Ο Νιόνιος αφηγείται ιστορίες από το βιβλίο της ζωής του

Ο Διονύσης Σαββόπουλος, προς το τέλος της χθεσινής εκδήλωσης, τόνισε ότι το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη σύζυγό του Ασπα. [ΒΛΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ ΙΣΜΗΝΗ / INTIME NEWS]

Νικόλας Ζώης

«Οι τραγουδοποιοί υπηρετούμε μια τέχνη που υπήρχε πριν από τη γραφή», ανέφερε χθες ο Διονύσης Σαββόπουλος στην παρουσίαση του βιβλίου του «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα»

Τι στ’ αλήθεια κάνει έναν άνθρωπο, έναν καλλιτέχνη σαν τον Διονύση Σαββόπουλο, να γράψει, στα 80 χρόνια του, την αυτοβιογραφία του; Μια αίσθηση ότι είναι ώρα για απολογισμούς; Μια επιθυμία να ανοίξει την καρδιά του λίγο ακόμη ή να δώσει στα χρόνια που περνούν ένα σχήμα; Τίποτε από όλα αυτά;

Στη χθεσινή, πάντως, παρουσίαση του βιβλίου του Διονύση Σαββόπουλου «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα» (εκδ. Πατάκη), που έγινε στο Μέγαρο Μουσικής, το κλίμα ήταν κατ’ αρχήν… εορταστικό. Γιατί χθες, στις 23 Ιανουαρίου, του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω, και όχι π.χ. του Αρεοπαγίτου, γιόρταζε ο Διονύσης Σαββόπουλος, όπως ξεκαθάρισε ο ίδιος αστειευόμενος, προτού πει δυο λόγια ακόμη γι’ αυτόν τον μικρό άγιο των Βαλκανίων, «που μόνασε στο βουνό και ημέρωσε τα ζώα».

Η πραγματική γιορτή όμως ήταν όσα είπε για την τέχνη του και την αγάπη του στην αφήγηση ιστοριών. «Οι τραγουδοποιοί είμαστε παιδιά της προφορικότητας, υπηρετούμε μια τέχνη που υπήρχε πριν από τη γραφή», τόνισε, ενώ εξέφρασε την αγάπη του για την «παρτιτούρα» του πολυτονικού συστήματος (στο οποίο τυπώθηκε το βιβλίο) και θυμήθηκε τις ιστορίες προσφύγων με τις οποίες μεγάλωσε, ειπωμένες από ανθρώπους που «βούταγαν το μηλαράκι στο κόκκινο κρασί, έλεγαν περιστατικά από τη ζωή τους και ενώ μιλούσαν έλαμπε το δωμάτιο, ζωγραφίζανε στον αέρα». Σπουδαίοι αφηγητές ήταν επίσης ο Γκάτσος, ο Παπαϊωάννου, ο Μπιθικώτσης, ο Ακης Πάνου, αλλά «νούμερο ένα ήταν ο Γιώργος Ζαμπέτας, δεν φαντάζεστε τι έφτιαχνε το μυαλό του», σχολίασε ο Σαββόπουλος και διηγήθηκε μια ξεκαρδιστική και ανθρώπινη ιστορία (περιλαμβάνεται στο βιβλίο) με τον μεγάλο λαϊκό συνθέτη να πιάνει φιλίες με έναν… βάτραχο στις τρεις το πρωί.

Μιλώντας για το βιβλίο, ο συγγραφέας Γιώργος Σκαμπαρδώνης χαρακτήρισε την ανάγνωσή του «παγωμένη λεμονάδα που δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ» εν μέσω ενός ζεστού θέρους στο Μπαξέ Τσιφλίκι, ενώ για τον Σαββόπουλο είπε ότι αντί να ακολουθήσει την πεπατημένη, «άνοιξε τον δικό του χωματόδρομο στο άπειρο». Η εκδότρια Αννα Πατάκη σημείωσε ότι ο Σαββόπουλος εκτός από μεγάλος ποιητής είναι πλέον και «μεγάλος πεζογράφος» και ότι η αυτοβιογραφία του θα μπορούσε να ήταν εξίσου επιτυχημένη ακόμη και αν δεν γνωρίζαμε τον συγγραφέα. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Μεγάρου Μουσικής Γιάννης Βακαρέλης είπε ότι ο Σαββόπουλος «αφηγείται τη ζωή με μια ειλικρίνεια, μια απλότητα, που δεν είναι καθόλου απλή», ενώ σε κείμενό της που αναγνώσθηκε στην εκδήλωση, η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου τον χαρακτήρισε «φωνή της Ελλάδας»

Οσο για εκείνο το αρχικό ερώτημα, περί των κινήτρων μιας αυτοβιογραφίας, ίσως το απάντησε ο τραγουδοποιός (που ουσιαστικά δεν έχει σταματήσει, όπως είπε, να αυτοβιογραφείται) προς το τέλος της εκδήλωσης, λίγο πριν τονίσει ότι το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη σύζυγό του Ασπα, και προτού υποσχεθεί ότι θα μας ξαναδεί στη Μαλακάσα («έπρεπε να γίνω 80 για να με καλέσετε στο Rockwave», αστειεύτηκε) τον ερχόμενο Ιούνιο. «Λέω μια φορά στον προγυμναστή μου», διηγήθηκε ο Σαββόπουλος, «”όταν μπορέσω, θα γράψω την αυτοβιογραφία μου” – ήμουν 12 χρόνων. “Για να τη δει ποιος; Ποιος θα σε ξέρει εσένα;”, λέει εκείνος. Χαζός ήταν; Δεν με ενδιέφερε αν θα τη δει κάποιος. Είναι μια ανάγκη το να πεις την ιστορία σου. Και εσείς το κάνετε. Στην παρέα, στους φίλους σας, κατά καιρούς λέτε ιστορίες και περιστατικά από τη ζωή σας. Είδατε τι ωραία που είναι εκείνη τη στιγμή; Γίνεστε πιο αληθινοί. Γίνεστε πιο ωραίοι».

https://www.kathimerini.gr/