Κι όπως θα φεύγεις, πάρε μαζί και τις ψεύτικες υποσχέσεις σου…
Πόσους άραγε μας επιφυλάσσει η ζωή να αντικρύσουμε, να ζήσουμε μαζί τους και το χειρότερο, να ‘μαστε αναγκασμένοι να τους έχουμε στην ίδια μας τη ζωή; Πόσες φορές θα πρέπει η ψυχή μας να νιώσει και να αντέξει, απέναντι σ’ ανάλγητες πεποιθήσεις άλλων, που έχουν γαλουχηθεί και μεγαλώσει με την επιδίωξη να πονέσουν και να τραυματίσουν άλλες ευαίσθητες, χωρίς να ‘χουν κανένα κοινό σημείο μεταξύ τους; Γιατί θα ‘πρεπε να βιώσουμε και να αναλωθούμε σε χρόνο, για να κατανοήσουμε και να εξηγήσουμε τα ανεξήγητα φαινόμενα που προκύπτουν, μέσα απ’ τη ζωή και την πορεία τόσων… Πινόκιο που μας περιτριγυρίζουν;
Γιατί να πρέπει να μπουν στη διαδικασία να ψεύδονται και να τεμαχίζουν ζωές, ψυχές, μυαλά, καρδιές, ολοένα και με το χειρότερο και πιο βασανιστικό άραγε τρόπο προσέγγισής τους; Μήπως δεν έμαθαν, δεν τους έμαθαν, πως ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται και σα γίνουν αντιληπτοί και απόλυτα κατανοητοί, μέσα απ’ το θρόνο του ψεύδους τους, θα ξωκύλλει και θα πέσει και το φωτοστέφανο με το οποίο τους έστεψε η αγνή κι αθώα μας ψυχή; Πινόκιο εδώ, εκεί και παραπέρα, δε λέει να σταματήσει να παρελαύνει και να ωθεί το άρμα του σε πεδία μαχών, μα όχι έντιμων, παρά άτιμων και θλιβερών. Καθώς ο ψεύτης πρέπει να ‘χει γερή θύμηση για να μην τα κάνει “μαντάρα”. Ενώ όποιος λέει την αλήθεια, δεν κινδυνεύει απ’ το να την αποκρύψει, ακόμα και να την παραποιήσει κατά τα δικά του οφέλη.
Γι’ αυτό και σου πρότεινα, καθώς θα φεύγεις, πάρε μαζί σου και όλα σου τα ψέματα, τις ψευδαισθήσεις που δημιούργησες, μα ένα δε θα μπορέσεις να πάρεις και ούτε να σκοτώσει ξανά, για μια φορά ακόμη. Την καρδιά μου τη θωράκισα και απαιτείται ήδη στολή, ενδεδυμένος άνθρωπος, παρά υπάνθρωπος, με μορφή ανθρώπου.
https://thewomen.gr/
Άννα Ζανιδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου