Αχ, Ουίλλιαμ!
Η μοναξιά, οι πιο ανείπωτοι φόβοι, οι αθεράπευτες πληγές που κουβαλάμε μέσα μας, η αναγνώριση του υλικού από το οποίο είναι φτιαγμένος ο καθένας μας, οι ιδιαιτερότητες μέσα στις οποίες παραπαίουμε και για τις οποίες νιώθουμε άλλοτε τρυφερότητα και άλλοτε απόγνωση είναι τα θέματα του βιβλίου ‘Αχ, Ουίλλιαμ!’ της Ελίζαμπεθ Στράουτ (Elizabeth Strout, 1956 -), που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ σε μετάφραση Μαργαρίτας Ζαχαριάδου.
Στο Άχ, Ουίλλιαμ!’ η Ελίζαμπεθ Στράουτ – όπως έχει κάνει και με τον χαρακτήρα της Όλιβ Κίττριτζ, στα μυθιστορήματα Όλιβ Κίττριτζ’ και Όλιβ ξανά’ – επιστρέφει σε έναν άλλο επαναλαμβανόμενο στα έργα της χαρακτήρα, τη Λούσυ Μπάρτον (από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ έχουν κυκλοφορήσει τα ‘Το όνομά μου είναι Λούσυ Μπάρτον’ και Όλα γίνονται’).
Σε αυτό το νέο μυθιστόρημα η Λούσυ ξεδιπλώνει περισσότερες στιγμές της προσωπικής της ιστορίας και εμφανίζεται ακόμα πιο ώριμη και πιο δυναμική μέσα από τη συνεχιζόμενη προσπάθειά της να κατανοήσει τη θέση της στον κόσμο.
Στα εξήντα τέσσερα χρόνια της και ενώ ακόμη θρηνεί τον θάνατο του δεύτερου συζύγου της, του Ντέιβιντ, η Λούσυ έρχεται αντιμέτωπη με τις συναισθηματικές κρίσεις του πρώτου της συζύγου, του Ουίλλιαμ, με τον οποίο έχει χωρίσει εδώ και είκοσι χρόνια και με τον οποίο έχει διατηρήσει μια καλή σχέση. Παρόλο που και οι δύο έχουν προχωρήσει στη ζωή τους σε άλλους γάμους και σχέσεις, εντούτοις έχουν διατηρήσει μια δυνατή σχέση αμοιβαίας κατανόησης και εμπιστοσύνης.
‘Ο Ουίλιαμ είναι ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο ένιωσα ποτέ μου ασφαλής. Είναι το μόνο σπίτι που είχα ποτέ μου.’
Όταν ο Ουίλλιαμ ανακαλύπτει τυχαία, μέσω μιας ιστοσελίδας που δίνει γενεαλογικές πληροφορίες, ότι έχει μια ετεροθαλή αδελφή, της οποίας την ύπαρξη αγνοούσε, ζητά από τη Λούσυ να τον συνοδεύσει σ’ ένα ταξίδι στο Μέην για να μάθει περισσότερα. Στη διάρκεια του ταξιδιού μέσα από εσωτερικές αναδρομές, προβληματισμούς, αναζητήσεις και επαναξιολογήσεις, το κυρίαρχο συναίσθημα που βιώνουν η Λούσυ και ο Ουίλλιαμ είναι ο φόβος ˙ ένα συναίσθημα δεμένο άρρηκτα με τις αντίστοιχες οικογενειακές τους ιστορίες, τις οποίες η πρωτοπρόσωπη αφηγήτρια Λούσυ αποκαλύπτει σταδιακά. Η Λούσυ σκέφτεται τον γάμο τους που τελείωσε μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια κοινής ζωής, τη μητέρα του Ουίλλιαμ και τη σχέση και των δυό τους μαζί της, τις ενήλικες κόρες τους και τις προκλήσεις που αντιμετώπισαν και συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν στη ζωή τους. Μιλάει όμως και για τη δική της τραυματική καταγωγή, για τη μοναξιά και την πικρία της παιδικής της ηλικίας και στοχάζεται για την οικειότητα και τις αποστάσεις που κρατάμε από τους ανθρώπους που αγαπάμε, για το παρελθόν από το οποίο φαίνεται αδύνατο να απομακρυνθούμε πραγματικά, για το συναίσθημα της ανεπάρκειας, τις ρωγμές και τη μοναξιά μέσα στον γάμο.
Από την πλευρά του ο Ουίλλιαμ έρχεται αντιμέτωπος με τους δικούς του φόβους για εγκατάλειψη και χαμένες ευκαιρίες, τις κρίσεις πανικού και τις ανείπωτες ενοχές για το παρελθόν του πατέρα του. Ο πατέρας του Ουίλλιαμ, ο Βίλχελμ, ήταν Γερμανός και είχε πολεμήσει στο πλευρό των εθνικοσοσιαλιστών στο Τρίτο Ράιχ. Ως αιχμάλωτος πολέμου, είχε σταλεί να εργαστεί στα πατατοχώραφα του Μέην, όπου ερωτεύτηκε τη σύζυγο του αγρότη για τον οποίο εργαζόταν, την Κάθριν, η οποία εγκατέλειψε το σπίτι της και τον ακολούθησε. Τώρα ο Ουίλλιαμ ανακαλύπτει ότι η μητέρα του δεν είχε εγκαταλείψει μόνο τον πρώτο της σύζυγο αλλά και μία κόρη που ήταν σχεδόν ενός έτους τότε και για την οποία δεν είχε μιλήσει ποτέ.
Η Στράουτ παρατηρεί με οξυδέρκεια, τους περίπλοκους χαρακτήρες και τις δομές των οικογενειών των ηρώων της, επισημαίνοντας το μυστήριο που αντιπροσωπεύει ο καθένας μας και βρίσκεται κρυμμένο στα άγνωστα βάθη της ψυχής του. Προικίζει την αφηγήτρια ηρωίδα της με μια συνομιλητική γλώσσα, γεμάτη επαναλήψεις, κενά, εκφραστική αδεξιότητα και συναρπαστικές εναλλαγές στην ευθύτητά της. Η Λούσυ συνεπαίρνει τον αναγνώστη με τις αναδρομές στη ζωή της και τα περιστατικά που μεταφέρει στην αφήγηση συνδέοντάς τα με μια σκέψη, ένα συναίσθημα ή έναν προβληματισμό, ενώ στη συνέχεια, εντελώς φυσικά, πραγματεύεται θέματα τεράστιας σημασίας. Αιχμάλωτοι πολέμου, εγκαταλειμμένα παιδιά, βαθιά ριζωμένοι φόβοι, ρήξη εμπιστοσύνης, θλίψη και θάνατος είναι μερικά μόνο από τα ζητήματα που θίγει με μια αμεσότητα και μια φυσικότητα που βρίσκει κανείς μόνο όταν συζητά χαλαρά με φίλους.
‘Αλλά έτσι πάει η ζωή : Είναι τόσα και τόσα που δεν ξέρουμε ώσπου είναι πολύ αργά.‘
Η Λούσυ αναλύει και αναλύεται ψάχνοντας το τραύμα πίσω από μια σκληρή επιλογή, την ανασφάλεια πίσω από την ευγένεια μιας απλής χειρονομίας, την αλήθεια πίσω από το αίσθημα της ανεπάρκειας και την αναζήτηση της ισορροπίας ανάμεσα στο να είναι κάποιος ταυτόχρονα αόρατος και έντονα αναγνωρίσιμος. Στα περιστατικά που ανασύρει από τη μνήμη της ο θυμός και ο φόβος συχνά συναγωνίζονται. Υπάρχουν συναισθηματικά επώδυνα θέματα, αθεράπευτα τραύματα που κουβαλάει μέσα της για τα οποία αποφεύγει να μιλήσει και άλλα στα οποία ανατρέχει φυσικά. Μιλάει για τη μοναξιά που ενίοτε μεταμορφώνεται σε αυτογνωσία, για τις αυταπάτες σχετικά με τις αποφάσεις που πήρε στη ζωή της, για την ενσυναίσθηση που έμαθε όταν πόνεσε, αναρωτιέται για το υλικό που είναι φτιαγμένος ο καθένας, τις διαδρομές που χαράζει και ακολουθεί, τις ευκαιρίες που βρίσκει χωρίς να τις έχει επιδιώξει συνειδητά. Επαναξιολογεί με θάρρος κάθε σχέση της, με τους γονείς της, τα παιδιά της, τους συζύγους ή με τον ίδιο της τον εαυτό. Και διαπιστώνει ότι το μόνο που μένει να πει είναι ένα Αχ! συμπόνιας, τρυφερότητας, απόγνωσης, κατανόησης, αποδοχής για την ίδια, τον Ουίλλιαμ, την Κάθριν, τον Βίλχελμ, τη μητέρα της …. για όλους.
Για τις ιδιαίτερες διαδρομές των σκέψεων και των συναισθημάτων.
Και για τον μυστηριώδη, αμίμητο συνδυασμό των ιστοριών.
Βέβαια, όποτε σκέφτομαι Αχ, Ουίλλιαμ! μήπως δεν εννοώ και Αχ, Λούσυ!;
Μήπως δεν εννοώ Αχ, Όλοι, Αχ, καημένοι μου Όλοι σ’ αυτόν τον κόσμο τον μεγάλο, που δεν ξέρουμε κανέναν, ούτε καν τον εαυτό μας!
Εκτός από ένα μικρό, τόσο δα μικρούτσικο κομματάκι που ξέρουμε.
Όλοι όμως είμαστε μυθολογίες, είμαστε μυστηριώδεις. Είμαστε όλοι αινίγματα, αυτό εννοώ.
Κι αυτό ίσως είναι και το μόνο πράγμα στον κόσμο που ξέρω πως είναι αλήθεια.
https://passepartoutreading.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου