Και όμως εγώ αντέχω ακόμη…
Ακούω “κι όμως είμαι ακόμα εδώ” και βουρκώνω, αναρωτιέμαι πόσα λάθη έχω ανεχτεί, πόση αντοχή και ανοχή έχω δείξει.
Είμαι εδώ και αντέχω. Άδεια… κενό το μυαλό μου κάνει τα δικά του σουλάτσα, προσπαθεί να φανταστεί το καλύτερο και να διώξει το χειρότερο. Ένα πληγωμένο σφουγγάρι από αυτά τα ταλαιπωρημένα αισθάνομαι.
Άντεξα πολλά, μια δύσκολη ζωή, μία ανοχή σε όλα. Προσωπικότητα με πολλαπλές ιδιότητες. Χρόνια ολόκληρα νιώθω το σαμάρι βαρύ στην πλάτη μου και τους ώμους μου να γέρνουν.
Δεν ταιριάξαμε ποτέ! Άρα πώς ενωθήκαμε; Πώς μιλούσαμε… πώς καταφέρναμε να αγγιζόμαστε;
Υπήρξαν και φωτεινές στιγμές ευλογημένες. Μα το δικό μου ελεύθερο πνεύμα ερχόταν σε κόντρα με το δικό σου το συντηρητικό μυαλό. Το κλασικό σε όλα -συντήρηση σε όλα ακόμα και στις φράσεις σου. Σκλαβωμένες επιθυμίες, μα εγώ άντεχα. Και δεν έπαυα να ελπίζω ότι κάτι θα άλλαζε. Ένα άστρο θα έφεγγε από πάνω σου και θα γινόσουν ο ήρωας που πάντα ονειρευόμουν.
Μη φανταστείς ότι με ένοιαζε πότε κάτι άλλο… Ήθελα μόνο το ‘εμείς’. Η φυσιογνωμία σου στην καθημερινότητα να είναι αντρίκια σε όλα και να ελευθερώσεις τους δαίμονές σου. Ένα “γιατί” βασανίζει όλη μου την ζωή.
Ψυχρά κάνει και απόψε. Όπως κάθε μέρα από όταν έφυγες. Προσπαθώ να μην θυμάμαι όσα ειπώθηκαν… προσπαθώ να σε περιμένω.
Σε ήθελα ντόμπρο, όχι ύπουλο. Το ύψος σου το ήθελα σε όλα, όχι μόνο στο μπόι.
Άντεξα και αντέχω τις βουρδουλιές της ζωής.
Σε σεβάστηκα ακόμα και όταν δεν με σεβόσουν. Θα σε σέβομαι μέχρι να δύσει ο ήλιος. Να ξορκίσω όλα τα κακά και να περιμένω. Να περιμένω μήπως η ψυχή σου αλλάξει. Η δική μου η ψυχή πάντα θα αντέχει.
https://thewomen.gr/
Ευαγγελία Αλιβιζάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου