Άνθρωποι παράσιτα, που έχουν μάθει να στηρίζονται πάντα στους άλλους
GynaikaEimai
Είναι κι αυτοί που για να κάνουν ένα βήμα παρακάτω, σκανάρουν πρώτα να δουν από ποιον θα κρατηθούν. Είναι κι αυτοί που ψάχνουν το πιο σταθερό “κλαδί” για να τους κρατήσει ασφαλείς. Είναι κι αυτοί που δεν αλλάζουν την κατάστασή τους αν δεν έχουν ήδη κανονίσει πού θα προσκολληθούν, πριν αποχωρήσουν.
Αδύναμοι άνθρωποι. Δειλοί άνθρωποι. Άδειοι άνθρωποι. Άνθρωποι παράσιτα, που ζουν και τρέφονται μέσα από τους άλλους, αρνούμενοι να προσπαθήσουν για κάτι οι ίδιοι. Προτιμούν να παραμένουν σε καταστάσεις που δεν τους γεμίζουν, παρά να βγουν απ’ αυτές, αν δεν βρεθεί κάποιος άλλος που να τους κρατάει το χέρι.
Γιατί πάντα στους άλλους έχουν μάθει να στηρίζονται. Γιατί φοβούνται ή δεν δύνανται να βασιστούν στα δικά τους χέρια, στις δικές τους δυνάμεις. Μένουν εδώ για όσο τους εξυπηρετείς, για όσο είσαι ο μόνος “βράχος” τους και μόλις εντοπίσουν τον επόμενο, σε αφήνουν με συνοπτικές διαδικασίες. Μένουν εδώ, μα όσο μένουν είναι ανειλικρινείς, γιατί τρέμουν στη σκέψη πως θα φύγεις εσύ πρώτος και θα μείνουν να αιωρούνται μέσα στο τίποτά τους. Ψάχνουν τη δύναμη στους άλλους, γιατί μέσα τους ξέρουν ότι υπάρχει μονάχα ένα απέραντο κενό.
Άνθρωποι μαϊμουδάκια, που για να “φύγουν απ’ το κλαδί τους”, πρέπει να έχουν βρει πρώτα το επόμενο που θα τους στηρίξει. Λογικό; Ίσως θα ήταν, αν δεν μιλούσαμε για ανθρώπινες ψυχές που στο μεταξύ μπορεί να πληγώνουν.
Κι είναι κι αυτοί οι άλλοι… που δεν ψάχνουν δεκανίκι και ρισκάρουν το άλμα χωρίς δανεικό αλεξίπτωτο. Είναι κι αυτοί που δεν χρειάζεται να έχουν εμπιστοσύνη στο “κλαδί” που τους κρατάει, γιατί έχουν εμπιστοσύνη στα δικά τους φτερά. Αυτοί που δεν έχουν ανάγκη να συμβιβαστούν για να έχουν κάπου να βασιστούν, αλλά συμβιβάζονται μόνο όταν αγαπούν και νοιάζονται. Είναι κι αυτοί που αναλαμβάνουν εξ ολοκλήρου τις ευθύνες των πράξεών τους και πληρώνουν μετρητοίς τις συνέπειες…
Κι έρχονται οι μεν και κρίνουν τους δε, κουκουλωμένοι μέσα στο βόλεμά τους, σ’ ένα βόλεμα που κατά βάθος μισούν, μα αρνούνται να κουνηθούν απ’ αυτό. Λες κι είναι δέντρα… Μα όλοι εσείς που για να κάνετε ένα βήμα παρακάτω σκανάρετε πρώτα να δείτε από ποιον θα κρατηθείτε, μη μας κουνάτε το δάχτυλο, γιατί θα σας πούμε πού να το βάλετε!
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου