Δεν είναι ο Τραμπ τρελός, η πολιτική του είναι απάνθρωπη

Δεν είναι ο Τραμπ τρελός, η πολιτική του είναι απάνθρωπη

Γιώργος X. Παπασωτηρίου 

Είναι «ένας αμόρφωτος ηλίθιος», είναι ένας «τρελός», κάποιοι τον παρομοιάζουν και με τον Χίτλερ. Είναι ο Ντόναλντ Τραμπ. Όμως δεν είναι ο Ντ. Τραμπ «ηλίθιος», εμάς μάλλον περνούν για ηλίθιους! Γιατί μέσω της «τρελοποίησης» του προέδρου των ΗΠΑ επιχειρούν να ξεπλύνουν μια συγκεκριμένη πολιτική, αυτή που αποκαλείται νεοφιλελευθερισμός, και ασκείται σε όλο σχεδόν τον κόσμο. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Το ίδιο έλεγαν και για τον Τζορτζ Μπους τζούνιορ, όταν θέλησε να επιβάλλει τη «δημοκρατία» στο Ιράκ με το περίφημο δόγμα «σοκ και δέος», σκοτώνοντας περίπου 300.000 ιρακινούς. Όμως, ούτε ο Μπους ούτε ο Τραμπ είναι τρελοί. Η Τζ. Κ. Όουτς στο έξοχο πολιτικό μυθιστόρημά της «Πίσω από τους καταρράκτες» σημειώνει πως  ο «κάτω κόσμος» βιώνει ένα ολοκαύτωμα, όχι από παράφρονες, αλλά από ορθολογικούς υπολογιστές: «Δεν μπορούσες να ισχυριστείς ότι οι Ναζί ήταν παράφρονες, γιατί τα στοιχεία δείχνουν ότι ήταν απόλυτα, υπολογιστικά λογικοί. Στην υπηρεσία της παράνοιας, αλλά πάντως λογικοί». Αυτό είναι και ο Τραμπ, στην υπηρεσία της παράνοιας, αλλά λογικός. Αυτό συμπυκνώνεται και στον περίφημο «ορθολογικό ανορθολογισμό» του Μπρεζίνσκι, που χαρακτηρίζει διαχρονικά την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Αυτή η παρατήρηση είναι σημαντική γιατί η κατηγορία της «τρέλας» συνιστά άλλοθι για συγκεκριμένες πολιτικές που είναι ορθολογικά επεξεργασμένες και με μέθοδο εφαρμοσμένες.    Η θέσπιση των φορολογικών ελαφρύνσεων για τις επιχειρήσεις από την κυβέρνηση Τραμπ δεν ήταν καθόλου «τρελή» (μισό τρισεκατομμύριο δολάρια κέρδισαν οι Αμερικανοί υπερπλούσιοι όπως ο Μπέζος, ο Ζούκεμπεργκ κ.ά., εν μέσω υγειονομικής κρίσης), η απομείωση των κοινωνικών δαπανών και η αύξηση των ανισοτήτων καθώς και η ενίσχυση του κατασταλτικού κρατικού μηχανισμού, δεν ήταν αποτέλεσμα της «τρέλας» του Τραμπ, αλλά μιας πολιτικής που εφαρμόζεται σε αδρές γραμμές, εκτός από τις ΗΠΑ, και στην Βραζιλία, στη Χιλή, στη Γαλλία, στην Αγγλία, στην Αυστραλία, στην Ελλάδα.Στην Χιλή και σε άλλες χώρες κατά την προ του κορονοϊού περίοδο οι κοινωνίες είχαν εκραγεί. Οι ακραίες ανισότητες, όπου κάποιοι υπερπλούτιζαν και οι πολλοί εξαθλιώνονταν, η ουμπεροποίηση της οικονομίας και η εξαέρωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, η εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους και της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, καθώς και η γιγάντωση της κρατικής βίας, δημιούργησαν τις συνθήκες βρασμού και το καπάκι, λόγω της εξάλειψης τρόπων αποσυμπίεσης, τινάχτηκε στον αέρα. Στις ΗΠΑ αυτό συνέβη εν μέσω κορονοϊού, γιατί ακριβώς η υγειονομική κρίση αποκάλυψε με δραματικό τρόπο τις τεράστιες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες. Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ ήταν η αφορμή. Ο covid-19 χτύπησε κυρίως τους «από κάτω», τους Αφροαμερικανούς, τους Λατίνους, τους ασιάτες. Κι αυτούς όχι όλους. Δεν είναι όλοι οι Αφροαμερικανοί δυσανεκτούντες. Δεν ανήκει στους «από κάτω» ο Μπ. και η Μ. Ομπάμα. Ανήκουν στο 10% της «θετικής διάκρισης» που «λευκαίνει» και ενσωματώνει στους «πάνω» τα καλύτερα μυαλά των «κάτω», αφαιρώντας έτσι την αιχμή του δόρατος και τη δυνατότητα απόκτησης πολιτικής συνείδησης από τους τελευταίους.   Δεν είναι ο Τραμπ λοιπόν τρελός, η πολιτική του είναι απάνθρωπη. Κι αυτή η απανθρωπιά κατοικεί σε όλες τις πολιτικές που θέτουν το κέρδος(όχι την οικονομία, αλλά το κέρδος) πάνω από τον άνθρωπο. Την εφαρμοσμένη πολιτική επιδιώκει να νομιμοποιήσει μια συγκεκριμένη ιδεολογία. Για τον Τραμπ και όλους τους οπαδούς της καπιταλιστικής συνθήκης, όλα στη ζωή είναι η επιδίωξη απόκτησης Δύναμης μέσω του Χρήματος: «Ο μόνος φιλαράκος είναι η κονόμα. Τα φράγκα! Τα χοντρά φράγκα! Χρήμα ίσον δύναμη. Δύναμη ίσον να τη σκαπουλάρεις με το φόνο. Φόνος ίσον ζωή. Όθεν, μη γαμάς τα μυαλά σου», γράφει ο Χένρι Μίλερ από τα μέσα του περασμένου αιώνα! Αυτή είναι η ζωή στην Αμερική και παντού. Εδώ, όλα έχουν ένα κοινό κέντρο αναφοράς, την αγορά, όπου όλα πωλούνται και ξεπωλιούνται, ακόμα και ο εαυτός. Για «…το καινούργιο πωλητήριο που θα με πουλάει στον ίδιο μου τον εαυτό…», μιλούσε και ο Μαρκ Τουαίν. Εδώ ο Μπέλοου θα πει: «Η φύση ξέρει μόνο ένα πράγμα κι αυτό είναι το παρόν… σαν ένα γιγάντιο κύμα… γεμάτο θάνατο και ζωή…». Η Αμερική είναι το παρόν. Όλα συμπυκνώνονται στον πραγματισμό του παρόντος, σε μία στιγμή, σε ένα κύμα, μία μόδα. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει ούτε παρελθόν ούτε μέλλον, που μ’ ένα τρόπο μπορούν να θέσουν κάποια όρια. Γι’ αυτό σκότωσε, εδώ και τώρα, πριν σε σκοτώσουν, όπως στη φύση, όπως στη σύγχρονη χομπσιανή ζούγκλα, όπου ο άνθρωπος είναι για τον άνθρωπο λύκος! Εδώ ο ψυχωτικός μπάτσος θα βρει το χώρο δράσης του. Μόνο που η ψύχωση γίνεται κανονικότητα, αφού σχεδόν όλοι οι μπάτσοι είναι ψυχωτικοί! Δείτε πως σπρώχνουν τον 75χρονο. Δείτε πως πυροβολούν τον άνθρωπο πάνω στο αναπηρικό καρότσι. Πως πυροβολούν στο πρόσωπο έναν 20χρονο φοιτητή από το πανεπιστήμιο του Τέξας. Συνεχίζουν να πατούν στο λαιμό ανθρώπους. Συνεχίζουν να σκοτώνουν. Η κουλτούρα της αγοράς είναι εδώ και είναι ολοκληρωτική. Ακόμα και όταν κάποιοι αντιστέκονται στο τέλος κι αυτοί ενσωματώνονται. Γιατί το σύστημα έχει ανάγκη από τους άντρες και τις γυναίκες που το περιφρονούν καθώς μέσα από την αντίστασή τους αναζωογονείται και διαιωνίζεται. Αλλά να, ένας 46χρονος Μαύρος άνδρας, ο Τζορτζ Φλόιντ, δολοφονείται και η αγορά ακυρώνεται. Ο θάνατος ακυρώνει κάθε εξουσία και «μέσα από τον πόνο» δίνει στους ευαίσθητους (ευήκοους) την «αμετάφραστη γνώση του εαυτού τους»(Ντελίλο, Κοσμόπολις). Και τότε το σύστημα ρηγματώνεται… Τότε έρχονται αυτά τα παιδιά που απαιτούν «δικαιοσύνη», που δεν θέλουν να είναι μια παύλα ανάμεσα σε δύο ημερομηνίες, που μιλούν για ανθρωπιά.«Έκλυτος καλύτερα παρά ενάρετος από συμμόρφωση ή φόβο», θα πει ο Ν. Χώθορν, αντιδρώντας στον σκοτωμένο Ινδιάνο, τον κρεμασμένο Μαύρο ή στο θέαμα της “μάγισσας” που την καίνε μπροστά στο παιδί της. Αυτός ο φόβος είναι που έχει καταλυθεί σήμερα, ξεγυμνώνοντας το καθεστώς από την πανοπλία του…

http://artinews.gr

/Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη selana

Πιθανό να δούμε τον Αιγυπτιακό στρατό εναντίον των τουρκικών δυνάμεων στη Λιβύη – Επίκειται ανάφλεξη

Πιθανό να δούμε τον Αιγυπτιακό στρατό 

εναντίον των τουρκικών δυνάμεων στη Λιβύη – 

Επίκειται ανάφλεξη

9 Ιουνίου 2020

• 
  
• SHARES

Μετά από την επιχείρηση Σίρτη που εξαπέλυσε ο Τουρκικός στρατός από αέρος και θαλάσσης υποστηρίζοντας τα μισθοφορικά τμήματα των GNA στο έδαφος η Αίγυπτος στέλνει σημαντικές στρατιωτικές ενισχύσεις συμπεριλαμβανομένων τεθωρακισμένων προς τα σύνορα με Λιβύη. Σύμφωνα με προκαταρκτικές αναφορές υπάρχει μια επιδρομή του Αιγυπτιακού στρατού στη Λιβύη.

«Επίκειται τουρκοαιγυπτιακή ανάφλεξη» εκτίμησε, μιλώντας στον ΣΚΑΪ, ο βουλευτής ΝΔ και καθηγητής διεθνών σχέσεων Δημήτρης Καιρίδης λίγες ώρες μετά το βίντεο και τις φωτογραφίες που δείχνουν αιγυπτιακά στρατιωτικά οχήματα να μεταφέρονται στη μεθόριο Αιγύπτου – Λιβύης.

«Η Λιβύη είναι αραβική χώρα, είναι δίπλα στην Αίγυπτο, επηρεάζει άμεσα τις εξελίξεις στην Αίγυπτο, και το τελευταίο πράγμα που θέλει η Αίγυπτος είναι ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα δυτικά της» τόνισε ο κ. Καιρίδης στον απόηχο της επίσκεψης του στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ στο Κάιρο όπου συναντήθηκε με τον πρόεδρο της Αιγύπτου αλ Σίσι. 

Από την πλευρά του, ο δημοσιογράφος Πάρις Καρβουνόπουλος δήλωσε ότι ένα τμήμα της 3η στρατιάς του αιγυπτιακού στρατού μεταφέρθηκε στα σύνορα με τη Λιβύη. 

  Μήνυμα Στέιτ Ντιπάρτμεντ στην Τουρκία: Σας καλούμε να σεβαστείτε την ιστορία της Αγίας Σοφίας

«Κυκλοφόρησαν πάρα πολλά βίντεο με μεταφορά πολλών  οχημάτων που μετατρέπονται σε στρατιωτικά οχήματα. Πιθανό να δούμε σενάριο τον αιγυπτιακό στρατό εναντίον των τουρκικών δυνάμεων που δρουν στη Λιβύη» επισήμανε ο κ. Καρβουνόπουλος.  

Θέλει την Σίρτη ο Σάρατζ

Στρατηγικός στόχος πλέον της αρχής που αναγνωρίζεται επισήμως από τον ΟΗΕ αλλά ελέγχει μόλις το 20% της χώρας, είναι η κατάκτηση της Σίρτης, της πιο μεγάλης πόλης μεταξύ της Τρίπολης και της Βεγγάζης (που είναι προπύργιο του Χάφταρ).

“Χωρίς τη Σίρτη δεν μπορούμε να μιλάμε για ενοποίηση της Λιβυής, τόνισε ο Υπουργός Εσωτερικών Φατί Μπασάγκα σε δηλώσεις του την Κυριακή σηματοδοτώντας έτσι τη συνέχιση των εχθροπραξιών εφόσον οι δυνάμεις του Χάφταρ αντισταθούν.

Τα ΗΑΕ, η Αίγυπτος και η Ρωσία υποστηρίζουν τον Λιβυκό Εθνικό Στρατό στο ανατολικό τμήμα της χώρας, επικεφαλής του οποίου είναι ο Χαλίφα Χαφτάρ.

Συνεχίζονται οι σφοδρές μάχες δυτικά της Σίρτης – Δείτε σχετικό βίντεο που δημοσίευσε ο λογαριασμός του LNA

M.LNA@LNA2019M

What the #GNA militias and terrorists are living through west of sirte .#LNA .

147

4:13 π.μ. - 9 Ιουν 2020

Πληροφορίες και απόρρητο για τις Διαφημίσεις του Twitter

44 άτομα συζητούν σχετικά με αυτό

M.LNA@LNA2019M

In past 48 hours the expired #GNA militias have been under heavy #LNA Air Force bombardment resulting in heavy losses in life’s and equipment initial reports indicate +75 dead +209 injured 7 tanks destroyed 5 armored personnel carriers 1 solider transport buss 5 towered artillery

339

9:06 μ.μ. - 8 Ιουν 2020

Πληροφορίες και απόρρητο για τις Διαφημίσεις του Twitter

104 άτομα συζητούν σχετικά με αυτό

Ο έμπειρος διεθνολόγος και στρατηγικός αναλυτής Βασίλης Κοψαχείλης γράφει σχετικά

  Ακάρ: δεν είναι μαθηματικά βολικό για την Ελλάδα να κάνει πόλεμο με την Τουρκία

Ο Αιγύπτιος πρόεδρος Αλ Σίσι έχει πολλούς λόγους για να αντιμετωπίσει την Τουρκία τώρα… Και έχει και τουλάχιστο δυόμισι χώρες που θέλουν να τον βάλουν απέναντι στην Τουρκία επί Λιβυκού εδάφους.

Τούτη την ώρα ισχυρές Αιγυπτιακές δυνάμεις αναφέρεται ότι βρίσκονται στα δυτικά σύνορα της Αιγύπτου με την Λιβύη. Η παρουσία τους έχει επικοινωνιακό χαρακτήρα και ασκεί πιέσεις.

Το αν θα περάσουν οι Αιγυπτιακές δυνάμεις εντός Λιβύης θα γίνει μόνο αν κινδυνεύσει η Βεγγάζη και υπάρξει σχετικό αίτημα προστασίας από το κοινοβούλιο στα ανατολικά που στηρίζει τον LNA αναφέρει το militaire.ghttps://hellas-now.com/r.

Όχι το νερό!

Όχι το νερό!

Τετάρτη 10 Ιούνη. Η ιδέα του ρημαδογκουβέρνου να κάνει «σδιτ» την διαχείριση του «χοντρού» μέρους της ευδαπ είναι μια διαγώνια ιδιωτικοποίηση, που αργά ή γρήγορα θα φτάσει ως τις βρύσες και τα ποτήρια με την μορφή της τιμολόγησης του νερού. Το ρημαδογκουβέρνο θα βγάλει σε διαγωνισμό την διαχείριση, την λειτουργία και την συντήρηση όλων των υδροδοτικών υποδομών πριν το σημείο της κατεργασίας του πόσιμου νερού (πριν το φράγμα του Μαραθώνα;) που περιλαμβάνει τον Μόρνο, την Υλίκη, όλα τα φράγματα συγκέντρωσης νερού προς την Αθήνα, τους αγωγούς, κλπ. Ο διαγωνισμός τυπικά θα είναι μειοδοτικός. Αλλά είναι γνωστή η τεχνική αυτών των «μειοδοτικών διαγωνισμών» στην ελλάδα: οι φάκελοι είναι έτσι φτιαγμένοι ώστε εκείνος που θα ζητήσει τα λιγότερα για να αναλάβει το έργο να μπορεί στη συνέχεια να «ανακαλύπτει» παραλήψεις του φακέλου, ζητώντας επιπλέον χρηματοδότηση…Λέμε ότι η ιδιωτικοποίηση είναι διαγώνια επειδή η κοινοπραξία που θα κερδίσει τον διαγωνισμό (θα περιλαμβάνει σίγουρα και ντόπιες κατασκευαστικές) δεν θα ορίζει η ίδια την τιμή κατανάλωσης. Αυτό θα το κάνει η ευδαπ (ως α.ε.). Αλλά όταν, σαν “μπροστινός”, θα προφασίζεται αυξημένα κόστη (την σδιτ δηλαδή…) ποιος θα θυμάται ότι η δουλειά «στήθηκε»;Υπάρχουν και πιο άμεσες μορφές ιδιωτικοποίησης της ύδρευσης και της αποχέτευσης. Αλλά τουλάχιστον στην ευρώπη εγκαταλείπονται εδώ και χρόνια, επειδή οι (γενικά διάσημες) εταιρείες του εμπορίου νερού κάνουν πλιάτσικο σε βαθμό κακουργήματος. Το νερό είναι «ασυμπίεστο» εμπόρευμα: δεν μπορείς να το αντικαταστήσεις από κάτι άλλο. Είναι φυσικό μονοψώνιο…Η ιδιωτικοποίηση τόσο της ευδαπ όσο και της ευαθ (Σαλονίκη) είναι ένα ζήτημα που παίζει εδώ και χρόνια. Ενδιαφέρονται «βαριά κανόνια». Η γαλλική Suez για παράδειγμα έχει ήδη ένα μικρό μέρος των μετοχών της ευαθ. Αυτά τα «βαριά κανόνια» αντιπροσωπεύονται από ντόπιες κατασκευαστικές, επίσης γνωστές. Καταλαβαίνουν και οι μεν και οι δε ότι πρέπει να κινηθούν «κυκλωτικά». Η σδιτ του ρημαδογκουβέρνου είναι συνέχεια επιλογών των φαιορόζ (που, φυσικά, σαν αντιπολίτευση παριστάνουν τους «αναμάρτητους»!) και είναι μια τέτοια «κυκλωτική» κίνηση.Θα επανέλθουμε παρακολουθώντας την εξέλιξη. Προς το παρόν περισσότερα εδώ.

https://www.sarajevomag.gr/wp/

Δημοσιεύτηκε  από τον χρήστη selana

Το χρονικό ενός «φακέλου» Να τον πετάξω ή να τον καταθέσω;

Το χρονικό ενός «φακέλου»

Να τον πετάξω ή να τον καταθέσω;

Κάποιες θέσεις σε δημόσιους φορείς προκηρύχτηκαν και είπα κι εγώ να δοκιμάσω την τύχη μου ή την ατυχία μου. Όπως το πάρει κανείς!

Με τον φάκελο παραμάσχαλα μπαίνω στο αρμόδιο κτίριο για να τον καταθέσω και το ταξίδι στη χώρα των “θαυμάτων” ξεκινάει. Ένα σουρεάλ σκηνικό που έχω βεβαίως χιλιοδεί, αλλά ποτέ με τα μάτια της εν δυνάμει ομοτράπεζης. Γι’ αυτό και τα πάντα γίνονται extra large!

Παιδί … βλέπετε … ανέκαθεν του ιδιωτικού τομέα - από πεποίθηση. Ας όψεται ο τυφώνας που ΤΟΝ σαρώνει και ΤΟΝ στεγνώνει μέρα με τη μέρα.

Στην είσοδο με υποδέχεται ένας ταλαίπωρος ηλικιωμένος άνδρας - με χρέη τελάλη - που δίνει ανεπαρκείς πληροφορίες. Από έναν διάδρομο εμφανίζεται ταυτόχρονα μια κυριούλα, μ’ ένα τάπερ γεμάτο καλούδια, που διαλαλεί την πραμάτεια της στους συναδέλφους της, σε φάση απόλυτης απώλειας συνείδησης για το που βρίσκεται.

Μπαίνω στο Γραφείο Νο.1, όπου αντικρίζω κάποιες ‘bon viveur’ κυρίες εν μέσω βουδιστικής άσκησης. Με σαφή ενδυματολογική προτίμηση στο μπλε και το πράσινο και με σαφείς ρεπερτοριακές επιλογές παραλιακής ανταλλάσσουν συνταγές ως άλλες μαγείρισσες με περγαμηνές. Δε δυσκολεύομαι να το κάνω εικόνα!

Η πρώτη αναγνωριστική επαφή, με σκανάρισμα του ολογράμματός μου, γίνεται με κατά μέτωπο κοίταγμα πάνω απ’ τα γυαλιά. Με ανέκφραστο πρόσωπο, χωρίς περιττές εισαγωγικές χαιρετούρες, μου ζητά μια εξ αυτών να πω το παρασύνθημα, ενοχλημένη καθώς κωλυσιεργώ και καθυστερώ το βεβαρημένο πρόγραμμά τους.

Με ύφος άκρως επιβλητικό είναι έτοιμη για ‘attack’ αν υποπέσω στο ατόπημα της ανυπακοής. Οτιδήποτε μου υποδεικνύεται είναι νόμος απαράβατος, απολύτως λογικός, χωρίς περιθώρια αμφισβήτησης.

Με βροντερή ομιλία γεμάτη πυγμή, ξεφυσά βαθύτατα δυσαρεστημένη που τολμώ να επισημάνω μια διαδικαστική αστοχία που αγγίζει τα όρια του παραλόγου. Έχει μπει σε ρόλο σοβαρού στελέχους πολυεθνικής με καθήκοντα πολυεπίπεδα, πολυδιάστατα και πολυσύνθετα που η εκτέλεσή τους χρίζει ιδιαιτέρων ικανοτήτων.

Δε βρίσκουμε άκρη και προχωρώ στο Γραφείο Νο.2, στα αριστερά μου (ή όπως το δει κανείς…!) Εξάλλου, αυτό το “office tour” είναι μια συνήθης ελληνική τακτική στην προσπάθεια επίλυσης κάποιου δημόσιου γρίφου.

Εκεί συναντώ κάποιες άλλες κυρίες - χωρίς πείρα στο ευ ζην ακόμη καθότι νεοφερμένες - με δυναμισμό και νεύρο που αποδεικνύονται πιο διαβασμένες. Με εναλλακτική διάθεση εκδηλώνουν αντιδραστικά τη δυσφορία τους για την ανεπάρκεια του γραφείου 1, χωρίς να τους πτοεί η παρουσία μου. Τελικά, αρνούνται να εξυπηρετήσουν, καθώς αυτό που ζητώ δεν αποτελεί αρμοδιότητά τους.

Τότε, έρχεται η προϊσταμένη και όλα τελειώνουν. Επί τη εμφανίσει, λοιπόν, του “θεσμού” η επαναστατική τους διάθεση, ως δια μαγείας, χάνεται και περιορίζεται σε ένα συνεχές μουρμουρητό διαμαρτυρίας. Διαμαρτυρία μεν … υπακοή δε!

Το ματς λήγει κάπου εδώ. Κάθομαι στον διάδρομο και αποστραγγισμένη από ενέργεια παρατηρώ γύρω μου.

Βλέπω ένα περιβάλλον που νοσεί και καταθλίβομαι.

Σιχαίνομαι τους αφορισμούς και τις απολυτότητες. Δεν θα τσουβαλιάσω συλλήβδην τον δημόσιο τομέα, γιατί θα ήταν άδικο για κάποιες δεκάδες χιλιάδες εργαζομένων. Έχω παραστεί σε υπηρεσίες που θα κόντραραν στα ίσια ιδιωτικές επιχειρήσεις, τόσο σε κόπο και στρες όσο σε αποτελεσματικότητα και εξυπηρέτηση. ΑΛΛΑ…

…δυστυχώς παραμένουν μειοψηφικές. Η εμπειρία του μέσου Έλληνα είναι πλειοψηφικά τραυματική και στενάχωρη.

Βλέπει γκρίζα ντουβάρια που εκπέμπουν έλλειψη έμπνευσης, δημιουργικότητας και προοπτικής. Διάχυτη μια μυρωδιά αβάσταχτης στασιμότητας. Έναν συμπαγή υπαλληλικό μικρόκοσμο που έχει πειστεί για τη φυσιολογικότητα του τοπίου.

Είμαι σίγουρη, λοιπόν, ότι θέλω να γίνω μέρος αυτής της παραδοξότητας;

Άραγε … αν περάσω αυτό το κατώφλι επισήμως και με τη βούλα … θα αναγνωρίζω τον εαυτό μου μετά από χρόνια;

Είναι δυνατόν να εισπνέω αυτόν τον βαρύ δυσκίνητο αέρα και να μην υποκύψω;

Και πού πήγαν τα εναπομείναντα όνειρά μου;

Κι όμως … όπου κι αν κοιτάξω βλέπω μαύρο καπνό. Κοιτώ ‘ψηλά’ και δεν μπορώ να διακρίνω το ξέφωτο. Κοιτώ ‘χαμηλά’ και δεν βλέπω πάτο. Μόνο ευθεία μπορώ να δω … το μονοπάτι της μετριότητας. Κι αυτό … προς το παρόν!

Όσο πυκνώνει ο καπνός, κάθε μου βήμα φαντάζει σκακιστικά μετρημένο και αναπόφευκτα επικίνδυνο. Πού φτάσαμε;

Κινούμαι μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης. Από τη μια το μαστίγωμα της μπατιριμένης ιδιώτευσης, με αντιστάθμισμα τον ανάλαφρο αέρα της δημιουργίας. Από την άλλη το ψυχοπλάκωμα του προβληματικού δημοσίου, με στάση κάπου ανάμεσα σε ελεύθερο χρόνο και ποιότητα ζωής.

Πουθενά δε βρίσκω ησυχία!

Και το ερώτημα παραμένει αναπάντητο. Να καταθέσω τον φάκελο ή όχι; Να ενδώσω στη δελεαστική έκπτωση ονείρων, έστω και με τίμημα την πλήξη και το άνευ σοβαρών προοπτικών μέλλον μου; Ή να παραμείνω στις επάλξεις, με κόστος την κόπωση μέχρι δακρύων και την άνευ σοβαρών απολαβών πορεία μου;

Όπως κι αν το δω, καλούμαι κάτι να στερηθώ. Πρόκειται για σικέ παιχνίδι που όσο καλά κι αν παίζω, στο τέλος θα χάσω.

Επομένως, το θέμα μου δεν είναι η ήττα αυτή καθαυτή, αλλά ο τρόπος υλοποίησής της.

Διαλέγω και παίρνω…7

https://www.macroskopio.gr/el

Τρίτη και τελευταία πράξη – Συνοδευτικά σημειώματα μιας θεατρικής απόπειρας

Artworks: © Dimitris Soukoulis. Analog collage, cut-it . 3rd edition of MAAV. Vienna, Austria.

 

Συνοδευτικά σημειώματα μιας θεατρικής 

απόπειρας – 9 μήνες στη φορμόλη.

 

Ο έρωτας είναι το ζητούμενο. Ο έρωτας. Η ποίηση των λέξεων, το συριστικό ξύπνημα των τελευταίων συμφώνων, των τελικών σίγμα των αρσενικών εκδιδόμενων ονομάτων σε τυχαίες ανακολουθίες, σε γραμμική προβλεπτή επανάληψη, το flashback που αστράφτει αστραπή στο ατσάλινο μαχαίρι, η προοικονομία του κινδύνου με το γνώριμο χτύπημα στην πόρτα.

Ο έρωτας είναι η ουσία, η αυτοαναλωθείσα νομοτέλεια, το πλήρωμα του χρόνου πριν σκοντάψει στην απόδειξη του εναντίον.

Ο έρωτας είναι η ουσία. Ο έρωτας το χάδι που ανηφορίζει στο στήθος στο λαιμό ενώ η σκέψη παίρνει τον κατήφορο, το βλέμμα που κοιτάζει μια το πάτωμα μια τους τοίχους, κι ακολουθεί την αντανάκλαση του καθρέφτη, το περιτύπωμα του κορμιού πως παραδίδεται στις συσπάσεις  “τα σα, εκ των σων, σοι προσφέρομεν”. Σοι Κύριε των χωλών, των αομμάτων ο έρωτας είναι η ουσία. Η τέχνη των σωμάτων. Η ποίηση των ασωμάτων επιθυμιών. Η τέχνη του να λυγίζεις. Η τέχνη του σαλτιμπάγκου που πηδά με μαεστρία στην παλάντζα για όσες φορές διαρκεί η σεζόν, η περίοδος των παραστάσεων, των ασφαλών αποστάσεων, τα μάτια των θεατών πως πολλαπλασιάζονται στην κάμαρα του εγκλήματος στο σανίδι κι ενώνονται σε ένα μόνο μάτι, σε ένα μόνο οφθαλμό, ακριβώς πριν το τέλος της τρίτης πράξης.

Ο έρωτας είναι η ουσία, η κάθαρση, η κάθαρση, η ποίηση, η τέχνη, το θέατρο, το θέατρο, οι ψευδαισθήσεις μας, οι κακοί αποτυπωμένοι ρόλοι, το στήσιμο, το ψέμα, οι ξεχασμένες ατάκες μας, η νηνεμία του εγκλήματος σαν κλείσουν οι κουίντες.

 

© Copyright 2020 Σούκουλης Δημήτρης – All Rights Reserved

https://nosensewords.wordpress.com/

Η ΠΟΛΙΣ - Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ - ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ

Η ΠΟΛΙΣ - Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ Απαγγελία: Νίκος Παπαθεοδώρου Ηχογράφηση: Γιώργος χριστοφορίδης Επιμέλεια Ήχου: Γιώργος χριστοφορίδης Μουσική: Ο καθρέφτης του ουρανού - Ευανθία Ρεμπούτσικα "Η Πόλις" Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γή, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα, Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή. Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή· κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμένη. Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει. Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ, που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα». Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες. Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς· και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις. Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -- μη ελπίζεις -- δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό. Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γή την χάλασες.

Το βρήκα από το FB σε ανάρτηση Μαίρης Κοβάνη

Αυξημένος κίνδυνος σεισμού από το δυνατό κάρφωμα ομπρελών στις παραλίες, προειδοποιούν σεισμολόγοι

ΑΠΟ TO VATRAXI 

Σήμα κινδύνου εκπέμπουν οι Έλληνες σεισμολόγοι, οι οποίοι προειδοποιούν ότι όσοι καρφώνουν με δύναμη τις ομπρέλες τους στην παραλία είναι πιθανό να προκαλέσουν αύξηση της σεισμικής δραστηριότητας, όπως αυτή που παρατηρήθηκε τις τελευταίες μέρες.

Μιλώντας σε τηλεοπτική εκπομπή, ο καθηγητής σεισμολογίας Άκης Τσελέντης αναφέρθηκε στον σημαντικό, όπως είπε, κίνδυνο από το δυνατό κάρφωμα ομπρελών στις παραλίες:

«Συχνά βλέπουμε συμπολίτες μας στις παραλίες να χτυπάνε με μανία τη βάση της ομπρέλας για να καρφωθεί όσο γίνεται πιο βαθιά στην άμμο. Αυτό που δεν ξέρουν είναι ότι χτυπώντας με τόση δύναμη, μπορεί να διαταράξουν την ευαίσθητη ισορροπία των τεκτονικών πλακών και να ενεργοποιήσουν σεισμικές δυνάμεις οι οποίες να αποβούν καταστροφικές για τη χώρα.»

Όπως επισήμανε ο καθηγητής, υπάρχουν πλέον ενδείξεις ότι το καταστροφικό τσουνάμι που χτύπησε τη Φουκοσίμα της Ιαπωνίας το 2011 πολύ πιθανό να είχε προκληθεί από Έλληνα οικογενειάρχη που κάρφωνε επί τριάντα λεπτά της ώρας την ομπρέλα του σε παραλία της Αττικής.

---

«Ιδιαίτερα επικίνδυνοι αυτοί που φέρνουν και σφυρί από το σπίτι»

---

Ιδιαίτερα επικίνδυνοι, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι αυτοί που φέρνουν ειδικό σφυρί από το σπίτι προκειμένου να εξασφαλίσουν την μέγιστη δυνατή διείσδυση στο έδαφος:

«Χτυπάνε τη βάση της ομπρέλας σαν να ψάχνουν για πετρέλαιο, χωρίς να αναλογίζονται τον κίνδυνο να ξυπνήσουν τον Εγκέλαδο ή να απελευθερώσουν κάποιο αρχαίο πνεύμα του κακού, το οποίο άντε μετά να το μαζέψεις» είπε χαρακτηριστικά.

Τέλος, απαντώντας σε ερώτηση του δημοσιογράφου για το πώς έχει επηρεαστεί ο κλάδος των σεισμολόγων από τα χρόνια της κρίσης, ο καθηγητής δήλωσε ότι η κατάσταση εξακολουθεί να είναι δύσκολη και πώς οι σεισμογράφοι που διαθέτει το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο σύντομα θα πάψουν να λειτουργούν και θα αντικατασταθούν από ηλικιωμένους που τρέμει το χέρι τους.

https://tovatraxi.com/

Detroit riot, 1967

 09/06/2020

Τρίτη 9 Ιούνη. Η καθολική «συμπαράσταση» στις αμερικανικές διαδηλώσεις για την δολοφονία του G. Floyd, που προβάλλεται σαν ένα παγκόσμιο φαινόμενο, έχει κάτι πολύ επιφανειακό – κατά την ταπεινή μας γνώμη. Ειδικά η γονυκλισία είναι τόσο εύκολη κίνηση (στα όρια της διαφημιστικής ατάκας…) ώστε αναρωτιέται κανείς αν όλοι αυτοί που τώρα δείχνουν έστω κι έτσι μια κάποια «ευαισθησία» έχουν ποτέ ασχοληθεί με τον διαρκή πόλεμο στους αμερικανικούς δρόμους, τον θεσμικό, νομοθετημένο ρατσισμό του αμερικάνικου συμπλέγματος της ασφάλειας, την κατάσταση στις αμερικανικές φυλακές – και την αποτυχία / ήττα / ενσωμάτωση αντιρατσιστικών κινημάτων πολύ πιο συνταρακτικών τόσο για την αμερικανική όσο και την παγκόσμια ιστορία.

Το 2020 ανήκει στον 21^ο αιώνα, και οι τωρινές αντιδράσεις κουβαλάνε επάνω τους ανεξίτηλα, είτε το καταλαβαίνουν οι διαδηλωτές είτε όχι, την Ιστορία τους. Το σχετικά καινούργιο στοιχείο δεν είναι το ψόφιο κουνάβι το ίδιο· ούτε καν οι σωματοφύλακές του. Είναι μάλλον η ανανεωμένη σκλήρυνση των «λευκών προτεσταντών» αμερικάνων, που εκδηλώνεται και με πολλούς άλλους τρόπους πέρα απ’ τον ρατσισμό· εν μέρει παρακμιακά, κρισιακά, και σαν γενικό πνεύμα επιθετικά. Αυτό το τμήμα της πολυεθνικής αμερικανικής κοινωνίας, νοιώθοντας ότι πληθυσμιακά και πολιτιστικά γίνεται σταδιακά μειοψηφία, επιλέγει (και στην περίπτωση του ψόφιου κουναβιού καταφέρνει να εκλέξει) πολιτικές βιτρίνες που υπηρετούν την εσωτερική πόλωση· με την ελπίδα ότι θα επιβληθεί δια της βίας (συχνά πυροβολεί και στο ψαχνό…). Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε. Πριν το ψόφιο κουνάβι είχε εμφανιστεί ένα “tea party”, με πιο γνωστή περσόνα την Sarah Palin. Ενώ οι εκατοντάδες χιλιάδες αμερικάνοι hard core “ευαγγελιστές” είναι φασίστες διεθνούς βεληνεκούς…

Αν οι διαδηλώσεις στις ηπα είναι, ουσιαστικά, εναντίον αυτού του “κοινωνικού υποκειμένου” (και όχι μόνο εναντίον της αστυνομικής βαρβαρότητας), αυτό είναι πράγματι καινούργιο στοιχείο – που φυσικά κανείς δεν θα τολμήσει να υποδείξει. Σαν αντικαταστολή πάντως και σαν αντιρατσισμός πρόκειται μάλλον για εκδηλώσεις αδυναμίας.

Ένα μέτρο της ιστορίας: οι χρονιές 1967 και 1968 έχουν να επιδείξουν μια πολύ πιο σκληρή σύγκρουση. Ένα μόνο γεγονός, η εξέγερση στο Ντητρόιτ τον Ιούλιο του 1967, θα ήταν αρκετό για να θυμίσει ότι αυτό που λέγεται Ιστορία είναι πράγματι πολύ βαρύ.

Η εξέγερση στο Ντητρόιτ, κυρίως των αφρο-αμερικάνων εργατών της πόλης, ξεκίνησε τα χαράματα της Κυριακής 23 Ιούλη (του 1967) όταν η αστυνομία έκανε ντου σ’ ένα παράνομο ξενυχτάδικο μπαρ. Για την καταστολή της ο κυβερνήτης του Μίτσιγκαν κινητοποίησε την εθνοφρουρά. Δεν ήταν αρκετή. Ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Lindon Johnson έστειλε το τακτικό στρατό, την 82^η και την 101^η μεραρχία πεζοναυτών – είναι οι ίδιες που απειλούσε ότι θα έριχνε στους δρόμους της Ουάσιγκτον τώρα το ψόφιο κουνάβι.

Η εξέγερση κράτησε 5 μερόνυχτα. Όταν τελικά ο στρατός και η αστυνομία κατάφεραν να ανακαταλάβουν το κέντρο της πόλης είχαν δολοφονήσει 43 άτομα, είχαν τραυματήσει 1.189, και είχαν κάνει πάνω από 7.200 συλλήψεις. Επιπλέον πάνω από 2.000 κτίρια είχαν πυρποληθεί.

Ακόμα και ο πιο ανίδεος καταλαβαίνει ότι τόσο αίμα δείχνει πόλεμο, χωρίς εισαγωγικά. Ωστόσο ο αγώνας των αφροαμερικάνων δεν υποχώρησε. Οργανώθηκε καλύτερα, πολιτικοποιήθηκε πιο συγκεκριμένα, και συνέχισε τα επόμενα χρόνια.

Ξέρουμε την εύκολη απάντηση: άλλο τότε άλλο τώρα. Πράγματι. Όμως το παρελθόν ρίχνει το δικό του φως στο παρόν· ειδικά όταν τα συνθήματα αφορούν τα ίδια ζητήματα….

(φωτογραφία: Τεθωρακισμένο και πυροσβεστική σε δρόμο του Ντητρόιτ – στο «καυτό καλοκαίρι» του 1967…)

https://www.sarajevomag.gr/