Δεν μπορείς να συγχωρείς πάντα, τα πάντα…
Και φτάνει αλήθεια πάντα μια “συγνώμη”; Αρκεί μια τόση δα λεξούλα για να γιατρέψει πληγωμένες καρδιές, να επουλώσει βαθιά τραύματα, να κολλήσει “σπασμένες” ψυχές;
Και ναι, ίσως το να ζητήσεις συγνώμη να είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις μετά από κάποιο λάθος (ηθελημένο ή μη), μετά από κάποια απόφαση (λανθασμένη ή όχι), μετά από κάποια επιλογή (σωστή ή λάθος), είναι όμως πάντα αρκετό;
Είναι αρκετό και κυρίως… δικαιούσαι τη συγχώρεση που ζητάς;
Ακόμη κι αν οι πράξεις σου προκάλεσαν ανεπανόρθωτη ζημιά;
Ακόμη κι αν η μετάνοιά σου ήρθε μόνο όταν οι συνέπειες όσων έκανες, άγγιξαν εσένα;
Ακόμη κι αν η συγνώμη σου ήρθε αφότου τα ρήγματα που άνοιξες, δεν γίνεται πια να κλείσουν;
Ακόμη κι αν έσπασες όνειρα, ελπίδες, ανθρώπους, σε τόσα κομμάτια που πια δεν συναρμολογούνται;
Τι νόημα έχει τότε μια συγνώμη και για ποιον; Γιατί για εκείνον που πόνεσες, για εκείνον που πρόδωσες, για εκείνον που σακάτεψες, μάλλον δεν έχει πια.
Μήπως λοιπόν ακόμη και τώρα, το δικό σου “εγώ” παραμένει στο επίκεντρο; Μήπως το να ηρεμήσεις τη δική σου συνείδηση, είναι ο μόνος στόχος;
Δεν συγχωρούνται ξέρεις όλα πάντα. Και καμιά φορά το δίκαιο και το σωστό είναι να μην λάβεις τα συγχωροχάρτια που ζητάς. Καμιά φορά -ειδικά για όσα έκανες δόλια και με σκοπό- δεν σου αξίζεις η συγχώρεση που διεκδικείς. Ειδικά γι’ αυτά που έγιναν με πλήρη συνείδηση και δημιούργησαν συνέπειες που ο απέναντι θα κουβαλά για πάντα.
Γιατί καμιά φορά αυτοί που κάνουν ολέθρια λάθη, δεν θα πρέπει να έχουν το θράσος να αναζητούν την ηρεμία της ψυχής τους, σε εκείνους που διέλυσαν. Ίσως έτσι καταλάβουν, αν τους τιμωρήσει η ίδια τους η συνείδηση. Αν έχουν…
https://gynaikaeimai.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου