Μη ζητάς εξηγήσεις, δε θες να ξέρεις…
Μην προσπαθείς να με καταλάβεις. Μην ψάχνεις να βρεις γιατί μ’ αρέσει να χάνομαι με τις ώρες στις σκέψεις μου. Μην αναρωτιέσαι γιατί αγαπώ τόσο τη μοναξιά μου. Μην απορείς που τα καλύτερα ταξίδια τα έκανα μόνη, με ένα τσιγάρο και τη μουσική για συνοδηγό. Μην μου ζητάς να εξηγήσω τα “πώς” και τα “γιατί”.
Έμαθα να μην φοβάμαι. Να μην εξαρτώμαι. Να μην περιμένω. Μην με κοιτάς έτσι! Δεν ήταν όλα επιλογή μου. Δεν ήμουν έτσι από πάντα. Αυτά τα παπούτσια μου φόρεσαν και με στένευαν ή όχι, μ’ αυτά πορεύτηκα. Με τον καιρό, τ’ αγάπησα κι αυτά και τις πληγές που μου άφηναν. Μόνο αυτά είχα εξάλλου…
Δεν ήταν εύκολη η διαδρομή μου μέχρι εδώ. Δεν έχουν σημασία τα “πώς” και τα “γιατί”, σημασία έχει πως την περπάτησα και το έκανα με πείσμα και θάρρος. Σημασία έχει πως συνέχισα κι ας πέρασα βράδια που έτρεμα κουλουριασμένη σε σκοτεινές γωνίες.
Δεν μπορείς να με νιώσεις. Μακάρι να μην μπορέσεις ποτέ, γιατί αυτό θα σήμαινε πως θα έπρεπε να φορέσεις τα παπούτσια μου και να κάνεις τη διαδρομή μου απ’ την αρχή. Δεν μπορείς να με νιώσεις! Μακάρι να μην μπορέσεις ποτέ!
Μην μου ζητάς να εξηγήσω τα “πώς” και τα “γιατί”. Δεν έχουν καμία σημασία πια. Κράτα μόνο, πως απ’ όσα πέρασα, έμαθα να μ’ αγαπώ και να με προσέχω. Έμαθα να με φροντίζω και να μου χαμογελώ. Εμένα πάνω απ’ όλους, γιατί όσοι κι αν ήρθαν, όσοι κι αν έφυγαν, ένας μόνο δεν μ’ εγκατέλειψε. Εγώ!
https://thewomen.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου