Καλύτερα να είχες μείνει απωθημένο…
Πονάει λένε αυτό που θέλησες μα δεν κατάφερες ν’ αγγίξεις. Πονάει αυτό που ονειρεύτηκες μα δεν μπόρεσες να ζήσεις. Πονάνε τα “θέλω” που δεν έγιναν πράξη, πονάνε τα αισθήματα που δεν έγιναν στιγμές…
Φυλακές του νου τα απωθημένα. Πόθοι που γιγαντώνονται, σκέψεις που βασανίζουν. Βράδια που αξημέρωτα μένουν, τυλιγμένα με “αν” και “ίσως” που μπερδεύουν το μυαλό, το κάνουν να φαντάζεται και να ελπίζει, το κάνουν να ζωγραφίζει παράδεισους και να υποφέρει που παραμένουν απάτητοι. Μα πόση αλήθεια μπορεί να κρύβεται στα παραμύθια που πλάθεις; Πόση αλήθεια μπορεί να κρύβεται στις ιστορίες που σκαρφίζεσαι, για κορυφές που δεν έχεις αγγίξει; Πόσο… “κορυφές” είναι τελικά;
Και να που έφτασε η στιγμή που από σκέψη έγινες πράξη, που από όνειρο έγινες πραγματικότητα. Να που η ζωή τα έφερε έτσι που κατάφερα να βιώσω όσα καιρό ευχόμουν, να που άγγιξα το όνειρο που με νανούριζε για χρόνια…
Και να που τελικά καμία σχέση δεν είχε το παραμύθι που είχα πλάσει, με την πραγματικότητα που με κέρασες. Να που στα “παραμύθια” φαινόσουν αλλιώς. Να που όταν “πάτησα τα πόδια μου στη γη”, δεν αναφώνησα “τι βόλτα!” μα έψαχνα τρόπους διαφυγής.
Κι ήταν τόσο απλό τελικά να γκρεμιστεί το όνειρο, να καταρρακωθούν οι προσδοκίες, να τελειώσει το παραμύθι… Ήταν τόσο εύκολο από “θεός” να γίνεις “θνητός” στα μάτια μου. Και πόσο γρήγορα το βάθρο που σε είχε ανεβάσει το μυαλό μου, κατέρρευσε μπροστά στα μάτια μου…
Κοίτα που τελικά, όλα ήταν όντως στο μυαλό. Κοίτα που τελικά, εγώ σε είχα πλάσει μοναδικό στην ψυχή μου. Κοίτα που η ομορφιά σου ήταν όλη μόνο απ’ τα παραμύθια που σε είχα βάλει πρωταγωνιστή. Κοίτα που τελικά, καλύτερα να είχες μείνει απωθημένο…
https://thewomen.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου