύουσα της Ουκρανίας, στις όχθες του Δνείπερου, αρκετές ορθόδοξες παλαιοημερολογίτικες εκκλησίες υποδέχτηκαν τους πιστούς ανήμερα την 25η Δεκεμβρίου αντί του επίσημου εορτασμού των Χριστουγέννων στις 7 Ιανουαρίου, σύμφωνα με το παλαιό Ιουλιανό ημερολόγιο. Εξάλλου η 25η Δεκεμβρίου έχει οριστεί από το 2017 με κυβερνητική απόφαση επίσημη αργία στην Ουκρανία. Τα σπίτια που παλιότερα οι κάτοικοι τα στόλιζαν με παραδοσιακό didukh, ένα δεμένο δέμα σιτάρι που συμβολίζει την ενότητα μιας οικογένειας, τώρα τα διακοσμούν με φυσικά ή πλαστικά έλατα. Χώρια που περηφανεύονται ότι το ψηλό χριστουγεννιάτικο δέντρο και η τεράστια φάτνη στην πλατεία της Σοφίας του Κιέβου είναι τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη.
Εδώ και χρόνια άλλωστε τη γιορτινή ατμόσφαιρα συνοδεύει μελωδικά και καθ’ υπερβολή πλέον το τραγούδι της Μαράια Κάρεϊ «All I Want for Christmas Is You», ενώ ο δημοφιλής ντόπιος τροβαδούρος Πάβλο Ιλνίτσκι, το «αηδόνι του Λβιβ», ερμηνεύει σε συναυλίες ανυπερθέτως τις συναισθηματικές επιτυχίες του Σινάτρα και του Μπιγκ Κρόσμπι, λες και βρίσκεται στο Μανχάταν των 50s. Την Πρωτοχρονιά έχει γίνει συνήθειο πια να καταναλώνονται τόνοι σαμπάνιας, μαζί φυσικά με την τοπική οινοπνευματώδη Horilka, αλλά το παραδοσιακό γιορτινό uzvar από βραστά αποξηραμένα φρούτα και μούρα το πίνουν πια μόνο οι γηραιότεροι.
Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, τα δύο έθνη έχουν απομακρυνθεί ακόμη περισσότερο ακολουθώντας αποκλίνουσες τροχιές. Το ραγισμένο σαμοβάρι της υποτιθέμενης σοβιετικής αλληλεγγύης, συνεργασίας και φιλίας τους θρυμματίστηκε, για να αποκαλύψει την εκατέρωθεν αβυσσαλέα αντιπάθεια και την απύθμενη δυσανεξία των δύο πλευρών
Σαφώς και η παγκοσμιοποίηση δεν γνωρίζει σύνορα στον πολιτισμικό εμπλουτισμό, αλλά από τις παλιές ανατολικοευρωπαϊκές σοβιετικές δημοκρατίες η Ουκρανία φαίνεται να πρωτοστατεί στον συντονισμό και την ενσωμάτωσή της στις δυτικές παραδόσεις. Σε απόσταση 850 χλμ. βορειότερα, στη ρωσική πρωτεύουσα στις όχθες του Μόσκοβα, η γιορτινή ατμόσφαιρα δεν έχει να ζηλέψει τίποτα σε διακόσμηση και κατανάλωση από τις ευρωπαϊκές και βορειοαμερικανικές μεγαλουπόλεις. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο, η γιόλκα της Πρωτοχρονιάς, όπως το λένε εκεί, «φυτεύεται» παντού σε δρόμους στολισμένους με πολύχρωμα λαμπιόνια και αστραφτερά LED, αλλά η ορθόδοξη Ρωσική Εκκλησία δεν κάνει παραχωρήσεις.
Γιορτάζει αυστηρά τα Χριστούγεννα στις 7 Ιανουαρίου, ενώ οι δημόσιες αργίες ξεκινούν στη χώρα την Πρωτοχρονιά. Και εκεί παιανίζει ολημερίς το «Last Christmas», αλλά στα μπαλέτα Μπολσόι δίνονται ανελλιπώς οι εορταστικές παραστάσεις του «Καρυοθραύστη» του Πιοτρ Τσαϊκόφσκι. Στα πάρκα και τα εμπορικά κέντρα δεσπόζει η φιγούρα του «Dedushka Moroz», του Ρώσου Αϊ-Βασίλη, ενώ χορωδίες ψάλλουν τα κάλαντα «S’ Nami Bog» (Ο Θεός είναι μαζί μας) και τραγουδούν το θλιμμένο λαϊκό παραδοσιακό «Step Da Step Krugom» που περιγράφει τις τελευταίες σκέψεις ενός ετοιμοθάνατου χαμένου στη χιονισμένη ερημιά.
Και βέβαια γιορτάζουν πίνοντας άφθονη σαμπάνια και βότκα, αλλά δεν αμελούν να δοκιμάσουν το παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο ποτό Zbitin από μπαχαρικά και μέλι. Προφανώς οι διαφορές στις εορταστικές εκδηλώσεις δεν κάνουν διακριτά αναγνωρίσιμες δύο γειτονικές πατρίδες που κάποτε ανήκαν στην ίδια χώρα. Οι μικρές, σχεδόν απτές λεπτομέρειες, όμως, τις κάνουν πλέον ξεχωριστές. Η Ουκρανία βαδίζει ολοταχώς εδώ και μία δεκαετία προς τη Δύση. Αντίθετα η Ρωσία ανιχνεύει το προσδοκώμενο μελλοντικό μεγαλείο της και μέσα από τις πατροπαράδοτες αξίες της, τις οποίες θέλει να διαφυλάξει με κάθε μέσο από οποιαδήποτε επιβουλή.
O Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν
Αποκλίνουσες τροχιές
Μετά τη διάλυση της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ενωσης τα δύο έθνη έχουν απομακρυνθεί ακόμη περισσότερο ακολουθώντας αποκλίνουσες τροχιές. Το ραγισμένο σαμοβάρι της υποτιθέμενης σοβιετικής αλληλεγγύης, συνεργασίας και φιλίας τους θρυμματίστηκε, για να αποκαλύψει την εκατέρωθεν αβυσσαλέα αντιπάθεια και την απύθμενη δυσανεξία των δύο πλευρών.
Στα πρώτα μετασοβιετικά χρόνια το Κρεμλίνο πίστευε ότι παρά το διακρατικό διαζύγιο οι φθηνές προμήθειες φυσικού αερίου θα κρατούσαν τη σε τραγική οικονομική κατάσταση, με κρίση εθνικής ταυτότητας και πολιτική αστάθεια Ουκρανία στη σφαίρα επιρροής του. Η Δύση δεν είχε δείξει τότε πρόθεση να την ενσωματώσει στη δική της ζώνη, καθώς γνώριζε πως η Ουκρανία αποτελούσε το γεωστρατηγικό βάθος της Ρωσίας ακόμη και πριν από την εποχή της τσαρικής αυτοκρατορίας.
Με τον καιρό η φάση άλλαξε δραματικά. Ακολούθησε επί χρόνια ένας σχεδόν απόκοσμος μύλος φιλοδοξιών και επίκλησης κεκτημένων που άλεθε μίσος. Νοθευμένες εκλογές, φιλοδυτικοί πρόεδροι αλλά και φιλορώσοι, που αφού έκαναν τη «δουλειά» -ματαίωσαν το σχέδιο Μπους για ενσωμάτωση της χώρας στο ΝΑΤΟ και πάγωσαν τη συμφωνία σύνδεσης της χώρας με την Ε.Ε.- την κοπάνησαν για τη Μόσχα. Τα επεισόδια διαδέχονταν καταιγιστικά τον ένα το άλλο. Γιγαντιαίες φιλοευρωπαϊκές διαδηλώσεις, «Πορτοκαλί Επανάσταση», οικονομικοί καταναγκασμοί με εμπάργκο στα ουκρανικά προϊόντα και αυταρχική διακοπή παροχής φυσικού αερίου από τη Ρωσία κ.λπ.
Ολα συνέθεταν ένα σκηνικό αμοιβαίας απέχθειας. Η σκληρή και δόλια συμπεριφορά της Μόσχας, που έθετε αμείλικτα σε κίνδυνο την επιβίωση των Ουκρανών πολιτών, φούντωσε την «προκατακλυσμιαία» αμοιβαία καχυποψία και την παμπάλαιη αποστροφή ανάμεσα στις δύο χώρες.
Η σημερινή κλιμάκωση της σύγκρουσής τους είναι απότοκο ενός ακήρυχτου πολέμου που συνοψίζεται στην απροθυμία της «αυτοκρατορικής» Μόσχας να αποδεχθεί την ανεξαρτησία και την απόδραση του «δυτικόστροφου» Κιέβου από τη ζώνη επιρροής της. Με δυο λόγια, η Ρωσία ζητεί προκλητικά την άμεση επιστροφή της Ουκρανίας στο παλιό μαντρί της. Και όσο η τελευταία στυλώνει τα πόδια, τόσο η «ρωσική αρκούδα» βρυχάται απειλητικά
Οι αναμμένες πυρκαγιές εχθρότητας άνοιγαν τις κολασμένες πύλες της μοχθηρίας και της μνησικακίας. Μεσολάβησε η προσάρτηση, τον Μάρτιο του 2014, της Κριμαίας, με την εθνορωσική πλειοψηφία κατοίκων, στη Ρωσία. Σχεδόν ταυτόχρονα ακολούθησε και η απόσπαση εδαφών της ανατολικής Ουκρανίας από Ρώσους παραστρατιωτικούς αυτονομιστές των εκεί περιοχών με την ένοπλη υποστήριξη της Μόσχας.
Περισσότεροι από 14.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί σε σχεδόν οκτώ χρόνια ανελέητων μαχών σε αυτή την παρακμιακής φθοράς «παγωμένη» εμπόλεμη ζώνη του de facto ελεγχόμενου από τους Ρώσους θύλακα του Ντονμπάς. Εκεί, στις αυτοανακηρυγμένες και αυτοαποκαλούμενες «Λαϊκές Δημοκρατίες» του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ, που δεν έχουν αναγνωριστεί από τον ΟΗΕ, η ατμόσφαιρα παραπέμπει σε πεδία των μαχών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι δύο πλευρές είναι αντιμέτωπες κατά μήκος ενός σταθερού «συνόρου» 425 χλμ. Ο ηττημένος ουκρανικός στρατός εδρεύει σε ένα ρημαγμένο εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας, ενώ οι νικητές ένοπλοι ρωσόφωνοι αυτονομιστές, αντάρτες για τη Δύση, στο κατεστραμμένο παλιό αεροδρόμιο. Τα χωριά που βρίσκονται στο πεδίο των εχθρικών πυρών είναι ως επί το πλείστον εγκαταλειμμένα, 1,5 εκατομμύριο ψυχές κατάντησαν εσωτερικοί πρόσφυγες και αμέτρητες μεικτές ρωσο-ουκρανικές οικογένειες χωρίστηκαν εφιαλτικά. Στους κακοτράχαλους ερημωμένους δρόμους κυκλοφορούν πια εδώ και οκτώ χρόνια μόνο ελάχιστοι ηλικιωμένοι κάτοικοι που αρνήθηκαν να φύγουν, μένοντας σε ερειπωμένα σπίτια χωρίς στέγες από τις οβίδες.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν αντιμετώπιζε περιφρονητικά, σαν μαριονέτα της Δύσης, τον 43χρονο Ουκρανό ομόλογό του, τον φιλονατοϊκό Βολοντιμίρ Ζελένσκι, κωμικό στο επάγγελμα, που έγινε το 2015 δημοφιλής στην πατρίδα του χάρη στην τηλεοπτική σειρά «Υπηρέτης του Λαού», στην οποία πρωταγωνιστούσε υποδυόμενος τον πρόεδρο της χώρας
Στο έξι μήνες χιονισμένο και άλλους έξι μήνες λασπωμένο περιβάλλον κυριαρχούν τάφροι, χαρακώματα, οχυρωμένα πολυβολεία, φράκτες με σκουριασμένα συρματοπλέγματα, γκρεμισμένα κτίρια και τσαλακωμένες κόκκινες μεταλλικές πινακίδες που προειδοποιούν για νάρκες που δεν έχουν εκραγεί. Κατά μήκος της γραμμής αντιπαράθεσης απαγορεύεται η χρήση βαρέων όπλων μετά τη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός που υπέγραψαν οι αντιμαχόμενοι στο Μινσκ το 2015. Ωστόσο οι ελεύθεροι σκοπευτές δίνουν καθημερινές φονικές παραστάσεις, ενώ αναρίθμητες είναι οι εκατέρωθεν δολιοφθορές, με τους Ουκρανούς να χρησιμοποιούν εδώ και λίγο καιρό drones τουρκικής κατασκευής. Κατά τα άλλα επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή. Μέχρι αυτή να πάψει να ισχύει. Η πρόσφατη ένταση έχει φέρει τη συνθήκη στο χείλος της κατάρρευσης, που επιφυλάσσει εκρηκτικό τσουνάμι εξάπλωσης της εμπόλεμης βίας στα βορειοανατολικά σύνορα της Ουκρανίας. Σε απόσταση μόλις 700 χλμ. από το Κίεβο.
Οι ευθύνες της Δύσης
Η σημερινή κλιμάκωση της σύγκρουσής τους είναι απότοκος ενός ακήρυχτου πολέμου που συνοψίζεται στην απροθυμία της «αυτοκρατορικής» Μόσχας να αποδεχθεί την ανεξαρτησία και την απόδραση του «δυτικόστροφου» Κιέβου από τη ζώνη επιρροής της. Με δυο λόγια, η Ρωσία ζητεί προκλητικά την άμεση επιστροφή της Ουκρανίας στο παλιό μαντρί της πρώτης. Και όσο η τελευταία στυλώνει τα πόδια τόσο η ρωσική «αρκούδα» βρυχάται απειλητικά: κινητοποιεί και συγκεντρώνει πανίσχυρα εξοπλισμένες μεραρχίες - εκτιμάται πάντως, δίχως επαρκή επιμελητεία για εκτεταμένη πολεμική δράση- κατά μήκος της παραμεθορίου των 2.000 χλμ. με την Ουκρανία, καθώς και στα 1.000 χλμ. των συνόρων που τη χωρίζουν από τον στενό σύμμαχο της πρώτης, τη Λευκορωσία.
Οι Αμερικανοί, από την πλευρά τους, κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα, αν και έχουν μερτικό από τις ουκρανικές στάχτες. Με την εξωτερική πολιτική τόσο του Τζορτζ Μπους όσο και του Μπαράκ Ομπάμα με αρχιτέκτονα τον αντιπρόεδρό του Τζο Μπάιντεν. Παρ’ όλα αυτά οι ΗΠΑ εχουν ήδη από το 2014 διαθέσει 2,5 δισ. δολάρια σε αμυντική βοήθεια στην Ουκρανία, συμπεριλαμβανομένων περισσότερων των 450 εκατ. μόνο για το 2021. Είναι χαρακτηριστικό ότι προχθές κιόλας αποδέσμευσαν ακόμη 200 εκατ. για την ασφάλεια της χώρας.
Προφανώς, όμως, δεν αρκούν στην περίπτωση που κατισχύσει της διπλωματίας μια πολυμέτωπη στρατιωτική επίθεση, τέτοιας έκτασης που η Γηραιά Ηπειρος έχει να ζήσει από την εισβολή του Χίτλερ στην Πολωνία το 1939. Αναγκαστικά, το State Department άναψε το πράσινο φως ώστε οι σύμμαχοι και νατοϊκοί εταίροι των ΗΠΑ στις χώρες της Βαλτικής, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, αλλά και στη Βρετανία να στείλουν αμερικανικής κατασκευής πυραύλους και άλλον στρατιωτικό εξοπλισμό στην Ουκρανία για να ενισχύσει την άμυνά της στην περίπτωση της ζημιάς ενός θερμού επεισοδίου.
Πάνω από 100.000 Ρώσοι στρατιώτες περιμένουν έτοιμοι να εισβάλουν - Η Δύση μεταφέρει επειγόντως νατοϊκό εξοπλισμό στο Κίεβο, κατάσκοποι και δορυφόροι δουλεύουν πυρετωδώς, η διπλωματία δεν αφήνει καμία αχτίδα ελπίδας και όλοι τρέμουν έναν ολέθριο πόλεμο
Ωστόσο, οι ΗΠΑ έχουν δημόσια δεσμευτεί για τον τερματισμό της επέκτασης της Ατλαντικής Συμμαχίας προς Ανατολάς, γεγονός που οι Ρώσοι θεωρούν κούφια υπόσχεση, μια και το ΝΑΤΟ αφήνει ανοικτό το θέμα της εγκατάστασης οπλικών συστημάτων στην Ουκρανία. Ακόμη περισσότερο ο σημερινός Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν, όσο και αν δεν εμπιστεύεται τη ρωσική ηγεσία, έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο αποστολής έστω και ενός Αμερικανού στρατιώτη στην περιοχή. Και δίχως τα άρβυλα των Γιάνκηδων στο χώμα της γης που πολύ παλιά λεγόταν Μαλαρωσία, δηλαδή Μικρή Ρωσία, η αδιαλλαξία των Μεγαλορώσων γειτόνων θεριεύει.
Παρομοίως, και οι πιθανές αντιδράσεις του Λευκού Οίκου με αντίποινα συντριπτικών οικονομικών κυρώσεων κατά της Ρωσίας δεν φαίνεται να αποθαρρύνουν το Κρεμλίνο. Αντίθετα, μάλλον ενισχύουν τις μαξιμαλιστικές θέσεις του, με τις οποίες απαιτεί την ουσιαστική επιστροφή της Ουκρανίας στους όρους που επικρατούσαν την πρώτη δεκαετία μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Από τότε βέβαια έχει κυλήσει πολύ νερό ανάμεσα στις όχθες του Βόλγα καθώς και του ποταμού Πότομακ. Η ουσία του Ψυχρού Πολέμου βρισκόταν στην απειλή ολέθριας πολεμικής σύγκρουσης, που τελικά λόγω γενικευμένου φόβου απέτρεπε την καταστροφική σύρραξη μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων. Σήμερα, σε έναν πολυπαραγοντικό κόσμο, είναι ασαφές αν ισχύει η ιδία παρωχημένη πλέον «διεξοδική» αρχή.
ο Κίεβο παρακολουθούν με αγωνία τη συγκέντρωση πολυάριθμων ρωσικών στρατευμάτων στα σύνορα, ενώ οι Ουκρανοί στρατιώτες ενισχύονται με νατοϊκό εξοπλισμό
Είναι δυσδιάκριτο αν η στρατιωτική κινητοποίηση της Μόσχας αποτελεί μια ευκαιριακή απόπειρα επιθετικού εκφοβισμού για να ασκήσει ασφυκτική πίεση στο «ξεμυαλισμένο» με και από τη Δύση Κίεβο και να πάρει φθηνά την ταπεινωμένη επάνοδο του στη ρωσική στάνη, χωρίς να χρειάζεται να πληρώσει ολόκληρο το δαπανηρό τίμημα μιας πολεμικής εκστρατείας. Από την άλλη, είναι πιο θολό και από την ομίχλη σε χειμωνιάτικο δάσος με σημύδες το αν οι Ρώσοι έχουν πάρει το ρίσκο και έχουν μπει στον μεγαλοϊδεατιστικό πειρασμό να εκδηλώσουν έμπρακτα τις απειλές τους, να ενεργήσουν σύμφωνα με τις ένοπλες προετοιμασίες, να ξεδιπλώσουν επί του πεδίου τους σχεδιασμούς και να υλοποιήσουν δίχως αυτοσυγκράτηση τις διατυπωμένες δεσμεύσεις τους στα διεθνή φόρα.
Με την επίδειξη δυναμικής αποφασιστικότητας ίσως στοχεύουν να διαμηνύσουν προς πάσα κατεύθυνση πως αρνούνται να αποδεχτούν την «περικύκλωση» της χώρας τους από νατοϊκούς εταίρους, να εξαναγκαστούν στην πλήρη αποκοπή τους από μερικές πρώην σοβιετικές δημοκρατίες και, κυρίως, να ανεχτούν την εγκατάσταση πυρηνικών όπλων σε απόσταση αναπνοής από την επικράτειά τους. Οπως δεν ανέχτηκαν και οι ΗΠΑ την εγκατάσταση σοβιετικών πυραύλων στην Κούβα, στην ιστορική κρίση της δεκαετίας του ’60 που εγκυμονούσε έναν Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Κίνδυνος Αρμαγεδδώνα
Παρ’ όλα αυτά η Ουκρανία, η δεύτερη σε έκταση ευρωπαϊκή χώρα με πληθυσμό 40 εκατομμυρίων ανθρώπων, δεν είναι Τσετσενία ούτε Γεωργία, της οποίας το 2008 αναγνωρίσιμα ένστολες, ένοπλες ρωσικές δυνάμεις παραβίασαν απροκάλυπτα τα διεθνή σύνορα. Δεδομένων του μεγέθους της Ουκρανίας αλλά και των ατού που κρατεί κρυφά στο μανίκι ο Πούτιν, τόσο πιο επίφοβα πυροδοτούνται οι εξελίξεις στην περιοχή. Με συνέπεια να είναι ορατός ο κίνδυνος να μετατραπούν σε αποκαλυπτικό Αρμαγεδδώνα. Δεν είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που οι εμπλεκόμενοι σε μια σύγκρουση γίνονται παρανάλωμα του πυρός, ασχέτως αν έδειχναν ότι είχαν την πρόθεση να το αποφύγουν. Εκτός πια αν έριχναν σκόπιμα στάχτη στα μάτια της παγκόσμιας κοινότητας. Εν τω μεταξύ η διπλωματία δεν υπόσχεται καμία αχτίδα ελπίδας.
Η τελευταία φορά που οι δύο πλευρές συναντήθηκαν ήταν τον Δεκέμβριο του 2019 στο Παρίσι, όταν ύστερα από γερμανική και γαλλική μεσολάβηση κάθισαν στο ίδιο τραπέζι στο περιθώριο της 70ής επετείου από τους εορτασμούς της Ημέρας της Απόβασης των Συμμάχων στη Νορμανδία. Εκτοτε, όμως, ο Πούτιν υιοθέτησε μια πεισματάρικη στρατηγική, τύπου αγέρωχης τσαρικής υπεροχής απέναντι στον νεοεκλεγμένο Ουκρανό πρόεδρο. Ο παλιός καγκεμπίτης, εξασκημένος στην ακονισμένη χειραγώγηση και την αιχμηρή επικοινωνία, αντιμετώπιζε περιφρονητικά, σαν μαριονέτα της Δύσης, τον 43χρονο Ουκρανό ομόλογό του Βολοντιμίρ Ζελένσκι.
Ο φιλοευρωπαίος και φιλονατοϊκός Ζελένσκι, κωμικός στο επάγγελμα, έγινε το 2015 δημοφιλής στη πατρίδα του χάρη στην τηλεοπτική σειρά «Υπηρέτης του Λαού», στην οποία πρωταγωνιστούσε υποδυόμενος τον ρόλο του προέδρου της χώρας. Τον Μάρτιο του 2018 δημιούργησε πολιτικό κόμμα με όνομα τον τίτλο του σίριαλ, έθεσε υποψηφιότητα και εξελέγη το 2019 πρόεδρος. Με δυο λόγια έκανε τον ρόλο του επίσημο αξίωμα. Για τον έμπειρο Πούτιν, εν προκειμένω, ανοίχτηκε μια απίθανη ευκαιρία να μετατρέψει σε δράμα διαρκείας ό,τι φάνταζε ως φαρσοκωμωδία στην ασυμμόρφωτη στις επιταγές του Ουκρανία.
Ετσι, ενέτεινε τον σκιώδη υβριδικό, ασύμμετρο, αντισυμβατικό, ή όπως αλλιώς λέγεται, πόλεμο που είχε ήδη ξεκινήσει κατά της γειτονικής χώρας και επιδόθηκε σε μια γκρίζα σύγκρουση μετερχόμενος όλων των σκόπιμων εργαλείων δολιοφθοράς: οικονομικός καταναγκασμός, πεμπτοφαλαγγίτικες προβοκάτσιες, υπονόμευση, αποσταθεροποίηση, κατασκοπεία, διασπορά fake news, προπαγάνδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μαζικές κυβερνοεπιθέσεις με χακάρισμα δεκάδων επίσημων ιστότοπων της ουκρανικής κυβέρνησης κ.λπ. Ολα σχεδιασμένα με στόχο την αποδυνάμωση της Ουκρανίας προκειμένου να της αποσπάσει παραχωρήσεις. Με την προϋπόθεση της αθόρυβης συνηγορίας ή των επίσημων συμβιβαστικών εγγυήσεων της Δύσης, η οποία τις αρνούνταν κατηγορηματικά.
Στην πραγματικότητα για τον Πούτιν και το στενό απολυταρχικό περιβάλλον του αυτή η «ασαφής» εναλλακτική σύγκρουση με την Ουκρανία δεν ήταν πανάκεια για τις ρωσικές φιλοδοξίες στην περιοχή. Μακροπρόθεσμα η φούρια θα βάλτωνε και η επιθετικότητα θα σιγόβραζε μέχρι να εξατμιστεί, καθώς η αποτρεπτική άμυνα του αντιπάλου θα δυνάμωνε. Αναγκαστικά πια στο Κρεμλίνο ανοίγονταν άλλες επιλογές. Με πιο δυναμική γρήγορη και εμφατική επιλογή την εισβολή -μικρή ή μεγάλη αδιάφορο- ρωσικών στρατευμάτων μέσω των συνόρων στην Ουκρανία.
Οι συνέπειες του χαλασμού που θα επακολουθούσε είναι εκ των προτέρων ανυπολόγιστες. Ωστόσο το στρατηγικό επιτελείο του Ρώσου προέδρου επεξεργάζεται και άλλα σενάρια. Οπως εκείνο της εσκεμμένης αυτοσυγκράτησης και της συνέχισης του ασύμμετρου πολέμου με επιχειρήσεις των Ειδικών Δυνάμεων στα εδάφη της Ουκρανίας που θα δημιουργούσαν αστάθεια στη χώρα. Σε μια παραλλαγή του ίδιου σεναρίου και με την προκάλυψη μιας μεθοδευμένης προβοκάτσιας στα σύνορα θα έστελναν δήθεν ειρηνευτικό σώμα για να καταστείλει τις αναταραχές, σε στυλ της πρόσφατης στρατιωτικής αποστολής στο Καζακστάν.
Θα σώζονταν κάπως τα προσχήματα του κύρους μια ισχυρής χώρας, αλλά η αλήθεια είναι πως με αυτόν τον τρόπο θα κλωτσούσαν το άδειο κονσερβοκούτι του προβλήματος λίγο παρακάτω στον δρόμο. Μια τέτοια κίνηση για τους θερμοκέφαλους ισοδυναμεί με παραδοχή ήττας, αλλά από την άλλη το κόστος ενός ανοιχτού πολέμου θα είναι τεράστιο. Οσοι, όμως, επείγονται να μπουκάρουν είναι ευέξαπτοι στρατιωτικοί, όχι συνεσταλμένοι λογιστές. Τέλος, πάντα υπάρχει η αναμφίβολα δυσάρεστη για τους πιο ξεροκέφαλους Ρώσους υπερπατριώτες επιλογή να εγκαταλείψουν το στρατιωτικό πεδίο χωρίς να αποδεχθούν την απώλεια της επιρροής τους στην Ουκρανία.
Απλώς να προφασιστούν, χωρίς να δαιμονοποιηθούν παγκοσμίως, ότι εμπιστεύονται τη διεθνή διαμεσολάβηση και τη διπλωματία ώστε να εναποθέσουν το επίμαχο ζήτημα στις ελληνικές καλένδες και στις ατέρμονες διαπραγματεύσεις μέχρι το βάθος της αιωνιότητας. Ποιος ξέρει; Πάντα υπάρχει θεωρητικά η πιθανότητα να φυτευτεί μελλοντικά στον προεδρικό θώκο της Ουκρανίας, με την προβιά του φιλοδυτικού, ένας φιλορώσος πρόεδρος. Για την ώρα, πάντως, αυτοί οι σχεδιασμοί βρίσκονται πότε ξεδιπλωμένοι και ακέραιοι στο τραπέζι και πότε τσαλακωμένοι και πεταμένοι στο καλάθι των αχρήστων. Επί του παρόντος το πιο απαισιόδοξο. είναι το άκουσμα του βρόντου από τις αρβύλες 100.000 και πλέον Ρώσων στρατιωτών στα σύνορα και το στρίγκλισμα των ερπυστριών των τεθωρακισμένων που κουβαλούν δυσοίωνα τους ήχους μιας επερχόμενης ολέθριας καταιγίδας. Μακάρι να τους πάρει μακριά ο άνεμος της σύνεσης.
Πρέπει να την αγαπούσε την Αθήνα ο Γεώργιος Σουρής. Δύσκολα σατιρίζεις κάτι τόσο εύστοχα, τόσο ανηλεώς, τόσο απολαυστικά αν δεν το αγαπάς. Όπως την αγαπάμε κι εμείς, με όλα τα στραβά και τα ανάποδά της, που δεν έχουν αλλάξει και πολύ στα 150 περίπου χρόνια που έχουν μεσολαβήσει. Γι’ αυτό απολαμβάνουμε να διαβάζουμε ξανά και ξανά τα σπαρταριστά στιχάκια του.
Για την Πλάκα (και την μετεξέλιξή της στον χρόνο)
Η Πλάκα πάλαι ήτον Εστία των χαρίτων Και των ευπατριδών Στην Πλάκα μόνον είναι Αι αληθείς Αθήναι Των Πεισιστρατηδών.
Μα τώρα ποιος το ξέρει Αν των σοφών τα μέρη Δεν είναι καπηλειά, Κι οι βλάμηδες με γέλια Αδειάζουνε βαρέλια Και παίζουνε βιολιά;
Ένας «Οδηγός των Αθηνών, χρήσιμος εις το κοινόν»
Εν πρώτοις μόλις κατεβής εκ του σιδηροδρόμου, ευρίσκεσαι απέναντι βαθείας υπονόμου. Αλλά καθόσον προχωρείς ο δρόμος μεγαλώνει και σε κυττάζουν βλοσυρώς και άνθρωποι και όνοι.
Είσαι στον δρόμο του Ερμού, που είθε να μην ήσο, γιατ’ είναι σκόνη από μπρος και λάσπη από πίσω.
Αίφνης το πεζοδρόμιον αρχίζει να στενεύη, κι ο ταξιδιώτης παρευθύς οφείλει να κατέβη.
Πλην μόλις το φρικτόν αυτό επιχειρήση βήμα ευρίσκει εις τα πρόθυρα των Αθηνών το μνήμα, διότι κάρα τρέχοντα παντού από ρυτήρος, νεκρόν τον ρίπτουν κατά γης ενώπιον κλητήρος.
Μια τρυφερή ευχή για τα εγκαίνια του Δρομοκαΐτειου, το 1887
Ετέθη ο θεμέλιος Δρομοκαΐτου λίθος Παρόντος του πρωθυπουργού και των αρχών εν γένει Τους υπεδέχθη με χαρά και των τρελών το πλήθος Και τέλος όλοι έφυγαν κατενθουσιασμένοι.
Μίαν ευχήν εκφράζομεν επί τη ευκαιρία: Το ευγενές μας κτίριον ποτέ να μην αδειάση, Ήγουν πας Έλλην κύριος και Ελληνίς κυρία, Ευχόμεθα να το ιδή και να το δοκιμάση.
Μικρές καθημερινές σκέψεις «Στους Στύλους»
Βαριά εξαπλωμένος εις του Διός τους Στύλους σαν θεριακλής Σουλτάνος το ναργιλέ ρουφώ, κυττάζω πότε πότε και τους ανεμομύλους, και πότε μ’ ένα κι άλλο καταφιλοσοφώ.
Ω! σεις παληαίς κολώναις, αμέσως γκρεμισθήτε! Μη βλέπετε το αίσχος αυτών των νέων χρόνων… Κι αν στέκεστε ολόρθαις, ποτέ σας δεν θα δήτε πολεμιστάς και νίκας αρχαίων Μαραθώνων. Δεν θα ιδήτε δόξαν και Περικλή κανένα, θα βλέπετε μονάχα τον καφετζή κι εμένα.
Ένα καθ’ όλα επίκαιρο σχόλιο για τη Βουλή
Το θέαμα εις τας οκτώ αρχίζει της πρωΐας και περατούται με βοήν κατά το μεσημέρι, αλλ’ όμως παύει κάποτε και πριν της μεσημβρίας, εάν κανένας ένστασιν προώρου πείνας φέρη.
Τα νεοκλασικά δεν άρεσαν πάντα σε όλους
Τυφλοκομείον –Οίκημα ως είδος εκκλησίας, Εισέρχονται πολλοί τυφλοί εκ της Μικράς Ασίας. Μετά μικρόν εξέρχονται με μάτια σαν γαρίδα Κι ευθύς δοξάζουν τον θεόν, καθώς και την πατρίδα.
Πλην το Πανεπιστήμιο ευθύς ως αντικρύσουν Αισθάνονται την φοβεράν ανάγκην να γυρίσουν.
Και δεν έσφυζαν ούτε τότε από κίνηση…
Ενθάδε κείται σοβαρά και η Ακαδημία, Πλην βασιλεύει εν αυτή μεγάλη ερημία. Την νύκταν μόνο η σκιά του Σίνα μπαινοβγαίνει, Κι αδημονούσα φαίνεται και μετανοημένη.
…Σε αντίθεση με την Ομόνοια
Πλατεία Ομονοίας –Τι πρίμαις! Τι τενόροι! Τι όμορφα κομμάτια και τι σουλατσαδόροι! Πηγαίνει τόσος κόσμος το θέαμα να ίδη και σπρώχνεται και σπρώχνει και γίνεται μουσκίδι.
Και όσοι δεν καθίζουν δι’ έλλειψιν χρημάτων, όρθιοι απολαμβάνουν των πέριξ θεαμάτων. Απάνω κάτω τρέχουν με δίσκους τα γκαρσόνια και πέφτουν κάπου κάπου και μερικά κανόνια.
Τουτέστιν μ’ άλλους λόγους μες στο πολύ ασκέρι, μέσα στων καφενείων το τόσο νταραβέρι μες στις φωναίς, στα πιάνα, στους κρότους, στην κουβέντα, ξεχάνουν να πληρώσουν πολλοί τα τραταμέντα.
Τα εγκαίνια του Εθνικού Θεάτρου χαιρετίστηκαν με ενθουσιασμό από τους Αθηναίους
– Επήγες στο Βασιλικό; – Και μ’ ερωτάς, βουβάλι; – Επήγες ολομόναχος; – Τι λες; Επήγαν κι άλλοι. Επήγανε κι οι Βασιλείς, Πήγαν κι οι πρώτοι της Αυλής, Οι Σύμβουλοι του Στέμματος κι όλο τ’ αρχοντολόγι, Και παλ’ οι καροτσέρηδες βρήκαν μ’ αυτούς τ’ αγώγι.
Ο αντικαπνιστικός νόμος προσπαθούσε να εφαρμοστεί από τότε…
-Αμ’ είδες και το φουαγιέ; – Το ‘δα κι αυτό, διαβόντρου γυιε. Μέσα σ’ αυτό λιμάρεις. Μόνο που δε φουμάρεις…
Όπως και ο επαρκής φωτισμός που θα μας σώσει από την εγκληματικότητα
Φεγγαράκι μου ωραίο, φέγγε μου να περπατώ, Και στο σπίτι να πηγαίνω και να μην παραπατώ. Φύλαγέ με από κλέφτες, υπονόμους και στενά, Από το Αεριόφως και φανάρια σκοτεινά.
Φύλαγέ με από ξύλο ξαφνικό και μαχαιριαίς, Φύλαγέ με από σκύλους και ηρώων κουμπουριαίς.
Και για τα ίδια πράγματα θα γκρινιάζουμε, όσα χρόνια και αν περάσουν
Απ’ την παληά σου εποχή τίποτε δε σου μένει Και κάθε μέρα κι από μια ανάμνησίς σου σβύνει, Οι πιο αρχαίοι κάτοικοι περνούνε πια για ξένοι Κι ένα σπιτάκι σου μικρό ολόρθο δε θα μείνει.
Και θαύμα πώς εσώθησαν μέσα στα τόσα νέα Οι άγιοι Θεόδωροι και η Καπνικαρέα.
Φαντάζομαι τον πληθυσμόν δεκαπλασιασμένον Τον Πειραιά να ενωθή με την κλεινήν Παλλάδα Τον σύμπαντα Ελληνισμό εδώ συγκεντρωμένον Και ούτε ένα κάτοικον εις την λοιπήν Ελλάδα.
Να μην υπάρχουν Θεσσαλοί, Κρήτες, Μυτηλιναίοι Και να γενούμε όλοι μας πολίται Αθηναίοι.
«Είσαι στον δρόμο του Ερμού, που είθε να μην ήσο/ γιατ’ είναι σκόνη από μπρος και λάσπη από πίσω». Και άλλα τέτοια εύστοχα, για την Αθήνα με αγάπη.
