Κι αν θα έπρεπε οπωσδήποτε κάποιος να με πονέσει… θα ήθελα να είσαι μόνο εσύ!
Το σενάριο να μην πονέσεις, αποτελεί προφανώς επιστημονική φαντασία. Κι αυτός ο πόνος σαφώς, έχει πάντα πρόσωπο… συγκεκριμένα μάτια, συγκεκριμένη ψυχή. Μακάρι να μπορούσαμε να επιλέξουμε από ποιον θα έρθει το μαχαίρι, ποιος θα μας πληγώσει πολύ και θα πονέσει αφόρητα που μάλλον θα μείνει σημάδι ανεξίτηλο.
Αν λοιπόν εμένα ερχόταν η σειρά μου και θα έπρεπε να βιώσω τέτοιο πόνο, αν ήταν να διαλέξω το θύτη μου… θα ήθελα αυτός να είσαι εσύ και μόνο εσύ. Πάλι πόνος τρελός θα ήταν δίχως αμφιβολία, αλλά για μένα θα ήταν αλλιώς. Τόσο αλλιώς που θα μπορούσα να αντέχω. Τόσο αλλιώς που θα σε συγχωρούσα δίχως δεύτερη σκέψη. Και ξέρεις γιατί; Γιατί θα είχε νόημα.
Ναι… ο ένας, ο μοναδικός άνθρωπος που λάτρεψα, θα ήταν σχιζροφρενικά λογικό να με πληγώσει. Αφού παραδόθηκα με όλο μου το είναι και δεν κράτησα κανένα όπλο, καμία ασφάλεια, μήτε άμυνα… δεν θα ήταν φυσική συνέπεια και συνέχεια; Αφού έγινες η αδυναμία μου ρουφώντας όλη μου τη δύναμη, δεν εξυπακούεται πως μόνη μου πήρα το ρόλο της εύκολης λείας; Δική μου όλη η ευθύνη κάνοντας την επιλογή να πονέσω αφενός κι αφετέρου το λες και πολυτέλεια να διαλέξω την πηγή του πόνου.
Μη ρωτήσεις αν ποτέ θα μετάνιωνα για αυτό. Η απάντηση είναι όχι. Εσύ και μόνο εσύ θα επιθυμούσα να με πονέσεις και κανένας άλλος. Ακόμη κι αν θα ήταν η μοίρα να μείνεις ανάμνηση μονάχα, έτσι θα εξασφάλιζα το μέγεθος αυτής και τη σπουδαιότητά της. Δε με ενδιαφέρει καν ο πόνος, παρά μόνο να είμαι σε θέση να έχω την επιλογή!
https://thewomen.gr/
Θώμη Μπαλτσαβιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου