Εγώ να ξέρεις πόνεσα πιο πολύ που σε άφησα στο “διαβάστηκε”…
Δεν ήξερα τι να κάνω μαζί σου πραγματικά! Κάποιες λίγες φορές ήσουν δίπλα μου όπως πρέπει, ενώ κάποιες άλλες ήσουν χαμένος και απόμακρος. Συζήτηση στην συζήτηση χωρίς να μπορούμε να βγάλουμε άκρη. Μήπως αυτό σήμαινε ότι πρέπει να τελειώσουμε αυτό που άρχισε με τόσες υποσχέσεις και με λόγια που τα πήρε ο αέρας;
Κουράστηκα να μιλάω… Να προσπαθώ να κρατήσω αυτή την σχέση για δύο, μόνη μου. Κουράστηκα να μην καταλαβαίνεις πόσο με πονάει όλο αυτό και εσύ δεν είσαι πουθενά. Είχες χάσει το ενδιαφέρον σου για εμένα, αλλά δεν ήθελες να το παραδεχτείς. Ο φόβος σου για το άγνωστο, μετά το τέλος, σε κρατούσε εδώ και εμένα με πλήγωνες κάθε μέρα πιο πολύ.
Μας κατάπιε η συνήθεια και υπήρχαν πια στιγμές που ούτε καν με κοιτούσες στα μάτια. Ήταν σαν να μην υπάρχω, να είμαι αόρατη. Φοβόσουν να ανοίξεις την πόρτα και να δραπετεύσεις, αφού τώρα πια δεν υπήρχε σημείο επαφής. Ήμασταν δύο ξένοι κάτω από την ίδια στέγη.
Μόνο που τελικά εγώ ήμουν πιο δυνατή ή πιο πονεμένη. Γέμισα την βαλίτσα, πήρα τα πρώτα πράγματά μου και έκανα την ηρωική έξοδο. Οι κλήσεις σου αμέτρητες, η μία πίσω από την άλλη. Καμία δεν απαντήθηκε… Δεν είχε νόημα άλλωστε. Ποιος ο λόγος να αναλύουμε τα ίδια και τα ίδια; Να αναλάβουμε ο καθένας την ευθύνη του και να πάμε παρακάτω. Δεν σταμάτησα να σε αγαπάω, όμως κουράστηκα να πονάω. Δεν θέλω να ζω έτσι την ζωή μου. Η τελευταία πράξη του έργου μας… το μήνυμά σου. Το άνοιξα, το διάβασα, δεν έστειλα απάντηση. Εγώ να ξέρεις πόνεσα πιο πολύ που σε άφησα στο “διαβάστηκε”…
https://thewomen.gr/
Στέλλα Παζάλου
Russet Feelings by Stella
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου