Ο Ουρανός, ο τρίτος μεγαλύτερος πλανήτης στο ηλιακό μας σύστημα, ήταν πάντα ένα μεγάλο αίνιγμα για την επιστημονική κοινότητα. Τώρα, φαίνεται ότι οι πληροφορίες μας για τον «γαλάζιο» πλανήτη, δεν είναι τόσες πολλές, όσο πιστεύαμε.

Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε τη Δευτέρα στο περιοδικό Nature Astronomy, τονίζει ότι όταν το Voyager 2 μελέτησε τον Ουρανό το 1986, ο πλανήτης βρισκόταν στη μέση ενός σπάνιου ηλιακού ανέμου, ο οποίος επηρέασε τα συμπεράσματα των επιστημόνων για τον γαλάζιο γίγαντα.

«Η κατανόησή μας για το σύστημα του Ουρανού μπορεί να είναι πιο περιορισμένη από ό,τι πιστεύαμε προηγουμένως», έγραψαν οι επιστήμονες στο κείμενό τους.

Στον έβδομο πλανήτη από τον Ήλιο, έχει γίνει μόλις μία επίσκεψη από ερευνητικά διαστημόπλοια. Τα υπόλοιπα που γνωρίζουμε προέρχονται από παρατηρήσεις του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble και πολλών άλλων τηλεσκοπίων.

Το Voyager 2 ταξίδεψε περισσότερα από 1,8 δις χλμ σε εννέα χρόνια για να φτάσει στον Ουρανό. Συνέλεξε τα περισσότερα από τα δεδομένα του για τον μυστηριώδη πλανήτη, συμπεριλαμβανομένων των δακτυλίων και των φεγγαριών του, σε μόλις έξι ώρες. Τα αποτελέσματα αυτής της επίσκεψης του 1986 έδειξαν ότι η μαγνητόσφαιρα του Ουρανού, το προστατευτικό μαγνητικό πεδίο που περιβάλλει τους πλανήτες, συμπεριλαμβανομένης της Γης, ήταν μοναδική.

Ουρανός

Φαινόταν να είναι έντονα ασύμμετρη, με εκπληκτικά έντονες ζώνες ακτινοβολίας, δεδομένου ότι φαινόταν να της λείπει το πλάσμα, τα ενεργητικά ιονισμένα σωματίδια που είναι κοινά στις μαγνητόσφαιρες άλλων πλανητών.

Η ισχυρή μαγνητόσφαιρα της Γης, που περιγράφεται από τους επιστήμονες της NASA ως μια τεράστια φούσκα σε σχήμα κομήτη, είναι κρίσιμη για την κατοικησιμότητα του πλανήτη μας, προστατεύοντάς τον από την ηλιακή ακτινοβολία και τους ηλιακούς ανέμους.

Οι συγγραφείς της μελέτης λένε ότι το διαστημικό σκάφος της NASA πέρασε τον Ουρανό αμέσως μετά από ένα έντονο ηλιακό άνεμο που συμπίεσε τη μαγνητόσφαιρά του, αδειάζοντάς το από πλάσμα και αφήνοντάς το με «πολύ διεγερμένες ζώνες ακτινοβολίας ηλεκτρονίων».

Οι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι αν το Voyager 2 είχε επισκεφθεί τον Ουρανό μόλις μια εβδομάδα πριν, το διαστημόπλοιο θα είχε συναντήσει μια μαγνητόσφαιρα παρόμοια με εκείνη των άλλων γιγάντων του ηλιακού μας συστήματος, του Δία, του Κρόνου και του Ποσειδώνα.

«Το διαστημόπλοιο είδε τον Ουρανό σε συνθήκες που συμβαίνουν μόνο στο 4% των περιπτώσεων», είπε ο Τζέιμι Γιασίνσκι από το Εργαστήριο Αεριωθούμενης Προώθησης της NASA στη Νότια Καλιφόρνια και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης.

Οι επιστήμονες εξέτασαν τις συνθήκες του ηλιακού ανέμου στο παρελθόν, αλλά δεν είχαν καταλήξει σε κανένα τόσο σημαντικό συμπέρασμα. Ο Γιασίνσκι είπε σε email ότι πάντα αμφισβητούσε τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης πτήσης, επειδή είναι απλώς ένα στιγμιότυπο στο χρόνο. Είπε ότι είχε εργαστεί σε αποστολές που περιφέρονταν γύρω από κάποιον πλανήτη για πολλά χρόνια με αλλαγές που παρατηρήθηκαν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και συνειδητοποίησε ότι αν περιλάμβαναν μόνο ένα πέταγμα, οι παρατηρήσεις μπορεί να είχαν παραμορφωθεί.

«Ο ακραίος τύπος μετρήσεων που έκανε το Voyager 2 πάντα με έκανε να αναρωτιέμαι αν πιάσαμε τον Ουρανό σε μια πολύ συγκεκριμένη χρονική στιγμή», είπε.

Κοιτάζοντας πίσω τώρα, αντί κατά τη διάρκεια μιας ταραχώδους περιόδου όπου οι επιστήμονες της NASA εξέταζαν, επίσης, δεδομένα από τον Δία και τον Κρόνο και με «την πολυτέλεια των διδαγμάτων» από τις επόμενες διαστημικές αποστολές, επέτρεψαν στους συγγραφείς να εφαρμόσουν αυτές τις πιο πρόσφατες ανακαλύψεις στα δεδομένα του Ουρανού», πρόσθεσε ο Γιασίνσκι.

Η μελέτη προσφέρει, επίσης, ελπίδα για τα πέντε μεγάλα φεγγάρια του πλανήτη με κρύο και αέρα: Θα μπορούσαν τελικά να υπάρχουν σημάδια γεωλογικής δραστηριότητας. Αρχικά, οι επιστήμονες είχαν καταλάβει ότι η έλλειψη πλάσματος στον Ουρανό σήμαινε ότι τα φεγγάρια ήταν αδρανή.

Η Fran Bagenal, καθηγήτρια αστροφυσικής και πλανητικής επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο στο Boulder και μέλος της επιστημονικής ομάδας πλάσματος του προγράμματος Voyager, είπε ότι τη στιγμή της πτήσης, η ομάδα «χτυπήθηκε από το παράξενο μαγνητικό πεδίο» έγειρε τόσο από τον άξονα περιστροφής του πλανήτη και «δεν σκέφτηκε πολλά περισσότερα».

Η χαμηλή πυκνότητα του πλάσματος δεν της φάνηκε τόσο ασυνήθιστη εκείνη την εποχή, επειδή τα φεγγάρια του Ουρανού ήταν πολύ μικρά. Η Bagenal είπε ότι εξακολουθεί να είναι δύσπιστη ότι μπορεί να υπάρχουν υγρά στρώματα κάτω από τον πάγο στα φεγγάρια, τα στρώματα πάγου έχουν πάχος εκατοντάδων χλμ και «πολύ κρύα για να φιλοξενήσουν ακόμη και πρωτόγονες μορφές ζωής».

Ο Jonti Horner, καθηγητής αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο του νότιου Κουίνσλαντ στην Αυστραλία, δεν συμμετείχε στη μελέτη, αλλά είπε ότι τα συμπεράσματα αποτελούν ένα καλό επιχείρημα για το να περνάμε περισσότερο χρόνο σε τροχιά.

Οι συγγραφείς της μελέτης λένε ότι η έρευνά τους υπογραμμίζει την ανάγκη για μελλοντικές αποστολές για την καλύτερη κατανόηση του Ουρανού.

Μια έρευνα του 2022 από τις Εθνικές Ακαδημίες Επιστημών, Μηχανικής και Ιατρικής κάλεσε τη NASA να θέσει και άλλη αποστολή στον Ουρανό ως προτεραιότητα την επόμενη δεκαετία, περνώντας ένα χρόνο σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη και στέλνοντας ανιχνευτή στην ατμόσφαιρά του.

Πηγή: The Washington Post

https://www.skai.gr/