Η ανάγκη του “να ανήκεις κάπου” σε οδηγεί στις χειρότερες επιλογές
Πόσο εύκολο είναι να νιώθεις πως η μοναξιά στέκεται σαν λαιμητόμος πάνω απ’ το κεφάλι σου και πρέπει πάση θυσία να την αποφύγεις;
Πόσο τρομαχτικό μοιάζει μέσα σου να μην συμπορεύεσαι με κάποιον;
Και πόσο εύκολο είναι από το φόβο της μοναξιάς, να κάνεις επιλογές που δεν σε γεμίζουν, δεν σε εκφράζουν, δεν σε κάνουν ευτυχισμένο;
Πόσο εύκολο είναι εντέλει να καταλήγεις με κάποιον που δεν είναι αυτό που πραγματικά θέλεις, απλά και μόνο για να μην παραμείνεις μονάδα;
Βεβιασμένες κινήσεις και λάθος επιλογές.
Παράβλεψη άσχημων σημαδιών και κακά ταιριάσματα.
Και μετά τύψεις κι ενοχές.
Και δυστυχία και ξανά φόβος για τη μοναξιά…
Μα τι είναι αυτό που φοβάσαι αλήθεια;
Το να μην έχεις μια αγκαλιά να κουρνιάσεις τα βράδια; Αρκεί μια οποιαδήποτε αγκαλιά;
Το να μην έχεις έναν άνθρωπο να μοιραστείς τα προβλήματά σου; Αν δεν σε νοιάζεται, σ’ ακούει θαρρείς;
Το να μην έχεις έναν άνθρωπο δικό σου; Αρκεί ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος για να είναι “δικός σου”;
Τι σε κάνει να φοβάσαι πως αν δεν ανήκεις “κάπου”, όλα είναι πιο δύσκολα;
Πόσο πιο δύσκολο δεν είναι να ανήκεις θεωρητικά, ενώ πρακτικά σας δένει μόνο ο φόβος της μοναξιάς κι ένα απόλυτο τίποτα;
Τι σε κάνει να μην μπορείς να περιμένεις να βρεθεί εκείνος που θα νιώσεις πως αξίζει κάθε προσπάθεια;
Τι σε κάνει να μην αντέχεις τη μοναξιά, μέχρι να βρεθεί εκείνος που θα κάνει τα πάντα πια να βγάζουν νόημα;
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου