Ο ΧΟΡΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ

Αναρτήθηκε από τον/την ΒΑΣΩ ΜΠΕΡΗ στις 20 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2021

Το μυθιστόρημα ‘Ο χορευτής του νερού’ έρχεται να ενταχθεί στη μεγάλη σειρά των λογοτεχνικών έργων που φωτίζουν το σκληρό κεφάλαιο της αμερικανικής δουλείας με στόχο την ανάσχεση της λήθης και την αποφυγή διαγραφής του ιστορικού τραύματος από τη δημόσια συνείδηση.

Γεννημένος στη Βαλτιμόρη το 1975 ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Τα-Νεχάσι Κόουτς (Ta-Nehisi Coates) θεωρείται ως ένας από τους πιο σημαντικούς διανοούμενους των ΗΠΑ. Στα δοκίμιά του καθώς και στα άρθρα που δημοσιεύει συχνά στο περιοδικό The Atlantic επικεντρώνεται σε θέματα κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά που αφορούν τους Αφροαμερικανούς.

Στο πρώτο του μυθιστόρημα  ‘Ο χορευτής του νερού’ ο Κόουτς  μεταφέρει τους αναγνώστες στις Ηνωμένες Πολιτείες στα χρόνια πριν τον εμφύλιο πόλεμο. Ο ήρωας της ιστορίας είναι ο Χάιραμ Γουόκερ, ένας νεαρός σκλάβος που ζει σε μια φυτεία καπνού που ειρωνικά ονομάζεται Λόκλες (Lockless =χωρίς κλειδαριές, ξεκλείδωτη). Η φυτεία Λόκλες βρίσκεται σε παρακμή όπως και άλλες φυτείες της περιοχής. Πολλοί ιδιοκτήτες αναγκάζονται να μετακομίσουν δυτικά, πουλώντας τους σκλάβους τους για να ανταπεξέλθουν οικονομικά. Οι οικογένειες  διαλύονται και στον πόνο της σκλαβιάς προστίθεται και το άχθος του αποχωρισμού από παιδιά, συζύγους και γονείς. Σκλάβες που βιάστηκαν και γέννησαν τα παιδιά των αφεντικών τους, αναγκάστηκαν στη συνέχεια να τα αποχωριστούν όταν αυτές ή εκείνα δόθηκαν προς πώληση.  Ο  βίαιος χωρισμός των μελών των  οικογενειών των σκλάβων είναι ένα από τα κεντρικά θέματα στην ιστορία του Κόουτς που απεικονίζει τη φρίκη της δουλείας και το τραύμα που προκλήθηκε σ’ αυτούς που αντιμετωπίζονταν ως περιουσιακό στοιχείο του αφεντικού.

Γιός μιας σκλάβας και του λευκού αφεντικού της φυτείας ο Χάιραμ είναι προικισμένος με μια εξαιρετική, φωτογραφική θα έλεγε κανείς, μνήμη. Παρόλο όμως που δεν ξεχνάει τίποτα ‘ήμουν ένα παιδί που θυμόταν όλα τα χθες του με τα πιο ζωηρά χρώματα, και με υφή τόσο πλούσια που θα μπορούσα να την πιώ’,  δεν μπορεί να ανακαλέσει τη μορφή της μητέρας του Ρόουζ που πουλήθηκε από τον πατέρα του όταν ο Χάιραμ  ήταν παιδί. Ο χωρισμός του από τη μητέρα του ήταν τόσο οδυνηρός που όλες οι εικόνες και οι αναμνήσεις του έχουν διαγραφεί. Όταν προσπαθεί να θυμηθεί κάτι από εκείνη το μόνο που βρίσκει είναι  ‘ομίχλη και καπνός’.

Όταν ο πατέρας του συνειδητοποιεί την ευφυΐα του Χάιραμ, τον φέρνει να ζήσει στο μεγάλο σπίτι της φυτείας σαν υπηρέτης του νόμιμου γιού του. Ο Χάιραμ αρχίζει να ελπίζει ότι το ανέφικτο θα γίνει εφικτό και σιγά σιγά θα του αποδοθεί αυτό που του ανήκει· ένα όνομα, μια κληρονομιά ή ακόμη και η ελευθερία του. Σύντομα απογοητεύεται και η δίψα του για ελευθερία μεγαλώνει. Στα 19 του χρόνια αποφασίζει να δραπετεύσει και για να το πετύχει καταφεύγει στο Υπόγειο Δίκτυο.

‘Μόνο εκεί θα μπορούσα να την έχω δει, στην πέτρινη γέφυρα, μια χορεύτρια τυλιγμένη στο απόκοσμο γαλάζιο, γιατί από εκεί πρέπει να την πήραν όταν ήμουν μικρός, τότε που το χώμα της Βιρτζίνια ήταν ακόμα κόκκινο σαν τούβλο και κόκκινο από ζωή, και παρόλο που υπήρχαν κι άλλες γέφυρες απ’ άκρη σ’ άκρη του ποταμού Γκους, από εκεί θα την πέρασαν δεμένη, επειδή αυτή ήταν η γέφυρα που οδηγούσε στον δρόμο που διέσχιζε στριφογυριστός τους πράσινους λόφους και κατηφόριζε στην κοιλάδα κι έπειτα έστριβε προς μια κατεύθυνση, κι αυτή η κατεύθυνση ήταν νότια. […] Και χόρευε τζούμπα στη γέφυρα, με ένα πήλινο κανάτι στο κεφάλι, πυκνή ομίχλη σηκωνόταν από τον ποταμό και περόνιαζε τις γυμνές της φτέρνες, που χτυπούσαν στο πλακόστρωτο και τράνταζαν το κολιέ της που ήταν φτιαγμένο από κοχύλια. Το πήλινο κανάτι παρέμενε ακίνητο· φαινόταν σχεδόν σαν να ήταν κομμάτι της, έτσι, παρόλο που σήκωνε τα γόνατα ψηλά, παρόλο που έσκυβε και λύγιζε τη μέση της, παρόλο που τέντωνε τα χέρια, το κανάτι παρέμενα ακίνητο στο κεφάλι της σαν στέμμα. Και βλέποντας αυτό το απίστευτο κατόρθωμα, ήξερα ότι η γυναίκα που χόρευε τζούμπα, τυλιγμένη στο απόκοσμο γαλάζιο, ήταν η μάνα μου.’

Ο Χάιραμ αφηγείται την ιστορία του σε τρία στάδια ξεκινώντας από τη φυγή του από τη φυτεία, συνεχίζοντας με την εμπλοκή του   στο υπόγειο δίκτυο διαφυγής της Βιρτζίνια – ένα δίκτυο οργανωμένο με οδηγίες και μυστικές διαδρομές τις οποίες χρησιμοποιούσαν οι σκλάβοι δραπέτες στην πορεία τους προς την ελευθερία – και καταλήγει στην επιστροφή του στο Λόκλες για να βοηθήσει στην απελευθέρωση ανθρώπων που αγαπά. Αυτή είναι η διαδρομή του Χάιραμ και ο τρόπος του για να ανακαλύψει τι σημαίνει να είσαι ελεύθερος αλλά και τι θυσία πρέπει να κάνει κάποιος για να ξεπεράσει το τραύμα; 

Ο Χάιραμ πέρα από την αξιοπρόσεκτη μνήμη του έχει κι άλλη μια ‘δύναμη’ που ο Κόουτς ονομάζει ‘Μεταφορά’ η οποία του επιτρέπει να διασχίζει μεγάλες αποστάσεις μέσα σε μια κατάσταση έκστασης στην οποία έρχεται με τη βοήθεια του νερού και την ανάμνηση των δεινών της σκλαβιάς. Σ’ αυτή τη δυνατότητα καθοδηγείται από τη Μωυσή  – μια  μυθιστορηματική εκδοχή της Χάριετ Τούμπμαν. Η Τούμπμαν, ένα από τα πιο εμβληματικά πρόσωπα στην Αμερικανική ιστορία γεννήθηκε στη σκλαβιά από την οποία  κατάφερε να δραπετεύσει αφιερώνοντας στη συνέχεια  τη ζωή της στη διάσωση σκλάβων μέσω του υπόγειου δικτύου που έγινε γνωστό με το όνομα Υπόγειος Σιδηρόδρομος.  

Ο Κόουτς στο μυθιστόρημά του επαναπροσδιορίζει τον υπόγειο σιδηρόδρομο – που οι Έλληνες αναγνώστες γνώρισαν στο βιβλίο του Κόλσον Γουάιτχεντ  ‘Υπόγειος Σιδηρόδρομος’  εκδ. Ψυχογιός – και τον ντύνει με έναν αέρα μαγείας και μυστηρίου δίνοντας με απλό τρόπο σημαντικές πληροφορίες για τον τρόπο που λειτουργούσε αυτό το δίκτυο.

Η Χάριετ αποκαλύπτει στον Χάιραμ ότι η ΄Μεταφορά’  εξαρτάται από την ικανότητα να δημιουργεί αναμνήσεις και να λέει ιστορίες που διακρίνονται από έντονα συναισθήματα αγάπης και απώλειας. ‘Γιατί η μνήμη είναι το άρμα και η μνήμη είναι ο δρόμος και η μνήμη είναι η γέφυρα που οδηγεί από την κατάρα της σκλαβιάς στην ευλογία της ελευθερίας.’

Στην ιστορία του Κόουτς, η μνήμη εξελίσσεται σε υπερδύναμη και οι αναμνήσεις γίνονται μέσο απελευθέρωσης που οδηγεί τους σκλάβους στην ελευθερία. Για τον Χάιραμ, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ανασκάψει και να ανακτήσει τα θαμμένα συναισθήματα και τελικά να τα συνδυάσει με τη ασύνδετη ανάμνηση του χωρισμού του από τη μητέρα του. Έτσι, το να μην έρθει αντιμέτωπος με αυτές τις αναμνήσεις δεν είναι επιλογή του γιατί, όπως τον προειδοποιεί η Χάριετ, ‘Αν ξεχνάς, τότε είσαι στ’ αλήθεια σκλάβος. Αν ξεχνάς, πεθαίνεις.’

Ta-Nehisi Coates

Ο Τα-Νεχάσι Κόουτς με το βιβλίο του ‘Ο χορευτής του νερού’  δεν αφηγείται μια στερεοτυπική ιστορία για τη σκλαβιά.  Δεν τραγουδάει το τραγούδι της καταπίεσης, περιγράφοντας όσα ήδη γνωρίζουμε από ντοκιμαντέρ ή βιβλία για το θέμα. Αντίθετα ζωντανεύει τους μύθους και τους θρύλους ενσωματώνοντάς τους στην ιστορία του με  σπαρακτικό ρεαλισμό και περιγράφει την κακοποίηση ολόκληρων γενεών με την τιμωρία και τους βιασμούς να κυριαρχούν στην καθημερινή ζωή σε παρηκμασμένες φυτείες που διοικούνται από μια κοινωνία λευκών χωρισμένων βάσει της οικονομικής τους επιφάνειας που τους κατανέμει σε Αφρόκρεμα, Παρακατιανούς Λευκούς ή Υπηρέτες. Και όλα αυτά χωρίς να παραλείψει να φέρει στο προσκήνιο κι εκείνους που απαλλαγμένοι από προκαταλήψεις για οποιοδήποτε χρώμα του δέρματος τολμούν και αντιστέκονται με σημαία τους τις αξίες, τα ιδανικά τους και αρκετές φορές υψηλό προσωπικό κόστος.

‘«Αλλά η ελευθερία, η πραγματική ελευθερία, είναι κι αυτή αφέντης, βλέπεις – πιο επίμονος, πιο μόνιμος από οποιονδήποτε άθλιο αφέντη» είπε, «Αυτό που πρέπει να δεχτείς τώρα είναι ότι όλοι μας δεσμευόμαστε από κάτι. Κάποιοι είναι δέσμιοι ανθρώπων, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Και άλλοι δεσμεύονται στη δικαιοσύνη. Όλοι πρέπει να ονομάσουν έναν αφέντη που θα υπηρετούν. Όλοι πρέπει να διαλέξουν.»’

‘Ο χορευτής του νερού’ του Τα-Νεχάσι Κόουτς κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ και η προσεγμένη μετάφραση του βιβλίου στα ελληνικά ανήκει στη Βάσια Τζανακάρη.

https://passepartoutreading.gr/

Λεύκιος Ζαφειρίου: Γυναίκες στὸ Λεονάρισσο

Λεύκιος Ζαφειρίου: Γυναίκες στὸ Λεονάρισσο

Λεύ­κιος Ζα­φει­ρί­ου

Posted on 19 Αὔγουστος 2021 by planodion

Γυ­ναῖ­κες στὸ Λε­ο­νάρισ­σο

Δὲν μι­λᾶ­νε, πλὴν ὅ­μως συ­νεν­νο­οῦν­ται,

για­τί ὅ­λοι ξέ­ρουν αὐ­τὸ ποὺ κα­νέ­νας τους δὲν λέ­ει.

Γι­ῶρ­γος Μαρ­κό­που­λος

ΙΝΑΙ ΓΕΝΑΡΗΣ καὶ βρέ­χει συ­χνά. Τὸ το­πί­ο μοιά­ζει φρε­σκα­ρι­σμέ­νο καὶ τὰ χρώ­μα­τα εἶ­ναι πιὸ ἔν­το­να. Ἔ­χω μεί­νει τὶς δύ­ο τε­λευ­ταῖ­ες νύ­χτες στὸ Ρι­ζο­κάρ­πα­σο, γρά­φον­τας τὸν πρό­λο­γο γιὰ τὸ βι­βλί­ο τοῦ Κάλ­βου. Στὸ Γυ­μνά­σιο ἡ Μι­χα­έ­λα παίρ­νει τὰ δο­κί­μια τοῦ βι­βλί­ου, τὰ φυλ­λο­με­τρά­ει κοι­τών­τας τὶς φω­το­γρα­φί­ες καὶ μοῦ κά­νει ἐ­ρω­τή­σεις. Χαί­ρε­ται καὶ θέ­λει νὰ μά­θει τὸ κα­θε­τὶ γιὰ τὴ ζω­ὴ τοῦ ποι­η­τῆ. Κοι­τά­ει τὰ γράμ­μα­τά του στὰ ἑλ­λη­νι­κά. Τῆς ἀ­ρέ­σει ὁ γρα­φι­κός του χα­ρα­κτή­ρας καὶ προ­σέ­χει πῶς ἑ­νώ­νει με­ρι­κὲς φο­ρὲς τὶς λέ­ξεις καὶ τὴν ἰ­δι­ό­τυ­πη ὀρ­θο­γρα­φί­α του. Τῆς κά­νουν ἐν­τύ­πω­ση τὰ πολ­λὰ τα­ξί­δια του στὴν Εὐ­ρώ­πη καὶ τὸ γε­γο­νὸς ὅ­τι τε­λι­κὰ πε­θαί­νει σὲ χώ­ρα μα­κρι­νή. Κά­ποι­α στιγ­μή μοῦ λέ­ει, «ἐ­γὼ θέ­λω νὰ ζή­σω στὸν τό­πο μου, νὰ πά­ω καὶ σ’ ἄλ­λες χῶ­ρες, ἀλ­λὰ νὰ ἐ­πι­στρέ­φω ἐ­δῶ».

        Στὴν Ἁ­γί­α Τριά­δα, ἕ­να χω­ριὸ πο­λὺ κον­τὰ στὴ Για­λούσα, συ­ναν­τῶ τὸν Γι­αν­νά­κη ποὺ φοι­τά­ει στὸ Δη­μο­τι­κὸ Σχο­λεῖ­ο τοῦ Ρι­ζο­καρ­πά­σου. Περ­νᾶ σὰν βο­λί­δα μὲ τὸ και­νούρ­γιο πο­δή­λα­το ποὺ τοῦ χά­ρι­σαν αὐ­τὲς τὶς μέ­ρες. Χά­νε­ται γιὰ λί­γο στοὺς δρό­μους κι ἐμ­φα­νί­ζε­ται πά­λι γιὰ δευ­τε­ρό­λε­πτα στὸν ἔ­ρη­μο δρό­μο, πα­τών­τας τὰ πε­τά­λια μέ­σα στὴ θλί­ψη τοῦ ἀ­πο­γεύ­μα­τος, γιὰ νὰ χα­θεῖ ξα­νὰ πί­σω ἀ­π’ τὸ ρη­μαγ­μέ­νο Δη­μο­τι­κὸ Σχο­λεῖ­ο.

        Κα­νεὶς δὲν βλέ­πει αὐ­τὸ τὸ παι­δὶ μὲ τὰ ξαν­θὰ μαλ­λιὰ ποὺ τ’ ἀ­νε­μί­ζει ἕ­νας θλι­βε­ρὸς ἄ­νε­μος, ἔ­τσι ὅ­πως ἀ­νε­βο­κα­τε­βαί­νει μὲς στὸ χω­ριὸ κά­νον­τας ἐ­πι­κίν­δυ­νους ἑ­λιγ­μοὺς σὰν νὰ πρό­κει­ται ν’ ἀ­πο­φύ­γει κά­ποι­ο ἐμ­πό­διο.

        Στὸν δρό­μο γιὰ τὸ Λε­ο­νά­ρισ­σο παι­διὰ τῶν ἐ­ποί­κων που­λοῦν μα­νι­τά­ρια, ποὺ τὰ προ­βάλ­λουν στοὺς ὁ­δη­γοὺς τῶν αὐ­το­κι­νή­των, ἀ­νε­βαί­νον­τας στὴν ἄ­σφαλ­το. Ἔ­χουν γεν­νη­θεῖ στὴν Κύ­προ… Ἔ­χω μά­θει ἀ­πὸ τὸν κύ­ριο Σάβ­βα στὴν Ἁ­γί­α Τριά­δα ὅ­τι στὸ Λε­ο­νά­ρισ­σο ζοῦν ἀ­κό­μη τέσ­σε­ρις ἐγ­κλω­βι­σμέ­νοι, οἱ τρεῖς γυ­ναῖ­κες. Στρί­βω δε­ξιὰ ἀ­πὸ τὴν κύ­ρια ὁ­δι­κὴ ἀρ­τη­ρία, ἀ­πὸ τ’ ἀ­ρι­στε­ρὰ πᾶς Λυ­θράγ­κω­μη καὶ στὴν Πα­να­γί­α τῆς Κα­να­κα­ριᾶς.

        Μπαί­νον­τας στὸ χω­ριὸ στα­μα­τῶ στὸ πα­ρα­τη­ρη­τή­ριο τῶν Ἡ­νω­μέ­νων Ἐ­θνῶν. Εἶ­ναι ἕ­νας στρα­τι­ώ­της σὲ τζίπ, τὸν ρω­τά­ω ποῦ εἶ­ναι τὸ σπί­τι τῆς κυ­ρί­ας Πα­να­γι­ώ­τας, εἶ­μαι κα­θη­γη­τὴς στὸ ἑλ­λη­νι­κὸ Γυ­μνά­σιο καὶ τῆς φέρ­νω μή­νυ­μα ἀ­πὸ συγ­χω­ρια­νό της. Θὰ μὲ ὁ­δη­γή­σει αὐ­τὸς καὶ μοῦ λέ­ει νὰ τὸν ἀ­κο­λου­θή­σω. Ἔ­χει στα­μα­τή­σει ἕ­να αὐ­το­κί­νη­το δί­πλα μας, φαί­νε­ται ὅ­τι πα­ρα­κο­λου­θοῦν τὸ δι­κό μου. Φεύ­γου­με κι ἐ­γὼ πα­ρι­στά­νω τὸν ἀ­δι­ά­φο­ρο.

        Κα­τε­βαί­νου­με λί­γο πρὶν τὴν πλα­τεί­α κι ὁ στρα­τι­ώ­της χτυ­πᾶ τὴν πόρ­τα, ἀ­νοί­γει μιὰ γυ­ναί­κα ποὺ θά ’­ταν πο­λὺ νέ­α τὸ 1974. Στὸ χὸλ εἶ­ναι ἡ μη­τέ­ρα της, ντυ­μέ­νη στὰ μαῦ­ρα. Λέ­ω ὅ­τι δῆ­θεν τῆς φέρ­νω χαι­ρε­τί­σμα­τα ἀ­πὸ γνω­στό τους πρό­σω­πο, πὼς θὰ ξα­νάρ­θω, κι ἑ­τοι­μά­ζο­μαι νὰ φύ­γω.

        — Δὲν θὰ πι­εῖ­τε ἕ­ναν κα­φέ; μοῦ λέ­ει.

        Ρω­τά­ω τὸν συ­νο­δό μου, αὐ­τὸς ἀ­παν­τά­ει στὰ ἀγ­γλι­κὰ «ὄ­χι, πρέ­πει νὰ ἐ­πι­στρέ­φω», μᾶς εὐ­χα­ρι­στεῖ καὶ τὸν ἀ­πο­χαι­ρε­τῶ μὲ θερ­μὴ χει­ρα­ψί­α.

        Μέ­νω κά­που δύ­ο ὧ­ρες στὸ σπί­τι τῆς κυ­ρί­ας Πα­να­γι­ώ­τας. Μοῦ ἀ­φη­γεῖ­ται τὰ πε­ρι­στα­τι­κὰ τοῦ βί­ου της ὅ­λα αὐ­τὰ τὰ πέ­τρι­να χρό­νια, πῶς φύ­ρα­ναν σι­γὰ σι­γὰ οἱ μα­θη­τὲς κι ἔ­κλει­σε τὸ σχο­λεῖ­ο, πῶς εἶ­δε τὴν κα­τα­στρο­φὴ τοῦ ψη­φι­δω­τοῦ στὴν Πα­να­γί­α τῆς Κα­να­κα­ριᾶς, ὅ­ταν πῆ­γε μὲ τὴ Σα­λι­μὲ τὴ φί­λη της γιὰ ν’ ἀ­νά­ψει ἕ­να κε­ρί, ὅ­πως πή­γαι­νε συ­χνὰ καὶ κρυ­φὰ γιὰ νὰ μὴν τὴ δοῦν. Ἡ μά­να της, ἡ κυ­ρί­α Λού­λα, σχε­δὸν δὲν μι­λᾶ, μό­νο ὅ­ταν ἀ­κού­ει θό­ρυ­βο ἔ­ξω στὸν δρό­μο κά­τι σι­γο­μουρ­μου­ρί­ζει. Μοῦ ἐ­ξη­γεῖ ἡ κυ­ρί­α Πα­να­γι­ώ­τα:

        — Ὁ φό­βος, εἴ­μα­στε μό­νες κι ἔ­τσι ἀν­τι­δρᾶ. Ἀ­πὸ φό­βο.

        Κά­θε­ται καὶ μοῦ λέ­ει για­τί δὲν ἔ­φυ­γε, μοῦ ἐ­ξη­γεῖ τὸ κα­θε­τὶ λε­πτο­με­ρῶς, γιὰ τὸν πα­τέ­ρα της ποὺ δὲν ἔ­φυ­γε ἀ­π’ τὸ χω­ριό, πε­ρι­μέ­νον­τας πὼς θὰ ’ρ­θουν κα­λύ­τε­ρες μέ­ρες, καὶ πέ­θα­νε σπί­τι του.

        — Νὰ μεί­νου­μεν κό­ρη μου, νὰ μὲν χά­σου­μεν τέ­λεια τὸν τό­πο μας, συ­νε­χί­ζει νὰ λέ­ει.

        Θυ­μᾶ­ται ὅ­ταν εἶ­χαν μα­ζέ­ψει τὰ γυ­ναι­κό­παι­δα γιὰ νὰ τὰ ἐ­κτε­λέ­σουν. Ἦρ­θε ἕ­νας Τουρ­κο­κύ­πριος, ἦ­ταν δι­κα­στής, μπῆ­κε στὴ μέ­ση καὶ δὲν τοὺς ἄ­φη­σε. Μὲ δυ­σκο­λί­α, για­τὶ λέ­γον­ταν δι­ά­φο­ρα ποὺ δὲν ἦ­ταν ἀ­λή­θεια. Μιὰ πρό­φα­ση ἔ­ψα­χναν γιὰ νὰ τοὺς ξε­κά­νουν.

        Ἔ­χει πε­θά­νει ἐ­δῶ καὶ με­ρι­κὰ χρό­νια, ἐρ­χό­ταν καὶ μᾶς ἔ­βλε­πε ποῦ καὶ ποῦ. Ὅ­ταν ἔρ­χον­ταν Τοῦρ­κοι στρα­τι­ῶ­τες, ἔ­κα­ναν ἔ­ρευ­νες στὰ σπί­τια καὶ μὲ τὸ πα­ρα­μι­κρὸ ἀ­γρί­ευ­αν. Μᾶς εἰ­δο­ποι­οῦ­σαν τὶς γυ­ναῖ­κες καὶ κρυ­βό­μα­σταν.

        Ἡ θλί­ψη εἶ­ναι βα­θιὰ χα­ραγ­μέ­νη στὸ πρό­σω­πό της.

        Εἶ­ναι ὧ­ρες ποὺ νι­ώ­θω νὰ πνί­γο­μαι. Τί ἔ­κα­μα ἐ­γὼ ποὺ ἔ­μει­να; Ὅ­λα πῆ­γαν χα­μέ­να.

        Ἔ­χει σκύ­ψει τὸ κε­φά­λι της, ὕ­στε­ρα τὸ ἀ­να­ση­κώ­νει πο­λὺ ἀρ­γὰ καὶ ψι­θυ­ρί­ζει:

        — Ἔ­κα­μά το γιὰ τὸν τό­πο μου.

        Ση­κώ­νε­ται καὶ μοῦ λέ­ει νὰ πᾶ­με ἀ­πέ­ναν­τι, νὰ μοῦ γνω­ρί­σει τὴν κυ­ρί­α Νι­ό­βη. Ἀ­νοί­γει τὴν πόρ­τα, στὸν δρό­μο εἶ­ναι στα­μα­τη­μέ­νο ἕ­να αὐ­το­κί­νη­το, εἶ­ναι τὸ ἴ­διο ποὺ ἦ­ταν καὶ στὸ πα­ρα­τη­ρη­τή­ριο τοῦ ΟΗΕ. Δι­α­σταυ­ρώ­νου­με τὸν δρό­μο. Ψι­χα­λί­ζει. Εἶ­ναι ἕ­να σπί­τι πα­λαι­ϊ­κὸ μὲ κα­μά­ρες, σχε­δὸν ἐ­ρει­πω­μέ­νο. Σπρώ­χνου­με τὴν πόρ­τα καὶ βλέ­που­με μιὰ γυ­ναί­κα ντυ­μέ­νη ἀ­τη­μέ­λη­τα, μὲ τὴν πα­ρα­δο­σια­κὴ κυ­πρια­κὴ ἐν­δυ­μα­σί­α, ξε­θω­ρι­α­σμέ­νη. Κά­θε­ται σὲ μιὰ κα­ρέ­κλα μ’ ἕ­να γα­τὶ στὰ γό­να­τά της. Θά ’­χει πε­ρά­σει τὰ ἑ­βδο­μῆν­τα.

        Μᾶς ξε­να­γεῖ στὸ σπί­τι της, ἡ ἐγ­κα­τά­λει­ψη φαί­νε­ται μὲ τὴν πρώ­τη μα­τιά. Στὸ τε­λευ­ταῖ­ο δω­μά­τιο εἶ­ναι μι­σογ­κρε­μι­σμέ­νο τὸ τα­βά­νι. Πα­λιὰ ἔ­πι­πλα, ἑρ­μά­ρια, κο­μο­δί­να καὶ κα­ρέ­κλες, ποὺ χρό­νια δὲν χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν, γε­μά­τα σκό­νες. Ἔ­ξω στὴν αὐ­λὴ πολ­λὰ πε­ρι­στέ­ρια, μᾶς τὰ δεί­χνει μὲ μί­αν ἀ­θω­ό­τη­τα παι­διοῦ. Τρι­γυρ­νοῦν ἀ­πὸ πά­νω μας, ἄλ­λα εἶ­ναι στοὺς πε­ρι­στε­ρῶ­νες στὸν με­γά­λο τοῖ­χο τοῦ σπι­τιοῦ.

        — Αὐ­τά μοῦ κά­νουν πα­ρέ­α ἅ­μα δει­λι­νιά­σει καὶ πε­ρι­μέ­νω τὴν Πα­να­γι­ώ­τα νὰ πι­οῦ­με κα­φέ.

        Ὕ­στε­ρα κά­θε­ται μὲ σταυ­ρω­μέ­να χέ­ρια στὴν κα­ρέ­κλα καὶ βλέ­πεις τὴ θλί­ψη στὰ μά­τια, στὸ χα­μό­γε­λο καὶ στὸ μαῦ­ρο φό­ρε­μά της.

Πηγή: Ἀπὸ τὴν συλλογὴ διηγημάτων Μ’ εὐ­λά­βεια καὶ μὲ λύ­πη (Γα­βρι­η­λί­δης, 2013).

Λεύ­κιος Ζα­φει­ρί­ου (Λάρ­να­κα, 1948). Σπού­δα­σε φι­λο­λο­γί­α στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο Ἀ­θη­νῶν. Πρώ­τη του ποι­η­τι­κὴ συλ­λο­γὴ Ποι­ή­μα­τα (1975, 1977). Ἄλλα ἔργα του: Ἡ νε­ό­τε­ρη Κυ­πρια­κὴ Λο­γο­τε­χνί­α: γραμ­μα­το­λο­γι­κὸ σχε­δί­α­σμα (με­λέ­τη, 1991), Ὁ βί­ος καὶ τὸ ἔρ­γο τοῦ Ἀν­δρέ­α Κάλ­βου (Με­ταίχ­μιο, 2006). Ποι­ή­μα­τα, κεί­με­να καὶ με­λέ­τες γιὰ τὴ λο­γο­τε­χνί­α δη­μο­σι­εύ­τη­καν σὲ πολ­λὰ πε­ρι­ο­δι­κά, συλ­λο­γι­κὲς ἐκ­δό­σεις, πρα­κτι­κὰ συ­νε­δρί­ων. Με­τεῖ­χε στὴν ἔκ­δο­ση τῶν λο­γο­τε­χνι­κῶν πε­ρι­ο­δι­κῶν Ση­μεῖ­ο (Λευ­κω­σί­α 1992-1999), Ἀ­κτή καὶ Ὕ­λαν­τρον. Τε­λευ­ταῖ­ο του βι­βλί­ο Μ’ εὐ­λά­βεια καὶ μὲ λύ­πη (Γα­βρι­η­λί­δης, 2013).

https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/

Σε αρχαία γιγάντια θαλάσσια χελώνα ανήκει σπάνιο απολιθωμένο έμβρυο

 Σε αρχαία γιγάντια θαλάσσια χελώνα ανήκει σπάνιο απολιθωμένο έμβρυο

Reuters/Jaime Chirinos

Καλλιτεχνική απεικόνιση τεράστιων θαλάσσιων χελωνών που ζούσαν την εποχή των δεινοσαύρων. Ένα αβγό μιας τέτοιας χελώνας εντοπίστηκε και ταυτοποιήθηκε.

Τετάρτη, 18 Αυγούστου 2021 13:43

Πριν από περίπου 90 εκατ. έτη μια γιγάντια θαλάσσια χελώνα γέννησε τα αβγά της σε μια περιοχή της επαρχίας Χενάν στην κεντρική Κίνα. Η χελώνα ήταν τόσο μεγάλη που τα αβγά της είχαν μέγεθος παρόμοιο με μπαλάκι του τένις. Όμως ένα από τα αβγά δεν εκκολάφθηκε και παρέμεινε ανέπαφο και το έμβρυο που υπήρχε μέσα σε αυτό καλοδιατηρημένο για όλο αυτό το χρονικό διάστημα. Το 2018 ένας αγρότης ανακάλυψε το αβγό και το δώρισε σε ένα πανεπιστήμιο. Στην ίδια περιοχή έχουν ανακαλυφθεί χιλιάδες αβγά δεινοσαύρων αλλά τα αβγά χελωνών εκείνης της εποχής είναι εξαιρετικά σπάνια.

Ομάδα ερευνητών πραγματοποίησε αναλύσεις στο αβγό και με δημοσίευση της στην επιθεώρηση «Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences» αναφέρει ότι διαπίστωσε το είδος της χελώνας που το γέννησε. Πρόκειται για μια χελώνα του είδους Yuchelys nanyangensis που ήταν μια θαλάσσια χελώνα η οποία προτιμούσε να περνά πολύ χρόνο στην στεριά πιθανώς ως ασφαλέστερος τόπος επιβίωσης από τα νερά εκείνων των εποχών.

Η χελώνα αυτή αποτέλεσε ένα από τα θύματα του αστεροειδή που πριν από 66 εκατ. έπεσε στη Γη εξαφανίζοντας τους δεινοσαύρους και το 80% της ζωής στον πλανήτη. Οι ερευνητές χαρακτηρίζουν τα αβγά αυτής της χελώνας «τανκ» επειδή ήταν εξαιρετικά ανθεκτικά και ισχυρά για να προστατεύουν τα έμβρυα για αυτόν τον λόγο κατάφερε το αβγό να διατηρηθεί σε καλή κατάσταση τόσα εκατ. έτη.

«Αν και αυτές οι χελώνες είχαν αναπτύξει μια πολύ αποδοτική στρατηγική επιβίωσης και αναπαραγωγής που τους επέτρεψαν να ακμάσουν σε όλη την Κρητιδική Περίοδο πιθανότατα μετά την αλλαγή του κλίματος από την πτώση του αστεροειδή δεν κατάφεραν να προσαρμοστούν και αποτέλεσαν θύματα της μαζικής εξαφάνισης που ακολούθησε» αναφέρει η Ντάρλα Ζελενίτσκι, καθηγήτρια Παλιοβιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κάλγκαρι στον Καναδά εκ των επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.

https://www.naftemporiki.gr/

Ο Τζούλιαν Ασάνζ για το Αφγανιστάν

 

Ο Τζούλιαν Ασάνζ για το Αφγανιστάν Dear Argyris,   Οι παγκοσμιοποιητές θέλουν να επικεντρωθούμε στους Αμερικανούς που είναι εγκλωβισμένοι στο Αφγανιστάν και όχι στα επερχόμενα αποτελέσματα των ελέγχων στην Αριζόνα και στα 8 επιπλέον κράτη που διεξάγουν τώρα ελέγχους, για να μην πούμε τίποτα για την κατάρρευση της αφήγησης για την πανδημία ούτε για τις δεκαετίες του ΚΚΚ απεριόριστο πόλεμο και κατά συνέπεια θεσμική κατάρρευση, η οποία επέτρεψε όλα τα παραπάνω. Είναι πλέον αναπόφευκτο ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν ενεργοποίησε ενεργά την κατάληψη των Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν και τη συνακόλουθη ανθρωπιστική κρίση, στην οποία η παρατεταμένη εξόντωση δεκάδων χιλιάδων Αμερικανών φαίνεται πλέον σίγουρη. Ο Raheem Kassam στο The National Pulse αναφέρει ότι «το Στέιτ Ντιπάρτμεντ του Τζο Μπάιντεν ακύρωσε ένα κρίσιμο πρόγραμμα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ με στόχο την ταχεία και ασφαλή εκκένωση των Αμερικανών από τις ζώνες κρίσης λίγους μήνες πριν από την πτώση της Καμπούλ ...» Η μεγάλη έκθεση την Τετάρτη επικεντρώνεται σε ένα έγγραφο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ «ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ ΑΛΛΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ» από το γραφείο του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών Μπράιαν Π. ΜακΚίον, το οποίο επιβεβαιώθηκε από τη Γερουσία τον περασμένο Μάρτιο, σχετικά με το Γραφείο Αντιμετώπισης Έκτακτης Ανάγκης και Κρίσης, το οποίο σχεδιάστηκε χειριστεί ιατρική, διπλωματική και υλικοτεχνική υποστήριξη για Αμερικανούς στο εξωτερικό και η οποία διακόπηκε από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ του Αντόνι Μπλίνκεν νωρίτερα φέτος. Ο Kassam αναφέρει, «Οι αξιωματούχοι σταδιοδρομίας στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ αντιτάχθηκαν στον στόχο της εποχής Τραμπ να δημιουργήσει ένα γραφείο αντιμετώπισης έκτακτης ανάγκης και αντιμετώπισης κρίσεων με ρητό σκοπό την αποφυγή μιας μελλοντικής κατάστασης τύπου Βεγγάζης για τους Αμερικανούς στο εξωτερικό. "Αντ 'αυτού, η ομάδα του Μπάιντεν ανακάλεσε τη χρηματοδότηση και την έγκριση του σχεδίου, ακόμη και όταν η κρίση COVID-19 επανέλαβε τον εαυτό της και και η αποχώρηση από το Αφγανιστάν έφτασε ... «Η απόφαση για παύση του προγράμματος μπορεί να είχε ληφθεί ήδη από τον Φεβρουάριο, υπονομεύοντας την αρχική ημερομηνία της εποχής Τραμπ για την αποχώρηση των στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, και σίγουρα δίνοντας χρόνο στους Ταλιμπάν να απειλήσουν αμερικανικά περιουσιακά στοιχεία και ζωές εν όψει του Τζο Μπάιντεν 11η Σεπτεμβρίου ημερομηνία αποχώρησης ». Πριν από δέκα χρόνια, ο Τζούλιαν Ασάνζ εξήγησε την πραγματική λειτουργία ενός αποσταθεροποιημένου Αφγανιστάν ως κέντρου νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες για τις φορολογικές βάσεις τόσο των ΗΠΑ όσο και της Ευρώπης και για τη διοχέτευση αυτού του βρώμικου λάθους σε αυτό που αποκάλεσε «διακρατική ελίτ ασφάλειας». Διάρκεια: 27 δευτ https://forbiddenknowledgetv.slrcdn.com/track/click?linkData=1-101beyJsaW5rIjoiaHR0cHM6XC9cL2ZvcmJpZGRlbmtub3dsZWRnZXR2Lm5ldCIsIm5ld3NsZXR0ZXJJZCI6Ijk2MyIsInN1YnNjcmliZXJJZCI6MTc3NjUsImRvbWFpbiI6ImZvcmJpZGRlbmtub3dsZWRnZXR2IiwidGltZSI6MTYyOTM3NTM3MiwiZGVsIjo2LCJzZW5kZXIiOjF9

Oι Άραβες προειδοποιούν ΕΕ & Ελλάδα: ''Ο Ερντογάν έστειλε τζιχαντιστές στην Ευρώπη-Θέλει να σας αποσταθεροποιήσει''

 Oι Άραβες προειδοποιούν ΕΕ & Ελλάδα: ''Ο Ερντογάν έστειλε τζιχαντιστές στην Ευρώπη-Θέλει να σας αποσταθεροποιήσει''

Η Τουρκία στέλνει τρομοκράτες από τη Συρία στη Λιβύη και από εκεί στην Ευρώπη για να την αποσταθεροποιήσουν

Σύμφωνα με την Συριακή εφημερίδα al-Watan, η Τουρκία στέλνει τρομοκράτες από τη Συρία στη Λιβύη, προκειμένου να τους εισαγάγει σε ευρωπαϊκές χώρες που επιθυμεί να αποσταθεροποιήσει.

Στη συνέχεια παραθέτουμε τα κυριότερα σημεία σχετικού άρθρου της

"Η Τουρκία έστειλε περισσότερους τρομοκράτες, οι οποίοι είναι Βόρειας Αφρικής και ευρωπαϊκής ιθαγένειας, από τις κατεχόμενες περιοχές της της Συρίας στη Λιβύη και στη συνέχεια στην Ευρώπη με σκοπό να απειλήσει την ασφάλεια των ευρωπαϊκών χωρών.

Το καθεστώς του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επανέλαβε τις ενέργειές του το 2015 όταν τα σύνορά του άνοιξαν διάπλατα για την παράνομη μετανάστευση των Σύριων στην Ευρώπη.

Αυτή τη φορά, η Τουρκία έστειλε εξτρεμιστές και θανατηφόρους τρομοκράτες από την Τζαμπχάτ αλ Νούσρα και το ISIS στη Λιβύη, για να φτάσουν τελικά στην Ευρώπη. Στην πραγματικότητα, δεν έχουν σταλεί να πολεμήσουν ως Σύριοι μισθοφόροι, αλλά ως προοίμιο για τη λαθρομετανάστευση αυτών των ανταρτών στις ευρωπαϊκές χώρες και την απειλή της ευρωπαϊκής ασφάλειας, οι περισσότεροι ηγέτες των οποίων είναι εχθρικοί προς το καθεστώς Ερντογάν". 

Συμφωνίες μεταξύ παρατάξεων 

Η Al-Watan πληροφορήθηκε από πηγές της αντιπολίτευσης, ότι περισσότεροι από 30 τρομοκράτες ευρωπαϊκής εθνικότητας και βορειοαφρικανικής καταγωγής, ειδικά από την Τυνησία, έφτασαν στη Λιβύη με τουρκικές πτήσεις τον περασμένο μήνα.

Αυτοί ήρθαν ως μισθοφόροι Σύροι που είχαν επιλεγεί για να πολεμήσουν στη Λιβύη. Οι πηγές του Al-Watan για αυτούς τους ισχυρισμούς προέρχονται από τον λεγόμενο "Εθνικό Στρατό", που σχηματίστηκε από την Τουρκία και ο οποίος δρα σε κατεχόμενες περιοχές της βόρειας και βορειοανατολικής επαρχίας του Χαλέπι.

Οι πηγές ανέφεραν ότι εκείνοι  οι τρομοκράτες που στάλθηκαν στη Λιβύη έχουν χρηματικό κίνητρο προκειμένου να "μετακομίσουν", λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα μεγάλα χρηματικά ποσά.

Παρέχονται μεγάλα ποσά για υψηλόβαθμους τρομοκράτες της Αλ Κάιντα , καθώς και  σε ορισμένους τρομοκράτες του ISIS.

Αυτοί οι τρομοκράτες παραμένουν ασφαλείς υπό την αιγίδα των πολιτοφυλάκων που χρηματοδοτούνται από το τουρκικό καθεστώς, ειδικά στην περιοχή του Σέιχ Αλ-Χαντίντ στο Αφρίν, όπου κυριαρχούν οι πολιτοφυλακές του σουλτάνου Σουλεϊμάν Σάχ ή η λεγόμενη Άμσα.

Το όνομα αναφέρεται στον τρομοκρατικό ηγέτη της ομάδας, Abu Amsha Mohammed al-Jassim, ο οποίος προβαίνει σε συμφωνίες για την πρόσληψη Σύριων μισθοφόρων για να πολεμήσουν σε άλλες χώρες προς όφελος του τουρκικού καθεστώτος και υπό την αιγίδα των τουρκικών υπηρεσιών πληροφοριών.

Οι πηγές τόνισαν ότι τα κανάλια επικοινωνίας που άνοιξε πρόσφατα ο Αμπού Άμσα με τον ηγέτη της Αλ-Νούσρα και τον τρομοκράτη Ταχρίρ αλ-Σαμ, Αμπού Μοχάμεντ αλ-Τζουλανί, στοχεύουν στην επίτευξη συμφωνίας.

Βάσει της συμφωνίας, η διοίκηση του Αφρίν ανατέθηκε στον Αλ-Τζουλάνι με αντάλλαγμα το άνοιγμα του αυτοκινητόδρομου Χαλέπι-Λαττακιά, ή του δρόμου Μ4.

Ο στόχος είναι να διευκολυνθεί η μετακίνηση των καταζητούμενων τρομοκρατών της Αλ Κάιντα σε ελεγχόμενες περιοχές στο Αφρίν, μετά την οποία μεταφέρονται στη Λιβύη.

Αυτό είναι ένα πρώτο βήμα στην πορεία των τρομοκρατών προς τις ευρωπαϊκές χώρες, προκειμένου να αποσταθεροποιήσει την ασφάλεια και τη σταθερότητα αυτών των χωρών."

Τα παραπάνω χρήζουν οπωσδήποτε περαιτέρω διερεύνησης, αφού ουσιαστικά γίνεται λόγος στο υπόψιν άρθρο της  al-Watan, αναφέρει ονόματα και σχεδιασμό, βάσει του οποίου η Τουρκία αποστέλλει τρομοκράτες πρωτοκλασάτους στη Λιβύη από τη Συρία με απώτερο σκοπό να περάσουν στην Ευρώπη και να την αποσταθεροποιήσουν.

Η αποσταθεροποίηση μπορεί να προέρχεται είτε  με πρόκληση άμεσων τρομοκρατικών ενεργειών στις Ευρωπαϊκές χώρες, είτε με την δημιουργία τρομοκρατικών θυλάκων σε αυτές, οι οποίοι στη συνέχεια θα προβούν σε ανάλογες ενέργειες.

https://www.pentapostagma.gr/

Σοβαρές ελλείψεις και τραγικά λάθη καταγγέλει ο πρώην διευθυντή επιθεώρησης Δασών για την αντιμετώπιση της πυρκαγιάς στα Βίλια (Video)

«Άμα εκκενώνεις οικισμό είναι σαν να τον παραδίδεις για να καεί»

«Άμα εκκενώνεις οικισμό είναι σαν να τον παραδίδεις για να καεί», σημείωσε σε παρέμβασή του στην ΕΡΤ ο πρώην διευθυντής επιθεώρησης δασών Δυτικής Αττικής, Δημήτρης Σπαθής, για την πυρκαγιά που κατακαίει επί τρεις ημέρες την περιοχή των Βιλίων.

Ο κύριος Σπαθής, πρώην διευθυντής δασών Δυτικής Αττικής και κάτοικος της περιοχής των Βιλλίων, δήλωσε ότι η εντολή να μην μπαίνουν πυροσβεστικά οχήματα σε δασικούς δρόμους δεν είναι σωστή, ενώ έκανε λόγο και για λάθος χειρισμούς αναφορικά τις εκκενώσεις οικισμών.

Ο ίδιος σημείωσε ότι είναι οι δασικές υπηρεσίες που έχουν την ευθύνη για τη συντήρηση των δασικών δόμων, οι οποίες όμως, δεν πήραν ούτε ένα ευρώ.

Ο κύριος Σπαθής τόνισε ότι η περιοχή που καίγεται διαθέτει «ένα από τα πιο πυκνά δίκτυα δασικών δρόμων. Το θέμα είναι ότι δεν συντηρήθηκαν, γιατί η δασική υπηρεσία δεν είχε ούτε ένα ευρώ για συντήρηση».

Παράλληλα, υπογράμμισε ότι η πυροσβεστική στην περίπτωση των Βιλίων «δεν μπαίνει μέσα σε δασικό δρόμο». «Δεν σβήνει η φωτιά αν δεν μπεις στον δασικό δρόμο».

Στη συνέχεια σχολίασε πως «Αυτή η κατεύθυνση που έχει δοθεί να εκκενώνονται οι οικισμοί επειδή είχαμε το Μάτι είναι λάθος, Άμα εκκενώσεις οικισμό σημαίνει ότι τον παραδίδεις να καεί», τόνισε μεταξύ άλλων ο κ. Σπαθής.

Παράλληλα, ο ίδιος απηύθυνε έκκληση προς τις αρμόδιες αρχές να χρησιμοποιήσουν τους ανθρώπους που μένουν στις περιοχές διότι αυτοί γνωρίζουν τους δασικούς δρόμους αλλά και «ξέρουν να χρησιμοποιήσουν τις κλάρες».

 https://www.koutipandoras.gr/

Γονείς- δεν έχει σημασία τι !!

 Γονείς- δεν έχει σημασία τι !!

31 ΙΟΥΛΙΟΥ 2021/ SINHARISHIKA

Πρόσφατα παραβρέθηκα σε μια βραδινή συνάντηση ζουμ με θέμα τη γονική μέριμνα. Greatταν υπέροχο να γνωρίζουμε ότι πολλοί είχαμε παρόμοιες εμπειρίες εφήβων παιδιών. Μέσα από ένα θέμα προέκυπτε και ήταν γύρω από την υποστήριξη που παρέχουμε στα παιδιά μας. Οι άνθρωποι είχαν βγει από την άλλη άκρη και η εμπειρία τους ήταν ότι τα παιδιά είναι καλύτερα να γνωρίζουν ότι οι γονείς είναι εκεί για αυτούς, ανεξάρτητα από το τι. Είμαι βέβαιος ότι δεν είναι πάντα δυνατό, αλλά μπορούμε να προσπαθήσουμε.

Χθες έτυχε να συναντήσω μερικές νεαρές μητέρες των οποίων τα παιδιά είναι στο δημοτικό σχολείο. Υπήρξαν συζητήσεις για τη μεταφορά τους στο γυμνάσιο και ποιες είναι καλύτερες στην περιοχή. Πρέπει να πιστεύετε στα παιδιά σας, σε όποια ηλικία και αν είναι. Η προστάτιδα, η λέξη, μπορεί να περιγράψει πολλές μητέρες, πιστεύουν πραγματικά ότι ξέρουν το καλύτερο. Το μεγαλύτερο θέμα μου είναι ότι οι μητέρες και οι πατέρες δεν καταλαβαίνουν τη δική τους εμπειρία και πώς αρχίζουν να αποφασίζουν για τα παιδιά τους. Πώς μπορούν να σκεφτούν το καλύτερο για τα παιδιά τους και να αποφασίσουν για λογαριασμό τους; Το μήνυμά μου προς τους νεότερους πάγκους μου ήταν να πιστέψουν και να αφήσουν τα παιδιά. Δεν χρειάζεται να βάζουμε τους φόβους μας στο μυαλό τους.

Η νέα γενιά είναι καλύτερη ράτσα από εμάς, νομίζω. Δεν κρίνουν τους ανθρώπους. Δεν σκέφτονται τη φυλή, το φύλο, το φύλο όπως πίστευα όταν ήμουν μεγάλος. Σίγουρα σέβονται περισσότερο τον άνθρωπο. Δεν έχουν υποκείμενα κίνητρα, τα οποία δυστυχώς βλέπω σε πολλούς γνωστούς μου. Οι γονείς δεν είναι ειλικρινείς στα παιδιά τους, αλλά περιμένουν από αυτούς να μην είναι τίμιοι, ό, τι κι αν συμβαίνει.

Οι διαλυμένες οικογένειες γίνονται όλο και περισσότερο ζητήματα στην κοινωνία μας και δυστυχώς είναι για τους σωστούς λόγους. Ακόμη και σε αυτά τα νοικοκυριά τα παιδιά πρέπει να έχουν ισορροπημένη προσέγγιση. Δεν είναι όλα καλά ή όχι όλα κακά, σίγουρα δεν είναι η ισορροπία. Πρέπει να επιπλήξουμε τα παιδιά μας όταν χρειάζεται. Πρέπει να τα περιποιούμαστε όταν χρειάζεται. Οποιοδήποτε από αυτά τα υπερβολικά, συμβουλεύει την ισορροπία.

Ο ρόλος του γονέα είναι το πιο ευτυχισμένο και καλύτερο πράγμα που είχα. Φυσικά, έχω το πλήρες μερίδιο των προκλήσεων, όπως όλοι εσείς. Ο γκρινιάρης έφηβος, τα ξεσπάσματα και από τις δύο πλευρές, το άγχος των αποτελεσμάτων των εξετάσεων, οι άγρυπνες νύχτες μαζί τους κατά την ώρα των εξετάσεων - ονομάστε το και είχαμε το δίκαιο μερίδιό μας σε όλα. Και θα έρθουν κι άλλα, το ξέρω. Αλλά γεια, θα το είχα αλλιώς. Καθόλου. Ό, τι και να γίνει, μπορώ να το κάνω ξανά και να είμαι ο πιο ευτυχισμένος μου. Απολαύστε και αγαπήστε τα παιδιά όπως είναι. Το καλύτερο συναίσθημα είναι να δίνεις αγάπη και να σε αγαπούν.

https://dailyliving.blog/