Και στο τέλος, μια όψη σου που δεν περίμενα…
Δεν ξέρεις με ποιον έχεις να κάνεις στ’ αλήθεια, αν δεν φτάσει η στιγμή της τελευταίας σκηνής στο έργο. Ζεις για χρόνια έναν άνθρωπο, μαθαίνεις τα καλά και τα στραβά του, “διαβάζεις” τι λένε οι κινήσεις και το βλέμμα του, έχεις μια συνολική εικόνα τέλος πάντων. Νομίζεις. Έρχεται η ρήξη, για τον οποιονδήποτε λόγο και χάνεις πάσα ιδέα.
Μεγάλο σοκ να αντικρύζεις μια όψη που δεν θα φανταζόσουν ποτέ…
Σίγουρα, ένας χωρισμός μπορεί να είναι το λιγότερο άβολος έως βαθιά πληγωτικός. Συχνά στον έρωτα, παρά τις καλές προθέσεις, τα πράγματα δεν λειτουργούν, ακόμα κι αν το παλεύουν και οι δύο. Συμβαίνει και στα καλύτερα παιδιά: η ιστορία απλά δεν κυλάει, όλα βαλτώνουν. Αδιέξοδο και τέρμα λοιπόν…
Εννοείται και δικαιολογείται και για τους δύο η πικρία, η αναταραχή, η ψυχρότητα, κάποια θυμωμένα λόγια. Αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι. Η βαθιά εμπάθεια όμως; Η εκδικητικότητα; Η κακία και η ατέλειωτη χολή; Ο έμπρακτος πόλεμος, με κάθε τρόπο;
Οι τελευταίες εντυπώσεις στέκονται πανίσχυρες, καθοριστικές. Και είναι κρίμα, όταν είναι μαύρες, να σκεπάζουν κάθε καλή ανάμνηση.
“Τα στερνά τιμούν τα πρώτα”, κατά την λαϊκή θυμοσοφία. Μήπως κάπως έτσι, η καλή σχέση φαίνεται από τον “καλό” χωρισμό; Σχήμα οξύμωρο, ναι, αλλά όχι τελείως αβάσιμο. Μεγαλώσαμε πια. Έχουμε δει πολλά, έχουμε κάνει θεαματικές βουτιές από τα σύννεφα. Στην αγάπη λέμε πάντα ναι, αλλά αναβοσβήνει πλέον κι ένας μικρός αστερίσκος στο πίσω μέρος του μυαλού μας: Ποτέ δεν ξέρεις ποιον έχεις απέναντί σου. Μέχρι την τελευταία στιγμή
https://thewomen.gr/
StavRoula
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου