ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΒΡΕΤΑΝΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΣΟΚΛΙΝ
Η δημοφιλής μνήμη της λογοτεχνικής παραγωγής του JRR Tolkien θα επισκιάζεται για πάντα από τα μυθιστορήματά του στη Μέση Γη, The Hobbit και The Lord of the Rings, αλλά άλλα πολύτιμα πετράδια βρίσκονται μέσα στο πλούσιο έργο του. Ένα από αυτά είναι ένα μακροσκελές ποίημα γραμμένο σε οκτασύλλαβο ομοιοκατάληκτο στίχο στο ύφος ενός μεσαιωνικού Βρετονικού λαϊκού, με τίτλο The Lay of Aotrou and Itroun. μια τραγική ιστορία με πολλά μοτίβα που βρίσκονται στην παραδοσιακή λαογραφία της Βρετάνης.
Πιστεύεται ότι προήλθε από τη Βρετάνη, τα κείμενα είναι μακροσκελή αφηγηματικά ποιήματα που τυπικά διερευνούν τη φύση της αγάπης, ενώ αφηγούνται τα κατορθώματα μεγάλων ηρώων και θαυμάσιων όντων. Γραμμένα σε ομοιοκατάληκτους στίχους, αυτά τα ποιήματα σχεδιάστηκαν αρχικά, στους μεσαιωνικούς χρόνους, για να τραγουδηθούν με τη συνοδεία έγχορδων οργάνων.
Ο Τόλκιν έγραψε το The Lay of Aotrou and Itroun γύρω στο 1930. δεκαεφτά περίπου χρόνια αφότου είχε μείνει αρκετές εβδομάδες στο πολυτελές θέρετρο του Μπρετόν Ντινάρ. Ωστόσο, το λαϊκό δεν δημοσιεύτηκε μέχρι τον Δεκέμβριο του 1945 όταν εμφανίστηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό, The Welsh Review. Εκπληκτικά, θα περάσουν άλλα εβδομήντα χρόνια πριν το ποίημα γίνει ευρύτερα διαθέσιμο στα τέλη του 2016, όταν δημοσιεύτηκε διεθνώς μαζί με δύο άλλα παρόμοια αλλά συμπληρωματικά ποιήματα.
Αρκετοί μελετητές έχουν προτείνει ότι η έμπνευση του Τόλκιν για αυτό το σκεπτικό προήλθε από τις σελίδες του Folklore in English and Scottish Ballads (1928) του Lowry Charles Wimberly ή ακόμα και των αγγλικών και σκωτσέζικων δημοφιλών μπαλάντων (1882-98) του Francis James Child. Ωστόσο, είναι πολύ πιο πιθανό ότι η πηγή του Τόλκιν ήταν τελικά η ίδια και των δύο αυτών συγγραφέων: μια συλλογή από παραδοσιακές μπαλάντες Μπρετόν που προέρχονται από την προφορική παράδοση του Théodore Hersart de la Villemarqué στο βιβλίο του, Barzaz Breiz (1839), όπου μια παρόμοια ιστορία εμφανίζεται με τον τίτλο Le Seigneur Nann et la Korrigan (Lord Nann and the Korrigan or Aotrou Nann hag ar Korrigan in Breton). Είναι γνωστό ότι ο Τόλκιν διέθετε το δικό του αντίγραφο αυτού του έργου καθώς και έναν αριθμό άλλων τόμων λαϊκής παράδοσης της Βρετάνης.
Το Aotrou και το Itroun του τίτλου αναφέρονται σε έναν παντρεμένο αλλά άτεκνο Βρετόνα άρχοντα και κυρία. Ο Τόλκιν δημιουργεί το σκηνικό με τη συνηθισμένη, σφιχτά εκφραστική του γλώσσα: «Στη Βρετάνη πέρα από τα κύματα, ακούγονται ακτές και κοίλες σπηλιές. στη Βρετάνη πέρα από τις θάλασσες, ο άνεμος φυσάει πάντα μέσα από τα δέντρα ». Στις επόμενες 500 περίπου γραμμές, ο Τόλκιν υφαίνει μια υπέροχα διατυπωμένη ιστορία που λέει πώς ο άρχοντας στοιχειώθηκε από θλιβερά όνειρα «μοναχικής ηλικίας και θανάτου. ο τάφος του δεν κρατήθηκε, ενώ άγνωστοι στο δωμάτιό του με άλλα ονόματα και άλλες ασπίδες ήταν κύριοι στις αίθουσες και τα χωράφια του ». Απελπισμένος για έναν κληρονόμο, ο άρχοντας εξασφαλίζει τη βοήθεια μιας μάγισσας «η οποία περιλάμβανε σκοτεινά ξόρκια με αράχνη και καθώς έκλεινε γελούσε απαλά. ένα ποτό που έβγαζε δύναμη και φοβόταν να δέσει το γρήγορο και να ξεσηκώσει τους νεκρούς ».
Σε λίγες μόνο γραμμές, ο Τόλκιν προκαλεί δυναμικά τον φόβο που περιβάλλει τον Αότρου, καθώς εντοπίζει τη μάγισσα που καθόταν έξω από τη σπηλιά της, στους «άστεγους λόφους», των οποίων τα «μάτια ήταν σκοτεινά και διαπεραστικά, γεμάτα ψέματα, αλλά και όλα τα ψέματα για να ερευνήσουν. .. " Η γριά μάγισσα του δίνει ένα γυάλινο φιαλίδιο γεμάτο με ένα μαγικό φίλτρο, αλλά αρνείται οποιαδήποτε πληρωμή, λέγοντας: «Αφήστε την ευγνωμοσύνη να μείνει μέχρι να κερδιστούν οι ευχαριστίες», προτού προσθέσει το δυσοίωνο «θα συναντηθούμε ξανά μια μέρα και πλούσια ανταμοιβή, τότε θα πληρώσετε, τι Ρωτάω: μπορεί να είναι χρυσός, μπορεί να είναι άλλος πλούτος που κατέχετε ».
Αφού επέστρεψε στο ιερό του κάστρου του, ο άρχοντας γέμισε με ελπίδα για το μέλλον και έτσι: «Εκείνη τη χρονιά έκαναν μια χαρούμενη γιορτή, όταν τοποθετήθηκε άσπρο λουλούδι στον θάμνο. εκεί τραγουδούσαν μικροί και χύνονταν κρασί, σαν να ήταν ο γάμος ενός άρχοντα ». Σε αναγνώριση μιας πρόποσης που έστησε ο σύζυγός της, η rouτρουν αδειάζει το ποτήρι της: «Το κρασί ήταν κόκκινο, το φλιτζάνι ήταν γκρι. αλλά αναμείχθηκε εκεί ένα φίλτρο "και η μήτρα χυτεύεται.
«Τώρα οι μέρες κυλούσαν με μεγάλη χαρά με ελπίδα το πρωί και το βράδυ» και το ευγενές ζευγάρι ήταν «μετά από αναμονή, μετά προσευχής, μετά από ελπίδα και σχεδόν απελπισία» σύντομα ευλογημένα με δίδυμα παιδιά. ένα γιο και μια κόρη. Εντελώς χαρούμενος, ο Αότρου απαιτεί να δείξει την εκτίμησή του στη σύζυγό του ικανοποιώντας τις ιδιοτροπίες και τις επιθυμίες της, αλλά εκείνη δεν επιθυμεί χρυσό, κοσμήματα ή μετάξι, λέγοντάς του μόνο: «Δεν θα σε έτρεχα ούτε θα οδηγούσες σήμερα ούτε ποτέ από την πλευρά μου. " Ωστόσο, ο Aotrou αρνείται να υποχωρήσει έως ότου ο Itroun εκφράσει μια ξαφνική λαχτάρα για «δροσερό και καθαρό νερό και ελάφι του ελαφιού».
Ξεκινώντας με το τόξο και τη λόγχη του από στάχτη, «το άλογό του τον έφερε στη γη στους καταπράσινους κλάδους του Μπροσελιάντ, στα πράσινα ντέιλ όπου σπάνια ακούει ελάφια ένας θνητός κυνηγός». Ο Αότρου σύντομα κατασκοπεύει μια λευκή ελάτη που κυνηγάει έντονα, με τον ήχο του αμυδρού γέλιου στον άνεμο, έως ότου «ο ήλιος χάθηκε και όλο το πράσινο ήταν γκρι». Βρίσκοντας τον εαυτό του μπροστά σε μια νεράιδα σπηλιά και ένα σιντριβάνι, βλέπει μια γυναίκα κορίγκαν ή νεράιδα να κάθεται πάνω σε ένα ασημένιο σκαμνί που χτενίζει τα μακριά χλωμά μαλλιά της με μια χρυσή χτένα. «Άκουσε τη φωνή της και ήταν κρύο καθώς ηχούσε από τον κόσμο των παλιών, βρέθηκε φωτιά ή σιδερένια, όταν ήταν νέος στο βουνό κάτω από το φεγγάρι».
Ο korrigan απαιτεί τώρα την πληρωμή της, αλλά ο Aotrou αργεί να εκτιμήσει ότι αυτό το πλάσμα είναι πράγματι η μάγισσα με την οποία είχε ασχοληθεί τόσους μήνες πριν και ισχυρίζεται ότι δεν τη γνωρίζει. Μπροστά, απάντησε: «Πόσο τολμηρό, λοιπόν, το νερό μου θέλει να προβληματίσει ή να με κοιτάξει; Για αυτό τουλάχιστον διεκδικώ την αμοιβή μου, αν ποτέ θα περιπλανιόσασταν δωρεάν ». Τον πιέζει να ξεχάσει τη γυναίκα του και να την παντρευτεί, αλλά ο Αότρου αρνείται να προδώσει τον έρωτά του και καταριέται συνοπτικά από τον κορίγκαν να πεθάνει μέσα σε τρεις ημέρες.
Μόλις επέστρεψε στο σπίτι, ο Αότρου καταλαβαίνει ότι ο θάνατός του είναι κοντά και δίνει εντολή στον έμπιστο διαχειριστή του να αποκρύψει τα νέα της επιστροφής του από τη σύζυγό του για να τη σώσει από κάθε άγχος και θλίψη. Ωστόσο, η Itroun ανησυχεί για τη συνεχιζόμενη απουσία του συζύγου της και οι ερωτήσεις της αποφεύγονται επανειλημμένα ακόμη και όταν ρωτά για το χτύπημα του κουδουνιού του θανάτου που ακούει να χτυπά λίγες μέρες αργότερα.
Παρακολουθώντας την εκκλησιαστική της τελετή, περνάει μια θήκη καλυμμένη με μια παλάμη που φέρει τα χέρια και το λάβαρο του άρχοντά της. Το σοκ της είναι απόλυτο, η θλίψη της συντριπτική και ο Itroun πεθαίνει από τη θλίψη κατά τη διάρκεια της νύχτας. «Δίπλα στον άρχοντά της επιτέλους ξάπλωσε, στο μακρύ σπίτι τους κάτω από τον πηλό. και αν τα παιδιά τους ζούσαν ακόμη πολύ, ή έπαιζαν στον κήπο με λαχάνια και δυνατά, δεν το έβλεπαν, ούτε το έβρισκαν γλυκό που επιθυμούσαν επιτέλους να συναντηθούν από την καρδιά τους ». Η εκδίκηση του korrigan ήταν πλήρης για το «βαθιά στο αμυδρό Brocéliande, ένα ασημένιο σιντριβάνι έτρεχε και έπεσε, μέσα σε ένα σκούρα πλεκτό σκάφος και στους άστεγους λόφους, ένας νταλ γέμισε κρύο και χλωμό γέλιο».
Όπως συμβαίνει τόσο συχνά στη λαογραφία του Μπρετόν όσο και στη Μέση Γη του Τόλκιν, οι άμεσες συναντήσεις μεταξύ θνητών ανθρώπων και αθάνατων γοητευτών σπάνια τελειώνουν καλά. Ο Τόλκιν έγραψε δύο άλλες, πιο σύντομες, μπαλάντες για τις ανθρώπινες εισβολές στον κόσμο των κοριγγών, αλλά είναι πιθανό ότι αυτές γράφτηκαν ως μέσο επεξεργασίας των σκέψεών του για την πληρέστερη ιστορία που θα υφάνει στη συνέχεια στο The Lay of Aotrou and Itroun.
Όπως και οι εκδοχές που συλλέχθηκαν από το la Villemarqué και αργότερα από τον λαογράφο François-Marie Luzel, οι μπαλάντες του Tolkien για τα korrigans περιέχουν πολλά κλασικά συστατικά από την παραδοσιακή λαϊκή παράδοση της Βρετάνης: τα αρχαία dolmens είναι τα ιερά σπίτια του υπερφυσικού. το δάσος είναι μια πύλη προς τον Άλλο Κόσμο, ένα μέρος μαγείας όπου τα υπερφυσικά πλάσματα φυλάνε στενά τα ιερά τους και οι άνθρωποι καταπατητές τιμωρούνται ενώνοντας με το πνευματικό πνεύμα ή αλλιώς καταστρέφονται από αυτό. Το να ενοχλήσεις μια γυναίκα korrigan είναι να καλέσεις την οργή της. ένα λευκό ελάφι απολαμβάνει μια ιδιαίτερη συγγένεια με τον υπερφυσικό κόσμο. οι πραγματικοί εραστές παραμένουν ενωμένοι πέρα από το θάνατο.
Στη λαογραφία της Βρετάνης, υπάρχουν ορισμένες απαγορεύσεις στον μαγικό τομέα των korrigans και κάθε θνητός που τις παραβαίνει συνήθως εκτίθεται σε μια αναπόφευκτη κύρωση. Τέτοιες έννοιες τιμωρίας για τους θνητούς που προδίδουν τις υποσχέσεις τους στον λαό των νεράιδων, βρίσκονται φυσικά στις παραμυθίες άλλων περιοχών. Για παράδειγμα, το Breton Lay of Lanval του 12ου αιώνα από τη Marie de Franceβλέπει τον Λάνβαλ να αποκρούει τις προόδους της συζύγου του Βασιλιά Αρθούρου επικαλούμενος τη μεγαλύτερη ομορφιά της δικής του συζύγου, παρόλο που είχε υποσχεθεί να μην πει ποτέ για την ύπαρξή της. Η ξαφνική εμφάνισή της τελικά τον γλιτώνει από την εκτέλεση λόγω αυτού που θεωρήθηκε ως συκοφαντικό ψέμα. Ομοίως, μια ιστορία του 13ου αιώνα του Ρέιμοντ του Πουατού λέει για τον γάμο του με τη νεράιδα Μελουσίν, την οποία του απαγορεύτηκε να δει να κάνει μπάνιο. μια οδηγία που είχε υποσχεθεί να τιμήσει. Τελικά αθέτησε την υπόσχεσή του και είδε την φιδίσια ουρά της γυναίκας του. μια προδοσία που την έκανε να εξαφανιστεί για πάντα.
Μερικοί σχολιαστές έχουν προτείνει ότι ο κορρίγκας στο λαϊκό του Τόλκιν ενέπνευσε τον χαρακτήρα της βασίλισσας των ξωτικών Galadriel, «του ισχυρότερου και πιο δίκαιου από όλα τα ξωτικά» που εμφανίζεται στο The Lord of the Rings γραμμένο μεταξύ 1937 και 1947. Αλίμονο, αυτό είναι πιθανώς ένα κομμάτι της ευχής σκέψης. Ενώ και οι δύο χαρακτήρες περιγράφονται ως αθάνατοι γοητευτές με μακριά χλωμά μαλλιά και συνδέονται έντονα με το ιερό νερό και ένα μαγικό φιαλίδιο, αυτές οι λίγες ιδιότητες δεν είναι καθόλου μοναδικές στη λαογραφία και στα γραπτά του Τόλκιν.
Οι ένθερμοι αναγνώστες του Τόλκιν θα μπορούσαν να έχουν αναγνωρίσει στην περιγραφή της φωνής του κορρίγκαν, την αινιγματική απάντηση που έδωσε ο μάγος Γκάνταλφ στην ερώτηση του Βασιλιά Θεόδεν να ρωτήσει ποιος από τους μάγους είχε καλέσει τους Χιούρνς στη βοήθειά του κατά τη Μάχη του Χελμς Βαθύ. Ο Γκάνταλφ απάντησε: «Δεν είναι μάγος αλλά μια δύναμη πολύ παλαιότερη. μια δύναμη που περπατούσε στη γη, όταν ξωτικό τραγουδούσε ή χτύπησε σφυρί, βρέθηκε σίδερο ή σκαλίσθηκε δέντρο. Όταν ο μικρός βρισκόταν στο βουνό κάτω από το φεγγάρι, το δαχτυλίδι είχε γίνει ή ήταν κακό ».
Αξίζει να σημειωθεί ότι όλα τα υπέροχα έργα τέχνης που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτήν την ανάρτηση δημιουργήθηκαν από τον ίδιο τον JRR Tolkien και πιστεύω ότι το The Tolkien Estate διατηρεί τα πνευματικά δικαιώματα για τα περισσότερα από αυτά
https://bonjourfrombrittany.wordpress.com/
