Τώρα που φεύγω…
Τώρα που έφυγα, θυμήθηκες ότι με αγαπάς.
Τώρα που χάνεις την άνεση, το σιγουράκι σου.
Όχι τον άνθρωπο που αγαπάς πραγματικά, αλλά τη σαθρή βεβαιότητα πως έχεις έναν πύργο στην ιδιοκτησία σου. Πως κρατάς τα κλειδιά του Παραδείσου, πως μπορείς να ανοίγεις και να κλείνεις την πόρτα της καρδιάς μου όποτε θέλεις.
Δε θα μάθεις ποτέ πόσο μπορούσα να σε αγαπήσω, πόσο ήθελα να σε κακομάθω. Πόσο ήθελα να σε σφίξω στην αγκαλιά μου, μη επιτρέποντας σε εξωτερικούς ανθρώπους να σε βλάψουν.
Τώρα που έφυγα, θυμήθηκες πως ξαφνικά με αγαπάς.
Ερωτόλογα στο αυτί και δακρυγόνοι που ξεκινούν να λειτουργούν μήπως ευαισθητοποιήσουν την απόφασή μου και τα τραυματισμένα μου αισθήματα που ακόμα στάζουν αίμα.
Μάταιο να προσπαθείς να ξαναχτίσεις αυτό που γκρέμισες. Που εσύ γκρέμισες. Διότι εγώ λίγο στην άκρη κάηκα. Και αν ο άσσος κρυφτεί, η τράπουλα ρίχνεται ξανά. Και το καινούργιο μοίρασμα μπορεί να τον στέψει ξανά νικητή.
Τώρα που έφυγε η σιγουριά, ποντάρεις στην αβεβαιότητα της επιλογής μου. Μήπως με κάμψεις, μήπως με πείσεις, μήπως με αλλάξεις.
Αλλά όταν ο φυλακισμένος ανακαλύπτει την ελευθερία του, δεν επιστρέφει ξανά στο κλουβί.
Και εγώ στη δική σου αναλγησία δεν επιστρέφω. Πέταξα ελεύθερη, αφήνοντας τα βαρίδια της κακοποίησής σου σε περασμένη σελίδα.
Γυρισμένη σελίδα, κρασί που ξεθύμανε οι ικεσίες και η ψεύτικη μεταμέλεια.
Τώρα που φεύγω με θυμήθηκες. Ανασύρθηκαν τα πεθαμένα αισθήματα αγάπης, αυτή η υποκριτική ενσυναίσθηση πασπαλισμένη με βλέμμα ικεσίας και λύπης.
Τώρα που έφυγα, άντε να με βρεις…
https://thewomen.gr/
Μαρία Σκαμπαρδώνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου