Οι σχέσεις που μας πόνεσαν, μας διαμόρφωσαν…
GynaikaEimai
Σε μια πρόσφατη συζήτηση με έναν φίλο, ειπώθηκε η παρακάτω φράση: «Ερωτευτήκαμε παράφορα, άτομα για τα οποία δεν υπήρξαμε ποτέ κάτι σημαντικό…». Στο άκουσμα των λεγόμενων του, χαμογέλασα για να μην δαγκωθώ. Στο δρόμο της επιστροφής και καθώς οδηγούσα, μια γνώριμη μελωδία έκανε την εμφάνισή της:
«Μες στα μάτια σου είδα, αχ είδα της ανάστασης φως, Κι ας μη μου ‘χεις χαρίσει ποτέ ένα χάδι ως τώρα. Πάντα εδώ θα γυρνώ» και τα λόγια του αγκάθι, μου θύμισαν περασμένες πληγές, κάποιες γιατρεμένες από το χρόνο και κάποιες ακόμη νωπές, σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από εκείνη τη στιγμή, της προδοσίας.
Μαθαίνοντας να ζούμε χωρίς την αγάπη που χρειαζόμασταν, μπορεί να μοιάζει σαν να πλοηγούμαστε σε μια καταιγίδα χωρίς πυξίδα. Είναι το είδος της απώλειας που σε κάνει να αμφισβητείς την αξία σου, τη θέση σου στον κόσμο και την ίδια την ιδέα της αγάπης. Ωστόσο, είναι σε αυτές τις στιγμές απουσίας που βρίσκουμε τη δυνατότητα για την πιο βαθιά μεταμόρφωσή μας.
Ο πόνος του να μην λάβουμε την αγάπη που χρειαζόμασταν, είναι σαν μια τρύπα στην καρδιά μας που τίποτα δεν φαίνεται να την γεμίζει, να την καλύπτει. Είναι εύκολο να κολλήσουμε στα «Τι θα γινόταν αν…» και «Γιατί σε εμένα;» και να αναρωτιόμαστε γιατί στερηθήκαμε την αγάπη που λαχταρούσαμε τόσο απεγνωσμένα. Αλλά για να προχωρήσουμε, πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα της κατάστασης. Δεν έχει να κάνει με το να αγνοείς την πληγή ή να προσποιείσαι ότι δεν έχει σημασία. Έχει ΒΑΘΙΑ σημασία. Η αγάπη που θέλαμε, η αγάπη που πιστεύαμε ότι αξίζαμε, μπορεί να μην προέλθει ποτέ από τους ανθρώπους που ελπίζαμε σε αυτήν. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε χωρίς αυτήν για πάντα.
Με τον καιρό, αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι η «αγάπη» δεν είναι μια έννοια που ταιριάζει σε όλους. Δεν πρόκειται μόνο για ρομαντική αγάπη, γονική αγάπη ή φιλία. Υπάρχουν πολλές μορφές αγάπης στον κόσμο και συχνά, η αγάπη που χρειαζόμαστε περισσότερο είναι η αγάπη που δίνουμε στον εαυτό μας. Αυτή είναι μια δύσκολη συνειδητοποίηση, ειδικά όταν έχουμε δεσμευτεί να αναζητήσουμε εξωτερική επικύρωση. Αλλά όταν αρχίζουμε να αποδεχόμαστε πλήρως τον εαυτό μας, με όλα τα ελαττώματα και τις ατέλειές του, αρχίζουμε να βλέπουμε ότι έχουμε τη δύναμη να θρέψουμε τις καρδιές μας.
Το να ζούμε χωρίς την αγάπη που χρειαζόμασταν, σημαίνει να μετατοπίζουμε την εστίασή μας προς τα μέσα. Αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι μπορούμε να παρέχουμε τη συναισθηματική υποστήριξη, τη φροντίδα και την καλοσύνη που λαχταρούσαμε από τους άλλους, οι ίδιοι στον εαυτό μας. Μπορούμε να είμαστε το άτομο που εμφανίζεται για τον εαυτό του όταν κανείς άλλος δεν το κάνει. Είναι μια αργή και συχνά επίπονη διαδικασία, αλλά είναι επίσης απίστευτα ενδυναμωτική. Αρχίζουμε να μαθαίνουμε ότι η αξία μας δεν εξαρτάται από την αγάπη των άλλων. Είναι εγγενές, και είναι αρκετό.
Φυσικά, ο δρόμος προς τη θεραπεία δεν είναι γραμμικός. Υπάρχουν μέρες που η απουσία αγάπης είναι αφόρητη και η λαχτάρα για αυτό που δεν λάβαμε φαίνεται ανυπέρβλητη. Καθώς όμως συνεχίζουμε να καλλιεργούμε τη δική μας ευημερία, αρχίζουμε να βλέπουμε ότι είμαστε ικανοί να αγαπάμε με τρόπους που δεν είχαμε φανταστεί.
Η αγάπη που χρειαζόμασταν μπορεί να μην είχε τη μορφή που περιμέναμε, αλλά μπορεί να εμφανιστεί με αμέτρητους άλλους τρόπους. Η αγάπη που έχουμε για τον εαυτό μας μπορεί να εκδηλωθεί προς τα έξω, προσελκύοντας ανθρώπους που μας σέβονται, μας εκτιμούν, μας νοιάζονται και που ευθυγραμμίζονται με τις πραγματικές μας ανάγκες.
Με τον καιρό, καταλαβαίνουμε ότι το να ζούμε χωρίς την αγάπη που χρειαζόμασταν δεν είναι ισόβια κάθειρξη, αλλά ένα κεφάλαιο στην ιστορία μας. Είναι ένα μάθημα ανθεκτικότητας, αυτοσυμπόνιας και άπειρης ικανότητας της ανθρώπινης καρδιάς να θεραπεύει και να αναπτύσσεται. Και καθώς μαθαίνουμε να ζούμε χωρίς αυτήν την αγάπη, συχνά ανακαλύπτουμε μια αγάπη που είναι ακόμα πιο βαθιά.
Τελικά, οι σχέσεις που μας πόνεσαν είναι εκείνες που θυμίζουν βιβλίο που δεν θέλαμε ποτέ να διαβάσουμε, αλλά μας δίδαξε τα πιο πολύτιμα μαθήματα..
Την αγάπη που έχουμε για τον εαυτό μας, η οποία είναι το θεμέλιο για να ανθίσει κάθε άλλη «αγάπη».
https://gynaikaeimai.gr/
Αικατερίνη Χριστοδούλου
https://oneirwnpenes.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου