Τι έγινε τελικά; Μπόρεσες να κοιτάξεις κατάματα ή ακόμη δε μπορείς;
Παραξενεύτηκα από την πρώτη στιγμή. Πρώτη φορά μου συνέβαινε άνθρωπος να μην με κοιτά στα μάτια ή να το κάνει στιγμιαία. Τρόμαξα ξέροντας απολύτως ότι αυτά που λένε για αυτό, ισχύουν. Εκνευρίστηκα και πικράθηκα επίσης ακριβώς επειδή εγώ πάντα κοιτώ τους ανθρώπους κατάματα δίχως φόβο ή ντροπή. Δεν έχω να κρύψω κάτι, δε νιώθω αμήχανα, άρα δε φοβάμαι και προσφέρω απλόχερα τη δυνατότητα να δει κάποιος όσα νιώθω ή τι είμαι μέσα στα μάτια μου. Θέλω το ίδιο να μου προσφέρουν και για έναν ακόμη λόγο: πιστεύω πως δεν υπάρχει τίποτα πιο μαγικό κι όμορφο από το να κοιτάζονται οι άνθρωποι στα μάτια ακόμη κι αν δε μιλούν.
Δε χρειάζεται πολλές φορές να πεις τίποτα απολύτως αν απλώς βυθιστείς στο βλέμμα του άλλου. Είναι εκεί… ό,τι νιώθει, όσα ονειρεύεται κι όσα τον πλήγωσαν. Ήθελα λοιπόν να δω κι εγώ τι αισθάνεσαι, τι προσδοκούσες και τι σε πονάει, αλλά και ποιος είσαι. Δε μπορώ να καταλάβω γιατί μου στέρησες όλα αυτά, συν τη μαγεία του έρωτα που μόνο μέσα από βλέμματα έχει λόγο ύπαρξης. Μπορώ σίγουρα να μαντέψω το γιατί δε με κοιτούσες κατάματα αργότερα… ήταν τόσα αυτά στα οποίο με ταλαιπώρησες, ήσουν τόσο λάθος κι άδικος, ένιωσες τόσο λίγος και μη αντάξιος, που σαφέστατα χρειαζόταν τόλμη ή και θράσος ακόμη να με κοιτάς μέσα στα μάτια. Κι όποτε αποπειράθηκες, μόνος σου τα χαμήλωσες… και το εκτιμώ, αν τουλάχιστον ντράπηκες…
Και τώρα να ρωτήσω: Τι έγινε τελικά; Μπόρεσες να κοιτάξεις κατάματα κάποιον άνθρωπο ή ακόμη δε μπορείς; Αν πρέπει να μαντέψω, θα ποντάρω πως όχι και μάλλον δε χάνω το στοίχημα. Αν δεν κατάφερες να κολυμπήσεις στα δικά μου βάθη με μια θάλασσα αγάπης κι αφοσίωσης, δεν έχεις πιθανότητες όσο εγωιστική κι αν φαντάζει τούτη η δήλωση. Αν δεν κατάφερες να με αιχμαλωτίσεις με το βλέμμα σου, εμένα, που πίστεψα πως ζούσαμε το απόλυτο κι ανέπνεε ο ένας για τον άλλον… ποιον άνθρωπο άραγε έχεις ελπίδες να τον κρατήσεις; Αν δεν μπόρεσες μαζί μου που ερωτεύτηκα πρώτα τα μάτια σου, να συνειδητοποιήσεις κάποια πράγματα… αλήθεια, απορώ ποια ψυχή άλλη θα αγγίξεις;
Άστο φίλε… πόσο λυπηρό το ότι παραπάνω από φευγαλέα ματιά δεν σου πρέπει…
https://thewomen.gr/
Θώμη Μπαλτσαβιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου