Τα ελαττώματά μου σ’ αγαπάνε πιο πολύ!
Ουδείς τέλειος… ούτε καν εγώ, όπως σου αρέσει να με πειράζεις ή και όχι ενίοτε. Όλοι είμαστε γεμάτοι ελαττώματα. Άλλα υπήρχαν στο DNA μας προφανώς κι άλλα είναι επίκτητα, μας κατσικώθηκαν μες το χρόνο καθώς βιώναμε διάφορες εκφάνσεις τούτης της ζήσης. Κάποια είναι οριακά χαριτωμένα, άλλα ασήμαντα και κάμποσα για γερά νεύρα και θα ήμουν αφελής τουλάχιστο να μην το παραδέχομαι, αν και το λες και σπάνιο αυτό, συνεπώς ας γραφτεί στα… πρακτικά.
Ξέρω πόσο σε έχω δυσκολέψει μερικές φορές, απογοητεύσει τολμώ να πω ή και να σε έχω φτάσει σε όρια που δε γνώριζες πως έχεις. Στο δίνω για τόσες φορές που η υπομονή σου επικράτησε μαλώνοντας με τη λογική σου. Υποκλίνομαι για κάθε στιγμή που η αγάπη σου έκανε υπέρβαση, όμως αυτός είναι ο σκοπός της πρέπει να σου θυμίσω. Με συγκινείς και είμαι ευγνώμων για μέρες ή νύχτες που έκανα την ψυχή σου κομπολόι, που δοκίμασα το νευρικό σου σύστημα πόσο αξιόπιστο είναι και δε μου στέρησες τίποτα εκτός από την αγκαλιά σου εκείνη την ώρα, πράγμα κατανοητό αλλά όχι κι εύπεπτο.
Μετά από όλα αυτά έχω λοιπόν να δηλώσω, ότι τα ελαττώματά μου σ’ αγαπάνε πιο πολύ. Πιο πολύ από εμένα… πιο πολύ από κάθε μου προτέρημα και περισσότερο από ό,τι φανταζόμουν.
Αλήθεια προσπαθώ σκληρά να κάνω το ίδιο με τα δικά σου και μόνο απλό δεν είναι, μα ίσως μια μέρα τα καταφέρω. Τα ελαττώματά μου σε έχουν Θεό και ματώνω να συνεχίσω κι εγώ να κάνω το ίδιο.
Θα ήθελα να ήξερα πώς βλέπουν εμένα από την άλλη μεριά, τα δικά σου ελαττώματα, με δεδομένο ότι υπάρχει σχέση περίεργη μεταξύ μας. Τα αγνόησα καιρό αντί να τα αντιμετωπίσω. Τα στόλισα ως να φαντάζουν όχι τόσο άσχημα. Τα αγκάλιασα για να μην είναι τόσο ενοχλητικά. Τα συγχώρεσα όταν μου πλήγωναν την ψυχή κι όχι τα νεύρα κι αυτό είναι πιο βαθύ, πίστεψέ με.
Κι ήρθε η ώρα που τελικά έχω μάτια μόνο γι’ αυτά δυστυχώς κι εσύ δεν ξέρω πού έμεινες. Πάλι όμως εδώ εγώ.., στις επάλξεις αυτού του έρωτα, να φυλάω θερμοπύλες. Αν όχι για σένα ή για μένα, στάνταρ για την αγάπη που σου έχουν ακόμη τα ελαττώματά μου. Σου είναι αρκετή;
Μόλις ξεκαθαρίσει το τοπίο αναφορικά με τα δικά σου ελαττώματα, ενδεχομένως φανεί αν ακόμη είμαι κάτι άλλο εκτός από θεματοφύλακας υπέροχων στιγμών και εσύ ο πρίγκιπας κι όχι ο δράκος του παραμυθιού.
https://thewomen.gr/
Θώμη Μπαλτσαβιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου