Άργησες πολύ!
Μπορεί να φαντάζει περίεργο, μα ένα θα ‘θελα να σου πω και να σε κοιτάξω φυσικά και στα μάτια. Ποτέ δε θέλησα να κάνω κάτι πισώπλατα ή να το μάθεις “κατόπιν εορτής” που λένε. Πάντα θέλω να φέρομαι και να μου συμπεριφέρονται απολύτως αληθινά και με το θάρρος της γνώμης και της σκέψης τους, παρά με επιχρυσωμένα χαπάκια της τάχα καλής τους διάθεσης, υποβοσκόμενης όμως και χειρισθείσας τρωτών στοιχείων του εαυτού τους. Πάντα θα καταδικάζω τα πισώπλατα μαχαιρώματα, μα τώρα πια εσύ να το ξέρεις και θα στο λέω, θα στο βροντοφωνάζω. Άργησες πολύ, άργησες και για τους δυο μας.
Πάλεψα να αποκτήσω τη δύναμη που ήθελες, να δω και να νιώσω τα δικά σου πατήματα πάνω στ’ αποτυπώματα της δικής μου διάθεσης για συνεισφορά και όχι μόνο. Τραγικές οι φιγούρες και τώρα πια τις αποτελειώσαμε μια για πάντα. Εκείνες του εαυτού μας, που ενώ ξέραμε, δεν φροντίσαμε να μας προστατέψουμε. Μα ένα παραπάνω εσύ, που τα ‘ξερες και τα διευθετούσες, όπως έλεγες. Παρόλα αυτά, το γεγονός της σύμπνοιας της λογικής μου με τους συναισθηματικούς αγωγούς κυκλοφοριακών συμφορέσεων, δε θα μας διευκολύνει καθόλου, όσο αφορά στοιχειώδεις τακτικές και επισυνάψεις συμπεριφορών και διαχειρίσεών τους.
Άργησες πολύ, φωνάζει η ψυχή, ο νους, η καρδιά, μα πάνω απ’ όλα εκείνη η δική μου η κατάθεση και της ψυχικής μου διάθεσης η συγκατάθεση, μαζί με τα γενικευμένα ή όχι καθαρτήρια της λυτρωτικής πορείας του είναι μου. Τι κι αν άλλα θέλαμε και άλλα ζήσαμε. Άλλα επιδιώξαμε κι αλλιώς πορευθήκαμε. Το σημαντικό και το πιο αξιόλογο, είναι τώρα πού βρίσκομαι, πώς, γιατί και με ποιον. Με τον ήρωα, όχι των παραμυθιών και το βασιλόπουλό τους, παρά με το πριγκιπόπουλο της ζωής, που μ’ απλοχεριά τον έφερε στο διάβα μου.
https://thewomen.gr/
Άννα Ζανιδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου