Δε χαρίζω πια μήτε γέλιο μήτε δάκρυ!
Δυστυχώς πρέπει να φτάσεις σε μια ηλικία, να περάσεις πολλά για να καταλήξεις στο συμπέρασμα σοφίας ότι δεν είναι σωστό, μήτε υγιές, να χαρίζεις το γέλιο μα και το δάκρυ σου εύκολα σε κανέναν. Ναι φίλη… οφείλεις να γελάς, αλλά μόνο για σένα. Όταν το βγάζει η ψυχή σου, μα κι όταν δυσκολεύεσαι, μάθε να παλεύεις για χαμόγελο έστω αφού θα κάνει τη διαφορά. Φίλη, κλάψε όσο κι όποτε νιώθεις, αλλά δίχως να το δίνεις αυτό παραέξω. Δίχως να επιτρέψεις να στο προκαλέσουν οι άλλοι. Ναι, το λέω εγώ αυτό, που έχω κλάψει άπειρα για άλλους και είμαι πλέον σίγουρη πως κανένας άνθρωπος από όλους αυτούς δεν το άξιζε, ακόμη κι αν επρόκειτο για την ίδια μου τη μάνα, που λέει ο λόγος.
Φίλη, γέλα! Γέλα σα μικρό παιδί, με κάθε σου κύτταρο, αλλά επειδή το λαχταράς εσύ. Ξέρω πως η διάθεση και τα συναισθήματά μας σχεδόν πάντα είναι σε αλληλεπίδραση με τους άλλους, όμως πρέπει να κάνεις την υπέρβαση… για το καλό σου. Βεβαίως δεν εννοούμε πως δε θα υπάρξουν πιο έντονες στιγμές που θα προκαλέσουν τη χαρά ή τη λύπη αντίστοιχα, αλλά ακριβώς αυτό: άσε μόνο τα ακραία να ορίζουν χαμόγελα και δάκρυα, στην καθημερινότητά σου, όρισέ τα εσύ.
Προσωπικά δεν αφιερώνω, δεν εξαναγκάζω, δεν επαιτώ τίποτα, αλλά δε χαρίζω κιόλας μήτε χαμόγελο, μήτε δάκρυ! Αν θες κάτι από τα δύο από εμένα, φρόντισε να το αξίζεις!
Φίλη… έχουμε υποχρέωση στον εαυτό μας να τον κάνουμε εμείς κουμάντο κι όχι να τον ρίχνουμε έρμαιο στους γύρω. Έχουμε υποχρέωση στην όποια ζωή μας να τη διαφυλάξουμε, με απώτερο σκοπό κάποτε να κατακτήσουμε τη γαλήνη.
https://thewomen.gr/
Θώμη Μπαλτσαβιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου