Ψάχνοντας να βρεις φως στα σκοτάδια σου…
Πνίγεσαι… το νιώθεις ότι πνίγεσαι. Βαριές ταφόπλακες οι σκέψεις σου και φως δεν βλέπεις πουθενά. Κάθε σου ανάσα και πιο κοφτή, σου κλέβουν θαρρείς το οξυγόνο.
Κι αφήνεσαι… όσο κι αν δεν το θες αφήνεσαι. Κουράστηκες να παλεύεις, κουράστηκες να προσπαθείς. Κουράστηκες να γιατρεύεις πληγές.
Δεν έχει νόημα να πασχίζεις άλλο, σαν να είναι προδιαγεγραμμένο το τέλος. Προδιαγεγραμμένο κι ανεπηρέαστο απ’ το πόσο αγωνίζεσαι, απ’ το πόσο σφίγγεις τα δόντια κι επιμένεις.
Χαμογελάς… ακόμη το μπορείς και χαμογελάς. Κανείς να μη δει, κανείς να μην καταλάβει. Κανείς να μην ανησυχήσει για σένα, εσύ αντέχεις, πάντα αντέχεις, πρέπει να αντέχεις.
Χαμογελάς και για όλους είσαι καλά, πρέπει να είσαι καλά, είναι μονόδρομος το να είσαι καλά. Αμάρτημα μεγάλο στην εποχή του φαίνεσθαι, να μην είσαι καλά.
Χαμογελάς, μα γι’ αυτούς που σε ξέρουν καλά, μοιάζει νευρικό καμπύλωμα τον χειλιών κάθε σου χαμόγελο. Γιατί εκείνοι ξέρουν…
Ξέρουν κι ας κάνουν πως δεν ξέρουν. Ξέρουν κι ας μη μιλούν. Δεν μιλούν επειδή ξέρουν. Ξέρουν πως αυτή είναι η δική σου στιγμή, η στιγμή που κατεβάζεις διακόπτες και χάνεσαι απ’ όλα κι όλους. Ξέρουν πως αυτή είναι η στιγμή που ψάχνεις μέσα σου για φως κι οξυγόνο, μόνο εκεί ψάχνεις όταν νιώθεις να χάνεσαι. Ξέρουν πως σ’ αυτή σου τη στιγμή είσαι μόνος, μόνο μόνος μπορείς. Ξέρουν και περιμένουν υπομονετικά στη στροφή να σε δουν ξανά να βρίσκεις τη δύναμή σου. Τη στιγμή που το χαμόγελό σου δεν θα μοιάζει σαν νευρικό καμπύλωμα των χειλιών, μα θα ζεσταίνει τα πάντα γύρω σου.
Λίγο χρόνο χρειάζεσαι και θα έρθει αυτή η στιγμή. Το ξέρουν. Κι εσύ το ξέρεις. Λίγο χρόνο και θα έρθει. Πάντα έρχεται, θυμάσαι;
https://gynaikaeimai.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου