Δεν μου μοιάζει πια το είδωλό μου στον καθρέφτη…
Νύχτες και μέρες χαμένη σε ένα μόνιμο σκοτάδι. Χρόνια βουτηγμένη στα γρανάζια του πόνου.
Όλα άλλαξαν γύρω μου. Καταστάσεις, άνθρωποι και γεγονότα που έφεραν πιο κοντά το σκοτάδι.
Στην αρχή όλα έμοιαζαν σαν ένα παιχνίδι επιβίωσης, μια ζαριά στην τύχη και η ζωή έγινε το τρόπαιο σε ένα επιτραπέζιο με δικούς του κανόνες. Κανόνες που κάθε παρτίδα μόνη της ορίζει.
Εξάρες δεν έχει πια το δικό μου μονοπάτι, μόνο άσσους στο διάβα της, για να μου θυμίζει ότι τίποτα δεν γυρίζει πίσω.
Και είναι και εκείνες τις στιγμές που αφήνεις το σώμα σου να πέσει στα πατώματα χωρίς να αναγνωρίζεις ίχνος ζωής πάνω σου. Κοιτάς μετά από χρόνια τον καθρέφτη και ψάχνεις τον χαμένο σου εαυτό. Έναν εαυτό που άφησες στο χειρουργικό κρεβάτι, μια ψυχή που έμεινε σε μια καρέκλα λίγο πριν το δηλητήριο εισβάλει στο μέσα σου και κάνει κατάληψη στο είναι σου.
Ποιο είναι αυτό το είδωλο που κοιτάζω Θεέ μου! Δεν είμαι εγώ αυτό το κουρασμένο σώμα, το γεμάτο μώλωπες, το βλέμμα γεμάτο αβεβαιότητα και το πρόσωπο θολό από την σκόνη που μέσα μου πλέον κατοικεί…
Γιατί καθρέφτη μου μας δείχνεις πάντα την αλήθεια, αυτή που πονάει σαν το γυαλί που κόβει το δέρμα, την αλήθεια ότι μέσα στα μάτια μου δεν υπάρχει ζωή, τώρα ζει μόνο το κενό.
Πού πήγε το χαμόγελο το αληθινό, το βγαλμένο από τα βάθη της ψυχής μου; Πού είναι η ανεμελιά που χρόνια πίσω ένιωθα τόσο έντονα να κυλάει στις φλέβες μου;
Δεν μου αρέσει πια ο καθρέφτης, γιατί κατέστρεψε αυτό που χρόνια πριν έχτιζα, μέσα σε μια βραδιά όλα γίναν ψέμα.
Δεν υπάρχει πλέον είδωλο, ένα φάντασμα στέκει απέναντι, με κοιτάζει με μάτια διάφανα και πλάνα. Η μορφή μου αχνοφαίνεται, σαν μια ομίχλη να με έχει τυλίξει και είναι έτοιμη να με καταπιεί.
Με μια γροθιά σε σπάω καθρέφτη, δεν θέλω την αλήθεια σου πια, κι ας τρέχει το αίμα μου ζεστό πάνω στα σπασμένα σου γυαλιά. Δεν θέλω να δω το είδωλό μου που γέμισε ουσίες με ημερομηνία λήξης.
https://gynaikaeimai.gr/
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου