Θα είμαι πάντα εγώ η κρυφή σου πληγή…
Πολλά γεγονότα στη ζωή μας δε βγάζουν νόημα από την αρχή. Πρέπει να περάσεις μέσα τους, να τα διαβείς άτσαλα, να πέσεις, να σηκωθείς κι όταν πια δε θα αντέχεις άλλο, όταν θα έχεις πιάσει «πάτο», τότε θα έρθει και η επίγνωση. Εκείνη τη στιγμή, που όλα θα γυρίζουν πίσω, όλα θα φαίνονται αλλιώτικα, μα συνάμα γνώριμα, αλλά τίποτα δε θα έχει αλλάξει πραγματικά.
Θα με ψάχνεις, χωρίς καν να το συνειδητοποιείς, ανάμεσα στα πρόσωπα και τις φωνές. Η μάσκα που φοράς για να προστατεύσεις τον εγωισμό σου, θα σε προδώσει ώστε να παραδεχτείς την αλήθεια. Θα κυνηγάς ασυναίσθητα το γέλιο μου, εκείνο το παράξενο και εκνευριστικό, μέσα στις άπειρες άλλες φωνές που θα σε περιβάλλουν.
Κάπου βαθιά μέσα σου θα νιώθεις την απουσία μου, όχι ως εικόνα ή μορφή, αλλά ως κάτι που σου λείπει, κάτι που δεν μπορείς να ορίσεις. Θα αναζητάς στιγμές, λέξεις, ακόμα και αρώματα που θυμίζουν κάτι από μένα. Θα παρατηρείς στους άλλους μικρά κομμάτια που σου φέρνουν εμένα στο μυαλό και θα αναρωτιέσαι γιατί δεν μπορούν να γεμίσουν το κενό.
Θα βρεθείς να κρατάς πολλά χέρια, μα κανένα δε θα έχει τη θαλπωρή που σου χάρισα χωρίς δεύτερη σκέψη. Κανένα δε θα ταιριάζει απόλυτα στα δικά σου, γεμίζοντας τα κενά ανάμεσα στα δάχτυλά σου όπως το δικό μου.
Θα νοσταλγείς τις μέρες που χόρευα ξέφρενα στις πιο απρόβλεπτες στιγμές και θα σου λείπουν τα αδέξια αστεία μου, οι παιχνιδιάρικες φωνές που γέμιζαν το χώρο.
Όμως εγώ θα είμαι εκεί και ταυτόχρονα πουθενά. Όχι δίπλα σου, αλλά διάχυτη στη μουσική, στα φευγαλέα βλέμματα, στις σιωπές που λένε περισσότερα από τα λόγια.
Η παρουσία μου θα μοιάζει με σκιά που αγγίζει απαλά το ζεστό σου σώμα σαν μια θολή ανάμνηση που δεν ξεθωριάζει.
Θα με νιώθεις στις στιγμές ηρεμίας, όταν ο κόσμος γύρω σου σωπαίνει και θα αναρωτιέσαι αν είμαι πραγματική ή απλώς μια σκέψη που αρνείται να φύγει.
Θα γυρεύεις τη μορφή μου στα όνειρά σου, στα αντικείμενα που κάποτε ακουμπούσα, στις μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητάς σου. Κι όσο κι αν προσπαθείς να με διώξεις, θα ανακαλύπτεις πως ό,τι ζήσαμε είναι γραμμένο βαθιά μέσα σου σαν μελάνι που δε σβήνει.
Και όσο κι αν προχωράς, όσο κι αν γεμίζεις τη ζωή σου με καινούργιες εικόνες, θα επιστρέφεις πάντα σε εκείνη τη σκέψη, σε εκείνο το συναίσθημα που δεν κατάφερε ποτέ να σβήσει εντελώς.
Ίσως αυτή να είναι η εκδίκησή μου, η απουσία μου. Όχι όμως ως πράξη, αλλά ως αίσθηση που συνεχίζει να παραμένει μέσα σου. Ανείπωτη και αόρατη.
Δε χρειάζεται να κάνω τίποτα για να με νιώσεις. Απλώς να λείπω…
Ίσως τότε καταλάβεις πως δεν έφυγα ποτέ πραγματικά ή ίσως πως είσαι εσύ που δεν μπόρεσες να με αφήσεις πίσω. Γιατί μερικοί άνθρωποι δεν φεύγουν πραγματικά.
Μένουν.
Όχι δίπλα σου, αλλά μέσα σου.
«Να φεύγεις!
Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές,
μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια,
ούτε ζακέτες για το δρόμο.
Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ.
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου (όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας).
Αποδέξου το. Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.
Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.
Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς.
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου.
Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς
-οι τρίτες για τους γελοίους.
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα
– όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου
Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.»
– Μενέλαος Λουντέμης, «Να μάθεις να φεύγεις»,,,,
,
https://oneirwnpenes.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου