Πέμπτη 18 Ιουλίου 2024

Πώς να αντέξω που πια έχεις πετάξει ψηλά…

 Πώς να αντέξω που πια έχεις πετάξει ψηλά…

Η ματιά μου για άλλη μια φορά σηκώθηκε στον ουρανό. Το βλέμμα έμεινε να αγναντεύει το γαλάζιο του ουρανού. Ένα σύννεφο μόνο βρισκόταν σε μια άκρη, ολόλευκο σαν άγραφο χαρτί, σαν λευκός καμβάς που με προσκαλούσε να βουτήξω το πινέλο μου και να ξεκινήσω να βάζω χρώμα… Ή μήπως όχι;
Άραγε σε ένα σύννεφο πόσα πρόσωπα μπορώ να ζωγραφίσω, πόσες μορφές που έφυγαν και πέταξαν σαν πουλιά μακριά μου;
Μελαγχολώ κοιτώντας το. Ο ήλιος από την άλλη άκρη λάμπει, με κοιτάζει και μου στέλνει την ζεστασιά του.

Θέλω να φτιάξω έναν ουράνιο πίνακα με μια ψυχή που αξίζει να δουν όλοι. Να την κάνω τόσο ζωντανή, να την γεμίσω με αγάπη, με αλήθειες και εικόνες που θα αναδυθούν μέσα από την ζωγραφιά και θα σκεπάσουν κάθε άνθρωπο που δεν έχει γνωρίσει τι πραγματικά είναι η ζωή. Τι είναι αγάπη αληθινή, άδολη, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς όρια και χωρίς να υπάρχει κρυφή και πονηρή σκέψη από πίσω.

Ναι, την δική σου μορφή θέλω να σχεδιάσω, όπως έκανες κι εσύ μέσα στην ψυχή μου, με το μολύβι άρχισες να βάζεις κομμάτι κομμάτι αγάπη, το έχτιζες σαν ένα παιχνίδι από παζλ. Γιατί για να φτιάξεις μια αληθινή αγάπη πρέπει να έχεις διαλυθεί, πρέπει τα κομμάτια σου να έχουν γκρεμιστεί. Μόνο τότε, καθώς θα ενώνονται τα κομμάτια, θα εκτιμήσεις το αληθινό, αυτό που κάποιοι έχουν σαν δεδομένο ή κάποιοι δεν θα ζήσουν ποτέ, γιατί κρατάνε τα διαλυμένα κομμάτια τους κολλημένα, γιατί φοβούνται να κάνουν μια νέα αρχή, φοβούνται να αφεθούν σε συναισθήματα.

Όσοι ήταν τυχεροί να σε έχουν στην ζωή τους πριν βγάλεις λευκά φτερά, έμαθαν αξίες που ούτε σε χίλιες ζωές δεν μαθαίνεις.
Άξιζε έστω και αυτό το λίγο αγάπη μου γλυκιά για να με κάνεις να νιώθω ευγνώμων.
Αυτή την μορφή θα φτιάξω στον ουράνιο καμβά για να σε βλέπει όλος ο κόσμος, μήπως και μας πασπαλίσεις με την αύρα σου και ο κόσμος γίνει καλύτερος έστω και αργά.
Κι αν ακόμα αντέχω σε αυτόν τον ψεύτικο κόσμο, είναι γιατί γνώρισα εσένα… ακόμα κι αν πέταξες ψηλά, με έναν τρόπο είσαι μέσα μου, γιατί η ανεξίτηλη μπογιά που έβαλες μέσα μου αγάπη, δεν μπορεί να φύγει, είναι αιώνια.


https://thewomen.gr/
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/

Συντάκτης

  • Άνδρεα Αρβανιτίδου

    Ερωτευμένη με την γραφή. Από μικρή έγραφα στίχους, η ζωή με πήγε σε άλλα μονοπάτια και έτσι άφησα το όνειρο. Η ασθένεια όπλισε την πένα μου και μου θύμισε την μεγάλη μου αγάπη την συγγραφή. Τώρα είμαι αρθρογράφος ψυχής και συγγραφέας , έχω εκδώσει το πρώτο μου βιβλίο και συνεχίζω. Γιατί ποτέ δεν είναι αργά για τα όνειρα . Όλα είναι δυνατά. Μεγαλωμένη Θεσσαλονίκη και τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα γράφω για να μεταφέρω τον κόσμο στο δικό μου όμορφο ταξίδι

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Κι αν ζήσεις το παραμύθι… παρακάτω τι;

  Κι αν ζήσεις το παραμύθι… παρακάτω τι; – Θώμη Μπαλτσαβιά – 23 Σεπτεμβρίου 2024 The Women Το δικό μου παραμύθι το είχα φτιάξει πολύ νωρίς μ...