Ρι­κάρ­δο Φλό­ρες Μαγ­κόν (Ricardo Flores Magón): Οἱ δύο σπο­ρές

Ρι­κάρ­δο Φλό­ρες Μαγ­κόν (Ricardo Flores Magón): Οἱ δύο σπο­ρές

Posted on 9 Μάρτιος 2025 by planodion

Ρι­κάρ­δο Φλό­ρες Μαγ­κόν (Ricardo Flores Magón)

(Ἀφιέρωμα: Ἀναρχία καὶ Λογοτεχνία, 7/9)

Οἱ δύο σπο­ρές

(Las dos siembras)

 

— ΚΑΛΕ μου ἀγρό­τη, τί σπέρ­νεις;

       Ὁ ἀγρό­της σή­κω­σε τὰ μά­τια καὶ ἀπάν­τη­σε:

       — Σπέρ­νω πρα­ό­τη­τες, σπέρ­νω καρ­τε­ρί­ες, θεῖ­ες ἀρε­τὲς ποὺ ἔχουν τὸ προ­νό­μιο νὰ ἀνοί­γουν τὶς πόρ­τες τοῦ οὐ­ρα­νοῦ σὲ αὐ­τοὺς ποὺ ὑπο­μέ­νουν μὲ ὑπο­μο­νὴ τὰ βά­σα­να τῆς μι­ζέ­ριας καὶ τὶς τι­μω­ρί­ες τῆς τυ­ραν­νί­ας.

       Ἔτσι μί­λη­σε ὁ ἀγρό­της καὶ ξα­νά­πια­σε ἀνα­στε­νά­ζον­τας τὴ δου­λειά του προ­σφέ­ρον­τας στὸ αὐ­λά­κι τὸ σπό­ρο καὶ τὰ δά­κρυά του.

       Πέ­ρα­σαν οἱ αἰ­ῶ­νες καὶ ὁ ἀγρό­της, κυρ­τω­μέ­νος, ἔσπερ­νε, ἔσπερ­νε.

       — Κα­λέ μου ἀγρό­τη, τί σπέρ­νεις;

       Ὁ ἀγρό­της σή­κω­σε τὰ μά­τια καὶ ἀπάν­τη­σε:

       Σπέρ­νω πρα­ό­τη­τες, σπέρ­νω καρ­τε­ρί­ες , θεῖ­ες ἀρε­τὲς ποὺ μὲ τὴν ἀγά­πη πρέ­πει νὰ ἡμε­ρέ­ψουν τὰ χέ­ρια τοῦ τυ­ράν­νου.Τί­πο­τα σὰν τὴν ἀγά­πη γιὰ νὰ μα­λα­κώ­σει τὶς καρ­διὲς τῶν κα­κῶν!

       Ἔτσι μί­λη­σε ὁ ἀγρό­της καὶ ἀνα­στε­νά­ζον­τας το­πο­θέ­τη­σε σι­γὰ-σι­γὰ στὸ αὐ­λά­κι τὸ σπό­ρο καὶ τὰ δά­κρυά του. Πέ­ρα­σαν οἱ αἰ­ῶ­νες καὶ ὁ ἀγρό­της, κυρ­τω­μέ­νος ἔσπερ­νε, ἔσπερ­νε.

       — Κα­λέ μου ἀγρό­τη, τί σπέρ­νεις;

       Ὁ ἀγρό­της σή­κω­σε τὰ μά­τια καὶ ἀπάν­τη­σε:

       — Σπέρ­νω πρα­ό­τη­τες, σπέρ­νω καρ­τε­ρί­ες , θεῖ­ες ἀρε­τὲς ποὺ θὰ σώ­σουν τὴν ἀν­θρω­πό­τη­τα ἀπὸ τὴ μι­ζέ­ρια καὶ τὴ σκλα­βιά.

       Ἔτσι μί­λη­σε ὁ ἀγρό­της καὶ ἀνα­στε­νά­ζον­τας συ­νέ­χι­σε νὰ προ­σφέ­ρει στὸ αὐ­λά­κι τὸ σπό­ρο καὶ τὰ δά­κρυά του.

       Πέ­ρα­σαν οἱ αἰ­ῶ­νες καὶ αἰ­ῶ­νες αἰ­ώ­νων καὶ αἰ­ῶ­νες αἰ­ώ­νων καὶ αἰ­ώ­νων καὶ ὁ ἀγρό­της ἔσπερ­νε, ἔσπερ­νε, ἔσπερ­νε τὶς θεῖ­ες ἀρε­τές του καὶ ἡ μι­ζέ­ρια καὶ ἡ σκλα­βιὰ συ­νέ­χι­ζαν νὰ εἶ­ναι τὸ ἔπα­θλο τῆς καρ­τε­ρί­ας καὶ τῆς πρα­ό­τη­τας μέ­χρι ποὺ ἡ πη­γὴ τῶν δα­κρύ­ων του στέ­ρε­ψε καὶ τὰ μά­τια του, ἐλεύ­θε­ρα ἀπ’ τὸν ἐπί­δε­σμο τοῦ κλά­μα­τος, μπό­ρε­σαν νὰ δοῦν κα­θα­ρά. Τὰ ἔστρε­ψε στὸ διά­στη­μα καὶ δὲν εἶ­δε ἄλ­λο ἀπὸ ἄστρα, ἄστρα καὶ ἄστρα, ἥλιους σὰν αὐ­τὸν ποὺ μᾶς φω­τί­ζει καὶ ἐδά­φη σὰν αὐ­τὰ ποὺ κα­τοι­κοῦ­με. Ἡ Γῆ εἶ­ναι στὸν οὐ­ρα­νό! ἀνα­φώ­νη­σε. Ἡ Γῆ εἶ­ναι μέ­ρος τοῦ οὐ­ρα­νοῦ —πρό­σθε­σε— καὶ ἔνιω­σε ὅτι κά­τι κα­τέρ­ρεε στὰ βά­θη τῆς ὕπαρ­ξής του· ἦταν ἡ πί­στη στὸ ὑπερ­φυ­σι­κό, μιὰ ἁλυ­σί­δα ἰσχυ­ρό­τε­ρη ἀπὸ τὴ σι­δε­ρέ­νια. Τό­τε κα­τά­λα­βε ὅτι ἔπρε­πε νὰ σπεί­ρει ἄλ­λο σπό­ρο καὶ γερ­μέ­νος πά­νω στὸ αὐ­λά­κι ἔσπερ­νε, ἔσπερ­νε, ἔσπερ­νε.

       — Κα­λέ μου ἀγρό­τη, τί σπέρ­νεις;

       Ὁ ἀγρό­της σή­κω­σε τὰ μά­τια καὶ ἀπάν­τη­σε:

       — Σπέρ­νω ἐξε­γέρ­σεις. Τὸν θεῖο σπό­ρο ποὺ πρέ­πει νὰ κα­τα­κτή­σει γιὰ τὸν ἄν­θρω­πο αὐ­τὸν τὸν πα­ρά­δει­σο ποὺ λέ­με γῆ. Ἡ ἐπα­νά­στα­ση τῆς σκέ­ψης γκρέ­μι­σε τοὺς τυ­ράν­νους τοῦ οὐ­ρα­νοῦ· ἡ ἐπα­να­στα­τι­κὴ δρά­ση θὰ γκρε­μί­σει τοὺς τυ­ράν­νους τῆς γῆς.

       Ἔτσι μί­λη­σε ὁ ἀγρό­της καὶ ξα­να­πιά­νον­τας τὴ δου­λειά του, χά­θη­κε στὸν ὁρί­ζον­τα σπέρ­νον­τας, σπέρ­νον­τας, σπέρ­νον­τας τὸ θεῖο σπό­ρο τῆς Ἀναρ­χί­ας.

Πη­γή: https://archivomagon.net/?r3d=cyr-37-las-dos-siembras

Ρι­κάρ­δο Φλό­ρες Μαγ­κόν (Ricardo Flores Magón) (1873-1922). Με­ξι­κα­νὸς πο­λι­τι­κὸς καὶ δη­μο­σιο­γρά­φος. Θε­ω­ρεῖ­ται πρό­δρο­μος τῆς Με­ξι­κα­νι­κῆς Ἐπα­νά­στα­σης καὶ ἔχει πα­ρα­μεί­νει στὴν ἱστο­ρία σὰν ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ ἀκέ­ραιους καὶ συ­νε­πεῖς μα­χη­τὲς γιὰ τὸ δί­κιο τῶν ἐρ­γα­ζο­μέ­νων κα­τὰ τὰ χρό­νια τῆς Με­ξι­κα­νι­κῆς Ἐπα­νά­στα­σης. Ἀκού­ρα­στος καὶ ἀδά­μα­στος, ἐνέ­πνευ­σε μὲ τὶς ἰδέ­ες του καὶ τὴ δρά­ση του πολ­λὲς ἀπὸ τὶς ἐρ­γα­τι­κὲς κα­τα­κτή­σεις καὶ πολ­λὰ δι­καιώ­μα­τα τῶν ἐρ­γα­τῶν θὰ κα­τα­χω­ροῦν­ταν στὸ με­ξι­κα­νι­κὸ σύν­ταγ­μα. Παι­δὶ γο­νιῶν ἰθα­γε­νῶν, ὁ Ρι­κάρ­δο Φλό­ρες Μαγ­κὸν σπού­δα­σε Νο­μι­κὴ στὸ πα­νε­πι­στή­μιο τοῦ Με­ξι­κοῦ. Τὸ 1892 συ­νε­λή­φθη μα­ζὶ τὸν ἀδερ­φό του Ἐν­ρί­κε κα­τὰ τὴ διάρ­κεια μιὰ φοι­τη­τι­κῆς δια­δή­λω­σης ἐνάν­τια στὴν δι­κτα­το­ρία τοῦ Πορ­φί­ριο Ντί­ας (Porfirio Días). Ἀφοῦ συ­νερ­γά­στη­κε μὲ τὴν ἐφη­με­ρί­δα El demócrata, ἵδρυ­σε μὲ τὸν ἀδερ­φό του τὸ πε­ριο­δι­κὸ Regeneración (Ἀνα­γέν­νη­ση), τοῦ ὁποί­ου τὸ πρῶ­το τεῦ­χος βγῆ­κε στὶς 7 Αὐ­γού­στου τοῦ 1900 καὶ ἀπὸ τὶς σε­λί­δες τοῦ ὁποί­ου κα­τα­δι­κα­ζό­ταν διαρ­κῶς ἡ δι­κτα­το­ρία του Ντί­ας. Κυ­νη­γη­μέ­νος ἀπὸ τὴν κυ­βέρ­νη­ση, ἀναγ­κά­στη­κε νὰ αὐ­το­ε­ξο­ρι­στεῖ τὸ 1904 στὶς ΗΠΑ. Στὸ Σὲν Λιού­ις, ἵδρυ­σε τὸ Φι­λε­λεύ­θε­ρο Με­ξι­κα­νι­κὸ Κόμ­μα, σο­σια­λι­στικῆς ἰδε­ο­λο­γί­ας, διεκ­δι­κῶν­τας ἕνα ἐπα­να­στα­τι­κὸ πρό­γραμ­μα κρα­τι­κοῦ πα­ρεμ­βα­τι­σμοῦ. Ζή­τη­σε τὸ ἐρ­γα­σια­κὸ ὀχτά­ω­ρο, τὴν ἀρ­γία τῆς Κυ­ρια­κῆς καὶ τὴν ἀνα­δια­νο­μὴ τῆς γῆς πρὸς ὄφε­λος τῶν ἀγρο­τῶν, ἰδέ­ες ποὺ ἐπη­ρέ­α­σαν ἰδιαί­τε­ρα τὸ με­ξι­κα­νι­κὸ ἐρ­γα­τι­κὸ κί­νη­μα. Ὅλο καὶ πιὸ κον­τὰ στὸ σο­σια­λι­στι­κὸ ἀναρ­χι­σμό, τὸ κόμ­μα του πρω­το­στά­τη­σε στὶς ἀπερ­γί­ες τῶν το­πι­κῶν ὀρυ­χεί­ων τῆς Σο­νό­ρα καὶ στὴ βιο­μη­χα­νι­κὴ ζώ­νη τῆς Βε­ρα­κροὺζ (1906-1907), οἱ ὁποῖ­ες κα­τε­στά­λη­σαν βί­αια ἀπὸ τὸ κα­θε­στώς του Ντί­ας. Με­τὰ τὸ ξέ­σπα­σμα τῆς ἐπα­νά­στα­σης τοῦ 1910, ποὺ θὰ ὑπο­χρέ­ω­νε σὲ πα­ραί­τη­ση τὸν Πορ­φί­ριο Ντί­ας, τὸ 1911 ξε­κί­νη­σε, μα­ζὶ μὲ τὸν ἀδερ­φό του Ἐν­ρί­κε, τὴν ἐξέ­γερ­ση τῆς Κά­τω Κα­λι­φόρ­νια. Κα­τά­φε­ραν νὰ πά­ρουν τὶς πό­λεις Με­ξι­κά­λι καὶ Τι­χουά­να καὶ προ­σπά­θη­σαν, χω­ρὶς ἐπι­τυ­χία, νὰ ἱδρύ­σουν μιὰ σο­σια­λι­στι­κὴ δη­μο­κρα­τία. Ἀβο­ή­θη­τοι κα­θὼς ἦταν, ἡτ­τή­θη­καν ἀπὸ τὰ κυ­βερ­νη­τι­κὰ στρα­τεύ­μα­τα καὶ ἀναγ­κά­στη­καν νὰ ὑπο­χω­ρή­σουν στὶς ΗΠΑ. Ἔχον­τας πει­σθεῖ ἀπο­λύ­τως ὅτι οἱ κυ­βερ­νή­σεις ἦταν οἱ ὑπεύ­θυ­νοι γιὰ τὴν τρα­γι­κὴ κα­τά­στα­ση τῆς ἐρ­γα­τι­κῆς τά­ξης, συ­νέ­χι­σαν νὰ ἀν­τι­τί­θεν­ται στοὺς κυ­βερ­νῶν­τες πού, κα­τὰ τὴ διάρ­κεια τῆς Με­ξι­κα­νι­κῆς Ἐπα­νά­στα­σης, δια­δέ­χτη­καν τὸν Ντί­ας, τοὺς Φραν­θί­σκο Ἰ. Μα­δέ­ρο (Francisco I. Madero) καὶ Μπε­νου­στιά­νο Κα­ράν­θα (Venustiano Carranza). Ὁ πρό­ε­δρος Φραν­θί­σκο Μα­δέ­ρο ζή­τη­σε τὴ βο­ή­θειά του, ἀλ­λὰ ὁ Φλό­ρες ἀρ­νή­θη­κε νὰ συ­νερ­γα­στεῖ μὲ τὴν ἀστι­κὴ ἐπα­νά­στα­ση. Πολ­λὰ ἀπὸ τὰ αἰ­τή­μα­τά του συ­ζη­τή­θη­καν στὸ Συ­νέ­δριο τοῦ Κε­ρέ­τα­ρο (1917). Τὸ 1918 συ­νέ­τα­ξε ἕνα μα­νι­φέ­στο, ἀπευ­θυ­νό­με­νο στοὺς ἀναρ­χι­κοὺς ὅλου τοῦ κό­σμου, γε­γο­νὸς γιὰ τὸ ὁποῖο κα­τα­δι­κά­στη­κε σὲ 20 χρό­νια φυ­λα­κὴ ἀπὸ τὶς βο­ρειο­α­με­ρι­κα­νι­κὲς ἀρ­χές. Μέ­σα σὲ ἕνα κα­θε­στὼς σκλη­ρῆς καὶ ἀπάν­θρω­πης φυ­λά­κι­σης, πέ­θα­νε σχε­δὸν τυ­φλὸς στὶς 20 Νο­έμ­βρη 1922 στὴ φυ­λα­κὴ Λι­βεν­γουόρθ του Κάν­σας.

Βλ. καὶ ἐκτε­νῆ Εἰσα­γωγή στὸ Ἀ­φιέ­ρω­μα: Βά­σω Χρη­στα­κου: Ἀ­­ναρ­χία καὶ Λο­γο­τε­χνία.

Με­τά­φρα­ση ἀ­πὸ τὰ ἱ­σπα­νι­κά:

Χρη­στά­κου Βα­σι­λι­κή. Ἰ­α­τρὸς καρ­δι­ο­λό­γος καὶ ἀ­ρι­στοῦ­χος ἀ­πό­φοι­τος τοῦ τμή­μα­τος Ἱ­σπα­νι­κὴ γλώσ­σα καὶ Πο­λι­τι­σμὸς τοῦ Ἑλ­λη­νι­κοῦ Ἀ­νοι­χτοῦ Πα­νε­πι­στη­μί­ου. Με­τα­φρά­ζει λο­γο­τε­χνί­α ἀ­πὸ τὴν ἱ­σπα­νι­κὴ στὴν ἑλ­λη­νι­κὴ γλώσ­σα.

https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/