Θα γίνεις τα πάντα μου;
Ντύθηκα και ετοιμάστηκα για το καθιερωμένο σαββατόβραδο με την παρέα, σε ένα από τα πιο in στέκια της πόλης. Το είχε ο αδερφός μίας φίλης και ήταν σχετικά νέο. Είχαμε γνωριστεί πρόσφατα και δεν γνώριζα την οικογένειά της. Μπήκε στην παρέα και είχαμε ταιριάξει σαν χαρακτήρες.
Τίποτε δεν προμήνυε την συνέχεια εκείνης της νύχτας στην πόλη…
Το σημείο συνάντησης ήταν έξω από το μαγαζί. Μπαίνουμε μέσα σε ένα συμπαθητικό μπαράκι και βλέπουμε την ορχήστρα να ετοιμάζεται για ένα live.
Κάθεσαι στην άκρη της μπάρας και πίνεις το ποτό σου. Κάτι έχει τραβήξει το ενδιαφέρον σου στην παρέα μας και είναι φανερό από τις κλεφτές, αλλά έντονες ματιές. Έρχονται τα πρώτα ποτά, κερασμένα από τον αδερφό της, που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν έχει φανεί. Αστεία, γέλια και μουσική διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Και κάπου εκεί τα τραγούδια διαδέχονται το ένα το άλλο και εμείς τραγουδάμε στον ρυθμό της μπάντας. Αρχίζει ένα αγαπημένο bluez και ο τραγουδιστής έρχεται στο τραπέζι και απλώνει το χέρι με το μικρόφωνο για να το τραγουδήσουμε μαζί του.
Τώρα πια η ματιά σου είναι κολλημένη εδώ. Στο επόμενο τραγούδι οι φίλες μου έχουν σηκωθεί και χορεύουν στην πίστα με καβαλιέρους. Έρχεσαι προς το μέρος μου και εγώ μένω να σε κοιτώ. Πλησιάζεις και μου ζητάς να χορέψουμε. Κάτι προσπαθώ να ψελλίσω αλλά με τραβάς στο μέρος σου.
“Δεν με ξέρεις… Εγώ σε γνωρίζω. Περίμενα να έρθεις στην ζωή μου. Είμαι ο αδερφός της Μαίρης. Είμαι ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού. Από όταν σε γνώρισε, μιλάει συνέχεια για εσένα. Μία μέρα που ήρθα να την πάρω από μία φίλη σας, σε είδα. Το βλέμμα σου έμεινε χαραγμένο στη μνήμη μου. Σε έψαχνα… Εσένα περίμενα. Όταν σε είδα να μπαίνεις, ήξερα ότι από εδώ και πέρα τίποτα δεν θα είναι ίδιο…”.
Το τραγούδι τελείωσε, αλλά η βραδιά συνεχίστηκε με μουσική, ποτά και όμορφη διάθεση. Μιλούσαμε και ήταν σαν να σε γνώριζα και να με γνώριζες χρόνια. Ήρθε η ώρα που η μουσική τελείωσε, το μαγαζί θα έκλεινε και εγώ είπα “θα πάρω ένα ταξί” γιατί δεν ήμουν σε θέση να οδηγήσω.
“Δεν χρειάζεται… Θα σε πάμε εμείς για να σιγουρευτούμε ότι θα φτάσεις καλά στο σπίτι.”
Σε όλη την διαδρομή με κοιτούσες από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου. Φτάσαμε στο σπίτι και βγήκες να μου ανοίξεις την πόρτα του αυτοκινήτου. Με πήρες από το χέρι για να μην ζαλιστώ και με πήγες στην πόρτα.
“Σε ευχαριστώ…” σου είπα.
“Θα σε πάρω τηλέφωνο αύριο” μου είπες.
Μπήκα μέσα και έτρεξα στο παράθυρο. Πίσω από τα στόρια σε έβλεπα να ρίχνεις μία τελευταία ματιά. Χάθηκε η ματιά μου να κοιτάει στον δρόμο και να αναπολώ την νύχτα που πέρασε.
Την σιωπή τάραξε το τραγούδι ήχος των μηνυμάτων.
Ήσουν εσύ… “Θες να γίνεις τα πάντα μου;” έγραφε το μήνυμα στο κινητό. “Ναι…” σου απάντησα. Έτσι άρχισε η δική μας ιστορία…
https://thewomen.gr/
Στέλλα Παζάλου
Russet Feelings by Stella
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου