Εσύ φοβάσαι τις επιθυμίες σου;
Εσύ πόσο φοβάσαι τις επιθυμίες σου;
Εκείνες τις παλιές και σκονισμένες υποψίες χαράς;
Όσα με μεγάλη επιτυχία κατάφερες να καταπιέσεις ως τώρα;
Όλα εκείνα που απώθησες στο υποσυνείδητό σου με διάφορους τρόπους;
Πόσο τρέμεις μην αντικρύσεις την άγριά σου φύση;
Αυτήν που ξέρει να διεκδικεί και να σε υπερασπίζεται.
Που ίσως θέλει να φωνάξει ή να κλάψει ή να γελάσει πολύ δυνατά.
Να χορέψει σαν να μην κοιτάζει κανείς.
Να ζωγραφίσει σαν να υπάρχουν μόνο θαυμαστές της τέχνης.
Να τραγουδήσει από τα βάθη της ψυχής.
Να κολυμπήσει στα βαθιά, ν’ αναρριχηθεί σε ύψη.
Να πειραματιστεί με κάτι νέο.
Να φορέσει ένα νέο χρώμα.
Να κρατήσει σφιχτά μια συγκεκριμένη αγκαλιά.
Να πει λόγια που ως τότε μόνο σκεφτόταν.
Να φιλήσει τρυφερά, είτε ένα στόμα, είτε μια ψυχή.
Η σύγκρουση αρσενικού και θηλυκού μέσα σου, πόσο κοστίζει;
Τι σου έμαθε πως είναι υγιές να μειώνεις, να φιμώνεις ή ακόμα και να ακρωτηριάζεις οποιαδήποτε πτυχή του εαυτού σου;
Τι σε έπεισε οτι είναι καλό να ζεις μια ζωή αδράνειας, χωρίς πρόοδο ή ανάπτυξη;
Πότε έγινες θανάσιμα συμβατική;
Πότε άρχισες να προσκολλάσαι σε μια απατηλά ασφαλή και προβλέψιμη πορεία;
Πότε έκλεισες τα μάτια σου στις ευκαιρίες να ΣΕ δεις;
Πόσο αποφεύγεις την πάλη της θηλυκής αρχής με τα θέλω σου;
Πόσο διώχνεις οτιδήποτε μπορεί να οδηγεί στην αλλαγή;
Πόσο σε καταβάλλει και μόνο ο η ιδέα της αποτυχίας;
Με πόση δύναμη αποφεύγεις να σκέφτεσαι τις ανεξερεύνητες σου λαχτάρες;
Πόσο δύσκολο σου μοιάζει να καταπιαστείς με το απροσδιόριστο και να κοιτάξεις με απλή, αθώα, παιδική περιέργεια ;
Πόση ενέργεια σπαταλάς για να μην παραδεχτείς την προσωπική σου δύναμη;
Πόσο κουράστηκες να υπεραναλύεις τι είναι σωστό, πώς σε βλέπουν οι άλλοι, τι θα κερδίσεις και πώς θα το συντηρήσεις εναγωνίως;
Πότε έχτισες εντελώς αυθαίρετα πάνω στην όποια ανέκφραστή σου επιθυμία, σενάρια καταστροφικά… αν ακολουθήσεις την επιθυμία σου;
Πόσο απομονώθηκες από φόβο μην σε κρίνουν ή από απέχθεια στην ανυπόφορη κανονικότητά τους;
Τι θα γινόταν αν απλά αποδεχτείς τον εαυτό σου όπως είναι;
Τι θα γινόταν αν δεν χρειαζόταν να περιμένεις, κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον να νιώσεις την ετοιμότητα να αντιμετωπίσεις αυτή την πλευρά σου (έχεις ξεπεράσει πολύ χειρότερα, θυμάσαι;);
Τι θα άλλαζε αν έδινες λίγη παραπάνω σημασία στην καθημερινή και ανεξήγητη δυσφορία σου;
(Το κρυφό σου όνειρο είμαι, θέλω να τραβήξω την προσοχή σου, μ’ ακούς;)
Όσα σε κάνουν να χαμογελάς μα δεν τόλμησες να πλησιάσεις για τον εαυτό σου;
Όσα σου κινούν την περιέργεια κι ας μην ξέρεις τίποτα γι’ αυτά;
Όσα σε κάνουν για κάποιον ανεξήγητο λόγο να νιώθεις ζωντανή;
Όσα υποψιάζεσαι πως ίσως, ενδεχομένως, υπό προϋποθέσεις, μπορεί, πιθανόν να σου άρεσαν, εάν δεν χρειαζόταν να δώσεις εξηγήσεις.
Κι ας μην έχεις λόγια να περιγράψεις ούτε καν στον εαυτό σου.
Τι θα συνέβαινε αν επέλεγες μια ζωή χωρίς λογοκρισία; Χωρίς τα κουτάκια του παρελθόντος, τα σκουριασμένα, την στενομυαλιά την απαρχαιωμένη;
Τι θα γινόταν αν δεν θεωρούσες αναγκαία την έγκριση των άλλων να παραμείνεις όπως σε γνώρισαν;
Πόσο φοβόμαστε τελικά να ζήσουμε έξω απ’ τα κουτάκια.
Σαν αερικά. Ελεύθερα. Απεριόριστα. Δίχως περιορισμούς στη δράση, στη σκέψη, στα όνειρα.
Δίχως τα δεσμά των κοινωνικών επιταγών και στόχων.
Κάποια στιγμή όμως…
Κάποτε…
Όταν θα είσαι έτοιμη να βγεις από τον φαύλο κύκλο αναλογίσου αυτό:
Είναι πια καιρός να αρχίσεις να γιορτάζεις επιτέλους όλα όσα είσαι, όλα όσα μπορείς, όλα όσα επιθυμείς και ονειρεύεσαι, όσα κατακτάς και καταφέρνεις.
Είναι πια καιρός να καμαρώσεις για την μοναδικότητά σου.
Είναι πια καιρός να αποφασίσεις πως αξίζεις να περιβάλλεσαι από ανθρώπους που σε αποδέχονται ακριβώς όπως είσαι, σε ενθαρρύνουν και σε εμπνέουν.
Είναι πια καιρός να φροντίσεις τα πληγωμένα σημεία σου για να σταματήσεις να αιμορραγείς σε λευκά όνειρα αθώα.
Είναι πια καιρός να εμπεδώσεις πόση μεγάλη αξία έχουν τα μικρά, τα σχεδόν μικροσκοπικά βήματα, γιατί αυτά είναι που σε οδηγούν στην ικανοποίηση και στην πραγματική ελευθερία σου.
https://gynaikaeimai.gr/
Μαρία Σωμαράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου