Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2020

Αρτέμης Σώρρας: Από «Μίστερ Πελοπόννησος»... εθνικός παραμυθατζής

 Αρτέμης Σώρρας: 

Από «Μίστερ Πελοπόννησος»... εθνικός παραμυθατζής



Ο «γιός του Απόλλωνα» που καταχρέωσε όσους συνεργάστηκε - Οι πρώτες επιχειρηματικές «στραβές» στην Πάτρα και η εκτόξευσή του στην πολιτική σκηνή με δέλεαρ τα  600 δισ. δολάρια με τα οποία θα έζωσε την χώρα.

Φθινόπωρο του 2012. Η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με την πρώτη κλιμάκωση της οικονομικής κρίσης. Έχουν προηγηθεί οι εκλογές του Μαΐου και μετά του Ιουνίου της ίδιας χρονιάς που καταγράφουν την σημαντική άνοδο του «αντιμνημονιακού» ΣΥΡΙΖΑ, βάζουν με σημαντικό ποσοστό το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής στο Κοινοβούλιο και «γεννούν» την τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Την ίδια εποχή αρχίζει να ακούγεται ολοένα και περισσότερο τόσο στην Ευρώπη όσο και παγκοσμίως το GrexitΚι ως  «κερασάκι στην τούρτα»  εμφανίζεται …η Λίστα Λαγκάρντ.!

Με λίγα λόγια, η τέλεια καταιγίδα! Η χώρα θυμίζει καράβι σε άγρια φουρτούνα, τα οικονομικά της μέσης ελληνικής οικογένειας έχουν γονατίσει και απελπισμένοι πολίτες, από την λιτότητα και την εκτεταμένη διαφθορά του δημοσίου βίου, ψάχνουν να βρουν από κάπου να πιαστούν. Κι ακριβώς εκεί, εμφανίζεται ένας περίεργος τύπος, που ισχυρίζεται πως η Ελλάδα μπορεί να σωθεί χάρη στα δικά του δισεκατομμύρια. Το όνομά του, Αρτέμης Σώρρας. Το όχημά του, η κοροϊδία. Το στοίχημα του, οι απελπισμένοι. Το κέρδισε. Για να το πληρώσει λιγότερα ακριβά απ’ όσο του άξιζε… Αυτό άλλωστε συνέβαινε στην ολόκληρη-«μισή» του ζωή…

4489258



Κάποτε στην Πάτρα

«Όσο μπόι του λείπει, τόσο μυαλό έχει». Η παραπάνω φράση με αποδέκτη τον μικρόσωμο πιτσιρικά από την Θεριανό, ένα μικρό χωριό της Αχαΐας, θα μπορούσε να έχει διαγράψει την τροχιά μιας ξεχωριστής διαδρομής. Ωστόσο, κάποιες φορές, ακόμη και το πολύ μυαλό, όταν χαθεί σε προσωπικά απωθημένα, όταν ζυμωθεί με πονηριά κι όταν αποκοπεί από το στήριγμα της ψυχής, μπορεί να μετατραπεί σε ένα επικίνδυνο όπλο ικανό για την μεγαλύτερη καταστροφή. Αυτή είναι η περίπτωση του Αρτέμη Σώρρα ή αλλιώς του «γιου του Απόλλωνα» όπως του άρεσε να τον αποκαλούν. Γεννημένος πριν από 54 χρόνια, γιος βιοπαλαιστή πλακά, ο Μάκης είχε από παιδί το όνειρο να διαπρέψει. Στο όνειρο αυτό δεν χωρούσε το σχολείο, ούτε οι γνώσεις, ούτε η πάλη για μια καλύτερη ζωή.

Στο μόνο μέρος όπου ο Μάκης «ίδρωνε την φανέλα» ήταν τα γυμναστήρια της Πάτρας, χάρη στα οποία ο επίδοξος Σβαρτσενέγκερ είχε διακριθεί με τον τίτλο «Mister Πελοπόννησος» υπό την μουσική υπόκρουση του You Can Leave Your Hat On. Κατά τα λοιπά, αρκούσε το μεταμφιεσμένο σε θράσος θάρρος του, που του περίσσευε όπως ακριβώς και η ικανότητα της παραμύθας. Μ’ αυτήν πορεύτηκε μια ολόκληρη ζωή έχοντας στο πλάι του από πολύ νεαρή ηλικία την επίσης λάτρη των παραμυθιών σύζυγό του Βάια Ρουγκλίου (μετέπειτα) Σώρρα. Όταν οι δυο τους γνωρίστηκαν, ο Μάκης έμενε σε ένα σπίτι στην οδό Σμύρνης, σε κάποια φτωχική γειτονιά της Πάτρας. Μετά τον γάμο του, το ζευγάρι βρέθηκε να κατοικεί σε ένα τεσσάρι διαμέρισμα του πρώτου ορόφου σε καλή περιοχή των Πατρών. Όπως θυμούνται φίλοι του από τα παλιά «στο σπίτι αυτό μπήκε σαν κύριος και παρέμεινε σαν κλέφτης καθώς ποτέ δεν κατέβαλε στους ιδιοκτήτες του τα χρήματα που τους όφειλε». Ψιλά γράμματα. «Ο Σώρρας μόνο παίρνει, ποτέ δεν δίνει», ήταν το motto που επαναλάμβαναν οι υποψιασμένοι και η τιμωρία θα λάμβαναν κάποτε οι ανυποψίαστοι…

4744016



Επιχειρηματίας. Έτσι του άρεσε να τον αποκαλούν, έτσι λάτρευε να λανσάρεται. Κι επειδή στην Ελλάδα, ό,τι λανσάρεσαι αυτό ακριβώς είσαι, η ζωή του τα έφερε κάτι παραπάνω καλά. Στα μεγαλόπνοα σχέδια του που δεν υπήρχε ανάσα αληθείας περιλαμβάνονταν πλείστα επιχειρήματα και εγχειρήματα. Εμπνεύστηκε την εκπτωτική κάρτα «Euromarket» την οποία πουλούσε στον κόσμο λέγοντας ότι είναι συμβεβλημένος με μεγάλα καταστήματα, κάτι που φυσικά δεν ίσχυε. Άνοιξε ένα συνοικιακό μαγαζί με εσώρουχα, ένα άλλο που πουλούσε πλακάκια-μαϊμού διαφημίζοντας τα ως «εισαγόμενα» από την Ιταλία, εμπορεύτηκε κρέμες αδυνατίσματος και πολυτελή οχήματα από την Γερμανία _ όλα τους μαζί με την ελπίδα ανθρώπων που συνεταιρίστηκαν μαζί του στο όνομα ενός καλύτερου αύριο.

Για τους συνεταίρους, δεν ήρθε ποτέ. Για τον ίδιο «αναπαραγόταν» περίπου κάθε δύο χρόνια, όσο ακριβώς διαρκούσαν και οι επιχειρηματικές του δράσεις. Κάποια στιγμή άνοιξε έναν παιδότοπο και ξεκίνησε να εμπορεύεται φουσκωτά παιχνίδια. Η συνέχεια λίγο-πολύ αναμενόμενη: σφραγισμένες επιταγές, συνεργάτες καταχρεωμένοι, άνθρωποι κατεστραμμένοι που έπαιξαν μαζί του κι έχασαν, δικαστήρια, καταδικαστικές αποφάσεις, κι ύστερα, κρυφτό, εξαφάνιση και επανεμφάνιση με την μπέρτα του δισεκατομμυριούχου… Λίγο μετά το 2007 ο Σώρρας μαζί με την σύζυγό του και παιδιά τους, βρίσκεται στην Αθήνα, αυτή τη φορά με το όνειρο να γίνει πολιτικός…

Ένας μεγιστάνας γεννιέται
Το ημερολόγιο γράφει «Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012» όταν ο πρώην Μάκης και νυν Αρτέμης (Σώρρας) βρίσκεται σε κάποια αίθουσα του ξενοδοχείου President, έχοντας στο πλάι του «εκλεκτούς» συνεργάτες και στα πόδια του κάμερες και δημοσιογράφους. Ακριβώς εκεί ξεκινά να αναλύει το πολιτικό του πόνημα. Κι εκεί, αναφέρει ότι έχει ήδη καταθέσει σε τράπεζα του Καναδά, 600 δισεκατομμύρια δολάρια για την σωτηρία της Ελλάδας: «Αυτοί που μαγείρεψαν το έλλειμμα, θα λογοδοτήσουν… Δεν μπορούν να ξαναγοράσουν το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ούτε Ρώσοι, ούτε Κινέζοι, ούτε κανείς αν δεν είναι Έλληνας. Αυτό ίσως δεν το σκέφτηκαν οι δανειστές, γιατί σου λέει ποιος έλληνας θα βρεθεί νε έχει τόσα λεφτά για να ξεχρεώσει το χρέος της χώρας. Ε, λοιπόν, τους λέμε, εμείς είμαστε εδώ, είμαστε Έλληνες και τα χρήματα υπάρχουν και τα έχουμε καταθέσει…», δήλωνε τότε ο μεγιστάνας με ένα μεγάλο χαμόγελο το οποίο αποκάλυπτε τα μισά χαμένα του δόντια αλλά όχι και την ικανότητά του να «μασήσει» τις οικονομίες απελπισμένων ανθρώπων…

Όσο τα ΜΜΕ τον σνομπάρουν τόσο εκείνος γιγαντώνει το παραμύθι του μέσω των social media, σε μια ιστορία με αληθινό δράκο. Ο κόσμος τον πιστεύει, δημοσιογράφοι και πολιτικοί ξεκινούν να ζητούν εξηγήσεις αναφορικά με τα αμύθητα πλούτη του. Μπερδεύει ποσά που κινούνται πάντα ανάμεσα σε δις και τρις, υποστηρίζει ότι διατηρεί συναλλαγματικές του Αμερικανικού δημοσίου και πως πούλησε στην αμερικανική Κυβέρνηση, και συγκεκριμένα στον Ομπάμα, μία μυστική τεχνολογία καυσίμων που γνώριζαν οι Αρχαίοι Έλληνες εισπράττοντας μία κολοσσιαίο αμοιβή που αγγίζει τα τρία τρις. Εξ αυτών τα 600 δις θα λειτουργούσαν ως η μαγική γομολάστιχα που θα έσβηνε το χρέος της Ελλάδας.

4744013



Οι μουτζούρες του είναι ορατές
, κανείς ωστόσο δεν θέλει να τις δει. Ή σχεδόν κανείς, όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος προσφεύγει στα ελληνικά δικαστήρια πολεμώντας τα παραμύθια του Μάκη. Κι εδώ ακριβώς γεννιέται κάτι ακόμη πιο παράδοξο από τα καύσιμα του Σώρρα που κινούν… επί 17 μήνες διαστημόπλοια χωρίς καύσιμα: Η ελληνική δικαιοσύνη με μία το λιγότερο ακατανόητη απόφαση αποφαίνεται, το 2013, ότι τα χρήματα του Σώρρα υπάρχουν! Τι κι αν από το 2012 η διεύθυνση της Τράπεζας του Τορόντο είχε διαψεύσει την ύπαρξη των 200 δις; Τι κι αν λίγο αργότερα ο γενικός επιθεωρητής του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ με έγγραφό του προς την Τράπεζα της Ελλάδος προειδοποιεί ότι ο Σώρρας είναι απατεώνας; Τι κι αν το Αμερικανικό Υπουργείο Οικονομικών διαμηνύει ότι «τα έγγραφα Σώρρα αποτελούν προϊόν απάτης»;. Στην Ελλάδα, πέρα βρέχει… Στον τόπο μας, υπάρχει μόνο η καταιγίδα των δισ. και τρισ. του Αρτέμη Σώρρα…

Ο γιος του Απόλλωνα ιδρύει κόμμα και σπέρνει μίσος
Το 2015 ο Μάκης ιδρύει την «Ελλήνων Συνέλευσις» και τουλάχιστον δώδεκα χιλιάδες άτομα πείθονται να τον ακολουθήσουν. Παρά το γεγονός ότι δημοσιεύματα της εποχής τονίζουν πως ο τύπος είναι ένας κλασικός απατεώνας και όχι ένας μεγιστάνας, καθώς το οικογενειακό του εισόδημα δεν υπερβαίνει τις 40 χιλιάδες ευρώ _ με αυτό τα κριτήρια μάλιστα η σύζυγός του είχε λάβει από το κράτος οικονομική βοήθεια στο πλαίσιο επιδότησης για την φιλοξενία των τέκνων τους σε παιδικό σταθμό της χώρας (!) _ υπάρχουν άνθρωποι που πίνουν στο όνομά του το θαυματουργό νερό που περιφέρει μέσα σε πλαστικά μπουκάλια στα γραφεία της «Ελλήνων Συνέλευσις». Αυτός ο κόσμος που ορκιζόταν στα κατά τόπους διακόσια και βάλε «γραφεία-ορμητήρια» του μετά της φράσεως «Αν παραβώ τον όρκο μου, όλος ο κυταρρικός ιστός του σώματός μου θα διαλυθεί εις τα εξών συνετέθη», μετατράπηκε σε μία επικίνδυνη μαριονέτα που με μπέρτα την ελληνική σημαία ούρλιαζε σε δρόμους, διόδια και «συνελεύσεις»: «Έλληνα έχεις περιουσία. Είσαι ο τελικός κληρονόμος».

Μεταξύ άλλων ο μεγάλος ηγέτης Σώρρας κατάφερε να διοχετεύσει σε χιλιάδες έλληνες το μίσος του για τους Εβραίους, την απέχθειά του απέναντι σε κάθε είδους αναπηρία και την εκδικητική του μανία μπροστά στην λέξη «αμφισβήτηση». Το έγκλημα ωστόσο δεν σταματά εδώ. Ο Μάκης, προτρέπει και πείθει αφελείς πολίτες να αρνούνται την καταβολή και αποπλήρωση των χρεών τους σε εφορίες και ασφαλιστικά ταμεία με… ομόλογα Σώρρα. Για την εν λόγω συναλλαγή αρκούσε ένα εξώδικο το οποίο ο κάθε «πιστός» αγόραζε έναντι 30 ευρώ από την οργάνωση Σώρρα. Τον πίστεψαν πολλοί. Το έπραξαν ακόμη περισσότεροι, έως και ολόκληροι δήμοι που έδιναν στον Μάκη… πληρεξούσια ώστε ο ευεργέτης τους Σώρρας να εισπράξει χρήματα για λογαριασμό τους. Γιατί όχι άλλωστε εφόσον κατά τη δικαιοσύνη τα 600 δισ. του ήταν ζεστά και τα τρισ. του υπαρκτά;


4627948



Την ίδια στιγμή που ο κόσμος και οι δημοτικοί άρχοντες έχτιζαν παλάτια στην άμμο, ο Μάκης, σήκωνε πολυτελή οικία 1.225 τ.μ. στο Θεριανό Αχαΐας, η οποία έφερε στην βαριά σιδερένια πόρτα της τα αρχικά του ονόματος του. Ο ίδιος, κολυμπούσε στην προσωπική του πισίνα και καβαλίκευε τα άλογά του ενώ τις ελεύθερες ώρες του μοίραζε σε τηλεοπτικές εμφανίσεις του απειλές για μπουνιές, κλωτσιές και μηνύσεις στους δημοσιογράφους που τολμούσαν να αμφισβητήσουν την αμύθητη περιουσία του. Την εποχή εκείνη κάποιοι γελούσαν, στην πραγματικότητα έπρεπε να κλαίνε, όχι επειδή ο μικρόσωμος πανούργος είχε ξεγελάσει έναν ολόκληρο λαό αλλά επειδή αυτός ο μεγάλος λαός ήταν ανυπεράσπιστος μέσα σε ένα ανύπαρκτο κράτος και μία αόρατη δικαιοσύνη που εξ ορισμού όφειλαν τον προστατεύσουν. Πολιτικοί χαζογελούσαν, δικαστικοί χασομερούσαν, το παιχνίδι ήταν χαμένο από χέρι… Μόνο όταν κάποιοι συνέδεσαν το όνομά του, τον Δεκέμβριο του 2016, με τη δολοφονία της παιδοψυχιάτρου Θώμης Κουμπούρα από το πρωτοπαλίκαρο του Σώρρα Χρήστο Μπαλαντίνα, χωρίς ωστόσο να αποδίδεται στον ίδιο τον Σώρρα κάποια κατηγορία, οι αρμόδιες αρχές κινητοποιήθηκαν σοβαρά διατάσσοντας έρευνα και ρίχνοντας ταυτόχρονα σε βάθος το ρηχό όνομά του.

Λίγους μήνες αργότερα, ο Αρτέμης Σώρρας, έχοντας στην πλάτη του τον μισό ποινικό κώδικα, κρίνεται ένοχος για υπεξαίρεση σε βαθμό κακουργήματος αλλά δεν παρέστη στη δίκη. Τόσο αυτός όσο και η σύζυγός του καταδικάζονται σε φυλάκιση οκτώ ετών. Έκτοτε, εξαφανίζεται από προσώπου γης. Τον Ιούνιο του 2018 και ύστερα από έναν ολόκληρο χρόνο αναζήτησης συνελήφθη στον Άλιμο όπου διέμενε κρυμμένος σε σπίτι μέλους της οργάνωσης και φυλακίζεται. Στο μεταξύ ξεκινάει η δίκη του στο Τριμελές Εφετείο κακουργημάτων Αθηνών για το αδίκημα της απόπειρας απάτης σε βάρος του δημοσίου αλλά και για σειρά άλλων αδικημάτων. Η δική ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβριο του 2019 και οι δικαστές τον καταδίκασαν σε κάθειρξη έξι ετών χωρίς αναστολή. Ένα χρόνο μετά, στις 20 Νοεμβρίου του 2020, στις τρεις το μεσημέρι, ο γιος του Απόλλωνα αποφυλακίστηκε με όρους από τις φυλακές Χαλκίδας μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό στις 27 Ιανουαρίου του 2021. Ο κατά φαντασίαν θεός της πολιτικής είναι πλέον τσακισμένος στους πρόποδες του προσωπικού του Ολύμπου, ενδεχομένως από στο χέρι των θεών που λάτρεψε. Στην προκειμένη, αυτό της δικαιοσύνης ας ελπίσουμε ότι θα είναι πιο δυνατό…

https://www.protothema.gr/

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2020

Εσθήρ Κοέν 1924 – 2020: Ιn memoriam

 Εσθήρ Κοέν 1924 – 2020: 

Ιn memoriam

Φωτ. Αλέξανδρος Αβραμίδης

«Με το που στάθηκε μπροστά μου σηκώθηκα και σε στάση προσοχής του συστήθηκα: “Ζιίμπεν Ζίμπτσιχ τάουζεν χουντάτ τσβάι”, του είπα στα γερμανικά, δηλαδή αριθμός 77.102. Τη στιγμή εκείνη δεν είχα εικόνα ούτε του εαυτού μου, ούτε των γύρω μου. Νόμιζα ότι βρισκόμουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης…».

Η Εσθήρ Κοέν συστήθηκε με το ανεξίτηλο νούμερο του χεριού της με το οποίο ήταν υποχρεωμένη να αναφέρεται στα «άπελ», στα καθημερινά προσκλητήρια, πρωί-απόγευμα, στο Άουσβιτς, επι δώδεκα μήνες.

Με τη διαφορά ότι τώρα δεν είχε απέναντί της κάποιον capo ή δήμιο Ες Ες, αλλά τον πρόεδρο της Γερμανίας Γιόακιμ Γκάουκ, πάστορα πριν πάρει τον δρόμο της πολιτικής, στη Συναγωγή των Ιωαννίνων.

«Εντσουλντιγκουνγκ (συγγνώμη), μου είπε και με αγκάλιασε δακρυσμένος».

«Αισθανθήκατε κάποια ανακούφιση με την συγγνώμη;», την ρωτάμε.

«Αχ, παιδί μου, το κακό που μας έκαναν δεν αναπληρώνεται. Παρακάλεσα τις διερμηνείς του να του πουν ότι το ελάχιστο που πρέπει να κάνουν είναι να δώσουν λεφτά να γραφτούν βιβλία για να διαβάζουν και να μαθαίνουν τα μικρά παιδιά ώστε να μην επαναληφθούν τέτοια εγκλήματα, γιατί δυστυχώς η ιστορία δείχνει να επαναλαμβάνεται».

Η εικόνα, στην οποία ο πρώτος πολίτης της Γερμανίας ασπάζεται ένα από τα θύματα του Ολοκαυτώματος ζητώντας για λογαριασμό της χώρας του επισήμως συγγνώμη για τα-πολλά- εγκλήματα που διέπραξαν τα ναζιστικά στρατεύματα στην Ελλάδα, έκανε τον γύρο του κόσμου, με τα γερμανικά ΜΜΕ να την αναδεικνύουν προκαλώντας αίσθηση στους συμπατριώτες τους.

Η ιστορία της Εσθήρ Κοέν όμως, όπως μου την αφηγήθηκε για την «Κ» είναι (και) για μας τους Έλληνες μια γερή γροθιά στο στομάχι. Όχι μόνο για την φρίκη που έζησε στο Άουσβιτς, και που λίγο πολύ δεν διαφέρει από τα όσα βίωσαν όσοι από καθαρή τύχη γλίτωσαν τα κρεματόρια. Αλλά για τα όσα προηγήθηκαν της σύλληψης και κυρίως για τα δεινά που την περίμεναν όταν επέστρεψε στη λατρεμένη πόλη της, τα Γιάννενα.

«Κανένας δεν πόνεσε, ούτε ένα δάκρυ. Τι τους κάναμε; Δεν τράβηξε κανείς γείτονας το κουρτινάκι να δει να μας σέρνουν στους δρόμους», λέει περιγράφοντας την ημέρα της σύλληψης και μεταφοράς των Ρωμανιωτών Εβράιων των Ιωαννίνων στο Άουσβιτς και ο λόγος της ξεχύνεται χείμαρρος ορμητικός.

Ήταν ξημερώματα 25ης Μαρτίου του 1944, όταν Έλληνες χωροφύλακες κατ’ εντολή της Γκεστάπο περικύκλωσαν τις εβραϊκές συνοικίες γύρω από το Κάστρο και στην ευρύτερη παραλίμνια περιοχή. «Φτωχοί άνθρωποι ήμασταν, κύριε, στη μεγάλη πλειοψηφία, νοικοκυραίοι, δεν είχαμε πειράξει κανέναν, αιώνες ολόκληρους ζούσαμε στα Γιάννενα. Δεν μας αγάπησε κανείς…», λέει.

Μέχρι τότε οι κατοχικές δυνάμεις δεν είχαν πειράξει τους Γιαννιώτες εβραίους, που αριθμούσαν γύρω στις δυο χιλιάδες ψυχές. Τα Γιάννενα ήταν στην ιταλική ζώνη, αλλά όταν η Ιταλία συνθηκολόγησε και πέρασε στο πλευρό των συμμάχων, τα πράγματα άλλαξαν δραματικά.

Τα μηνύματα, εξάλλου, για την τύχη των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, που είχαν μεταφερθεί νωρίτερα στη Γερμανία, έφταναν ανησυχητικά, όμως οι άνθρωποι στα Γιάννενα ήλπιζαν ότι δεν θα τους συμβεί το ίδιο.

Κάποιοι που «άκουγαν την μυστική βουή των πλησιαζόντων γεγονότων», πρόλαβαν και έφυγαν στους αντάρτες στα γύρω βουνά και σώθηκαν. Οι άλλοι, χίλιοι εφτακόσιοι είκοσι πέντε, άντρες γυναίκες, παιδιά, νήπια, βρέφη, θα πάρουν τον δρόμο χωρίς επιστροφή με προορισμό το Άουσβιτς.
«Όρμησαν στα σοκάκια ουρλιάζοντας και πυροβολώντας, χτυπώντας πόρτες και σπάζοντας τζάμια…».

Η Εσθήρ ήταν τότε μόλις δέκα εφτά χρονών. «Πάρτε από έναν μπόγο και σε μια ώρα να είστε όλοι στην πλατεία. Τι να πρώτο κάνουμε σε μια ώρα; Ήμασταν εφτά αδέρφια και οι γονείς μου. Η νύφη μου ήταν έγκυος στον όγδοο μήνα, ήταν μία τρέλα. Η μητέρα μου δεν μπορούσε να καταλάβει πως ήταν δυνατόν, να μην πάει ημέρα Σάββατο να προσκυνήσει στην συναγωγή. Φέρε παιδί μου τα παπούτσια να πάω να προσκυνήσω. Μαμά, το καταλαβαίνεις πρέπει να φύγουμε, μας πιάνουν. Εγώ θα προσκυνήσω τον θεό και θα γυρίσω. Τραβώντας την σέρνουμε και την πάμε στην πλατεία του Μαβί. Ο ένας πίσω από τον άλλον, άλλος με παντόφλες, άλλος ξυπόλυτος, άλλος με πυτζάμες, τα μωρά να σκούζουν. Μια κουρτίνα κύριε, καταλαβαίνετε, να την τραβήξουν, να δω ένα δάκρυ, κανένας δεν πόνεσε, λυπούμαι που το λέω. Υποφέρω πιο πολύ, που πήγα στη Γερμανία από αυτούς. Γιατί παρακαλέσαμε πολλούς να μείνουμε κάπου εκτός των εβραϊκών συνοικιών μέχρι να περάσει η μπόρα αλλά δεν μας δέχτηκαν. Θα είχαμε γλιτώσει…».

Οι Γερμανοί και οι Έλληνες χωροφύλακες θα τους τσουβαλιάσουν στις καρότσες φορτηγών αυτοκινήτων χωρίς αντίσκηνα και διασχίζοντας τον ορεινό και κακοτράχαλο όγκο της χιονισμένης Κατάρας θα τους μεταφέρουν στην Λάρισα, όπου επί έντεκα μέρες θα τους κλείσουν σ’ ένα χάνι, χωρίς στεγη και παράθυρα.

«Πέθαναν μωρά και μεγάλοι στο χάνι. Δεν είχαμε τίποτα. Τρεις φορές την ημέρα με τα όπλα στα χέρια στην γραμμή όλοι να μας κάνουν έρευνα. Καθένας κάτι είχε κρύψει για μια δύσκολη ώρα. Στα κοφίνια για τα καρπούζια έβαζαν οι Γερμανοί και οι χωροφύλακες τα χρυσαφικά. Αυτοί που ερχόντουσαν και καθάριζαν του καμπινέδες πρέπει να έγιναν βαθύπλουτοι. Γιατί από πείσμα ρίχναμε τα χρήματα και τα χρυσαφικά στον καμπινέ να τα βρουν οι Έλληνες και να μην τα πάρουν οι Γερμανοί. Μας βαλαν στα τρένα. Εκεί που χωρούσαν δυο άλογα, έβαλαν εβδομήντα πέντε άτομα. Χωρίς φως στο βαγόνι, χωρίς νερό, γέροι, νέοι. Έντεκα μέρες ταξίδι χωρίς φαγητό, νερό, στα παγωμένα βαγόνια».

Μια νύχτα με το χιόνι να πέφτει πυκνό και το κρυο να περονιάζει το τρένο φτάνει στο Άουσβιτς και πιάνει στη ράμπα του κοντινού Μπίρκεναου.
Εκεί θα δει για τα τελευταία φορά τους γονείς και τα αδέρφια της.

«Τους έβαλαν σε μεγάλα αυτοκίνητα, όσα παιδιά πρόλαβαν και σκαρφάλωσαν τα φόρτωσαν και εκείνα. Κοριτσάκι εγώ, μικρό, πως μπορούσα ν ανέβω; Εκείνη την ώρα είδα την μητέρα μου όρθια στο αυτοκίνητο… Καθώς απομακρυνόταν μας φωνάζει: “προσέξτε, είστε κορίτσια, την τιμή σας”.
Μείναμε άφωνες, δεν έβγαινε φωνή, είχε κολλήσει η γλώσσα, δεν ήξερες τι να πεις. Μας βάλανε στην γραμμή και εκεί μας έκαναν το τατουαζ στο χέρι. Να εδώ είναι το νουμερο: 77102. Το είχα μάθει και γερμανικά και το φώναζα σε κάθε προσκλητήριο. Δεν ήμουν πλέον ένας άνθρωπος, ήμουν ένα νούμερο. Δεν είχα όνομα, δεν με είχε γεννήσει μάνα, δεν είχα οικογένεια πλέον. Τελείωσε. Από εκεί μας πήγαν να μας κόψουν τα μαλλιά.
Εκεί ήταν πολλές θεσσαλονικιές όμηροι, που είχαν πάει γρηγορότερα. Κομμώτριες, δήλωσαν..
Σε παρακαλώ,  είπα σε μια κοπέλα που με κούρευε, που μπορεί να πήγαν τους γονείς μου;
Θέλεις τόσο γρήγορα να μάθεις; μου είπε.
Ναι θέλω, σε παρακαλώ, της απάντησα και μου δείχνει απέναντι.
Βλέπεις αυτή τη φλόγα;
Βλέπω.
Εκεί καίνε την μάνα σου και την οικογένειά σου. Λιποθύμησα. Με συνέφεραν, κακήν κακώς με τράβηξαν και ξημέρωσα σ ένα μπλοκ που ήτανε σαν το κοτέτσι.
Και το πρωί σηκωνόμασταν η ώρα τέσσερις και κάναμε  προσκλητήριο και καταμέτρηση στην βροχή.
Φώναζαν τα νούμερα. Έβρεχε, χιόνιζε, εσύ ήσουν “Απελ”, όλα τα μπλοκ.
Μας έβαναν στην δουλειά. Τι κάναμε; Σπάζαμε πέτρες, τις φορτώναμε σ ένα βαγονάκι. Γεμάτο το βαγονάκι και εμείς κάναμε την μηχανή…
Πέντε κορίτσια αφού το γεμίζαμε το σπρώχναμε να το πάμε ένα χιλιόμετρο και τι να το κάνουμε; Να το αδειάσουμε.
Αυτή που μας διηύθυνε ήταν πολιτική κρατούμενη αλλά είχε δίπλα της άλλη Γερμανίδα “Φραω Οφζερ’ την αποκαλούσαν, με το γκλόμπ στο χέρι, πιστόλι, στολές σαν και αυτές που φορούν αυτά τα καθάρματα που βλέπω τώρα εδώ στην πατρίδα μας». Εννοούσε τα «τάγματα εφόδου» της Χρυσής Αυγής.

Καθώς ανασύρει στη μνήμη της την γυναίκα με την στολή των Eς Ες ξεσπάει. «Δεν ξέρετε τι μου θυμίζουν κύριε αυτοί που βλέπω στην τηλεόραση.
Πως μπορούμε και ανεχόμαστε σ αυτήν την έρμη την Ελλάδα που τόσοι ποιητές, τόσοι μεγάλοι άνθρωποι, την ύμνησαν την τραγούδησαν;
Που είναι η Φιλική Εταιρία, που είναι εκείνοι οι ευεργέτες που έφυγαν από τα Γιάννενα και αλλού ξυπόλητοι για την έρμη την Ελλάδα; γιατί την παρατήσαμε έτσι, τι μας έφταιξε; Καταλαβαίνετε τι κάνουμε; σκοτώνουμε τον ίδιο μας το εαυτό. Εγώ θα φύγω με πολύ πίκρα, κύριε. Εγώ είμαι Εβραία αλλά είμαι Ελληνίδα. Εγώ δεν έχω σπορά από πουθενά, Ελληνίδα είμαι».

Η Εσθήρ θα επιζήσει χάρη στην ανθρωπιά μιας Γερμανίδας Εβραίας γιατρού και κάποιων ομόθρησκών της νοσηλευτριών που την έκρυψαν, όταν οι Eς Ες ζήτησαν από τον νοσοκομείο «έναν ολόκληρο θάλαμο για το κρεματόριο» και θα επιστρέψει στην Ελλάδα, αφού αναρρώσει για ένα διάστημα στην θαλπωρή της εβραίκής κοινότητας στις Βρυξέλλες.

Είχαν επιζήσει αυτή και η αδερφή της από την εφταμελή οικογένεια. Δύο σκελετωμένες νεαρές κοπέλες, χωρίς γονείς πνιγμένες σ’ ένα φοβερό εφιάλτη, καλούνται να ανέβουν έναν νέο Γολγοθά, ελπίζοντας στην περιουσία που είχαν αφήσει φεύγοντας.

Το πρώτο χτύπημα για την Εσθήρ, ήταν τρομακτικό. Φτάνοντας στα Γιάννενα θα πάει κατ ευθείαν στο σπίτι τους στην οδό Γενναδίου 1.
«Όταν έκανα να μπω μέσα εμφανίστηκε στο πρώτο σκαλοπάτι ένας άγνωστος και μου είπε που πας; Στο σπίτι μου, του απάντησα.
Μου λέει, μην προχωρείς, θα σου πω κάτι. Λέω ορίστε. Ξέρεις αν η μαμά σου είχε φούρνο στην κουζίνα;
Όλο χαρά εγώ, απάντησα: βέβαια ψήναμε το ψωμί, δεν ξέρω το σπίτι μου;
Ε, αφού δεν σ έκαψαν οι Γερμανοί θα σε κάψω εγώ αν τολμήσεις μπεις μέσα, μου είπε.
Τι ήταν αυτό;
Έλληνας, να με κάψει; αυτός εμένα; Θεέ μου…».

Η Εσθήρ έφυγε διωγμένη από το σπίτι της και όπως λέει δεν ξαναπήγε ποτέ, ούτε ξαναείδε τον άγνωστο. Προφανώς ήταν ένας από αυτούς που οι αρχές είχαν εγκαταστήσει στα εβραϊκά σπίτια, μετά την μεταφορά στο Αουσβιτς των ιδιοκτητών τους. Ήταν ανταρτόπληκτοι από τα ορεινά χωριά της Ηπείρου, που είχαν καταφύγει στην πόλη των Ιωαννίνων για να γλιτώσουν καθώς οι συγκρούσεις μεταξύ του ΕΑΜ και του ΕΔΕΣ μαίνονταν.

Δεν ήταν όμως μόνο οι «προσωρινοί ιδιοκτήτες», που βρήκαν στα σπίτια τους οι ελάχιστοι επιζησαντες. Τα υπόγεια ήταν σκαμμένα σε βάθος δυο μέτρων, από συνεργάτες των Γερμανών στην αρχή και «δικούς μας», στη συνέχεια που έψαχναν να βρουν λίρες και κοσμήματα τα οποία πίστευαν ότι είχαν θάψει φεύγοντας οι Εβραίοι. «Κάποια πανάκριβα κοσμήματα εθεάθησαν σε χέρια και λαιμούς γνωστών κυριών της πόλης και μερικά πανάκριβα χαλιά σε γραφεία κρατικών υπηρεσιών», μας λέει παράγοντας της εβραϊκής κοινότητας Ιωαννίνων.  

Καθώς έπρεπε να ζήσει, η Εσθήρ, άρχισε να ψάχνει για τα περιουσιακά στοιχεία των γονέων της.

Όπως λέει το κρασοπωλείο του πατέρα της το είχε οικειοποιηθεί μια χριστιανή συγγενής της «που εμφάνισε δήθεν πωλητήριο της μητέρας μου η οποία όμως είχε καεί στα κρεματόρια», όταν πήγε στην τράπεζα να αναζητήσει τις καταθέσεις, της είπαν ότι τις πήραν οι Γερμανοί και αναζητώντας τις δυο singer μηχανές για να ράβει και να βγάζει ένα μεροκάματο έμαθε ότι είχαν καταλήξει στα «χέρια» της μητρόπολης.

«Πήγα στον μητροπολίτη και εκείνος με παρέπεμψε στη νομαρχία. Εκεί μου είπαν πως δεν ξέουν τι απέγιναν οι μηχανές και πως για να τις βρουν έπρεπε να τους δώσουν τους αριθμούς τους. Που να ξέρω εγώ αριθμούς; Σήκωσα το μανίκι και τους έδειξα τον αριθμό του Αουσβιτς. Αυτόν μόνο θυμάμαι τους είπα και έφυγα…».

Η καλή της τύχη θα της στείλει στον δρόμο της τον Σαμουήλ, το γειτονόπουλο που είχε διαφύγει στα βουνά, τον οποίο και θα παντρευτεί. Μαζί θα ξεκινήσουν το σκληρό ταξίδι της επιβίωσης.

Η αδερφή της Ευτυχία, θα παντρευτεί ένα Εβραιόπουλο από τα Γιάννενα που είχε συλληφθεί από τους Γερμανούς εκείνη την ημέρα αλλά στην διαδρομή προς την Λάρισα δραπέτευσε, έφυγε στα βουνά και εκεί εντάχθηκε στο ΕΑΜ.

Όταν επέστρεψε θέλησε να ανοίξει ένα καφεκοπτείο, το οποίο ονόμασε ο «Δραπέτης», για να θυμίζει την παράτολμη ενέργεια που του έσωσε την ζωή. «Για την επιγραφή αυτή τον έστειλαν εξορία στην Μακρόνησο ως κομμουνιστή, ενώ δεν ήταν!», λέει για τον γαμπρό της η Εσθηρ.

Με τον Σαμουήλ, που μάζευε παλιοσίδερα και έφτιαχνε κούνιες, απέκτησε ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Η μοίρα όμως θα συνεχίσει τα χτυπήματά της στην Εσθηρ. Ο γιος της θα πεθάνει σε ηλικία τριάντα τεσσάρων χρόνων, και η κόρη της θα φύγει στα τέλη της δεκαετίας του 60 για το Ισραήλ, αηδιασμένη, όπως λέει, από την στάση ενός καθηγητή στο Γυμνάσιο ο οποίος την αποκάλεσε «παλιοεβραία..».

Εκεί θα αποκτήσει έναν γιο ο οποίος θα σκοτωθεί στα είκοσι του χρόνια πολεμώντας ως κληρωτός με τον ισραηλινό στρατό εναντίον της Χεζμπολάχ στον Λίβανο.

Στην μικρή πολυκατοικία στην διασταύρωση των οδών Αννης Κομνηνού και Γιοσεφ Ελιγα, όπου της παραχώρησε ένα διαμερισματάκι, η Εβραϊκή Κοινότητα, η Εσθηρ Κοεν, έχοντας στο πλευρό της τον Σαμουήλ, διανύει τα βαθειά γηρατειά της.

«Θα φύγω με ένα μεγάλο γιατί. Γιατί μας τα έκαναν όλα αυτά; Γιατί μας συμπεριφέρθηκαν οι δικοί μας άνθρωποι μ αυτόν τον τρόπο; γιατί δεν θα έχω κανέναν να με πλύνει και να με συνοδέψει μέχρι νεκροταφείο;…»    

Η Εσθήρ Κοέν, έφυγε από τη ζωή, τελικά, σήμερα, σε ηλικία ενενήντα έξι χρονών, παίρνοντας μαζί της το «μεγάλο γιατί». Την είχα συναντήσει στο σπίτι της στα Γιάννενα τον Μάρτιο του 2014 στο πλαίσιο ρεπορτάζ για την επίσκεψη του προέδρου της Γερμανίας Γκάουκ με αφορμή το ολοκαύτωμα από τους Γερμανούς του χωριού Λιγγιάδες, ο οποίος και είχε ζητήσει να την συναντήσει. Μαζί με μια άλλη ομόθρησκή της η Εσθήρ ήταν οι τελευταίες εν ζωή από τους Εβραίους των Ιωαννίνων που επέζησαν του Ολοκαυτώματος.

Ιn memoriam και για το «ποτέ πια», επαναφέρω την συνέντευξη-ποταμό που μου έδωσε τότε και δημοσιεύτηκε στην «Κ».

Υπογραμμίζω το αίτημά της στον Γερμανό πρόεδρο: «Παρακάλεσα τις διερμηνείς του να του πουν ότι το ελάχιστο που πρέπει να κάνουν είναι να δώσουν λεφτά να γραφτούν βιβλία για να διαβάζουν και να μαθαίνουν τα μικρά παιδιά ώστε να μην επαναληφθούν τέτοια εγκλήματα, γιατί δυστυχώς η ιστορία δείχνει να επαναλαμβάνεται».

esthir-koen-1924-2020-in-memoriam0

https://www.kathimerini.gr/


Κορονοϊός: Συναγερμός στην Πολεμική Αεροπορία - 50 σμηνίτες θετικοί στην Τρίπολη

Κορονοϊός: Συναγερμός στην Πολεμική Αεροπορία - 50 σμηνίτες θετικοί στην Τρίπολη

Πρόκειται στην πλειοψηφία τους για νεοσύλλεκτους σμηνίτες που παρουσιάστηκαν με την ΕΣΣΟ της 16ης Νοεμβρίου - Σε καραντίνα όλη η πτέρυγα του στρατοπέδου

Συναγερμός έχει σημάνει στο Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας, καθώς στην 124 Πτέρυγα Bασικής Eκπαίδευσης στην Τρίπολη, έχουν εντοπιστεί πάνω από 50 κρούσματα κορονοϊού, που αφορούν στην πλειοψηφία τους σε στρατεύσιμους, ενώ σύμφωνα με τις πληροφορίες που μετέδωσε το Open TV κι ο Νίκος Γιαπρακάς στην «Ωρα Ελλάδος», είναι πιθανό να υπάρχουν και κάποιοι ελάχιστοι μόνιμοι που έχουν νοσήσει.

Πρόκειται για σμηνίτες της τελευταίας ΕΣΣΟ που παρουσιάστηκε στις 16 Νοεμβρίου. Κάποιοι είχαν κορονοϊό, εντοπίστηκαν κατά την είσοδό τους κι απομονώθηκαν, αλλά φαίνεται πως ήταν και κάποιοι ασυμπτωματικοί που μετέδωσαν τον ιό.

Το ευχάριστο είναι ότι δεν υπάρχουν σοβαρά νοσούντες, η πτέρυγα βρίσκεται σε καραντίνα, ενώ δεν έχει γίνει και η ορκωμοσία. Στο στρατόπεδο υπάρχει ανησυχία, καθώς είναι πιθανό να εντοπιστούν κι άλλα κρούσματα, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή εκτός στρατοπέδου που κινούνται οι στρατεύσιμοι. Για το συμβάν είναι ενήμερος φυσικά και ο ΕΟΔΥ και πλέον η 124 Πτέρυγα βασικής εκπαίδευσης των σμηνιτών βρίσκεται σε «κλοιό» με στόχο να μην διασπαρεί τόσο στο υπόλοιπο στράτευμα, όσο και στην τοπική κοινωνία ο ιός.

Σύμφωνα με την χθεσινή καταγραφή του ΕΟΔΥ στην Αρκαδία εντοπίστηκαν 10 νέα κρούσματα κορονοϊού, κάτι που σημαίνει ότι δεν έχουν συμπεριληφθεί στον αριθμό και οι σμηνίτες που νοσούν.


https://www.ethnos.gr/

Εύκολο γιαουρτογλυκό με μπισκότα!!!

Εύκολο γιαουρτογλυκό με μπισκότα!!!


Εύκολο ελαφρύ και δροσερό γιαουρτογλυκό με 5 υλικά ότι πρέπει για τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού και όχι μόνο !!! Δοκιμάστε το και περιμένω τα σχόλια σας!!!

Υλικά
-1k. γιαούρτι στραγγιστό -450gr μπισκότα πτι μπερ -1 ζαχαρούχο γάλα -50gr φιλέ αμυγδάλου -150gr κοκτέιλ φρούτων ή φρέσκα φρούτα ψιλοκομμένα\

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΘΑΛΠΩΡΗ

 

Tasos Livaditis/translated by Manolis Aligizakis

Posted: 28/02/2017 by vequinox in Aligizakis ManolisArtCanadian greek PoetGreek Canadian PoetsGreek National Literary AwardsGreek PoetsLiterature
Tags: 

cover

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΘΑΛΠΩΡΗ

 

Ένα βράδυ πήρα απ’ το τραπέζι τα δυο μισοτελειωμένα φορέμα-

τα και τ’ ακούμπησα στον καναπέ, η γυναίκα μου ήταν μια φτωχή

μοδίστρα, το πρωί “γιατί” μου λέει, “έκανες αυτήν την ακαταστα-

σία;” “Λάθος” της λέω “ίσα ίσα που συμμάζεψα λίγο το σπίτι”

“αλλά γιατί;” “μα θα ερχόταν κόσμος” της λέω “ποιος κόσμος;”

μου λέει με παράπονο — αφού δεν έρχεται ποτέ κανείς” “φτωχή

μου κοπέλλα είσαι τρελλή;” της λέω “κάθε βράδυ έρχεται πολύς

κόσμος” “εδώ σ’ εμάς;” έκανε και τα μάτια της έλαμψαν.

Από τότε άρχισε να μιλάει μόνη της τα βράδια, ώσπου τη βά-

λαμε στο άσυλο. Εγώ πήγα στης μητέρας μου, δε θυμάμαι πού —

γριά γυναίκα ήταν βλέπεις

κι είχε πεθάνει.

 

 

 

FAMILY WARMTH

 

One night I took two unfinished dresses from the table and

put them on the couch my wife was a poor seamstress, in the morning

“why you created that mess?”, “on the contrary” I said to her,

“I tidied up the house”, “but why?” “We expect visitors” I said

“what visitors?”  she said to me with a grumble — “no one ever comes”

“poor girl, you are crazy” I said “every night lots of people come”

“here to visit us?” she said and her eyes gleamed.

Since then she started talking to herself every night until we put

her in the asylum. I went to my mother’s, I don’t remember where —

she was an old woman, you see

and she had died.

 

 

 

TASOS LIVADITIS, translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, Vancouver, 2014

www.libroslibertad.com

www.manolisaligizakis.com

https://authormanolis.wordpress.com/

Η ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα

 Η ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα

Ήταν Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 1913. Η Κρήτη ολόκληρη γιόρταζε την επιστροφή της στο «σώμα» της Ελλάδας. Αιώνες σκλαβιάς, επαναστάσεις, ποταμοί αίματος, χιλιάδες άνθρωποι αυτοθυσία στο βωμό της ελευθερίας… Η ιστορία γύριζε σελίδα. Το νησί, μετά και την 15ετή περίοδο «αυτονομίας», που εγκαθιδρύθηκε μετά την επανάσταση του 1897 και τις φοβερές σφαγές των χριστιανών του Ηρακλείου, στις 25 Αυγούστου 1898 (η αυτόνομη Κρητική Πολιτεία ήταν, στην ουσία, μορφή διεθνούς κατοχής, ταυτόχρονα με ζωντανή την επικυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, για ένα μεγάλο διάστημα), ενωνόταν με την Ελλάδα. Την πρώτη ημέρα του Δεκεμβρίου του 1913 υψώθηκε στο φρούριο του Φιρκά, στα Χανιά, η ελληνική σημαία, παρουσία του βασιλιά της Ελλάδας Κωνσταντίνου, του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου και της πολιτικής ηγεσίας της Κρήτης. Η Κρήτη ήταν πλέον τμήμα της ελληνικής επικράτειας….

Η μεγάλη εορτή της Eνώσεως όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα  “Εστία”:

Η πόλις ηγρύπνησε στολιζομένη. Εορτάζει δε και ο ουρανός, αποκατασταθείσης από της νυκτός της γαλήνης και ανατείλαντος εαρινού ηλίου. Οι δρόμοι παρουσιάζουν όψιν λειμώνων ευωδιαζόντων από τας μυρσίνας. Παντού είναι ανηρτημέναι Βυζαντιναί σημαίαι μεταξύ των κυανολεύκων.

Συνωστίζονται παντού χωρικοί υψηλόκορμοι ζώσαι εικόνες του Θεοτοκοπούλου. Τα Κρητικόπουλα εις σμήνη κυκλοφορούν με της φουφουλίτσες των. Από του Νικηφόρου Φωκά του εκδιώξαντος εκ Κρήτης τους Αραβας πρώτην φοράν Έλλην βασιλεύς αποβιβάζεται εις την νήσον.

Η αποβάθρα ξεχαρβαλωθείσα υπό της τριημέρου θυέλλης, ευπρεπίσθη το κατά δύναμιν. Μυρτοστολισμένη επίσης είναι και η έπαλξις του Φιρκά.

Την πρωίαν η Κρητική χωροφυλακή διήλθε τας οδούς σαλπίζουσα το εωθινόν.

Την 6ην πρωϊνήν κατέπλευσεν η “Μυκάλη” γεμάτη Κρήτας εγκατεστημένους εν Αθήναις και Πειραιεί.

Την 7ην εσημειώθη ο “Αβέρωφ”.

Ο γενικός θρησκευτικός αρχηγός των Μουσουλμάνων της νήσου Κρήτης Μεχμέτ Σεμουτλή, ιεροδικεύων ενταύθα, αρχηγός δε των χορευτών Δερβισών Μεβλεβήδων, προσφωνεί διά της “Εστίας” των Βασιλέα Ελευθερωτήν ως εξής:

Μεγαλειότατε!

“Ενθουσιά ο λαός της Κρήτης δια την έλευσιν της Υμετέρας Μεγαλειότητος εις την νήσον μας. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι εν όσω υπάρχει Κυβέρνησις δικαία, πάντες οι υπήκοοι της Υμ. Μεγαλειότητος θα ώσιν Αυτή ειλικρινώς αφωσιωμένοι, καθώς και ο εν τη νήσω ευρισκόμενος Μουσουλμανικός πληθυσμός.

“Υπό την Υψηλήν αιγίδα της Υμ. Μεγαλειότητος ελπίζομεν οι Μουσουλμάνοι της Κρήτης να περνούν μετά των συμπατριωτών των εν αρμονία, και ότι και αυτοί θα ευτυχήσουν μαζή των.

“Ευχόμενοι τούτο, πάντες μια καρδία. Σας λέγομεν το: Καλώς ωρίσατε εξ όλης ψυχής.

“Ζήτω η Α.Μ. ο Βασιλεύς!”

Ο ενταύθα γενικός Πρόξενος της Ρωσσίας κ. Λαμπάτσωφ ως εξής εκφράζεται επί τω ευτυχεί γεγονότι:

 “Δεν έχω αμφιβολίαν ότι η άφιξις της Α.Μ. του Βασιλέως Κωνσταντίνου θέτει ένδοξον σφραγίδα εις την Κρητικήν εποποιΐαν. Η ηρωϊκή νήσος βλέπει σήμερον το τέλος του μαρτυρίου της. Της εύχομαι εξ όλης ψυχής πάσαν ευημερίαν”.

Την 9ην ακριβώς ο “Αβέρωφ” αι “Σπέτσαι” και δύο αντιτορπιλλικά διαγράφουν καμπύλην προ της Χαλέπας και αγκυροβολούν προ των Χανίων, σημαιοστολιζόμενα.

Δέκα λεπτά κατόπιν ο Γεν. Διοικητής κ. Ρούφος ανήλθεν επί του “Αβέρωφ” δια να χαιρετίση τον Βασιλέα. Οι πρόξενοι εν στολή αναμένουν εις την αποβάθραν μετά των Αρχών και των Σωματείων, φερόντων και τα λάβαρά των. Την εμφάνισιν του Ελληνικού στόλου χαιρετίζουν επί ημίωρον ήδη δια χαρμοσύνων κωδωνοκρουσιών οι κώδωνες όλων των Εκκλησιών της πόλεως.

Το Προεδρείον της Βουλής, αποβιβασθέν των “Σπετσών”, αναμένει και αυτό μετά των προξένων και των άλλων αρχών εις την αποβάθραν, από της οποίας μέχρι του ναού είνε παρατεταγμένη η χωροφυλακή.

Ο Βασιλεύς απεβιβάσθη ακριβώς την 10ην ώραν εν μέσω πανδαιμονίου κανονιοβολισμών θυέλλης ζητωκραυγών και συριγμάτων των σειρήνων των πλοίων. Ιδιαιτέρως χαρακτηριστικόν είνε, ότι ουδέ εις πυροβολισμός ερρίφθη ουδέ εν χειροκρότημα ηκούσθη.

Ο Βασιλεύς απεβιβάσθη εις το Τελωνείον με την μεγάλην ατμάκατον του Αβέρωφ”, προσφωνήσαντος του Εισαγγελέως των Εφετών κ. Ζουρίδου.

Ο Βασιλεύς κατόπιν εχαιρέτησε τους Προξένους όπου δε διέκρινε το μάτι Του γέροντας αγωνιστάς, επροχώρει πρώτος και έσφιγγεν ανοικτόκαρδα καθενός το χέρι. Οι αγωνισταί αντί παντός άλλου χαιρετισμού δακρύοντες του εφώναζαν:

– Χριστός Ανέστη Βασιληά!

Η Μεγαλειότης του έφερε στολήν στρατηγού, ο Διάδοχος υπασπιστού και ο πρίγκηψ Αλέξανδρος την στολήν του βαθμού του.
Ηγουμένου του Βασιλέως μετά των πριγκήπων, του Πρωθυπουργού μετά του προέδρου της Βουλής, του Γεν. Διοικητού, των προξένων και όλων των άλλων, η πομπή κατευθύνεται προς τον καθεδρικόν ναόν.

Ο Επίσκοπος Χανίων και Αποκορώνου Αγαθάγγελος φέρων λευκόν χρυσοποίκιλτον σάκκον προσφωνεί από της εξωθύρας του ναού των Εισοδίων της Παναγίας τον Βασιλέα, ιστάμενον επί της επί τούτω στηθείσης εξέδρας, ραινόμενον δε δι ανθέων υπό των μαθητριών του Παρθεναγωγείου εκ της προς την πλατείαν θυρίδος του γυναικωνίτου. Περίληψις της προσφωνήσεως του Επισκόπου έχει ως εξής:

“Μεγαλειότατε Βασιλεύ!

“Η Κρήτη η οποία υπέρ πάσαν Ελληνικήν γην ποταμούς έχυσεν αιμάτων υπέρ της ελευθερίας αυτής και εναγωνίως περιέμενε την ημέραν ταύτην, δονείται σήμερον από χαράν υποδεχομένη πανηγυρικώς εν τη πρωτευούση αυτής Σε, τον μεγαλουργόν Στρατηλάτην, τον τροπαιοφόρον μαχητήν, τον δαφνοστεφή Βασιλέα της!”…

“Αι μακάριαι ψυχαί των ημιθέων ηρώων πατέρων και αδελφών ημών, οίτινες κατά καιρούς ηγωνίσθησαν υπέρ της ελευθερίας και διαπύρως επόθησαν να ίδουν την ημέραν ταύτην, πλην, φευ! δεν ηξιώθησαν, σήμερον, επί κεφαλής έχουσαι την μακαρίαν ψυχήν του αλήστου μνήμης αοιδίμου Πατρός Σου, ευλογούσι Σε πατούντα ως Βασιλέα το ιερόν έδαφος το συνέχον τα άγια αυτών λείψανα”.

Ο  Επίσκοπος εξακολουθεί εκφράζων την υπερηφάνειαν του Εθνους, “διότι τοιούτον έχωμεν Βασιλέα”, επίσης δε και την ευγνωμοσύνην πάντων δια τους “ενδόξους υπέρ Πατρίδος αγώνάς Του, τους εξασφαλίζοντας Αυτώ αναλλοίωτον την πίστιν και την αφοσίωσιν του Λαού Του”.

Η προσφώνησις του Επισκόπου τελειώνει με το ρητόν του Ησαΐου λέγοντος:

Ενισχύσει Κύριος την χείρα αυτού εν τω εξάγειν εκ των εσμών τους δεδεμένους.

Μετά την προσφώνησιν του Επισκόπου ο Βασιλεύς, κατερχόμενος της εξέδρας υπό τας μυριοστόμους ζητοκραυγάς και επευφημίας του λαού, εισέρχεται εις τον ναόν, ενώ οι χοροί ψάλλουν το “Σώσον, Κύριε τον λαόν σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου”.

Μετά το τέλος της δοξολογίας η πομπή ολόκληρος ηγουμένου του Σταυρού, κατευθύνεται προς την έπαλξιν του Φιρκά, όπου ο Βασιλεύς φθάνει ακριβώς την ενδεκάτην παρά τέταρτον και ανέρχεται εις την επί τούτου εξέδραν.

Επί του Φιρκά όταν έφθασεν η πομπή, ο Επίσκοπος Χανίων ετέλεσεν αγιασμόν, ενώ οι παρακολουθήσαντες από της Εκκλησίας χοροί έψαλλον το “Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ εκουσίως”.

Ο?Επίσκοπος ερράντισεν ακολούθως τον Βασιλέα και καθηγίασε την σημαίαν, ενώ οι χοροί έψαλλον: “Τη υπερμάχω εγείρονται τρόπαια χαίρε, δι ής εχθροί καταπίπτουσι”.

Την στιγμήν καθ ήν η σημαία υψούτο υπό του Βασιλέως και τα πλοία του Ελληνικού στόλου εχαιρέτιζον αυτήν δι 101 κανονιοβολισμών, οι χοροί έψαλλον:

“Ανδρών ηρώων προμάχων πατρίδος των, πεσόντων ευσεβώς, αιωνία η μνήμη” και τα πλήθη φρενητιωδώς εζητωκραύγαζον.

Η σημαία υψώθη ακριβώς την 11.5′ π.μ. Το λευκοκύανον του Ελληνισμού σύμβολον παρέδωκαν εις τον Βασιλέα οι αγωνισταί Γιάνναρης και Μάντακας, προσέδεσε δε την σημαίαν η Α. Μ., ανασύραντος το σχοινίον κατόπιν του καπετάν Μάντακα.

Θαυμασίως ωραία υπήρξε και η σκηνή καθ ήν επί του Φιρκά, ευθύς μετά την ανύψωσιν της Σημαίας, ο Βασιλεύς εκάρφωσεν ιδιοχείρως εις τα στήθη των γηραιών αγωνιστών Μάντακα και Χατζημιχάλη Γιάνναρη, 94 ετών του πρώτου 88 του δεύτερου, τον Χρυσούν Σταυρόν του Σωτήρος.

Ιδιαιτέρως χαρακτηριστικόν είνε ότι ο Χατζημιχάλης έχει και αναμνήσεις του Φιρκά, εις το φρούριον του οποίου εκρατήθη φυλακισμένος επί Τουρκοκρατίας επί χρόνον πολύν.

Ο διαπρεπής και διάθερμος φιλέλλην Ιταλός βουλευτής κ. Ροβέρτος Γκάλλι απέστειλε την εσπέραν χθες προς τον κ. Ρούφον το εξής τηλεγράφημα:

“Από τριάκοντα και πλέον ετών υποστηρίζω όση εμοί δύναμις την ένωσιν της ηρωικής Κρήτης μετά της Μητρός Πατρίδος Ελλάδος. Μετέχω επομένως της αγίας τελετής της αύριον με ενθουσιώσαν ψυχήν”

.  [Εφημερίς “Εστία”. 

Αναδημοσίευση από την patris.gr Ανδρικάκης Αλέκος — Άγονη Γραμμή]

https://vequinox.wordpress.com/

https://ellas2.wordpress.com/

Και μια μεγάλη αλήθεια… οι σχέσεις είναι δούναι και λαβείν

  Και μια μεγάλη αλήθεια…  οι σχέσεις είναι δούναι και λαβείν – Joanna Sou – GynaikaEimai 15 Ιανουαρίου 2025 «Αν δεν φτιάξεις αυτά τα δύο πρ...