Γιάννης Ρίτσος – Ποιήματα, Τόμος Δ’
Οικείες αντιφάσεις
Τα λόγια, είπε, τα ανείπωτα λόγια είναι η μοναδική μας παρέα,
αυτά ψάχνουμε, επεκτείνουμε, μας επεκτείνουν — το τοπίο
βαθαίνει.
Ανακαλύπτεις όχι μόνο τα κόκαλα αλλά τα όμορφα σώματα και
φτερά: τα βάζεις, σε βάζουν πάνω τους. φεύγεις.
Μας βρίσκουν πίσω από τις πόρτες, πίσω από ψηλούς, μουχλιασμένους τοίχους.
Το ξέρεις:
αυτός είναι ο μόνος τρόπος επικοινωνίας. Το ξύλινο χώρισμα
ανάμεσα στα δωμάτια γίνεται γυάλινο. Βλέπεις τις λέξεις να πέφτουν
στο άδειο τραπέζι του υπογείου με έναν κούφιο ήχο
μαζί με τα έντομα της νύχτας γύρω από την παράνομη λάμπα.
https://www.lulu.com/account/projects/w454dzp https://www.amazon.com/dp/B0CGX139M6
https://vequinox.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου