“Αξίζεις κάτι καλύτερο”, μου είπες κι έφυγες. “Ήσουν ό,τι καλύτερο είχα”, μου είπες και ξαναγύρισες. Πόσα θες να μας τρελάνεις;
Σήμερα θα σου μιλήσω για χωρισμούς. Για χωρισμούς κι επιστροφές (καταστροφές). Και θα σου μιλήσω συγκεκριμένα όχι για εκείνους τους χωρισμούς που έρχονται μετά από καβγάδες, απιστίες ή ασυμφωνία χαρακτήρων, θα σου μιλήσω για τους άλλους, τους πιο “αθόρυβους”, τους πιο “ύπουλους”. Θα σου μιλήσω για εκείνους τους χωρισμούς, τους “χρειάζομαι λίγο χρόνο να βρω τον εαυτό μου“, τους “αξίζεις κάτι καλύτερο“. Εκείνους που συνήθως έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις. Και θα σου μιλήσω και για τις επιστροφές τους… εκείνες τις επιστροφές που έρχονται συνήθως όταν έχεις αρχίσει να συνέρχεσαι, να επαναδιοργανώνεσαι, να ηρεμείς…
Σ’ άφησε γιατί ένιωθε λίγος για σένα.
Σ’ άφησε γιατί ήθελε να μείνει λίγο μόνος να σκεφτεί.
Σ’ άφησε με μια απ’ αυτές τις “κονσέρβα” δικαιολογίες, σε μια προσπάθεια να σου χρυσώσει το χάπι και να μη σου πει το προφανές (βαρέθηκα / είσαι πια δεδομένος / θέλω να βρω κάτι καλύτερο).
Κι εδώ να σου πω πως οι γνώμες διίστανται για το αν οι δικαιολογίες που χρησιμοποίησε (και μάλλον από κάπου τις ξεπατίκωσε) ήταν για να σε πληγώσει όσο το δυνατόν λιγότερο. Γιατί υπάρχουν και πολύ σοβαρές πιθανότητες να το έκανε γιατί ήταν δειλός και φυγόπονος κι είπε να πει τα “εύκολα” για να ξεμπερδεύει μια ώρα αρχύτερα κι όσο πιο αναίμακτα γίνεται.
Και πάμε τώρα στις επιστροφές, σ’ αυτές που ακολουθούν μια φυγή όπως οι προαναφερθείσες. Σ’ εκείνες τις επιστροφές που συνήθως είναι δακρύβρεχτες, γεμάτες συγνώμες, μετάνοιες και υποσχέσεις επανόρθωσης. Εκείνες που είναι γεμάτες παραδοχές και όρκους για νέες αρχές και δυνατές επανεκκινήσεις.
Επέστρεψε γιατί κατάλαβε το λάθος του.
Επέστρεψε γιατί ήσουν ό,τι καλύτερο του είχε συμβεί.
Επέστρεψε με μια απ’ αυτές τις “κονσέρβα” δικαιολογίες, σε μια προσπάθεια να κερδίσει πίσω όσα από μόνος του εγκατέλειψε.
Ας συνοψίσουμε λοιπόν… σε άφησε γιατί “ήσουν πολύ καλή για εκείνον” (αξίζεις κάτι καλύτερο δεν είχε πει;) και γύρισε γιατί “ήσουν ό,τι καλύτερο του είχε συμβεί”. Χμ…
Πάμε να το δούμε τώρα σε ελεύθερη (κι ειλικρινή) μετάφραση;
Σ’ άφησε γιατί σ’ ένιωθε λίγη, μικρή, μπροστά στο δικό του “μεγαλείο”. Σ’ άφησε γιατί πίστευε πως θα μπορούσε να βρει κάτι καλύτερο -το καλύτερο που άξιζε. Σ’ άφησε γιατί ένιωθε πως συμβιβάζεται με τα όλα σου, που ήταν πολύ λίγα για εκείνον και θα στόχευε στα περισσότερα.
Γύρισε γιατί κατάλαβε πως το “μεγαλείο” που νόμιζε πως κατείχε, δεν το κατείχε τελικά. Του το απέδειξαν οι αποτυχίες σ’ όλες τις προσπάθειες που έκανε για τα καλύτερα στα οποία στόχευε.
Γύρισε γιατί αντιλήφθηκε πως τα λίγα σου -γιατί για εκείνον ήταν, είναι και θα είναι λίγα- είναι προτιμότερα απ’ το τίποτα, αυτό το τίποτα που ήταν το μόνο που κατάφερε μετά από σένα.
Γύρισε γιατί πίστευε πως εσύ ακόμη πιστεύεις στο μεγαλείο του και θα είσαι πάλι (και πάντα) εκεί να τον εκθειάζεις και να ταΐζεις το αδηφάγο (και νηστικό πια) “εγώ” του.
Και τώρα που κάναμε την ανάλυση… ποια νομίζεις αλήθεια πως είναι η απάντηση που του αξίζει; Ποια νομίζεις πως είναι η απάντηση που πρέπει σ’ έναν άνθρωπο δειλό, αχόρταγο, εγωπαθή κι αναξιοπρεπή; (Ναι, ναι κι αναξιοπρεπή, γιατί όταν φίλε μου φεύγεις χωρίς να είσαι ξεκάθαρος κι επιστρέφεις με την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια για να μη χάσεις έστω το “κάτι”, αφού δεν αξίζεις τίποτα για να βρεις το “κάτι παραπάνω”, είσαι αναξιοπρεπής. Αν δεν ήσουν, θα φρόντιζες τουλάχιστον να παραμείνεις μακριά κι όχι να γυρνάς να γλείψεις εκεί που έφτυσες. Ναι;).
Κι επειδή είμαι γεννημένη στη δεκαετία του ’80 κι επειδή είμαι μεγαλωμένη με “Το Ρετιρέ” του Δαλιανίδη, μία απάντηση μου έρχεται στο μυαλό για τα μάτια σου μόνο. “Αη πάενε ρε!” (Χαρούλα Πεπονάκη, κατά κόσμον Έλντα Πανοπούλου). Απλά, λιτά και ξεκάθαρα. Αη πάενε ρε!
https://gynaikaeimai.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου