Το πώς τα κατάφερα, δεν σε αφορά! Αυτός που φεύγει στα δύσκολα, δεν έχει δικαίωμα να μάθει πώς μπόρεσες να σωθείς!
GynaikaEimai
Υπάρχουν μέρες που με κοιτάζω στον καθρέφτη και απορώ. Απορώ με τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζω πλέον τις καταστάσεις. Ίσως να σκλήρυνα, ίσως να έμαθα, ίσως να άλλαξα. Το σίγουρο όμως, είναι πως βαθιά μέσα μου είμαι ακόμη εκείνος ο άνθρωπος, ο οποίος κάποτε «αγαπούσε».
Ο άνθρωπος ο οποίος δέχτηκε τις μεγαλύτερες πληγές χωρίς να ευθύνεται για αυτές.
Και ξέρεις κάτι;
Μπορεί να άλλαξα, να έγινα πιο επιφυλακτική, να μη δίνω πια το «είναι» μου τόσο εύκολα, αλλά βαθιά μέσα μου, παραμένω εγώ. Ο άνθρωπος που αγαπά αληθινά, που δε φοβάται να νιώσει, που, παρά τις πληγές, δεν αφήνει την ψυχή του να σκληρύνει.
Και αυτό, για μένα, είναι η μεγαλύτερη νίκη. Δεν καταστράφηκα. Δεν έγινα σαν αυτούς που με πλήγωσαν. Έγινα δυνατότερη.
Και συνεχίζω…
Όχι επειδή ξέχασα, αλλά επειδή έμαθα. Έμαθα πως η αξία μου δε μειώνεται από την αδιαφορία των άλλων. Πως η αγάπη μου δεν ήταν ποτέ το πρόβλημα, αλλά η ανικανότητά τους να τη δεχτούν. Η ανωριμότητά τους να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι μου έχουν κάνει κακό. Έμαθα πως δε φταίω εγώ που έδωσα, αλλά εκείνοι που δεν ήξεραν τι να κάνουν με όσα τους πρόσφερα.
Δεν έχω πια την ανάγκη να αποδείξω τίποτα σε κανέναν. Δε ζητάω εξηγήσεις, δεν απαιτώ επιστροφές. Δε γυρνάω σε πόρτες που έκλεισαν και δεν αναζητώ βλέμματα που δεν ήξεραν να με κοιτάξουν όπως μου αξίζει.
Έχω εμένα. Τον εαυτό μου ολόκληρο, γεμάτο από όλα όσα έχω ζήσει και τον αγαπώ. Τον «πονώ» με τον δικό μου μοναδικό τρόπο, γιατί βρήκε τον τρόπο και πέρασε μέσα από τη φωτιά. Το πώς; Δεν σε αφορά. ΔΕΝ ΣΕ ΑΦΟΡΑ!
Εκείνος που σε αφήνει στη μέση του ωκεανού και φεύγει, δεν έχει το δικαίωμα να μάθει πώς κατάφερες να σωθείς αργότερα.
Έχω εμένα, και την ψυχή μου που ακόμη χαμογελάει, ακόμη ελπίζει, ακόμη πιστεύει στην αγάπη. Αλλά αυτή τη φορά, όχι σε οποιαδήποτε αγάπη. Μόνο σε εκείνη που δε θα ζητά να με αλλάξει, να με μικρύνει, να με κάνει κάτι λιγότερο από αυτό που είμαι.
Δεν έχω ανάγκη να μιλήσω για τις πληγές μου για να με σεβαστούν. Δε χρειάζεται να φωνάξω τι πέρασα για να με καταλάβουν. Ξέρω εγώ. Και αυτό φτάνει.
Οι νίκες μου δεν είναι για να τις επιδεικνύω. Είναι χαραγμένες μέσα μου, στα σημάδια που δε φαίνονται, στα δάκρυα που σκούπισα μόνη μου, στα βήματα που έκανα μπροστά, ακόμα και όταν δεν είχα δύναμη.
Δε μου χαρίστηκε τίποτα. Ό,τι έχω, το κέρδισα. Ό,τι είμαι, το έφτιαξα μόνη μου, μέσα από στιγμές που κανείς δεν θα καταλάβει ποτέ. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη μου δύναμη. Πως δεν περίμενα κανέναν να με σώσει, δεν ζήτησα κανέναν να μου δείξει τον δρόμο. Τον βρήκα μόνη μου, μέσα από το σκοτάδι.
Κι αν ποτέ ρωτήσεις την ιστορία μου, δε θα τη βρεις γραμμένη σε βιβλία, λέξεις ή ημερομηνίες. Η δική μου ιστορία είναι γραμμένη μέσα μου.
Σε κάθε ασταθές βήμα που έκανα, σε κάθε δάκρυ που έχυσα και σε κάθε χαμόγελο που ξεσήκωσε τον κόσμο μου.
Κι αν πάλι επιμείνεις, θα σου πουν ότι αυτή η ιστορία δεν τελειώνει ποτέ. Θα συνεχίζει να γράφεται όσο η ελπίδα παραμένει.
Άραγε, πόσο μπορεί να αντέξει η ελπίδα, πριν σβήσει ολότελα… για πάντα;
https://gynaikaeimai.gr/
Αικατερίνη Χριστοδούλου
https://oneirwnpenes.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου