Όμως εσύ, έφερες τον χειμώνα στην ψυχή μου…
Το φθινόπωρο είναι μια εποχή που από πολύ μικρή ηλικία αγαπούσα.
Λίγο η προετοιμασία των σχολείων, λίγο οι προετοιμασίες για να δεχθούν οι νοικοκυρές την εποχή, λίγο τα ψημένα κάστανα τις λίγο πιο βροχερές μέρες που έψηνε ο καστανάς και μοσχομύριζε η ατμόσφαιρα, με έκαναν να το αγαπήσω.
Μεγαλώνοντας, το φθινόπωρο συνδέθηκε με πολλές όμορφες στιγμές αλλά και άσχημες, που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ζωή μου…
Εκείνο το φθινόπωρο σε γνώρισα.
Ήταν βράδυ. Εγώ καθόμουν στην καρέκλα εκείνου του μπαρ, πίνοντας και καπνίζοντας σκεπτόμενη τι θα κάνω στη ζωή μου.
Εσύ, απομακρυσμένος από τον κόσμο και ταυτόχρονα αλληλεπιδρώντας με αυτόν, έπαιζες μουσική.
Σε είδα.
Δίχως να το επεξεργαστώ, έκανα την μικρή, αλλά τόσο ουσιαστικά δυναμική κίνηση προς τα εσένα.
Εσύ, μετά από λίγα λεπτά ανταποκρίθηκες.
Ήρθες μου είπες το όνομά σου και το προσωπικό σου τηλέφωνο κι ύστερα έφυγες επιστρέφοντας στην εργασία σου.
Εκείνο το βράδυ σε είχα ερωτευτεί.
Ένιωσα ένα σκίρτημα μέσα μου.
Όταν μετά από λίγο έφυγα για το σπίτι μου, στο πρόσωπό μου ήταν σχηματισμένο ένα παράξενο χαμόγελο.
Ένα χαμόγελο που τίποτα δεν προμήνυε ότι δεν θα ξανασχηματιστεί.
Ένα χαμόγελο που έγινε δάκρυ, πόνος, κατάθλιψη…
Ο έρωτας αυτός που σου είχα, δεν ήταν αυτός που μπορούσες να ανταποκριθείς.
Πέρασε πολλές ψυχολογικές διακυμάνσεις.
Τα κατάφερες, δεν μου άφησες τίποτα καλό να σε θυμάμαι, καθότι έφερες τον χειμώνα στην ψυχή μου.
Έναν χειμώνα κρύο, γεμάτο παγωνιά, που καμία ρανίδα αίματος δεν μπόρεσε να ξαναζεστάνει.
https://thewomen.gr/
Χρυσάνθη Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου